27 september 2013: Music

Wat is muziek toch geweldig. We hadden kaartjes bemachtigd voor het concert van the Fat Freddy's Drop in Wellington. In 'the opera house' een heerlijk kleine venue met 2 balkons, alles dicht op het podium. Swingde (kan volgens Nienke helemaal niet als je op je krent in je stoel blijft zitten) helemaal de pan uit, echt geweldig. De band zelf was razend enthousiast en bleef maar hameren op het feit dat ze in hun 'hometown' speelden. Ze maakten zelfs meerdere malen foto's van zichzelf voor het enthousiaste publiek. Een van de beter concerten die ik heb gezien. Nienke was minder enthousiast omdat ze niet mocht dansen in de loop paden, maar had desalniettemin een geweldige avond.

Het was trouwens nog best een klus om er te komen. We reden Wellington binnen en dachten een aardige open parkeerplaats gevonden te hebben vlakbij de 'Opera house'. Ineens begon het te bliksemen en donderen zoals we nog nooit gezien hebben. Alsof er een waterval over ons heen viel. We gaven al snel het plan op om naar de parkeerautomaat te rennen en een paraplu ter hand te nemen. Met de wissers op high speed zochten we een parkeergarage op. Het regende zo hard dat de afvoerput op de bagane grond een fontein was.

Even later, toen we met Gareth, Jules en Rob bij een Maleisisch restaurant wat aten voorafgaande aan het concert was dat water heel hard nodig. Chili's bleken het hoofd ingredient van elk gerecht. Heerlijk, maar er waren heel wat flesjes Tiger beer nodig om de rode hoofden af te koelen. Na het concert moesten we nog even verder blussen in Molly's Malones Irish pub, waar een stel jongeren als toegift nog een heerlijk live staaltje goude ouwe weggaven. Gelukkig hoefden we niet helemaal naar Te Horo te rijden, maar waren we weer welkom bij Maartje. Daar zagen we bij het ontbijt een van de vele bootraces van de afgelopen week. We hebben verloren en gewonnen. De Kiwi's verloren de finale van de Amerikaanse boot (met slechts 1 Amerikaan aan boord) met 8 Kiwis en 6 Australiers in het team en een boot die vrijwel helemaal in Nieuw Zeeland gebouwd was. De boot won dankzij de miljoenen van een Amerikaan die van Boeing een automatisch snufje voor de zeilen had wat uiteindelijk de doorslag gaf. Belachelijk natuurlijk allemaal dat spelevaren van een stel verwende miljonairs. Onze regering heeft er zelfs 40 miljoen in geplemd (en al toegezegd dat volgend jaar weer te doen). Zouden we toch wat verpleeghuizen (hier totaal onbekend) van kunnen bouwen. U ziet, bij ons is het niet anders als bij jullie. National hier, VVD bij jullie, allebij totaal vervreemd van de werkelijkheid. Miljoenen bezuinigen in de zorg, maar als de Amerikaanse ambassadeur straks bij Rutte langs komt bestellen we gewoon nog wat extra JSF's. Je wilt die huichelaars tenslotte te vriend houden (lees: Rutte wil nog wel eens keer naar het 'White house' om de voeten van Obama te kussen).
We hebben hier in Waikanae een grote art gallery (Artel) en daar hangt sinds deze week prominent boven de counter een van mijn lampen met een 'pretty steep' prijskaartje van NZ$ 959. Belachelijk volgens mijn motiverende levenspartner. We zullen zien, de gallery ligt aan Highway 1, op weg naar Wellington. Iets ander publiek dan de galleries in Maxwell en Shannon.
Wat pech deze week met apparatuur. Wil ik gaan gras maaien komt er ineens iets zwarts langs vliegen, een stuk van de vliegriem, volledig versleten. Dan maar met de push mower, geen power, spring van de carborateur verdwenen (klinkt technisch niet? Maar dat heb ik van de reperateur, ik weet niets van die dingen, tot grote ergernis van wederom mijn ondersteunende levenspartner). Die springs zijn blijkbaar belangrijk bij allerlei dingen, zelfs het klepje voor de benzine van de auto schijnt er een te hebben. Rij ik naar Paraparaumu voor de tennisfinale, op de laatste druppels. Kom bij de benzine pomp, zet in een handeling de motor af en open het klepje van de tank. Niets. Kon niet tanken. Nog net de club gehaald (en de finale gewonnen) waarna een van de bouwers (brute kracht) me met het klepje hielp. 'Spring' verdwenen. Nou verdenk ik toch een paar vogels op onze property!
Laten we maar bij muziek blijven. Fat Freddy's drop dus. Hier eerst met Blackbird van hun gelijkgenaamde laatste album en vervolgens met Flashback van hun eerste album 'Based on a true story'. Lekker relaxed.

16 september 2013: Spring has arrived

De lente arriveerde hier afgelopen week met een flink 'bang'; enorme harde winden knalden tegen onze ramen 's avonds. Op het Zuider Eiland was het flinke ravage, omgewaaide vrachtwagens, daken van huizen en honderden bomen omgekeerd op huizen en drive ways. Onze west kust en dus Kapiti had het minder te verduren, geen chaos hier. Dit noemen ze de equinox winden, las er een stuk over in de krant koude luchtstromen uit Antartica meet warme lucht uit het Noorden precies daar waar NZ ligt. Het gebeurt inderdaad ieder jaar dat je in September en October flink uit je schoenen waait hier. Hans had uit voorzorg de vlaggenmasten toch maar weer even neergehaald. Raar genoeg en typisch NZ is dat dit allemaal gebeurde op woensdag/donderdag en vrijdag was alles weer over. Zo'n zestien graden en een lekker zonnetje en dus ging Hans beginnen met de eerste clean up jobs van takken die naar beneden waren gekomen, dat is altijd bingo bij zulke winden. Drie flinke marcrocarpa takken, dit keer ook 1 in het in het weiland van de andere buurman :-) Vrijdag moest Hans het alleen opknappen, zaterdag werd het een coordinatie klus; we bepalen samen hoe die tak nou van die boom te krijgen zonder 'm boven op onszelf te krijgen, dan hou ik de ladder vast en reik de kettingzaag aan, Hans zaagt met beleid en dan gaat alles op de tractor naar de fire pit. Blijft altijd even spannend want die bomen zijn verdomde groot en die takken enorm zwaar, gewoon best link.
Op de weekend markt in Paraparaumu zijn alle groentenkramen van de locale aziaten die hier de hele groententeelt verzorgen. Het leuke daaraan is dat je dingen ziet waarvan je denkt; wat zou dat nou zijn? Nou maar eens kopen en roerbakken en dan zien we wel. Paar dagen eerder 'mustard' geroerbakt (was lekker) en dan nu de beurt aan kruising tussen broccoli en spinazie (las ik in de libelle notabene de Nederlandse naam maar die ben ik alweer kwijt!). Het zag er lente-achtig uit en was nog lekker ook, beetje gember siroop erdoor, yum.

De Warrata in te tuin heeft dit jaar zelfs 5 bloemen, upgrade van de 3 van vorig jaar. Beetje suf dus dat Hans net de foto met maar drie bloemen voor deze blog klaarzette! In ieder geval prachtige kunstwerkjes deze bloemen en de kleur is fantastisch. Dankbaar object voor een schetsje ergens deze week, doe ik ook eens een keer wat 'huiswerk' voor mijn tekenlessen op donderdagavond. Vind het erg leuk maar drie uur aan het eind van een werkdag is 'errug' lang en ook thuis iets doen is als altijd het dilemma tussen de 'to-do' lijst en sociale verplichtingen of de boel gewoon afzeggen en niet doen om te kunnen tekenen.. Tja, a bit of both is best.

Voor de liefhebbers nog foto's van de nieuwe variant van de leucadendryon familie (uit Afrika) die ik net geplant heb en daaronder de bloeiende Manuka.


Na een gezellige avond bij vrienden waar we probeerden voor hun Maori vrienden Andre Hazes ten gehore te brengen zodat ze een indruk kregen van Nederlandse liedjes (onze versie van tulpen uit Amsterdam afgewisseld met een hele hoop ta da da da ta dadada was absoluut favoriet), gingen we zondag naar Porirua voor onze tweede 'trainings trip'. Een goede stok achter de deur voor die gierend dure wandeling die we net geboekt hebben voor eind November, maar ook een hele leuke aanleiding om nou eindelijk eens local tracks te verkennen. Op de foto hier beneden zie je mij naar boven klimmen, dat zwarte stipje halverwege. De krasse 51-jarige was zoals gewoonlijk niet bij te houden...terwijl ik toch echt niet langzaam ben!


Deze track start vlak naast de landfill in Porirua, bekend terrein voor mij, nou kon ik 'm eens van boven bekijken, heel interessant. Gelukkig zie je 'm maar eventjes hoor terwijl je 480 meter omhoog loopt tot 'the summit' van Colonial Knob zoals het bergje heet waar je omheen loopt in 3 uur. Het bos was mooi en de views eenmaal boven prachtig. De keiharde en koude wind was minder, dat was echt even berg opwaarts beulen de laatste 150 meter. Op de summit ons boterhammetje eten zat er niet in maar gelukkig een paar bochten verder en ietsje lager was het uitzicht ook prachtig en dit keer zonder al te veel wind.


De kleuren waren weer prachtig, we zagen het zuider eiland goed liggen. Op de foto zie je Mana eiland en een puntje van Kapiti Island met 'onderaan' de harbour-inlet van Porirua.

Op de terugweg door het bos schrok een familie Kereru's nogal van ons, een hoop gefladder. Toen ze eenmaal een tak hadden gevonden die niet doorboog onder hun gewicht (het is wel duidelijk waarom ze vroeger door de Maori werden opgegeten), kon Hans deze foto maken. Mooie vogels, jammer dat we ze op Sims Road nooit zien. Na thuiskomst dacht Hans 'ik ben toch bezweet' en ging nog even tot het donker kruiwagens met takken naar de fire pit rijden. Samen met de takken van zaterdag was het nu 'paasvuur' grootte en werd het een mooie afsluiting van een lekker lente weekend.
Terug aan het werk, nog steeds erg druk op de Council maar ben bezig om mijn laatste 'grote' contract voor elkaar te krijgen, morgen weer een verdere onderhandeling. Tussendoor veel acties voor de landfill, ook weer korte contracten en de Expressway construction die echt van start is gegaan, beginnend met de construction yard op het land dat ik onder me heb. Of ik nog even een lease agreement kon schrijven, nou dat doe ik dan even tussendoor. De aanloop naar de local elections is in volle gang, huidige en toekomstige councillors en 'hopefuls' for de burgemeesters baan verdringen elkaar op de bermen en kruispunten van de local roads met billboards, de ene nog lelijker dan andere. Dat je echt denk 'dat had je beter zonder foto kunnen doen'. Het is mij wel duidelijk dat local politics nooit op mijn verlanglijstje zal komen te staan. Dat is dus niet veranderd sinds Den Haag :-0
De afgelopen weken tijdens mijn lunch 'mountain walk' van zo'n 35 minuten (ik word steeds sneller!) heb ik lekker naar Passenger geluisterd. Voor jonge 'gasten' schrijven ze heel erg goede songteksten, raak en doordacht met humor en relativeringsvermogen, een prima combi. Ook herken ik mezelf, onze situatie, in sommige van hun liedjes dat is extra fijn. Ik geloof dat 'Let her go' al eerder onder een blog stond, maar hier als afsluiting dan toch nog een keer Passenger met 'Holes' en 'Life's for the living', twee prachtige songs.

8 september 2013: Oh oh, au.

Weinig excitement in Nederland, of het moet de fraude in de zorg zijn. Wie zag dat nou aankomen. Beetje excitement in te Horo Beach. Een walvis (een echte humpback) kwam even dobberen voor ons strand. 't Beesie heeft daar een paar uur liggen wachten op .... tja, op wat. We hadden hier al eens seals en orca's gezien, maar nu kunnen we deze ook af tikken. Alsof we in Kenia op tour zijn. Nou is het hier ook een beetje een paradijsje. Landa kwam dan ook even bijkomen deze week in onze 'retreat'. Taaide aan het eind van de week met opgeladen batterijen weer af naar Welly, maar liet wel iets achter: witlof. Hier zo zeldzaam als goud. Zit nu te typen met een restje ham/witlof/ei/kaas/puree schotel, daar kan geen Michelin ster tegen op.

De club trainer kwam tijdens de competitie even langs lopen en merkte achteloos op 'Oh ja Hans, ik heb je opgegeven voor de 'inter club competitie', je doet natuurlijk wel mee niet?'. Ach ja, een derde competitie, waarom ook niet. Deze is echter wel een van de het meer sado-masochistische karakter voor een oude man als ik. Er wordt van me verwacht dat ik weer singles ga spelen tegen teenagers. Op zoek naar mijn jeugdige ik, of een genante ervaring in het ziekenhuis van het type 'daar heb je weer zo'n wandelende (waarschijnlijk hinkend) midlife crisis die zo nodig moet bewijzen dat hij nog meekan'. Pffft. Speel nu 2-3 keer per week, maar dat zijn wel dubbels! We moeten nu echt eens werk van dat testament gaan maken. Als of dit allemaal nog niet genoeg was hebben we ook de Routeburn track geboekt. Het moest er maar eens van komen. We hebben hier nog geen meerdaagse wandelingen gedaan. Alleen de Tongariro crossing. Vanwege Nienke knie (gelukkig hebben we een excuus) hebben we maar de luxury version geboekt. Dat wil zeggen dat er constant koffie en thee is onderweg en er ook nog eens lekker gekookt wordt voor je. Als je bij de hut aankomt staan ze voor je klaar met een glaasje wijn en een toestje kaas! We moeten alleen maar onze eigen kleren, slaapspullen en water te dragen. Om te oefenen gingen we vrijdag maar even de bergen in hier achter ons. Een fraaie wandeling achter Waikanae tot een hoogte van 514m met een prachtig uitzicht over Kapiti en Kapiti island.

Fraai weertje weer. We besloten de moeilijke terugtocht te nemen, een stijle afdaling over een met boom wortels, lianen en modder vergeven pad. Glijden en glibberen.

Maar dan wel weer met een prachtig uitzicht over de Tararua's onderweg, waar dus toch nog steeds sneeuw op ligt. Goede oefening.

Hier een typisch stukje Kiwi gereedschap, waarbij tevens gedacht is aan de pauzes.

't Weekend was weer fraai. Dienstje (tja, die lastige dingen horen er ook bij), training en daarna de wind en zon trotseren op het strand. Jules en Gareth kwamen op bezoek en genoten van de heerlijk venison burgers. Zie hier het zondag middag tafereeltje, worstjes braden boven het kampvuur. N.B. het is hier nog steeds winter.

Nog een zeer inspirerende film gezien deze week, de film 'Searching for Sugarman', het waar gebeurde verhaal over de miskende zanger Sixto Rodriquez, die wereldberoemd was in Zuid Afrika, zonder dat hij het zelf wist. Ga zijn CD's gewoon bestellen, he missed out on too much already! De muziek van vandaag dan. Omdat ik dit catchy nummer een paar keer draaide in de studio tijdens het werken aan een nieuwe lampshade hier de muziek vandaag; van Ayub Ogada; Kothbiro: