21 mei 2017: Kaikoura, half jaar na de aardbeving

Ben even twee weken in Kaikoura. Help de huisartsen hier de zaak draaiende te houden. Die hebben wel wat rust verdiend na al een half jaar te worden geconfronteerd met de gevolgen van de aardbeving. Ze hebben een leuk oma huisje gevonden voor me. Niet helemaal mijn stijl, maar OK. 't Is behoorlijk fris in het huis en dat laat mijn keel en stembanden me weten. Durf echter niet al te veel te klagen hier. Er zijn heel wat mensen behoorlijk slechter af.

Hier mijn vervoersmiddel. Weer de primary respons voor de area. Scary, want met de gesloten highway alleen maar achteraf weggetjes beschikbaar. Collega van me moest diep in de bushes naar een patiënt. had ik nooit gevonden.

Toen ik hoorde van mijn plaatsing en het huisje dat ze gehuurd hadden voor me zag ik dat de pub op de hoek zat. Prima voor een maaltijd bij de rugby wedstrijden. Helaas, het gebouw was ernstig beschadigd gedurende de earthquake en moet gesloopt worden.

De praktijk is gelegen in een fraai modern bijna Nederlands ogend ziekenhuisje met een fantastische view. Hier vroeg in de morgen met de zonsopkomst. Geen straf als patiënt om hier een paar dagen te moeten liggen met uitzicht op de zee en de besneeuwde Bergen.

In de stad nog erg veel schade. Gesloten en gestutte gebouwen. Ook veel gebouwen rijp voor de sloop en dus met hekken er omheen. Elk gebouw heeft een brief op de deur die aangeeft of het gebouw veilig is en gebruikt kan worden. Na 6 maanden zou je verwachten dat er veel vooruitgang is, maar hoewel er hard gewerkt wordt aan de wegen ten noorden en zuiden is er in de stad nog niet veel gebeurd. Dat komt door laffe politici en smerige verzekeraars. Die laatste ratten willen altijd wel je premies hebben, maar als je claimt ......... Ik ben al een paar maal gevraagd door bewoners of ik van de verzekering ben. Na het 'nee', verschijnt pas de glimlach.

Na een weekje verblijven hier ben ik toch wel flink geschokt. Nog veel families die bij elkaar zijn ingetrokken en letterlijk boven op elkaar wonen, families die in tenten en garages wonen in de kou (zie de sneeuw op de  Kaikoura ranges, op deze foto weer een zonsopkomst).

Tijdens de enige dag vrij die ik hier had heb ik weer even lekker de benen gestrekt. Hier een panorama foto over een van de baaitjes. Alle zwarte stipjes zijn seals, die gelukkig wel weer terug gekomen zijn na de beving..

De fraai gevormde krijt rotsen laten de oerkrachten zien die hier in de tijd bezig zijn geweest.

Ik had vanaf de top al gezien dat overal langs het pad seals lagen. Rustig de tijd geven om aan de kant te gaan. Sommigen waren niet al te blij trouwens en lieten dat al brullend weten. Ik had echter geen keus want links lag een vogel reservaat en rechts het strand dat ook vol lag.

Deze seal was wel heel erg leuk, speelde struisvogeltje! Als ik jou niet zie, zie je mij ook niet!

Heerlijk een tijdje op het strand gezeten. Wat frisjes, maar het is zo mooi.

Deze jonge dame was op geen enkele wijze door mij geïntimideerd. Hoewel de rest van de familie het pad snel verliet, sliep zij ongestoord door. Alleen het linker oog ging heel even open.

Nog een fraai voorbeeld van de  oerkrachten die hier het strand gevormd hebben .

Voor Nienke; een 'sealed voetpad in Kaikoura'. Hoewel hier aan de lopende band toeristen aankomen denken deze seals er niet aan om uit de weg te gaan.

Nog twee dan omdat ze zo leuk zijn. Als de zon begint te zakken wordt het alleen maar mooier. Nog een weekje en dan verhuis ik weer naar Kapiti waar het hopelijk iets warmer is. Zelfs de locals klagen momenteel, maar als ze me vragen of ik het koud vind zeg ik "I'm Dutch, in Holland we only complain if we have to skate to work". En als ze weten dat ik uit Holland kom beginnen ze meteen over onze nationale lucht bus chauffeur die op kosten van de belasting betaler zijn hobby bijhoudt. Alex ja, maar laten we maar niet beginnen over Alex en Trump. Groeten from down under.

15 Mei 2017: Jc weekend en 20 jaar

Alweer 2 jaar geleden dat ik en mijn Nieuw Zeelandse 'jaarclub' op 'weekend' waren geweest dus boekten we een paar weken geleden de "General Store' weer in Martinborough in de Wairarapa om even heerlijk twee dagen te relaxen en bij te praten.

Zoveel gebeurd in de afgelopen 5 maanden, grote behoefte aan uitwisseling! Vriendin Liesbeth die na jaren buffelen op hoog nivo het roer heeft omgegooid heeft nu tijd om te bedenken wat ze ons als speciaal ontbijt gaat voorzetten; heerlijke verwennerij.

Dat lekkere ontbijtje had nog wat vertraging opgelopen omdat ik 'even' wat melk voor de koffie in het drop zou halen met haar auto...Die ik vervolgens niet van de voetrem (handrem op de vloer) kon krijgen. En dan je mobiel dus lekker in het huisje laten liggen....handig. Uiteindelijk kon ik terug naar het huisje scheuren met een hele vieze auto vol rotzooi van de plaastelijke eeuwige vrijgezel die de pomp beheerd op zaterdagen, om haar te gaan halen zodat ze me kon laten zien dat haar Europese volvo een voetrem heeft die je met je voet indrukt (logisch, net als bij mijn auto) maar met een knop onder het dashboard er weer vanaf moet halen (niet logisch). Affijn, zo beleeft je nog wat in Martinborough.

We hadden echt prachtig herfstweer en klommen halverwege de middag de heuvel achter het huis op met prachtige uitzichten over de heuvels en wijngaarden in herfst kleuren.

Dit is het huisje dat vroeger de dorpswinkel was, vandaar General Store. Gelegen in een olijven boomgaard met enorm veel vogel gezang - die zijn namelijk dol op olijven!
's avonds werden we opgehaald om te gaan eten bij ons favoriete NZ restaurant van Tirohana Estate winery. Dat is altijd zo'n verwennerij, echt geweldige hosts, superlekker eten en heerlijke wijn. Meer heb je niet nodig.

Op zondag verwende Maart me nog even met een facial, nadat we eerst allemaal het zuiverende modder masker even hadden getest. Je moet toch wat, als 'meisjes van 50'.

Daarna nog even lekker strandwandelen bij lake Ferry en op hoes an. Met het voornemen om dit weekend toch ECHT jaarlijks te doen.

Op donderdag en vrijdag hadden we Marit en Dieuwke te logeren, twee leuke Friese meiden die wij in de kroeg in Hokitika hadden onmoet met Pasen. Weer gezellig om jonge input over de vloer te hebben en verhalen te horen over hun tijd hier in NZ en wat de toekomst misschien gaat brengen.

Afgelopen weekend stond even in het teken van klussen in en rondom huis en uitslapen, voordat Hans zondag avond naar Kairkoura vloog voor twee weken. Daar zal hij zelf nog verslag van doen als hij terug is, want hij heeft in het huisje waar hij zit geen wifi en dus geen internet. Dat vint -ie geloof ik wel een keer rustig :-). Als het hem lukt om wat foto's te sturen zal ik die nog even posten.

Twee dagen geleden was het de 15e, een dag na moederdag op de 14e. De rauwe werkelijkheid van wat we missen en de flashbacks naar het ziekenhuis in Den Haag hakken er dan weer even in - berichtjes over moederdag verwennerij en onze realisatie dat onze mooie Myrthe 20 had moeten worden. Zo volwassen en vast zo prachtig zou ze zijn geweest.

xN

5 mei 2017: Wild cherry

De muziek vandaag is van Joep Beving, hier met Ab Ovo:

Ik had dit soort rust wel even nodig na een druk dagje gisteren. Met Dick weer wat forse takken aangepakt. Hij blij (firewood) en ik blij (gevaarlijke takken weg).

Op de foto het moment dat Dick zijn kettingzaag kwam vast te zitten (beginnersfout), net voordat de mijne kwam vast te zitten (overkomt de besten wel eens).

Hebben jullie dat nou ook wel eens dat je een liedje in je hoofd hebt zitten dat er maar niet uit wil. Geen idee waarom, maar een helemaal fout liedje ('Moriaantje zo zwart als roet') bleef de hele dag maar door mijn hoofd draaien. Wat ik ook probeerde om er van af te komen, even later was het weer terug. Omdat ik geen pet op had? Omdat het mooi weer was? Schaamde me er wel voor, maar wat doe je eraan. Vandaag is het de beurt aan 'Play that funky music', maar dat kan ik verklaren. Vorige week nog even met vrienden naar een live music avond in Paraparaumu geweest en daar speelde en of ander cover bandje dit lekkere nummer van 'Wild Cherry'.

Nienke was dit weekend met een paar vriendinnen naar de andere kant van onze bergrug vertrokken, de Wairarapa dus. Even 'bij beppen'. Ik moet natuurlijk even laten weten dat het goed ging en dus deed ik dat met rooksignalen. Dat moest wel, want erg mobiel zijn die dames niet. Krijg ik een telefoontje van een vreemd nummer. Een geleend toestel. Mevrouw stond in de supermarkt en de voetrem van Liesbeths auto wilde er niet af. Natuurlijk net op zo'n moment dat ze even de phone niet bij zich had om Liesbeth te bellen. Heb het geprobeerd op te lossen maar na 'dat is wel een half uur lopen' en 'helaas meneer, uw vrouw is er alweer vandoor gegaan' heb ik het maar opgegeven, ze lossen het wel op.

Donderdag kwam ik Rutger tegen op de Hollandsche borrelclub. Zijn partner ging dus ook naar de Wairarapa en dus een goed moment om ons zelf dan maar te verwennen. Eerst zelfgemaakte pizza marinara met een biologische Castellani syrah 2010. En daarna lekker film kijken in de tub. Buitengewoon goede films trouwens. De eerste 'A United Kingdom' is een lekkere feelgood movie gebaseerd op het ware verhaal over het onafhankelijk worden van Botswana. Speelt in dezelfde tijd als ons Indonesië drama. Een stukje geschiedenis dat voor mij volslagen onbekend was. De tweede film was al even goed; 'Il Confessioni/The Confessions uit 2016', een heerlijk Italiaanse film over een priester die aanwezig is bij een G8 bijeenkomst, en dan pleegt de voorzitter van het IMF zelfmoord.
Goed, Nienke is dus weg het weekend. Kom dus in feite thuis om het gras te maaien. 't Is haar wel gegund. Ze werkt hard. Na mijn Zuidereiland verblijf hier een weekje geklust. Schoenen rek gemaakt ('t was dat of mijn schoenen eruit), nieuwe kasten in de garage, de bus gerepareerd. De bus had een beetje roest net boven de voorruit. leek niet erg, maar nadat ik roest had verwijderd zaten er toch wat gaatjes in de carrosserie. Even shoppen om de benodigde materialen te halen. Dat betekent 5 winkels bezoeken en even zoveel teleurstellingen. Beperkte voorraden, nul kennis bij de retailers en niet al te veel vertrouwen in het aangeschafte materiaal. Anyway, klusje geklaard en de bus staat ingepakt (tegen de knaagdieren) weer in de schuur.
Volgende week ga ik naar Kaikoura om daar 2 weken te helpen. De stad is nog steeds geïsoleerd na de aardbeving van 5 maanden terug, de SH1 tussen Blenheim en Kaikoura is nog steeds gesloten. Na het kijken van dit filmpje begrijp je dat wel. Geen idee hoe de stad er nu bij ligt. Vanuit het zuiden kunnen we nu via Hanmer Springs Kaikoura bekijken. Mocht het bevallen en/of mocht ik nuttig werk kunnen verrichten dan ga ik in July nog eens.
Op de Borrelclub kon ik voor het eerst in 21 jaar weer mijn Ajax bretels dragen. Toch een klein wondertje waar ik ook aan deze kant van de bol van genoten heb.
Voor zover deze week, de zonnestralen breken door. Gegroet beste lezers!