25 februari 2010: Weer thuis

Weer even heerlijk genoten van onze nationale trots; de NS en de KLM. Werd door mijn zus op het station gezet omdat ik er niet veel vertrouwen in had om met de auto door de spits op tijd op het vliegveld te kunnen zijn. Komt er een twintigtal minuten voor mijn eigen trein zou gaan een trein naar Schiphol voorrijden die 1 1/2 uur te laat was. Ik stap in, denkend dat ik dan dus eerder op Schiphol zou zijn. Komt die nog een kwartier later aan dan de trein die ik had moeten nemen (niet dat die wel op tijd was). Afijn, nog ruim op tijd voor mijn vlucht. Een hele vriendelijke dame die me hielp inchecken; Wellington? Nog nooit van gehoord, nee, we kunnen het niet vinden, oh U vliegt via Londen, zeg dat dan! Ja, ze vroeg waar ik heen ging, Londen is blijkbaar al ver genoeg voor deze wereld burger. Voordat we in het vliegtuig stapten op Schiphol vroeg een toerist nog aan een business man of we aan boord nog iets te eten kregen; 'Jawel, een voorverpakt broodje met bele(digin)g'. Nou ja, goede vlucht gehad. Met mijn Braziliaanse shirt aan in Londen nog een vriendelijke dame op mijn dak gekregen. Kwam uit Brasilieiro en was bang dat ze haar vlucht zou missen. Nou is mijn Portugees erg roestig, maar ik heb haar kunnen geruststellen en zelfs nog even wat gebabbeld in engels/spaans/gebarentaal. Op Auckland airport de volgende verrassing: nadat ook de laatste Chinees zijn aan elkaar getapedte doos van de band had gehaald was ik even Remi; alleen op de wereld (nou ja, bij band 2 op Auckland airpoirt) en ... geen koffer. Bleek Amsterdam niet eens verlaten te hebben. Van de 26 uur vliegen vloog ik slechts één uur met de KLM, maar desondanks weg koffer. Inmiddels is die door Air New Zealand keurig thuis bezorgd.
Ook mijn vader is trouwens weer thuis bezorgd. Minder netjes, dat wel, want de smetplekken en de gezwollen benen hadden de zaaldokters en de zusters niet gezien. Waarom zou je de patient ook, al was het maar eens per week, een keer onderzoeken. Mijn ouders zijn in ieder geval heel blij dat ze weer samen thuis zijn.
Voor ons dit weekend de verhuizing naar ons nieuwe 'thuis'. Deze week wordt alles nog even in rap tempo afgemaakt (en als we erin zitten de restjes). Dat gaat niet altijd even goed, we hebben nu lampen in de keuken die niet uitgaan en in de garage die niet aangaan. Sparky (de electricien) heeft wat kortsluiting in zijn hoofd. Wij doen zoveel als we kunnen. Alle lampen van kettingen voorzien (hoog plafond), het huis weer vol dozen, of eigenlijk, nog meer dozen. Ergens zit ook het fototoestel in, daarom weer geen foto's. Wel een filmpje dan. Bad news voor Cramer in Vancouver, maar goed nieuws voor onze Wellington Phoenix die zich voor finals van de Hyundai cup (de Australische voetbal competitie voor professionals) plaatsten door na penalties (waar de Hollanders nog wat van kunnen leren) te winnen van Perth Glory:
En mijn lieve eega is net zo erg als ik, kan geen geheimpje voor zich houden. Heeft nu al verklapt dat we naar de final gaan volgende week! Heeft iemand nog een oud Vitesse shirt?

19 februari 2010; Good news from home

Kleine aanvulling op Nienke. Pa is weer aan het opknappen (net een kat met 9 levens). Zou het aan mijn komst hebben gelegen? In ieder geval heb ik er vertrouwen in dat het wel weer goed komt. Verder niet veel goeds gebracht in Nederland; slechts 1 magere gouden Olympische medaille, een kabinets crisis (nog steeds dezelfde kleine kinderen met hun gehakketak en draaikonterij), Ajax net onterecht van Juventus verloren. Alle klusjes thuis gedaan (geen klusjesman met hogere voorvliegkosten als ik). IKEA, Gamma, Kruidvat (brilletjes) en Praxis afgestroopt. Koffer zal wel weer te zwaar zijn. Vlieg morgen weer terug. Tijd om met Nienke de strijd tegen de bouwers weer aan te gaan. Volgende week de laatste blog vanaf Sylvia way!

18 Februari 2010; goed nieuws

hi,
Nienke hier om jullie te laten weten dat Hans z'n vader aan het opknappen is na een paar zeer kritieke momenten in het ziekenhuis eind vorige week. Als hij is aangesterkt mag hij weer naar huis, dus we zijn allemaal blij en opgelucht. Hans vliegt terug in het weekend en kan dan in 1 moeite door met helpen dozen inpakken.
Het zijn de laastste zeer stressvolle loodjes voor onze verhuizing volgend weekend naar een huis dat aan de binnenkant dan hopelijk vrijwel af zal zijn, de buitenkant zal nog wel even maanlandschap blijven. Maar dat nemen we voor lief want dan wonen we er tenminste eindelijk!
Verhaal bij de foto's en nader bericht volgen na onze verhuizing,
cu Nienke

11 februari 2010; Bad news from home

Mijn vader is ziek. Spring zo op het vliegtuig. Had de foto's al klaargezet. Zonder verhaal deze keer.Zelf de schist hakken. En 's avonds vanaf ons nieuwe duin bankje Genieten van de zonsondergang. Ouders van Guy en Liesbeth op bezoek. Eerste keer zwemmen op 'in onze zee'. Cadeaux uitwisselen (twee verjaardagen). Dat krijg je als je de wijn te ver weg zet. Stoomboot op de Wanganui river. Heeren doktoren paffen een sigaartje na een straffe klim.
Wandelen in de vulkaan tijdens de Tongariro Crossing met de Haagse collega's. Red crater, Tongariro National park.
Emerald lakes, Tongariro National park. Typisch mannen gedrag. Onvermijdelijke BBQ bij ons in de tuin.

6 februari 2010; Digger/bugger

Guy en Liesbeth hadden een feestje georganiseerd voor alle vrienden die hen hadden geholpen met hun huis. De zoveelste zeer gezellige avond bij hen thuis. Terwijl we nog zaten na te tafelen viel ineens al het licht uit. Voorzichtig lachend werden er wat grapjes gemaakt over de diesel generator. Ineens hoorden we echter doedelzak muziek en daar stond Guy buiten in de volle maan de sterren van de hemel te spelen. Really magic Guy! Nienke had de middag ervoor toen Gareth, Jules en Gareth's moeder Jill kwamen lunchen in onze tuin een knal oranje ukelele gekregen voor haar verjaardag. Dus ik dacht zo dat ik dan straks het licht ook uit doe en Nienke een paar deuntjes speelt tijdens onze housewarming. Er wordt erg hard gewerkt momenteel. Toen ik deze week even ging kijken tijdens de lunch stonden er zoveel auto's dat ik er niet eens meer bij kon. Van dat soort files hou ik nou.
Iets anders is de digger. In de job omschrijving voor een digger staat in Nieuw Zeeland dat een rijbewijs niet nodig is, men vooral snel moet kunnen werken en dat het een pre is als je een hoogspannings kabel kan herkennen. Die kan namelijk nogal een hap uit de digger nemen. Wij hadden voor de bouw begon een tekening gegeven met daarop alle waterleidingen die her en der in het land liggen. De digger heeft desondanks zich lekker uitgeleefd en of hij nou de kaart erbij had of niet, hij heeft ze gevonden en ze allemaal op één na kapot weten kapot te trekken. En als toetje ook nog de telefoonkabel. Gras en planten waren ook al helemaal geen obstakel. Wordt niet vrolijk van die lui.Deze week voor het eerst van mijn leven bij de fysiotherapeut geweest. Een manuele. Goed luisterend naar mijn moeder (altijd schoon ondergoed aan want je weet nooit wanneer je een ongeluk krijgt) had ik mijn stoerste setje aangetrokken. Bleek niet nodig. Men is hier zo preuts dat zelfs tijdens het manueel fysiotheraperen de kleren niet uitgaan. Terwijl ik flink gekneed werd vielen aan alle kanten munten, schroeven, papiertjes, Fishermen friends en zelfs mijn fraaie nieuwe oranje telefoon op de grond. Toch moet ik zeggen dat het wat lijkt te helpen en maandag ga ik dus toch de Tongariro crossing lopen. Die telefoon is trouwens mijn oude Nokia, maar dan met een nieuw jasje. Dacht dat dat eenvoudig was, maar toen ik een kleine dertig onderdeeltjes uit de oude behuizing had gehaald was ik maar wat blij met een fimpje op youtube waar ze lieten zien hoe je de telefoon weer in elkaar moest zetten.
Omdat ik dus al meerdere dagen niet op het land heb gewerkt heb ik maar een lamp van driftwood gemaakt. Dat krijg je als je vaak zegt 'dat kan ik zelf net zo goed', toen zei Nienke dus 'kom maar op dan'. Deze is zo groot als een forse skippy bal en komt aan een zware ketting in het trappenhuis te hangen. Gisteren avond nog even een gezellige BBQ gehad. Terwijl Nienke met de dames van haar werk in de pool dook (jaren 50 verkleed partijtje geloof ik) gaf Doug een demonstratie 'Hoe breng je een krokant laagje op het vlees aan'. Zo u bent weer bij. Nu nog even de rekeningen van de diverse onderaannemers doornemen. Nienke heeft een award gewonnen voor de hoogte van de rekening voor de raam bekleding, hadden ze bij de bouwer nog niet eerder gezien. Nou ja, ik denk maar; ze heeft een dure smaak en daarom koos ze destijds ook voor mij!
Oh ja, Hilke, zodra ik mijn oude laptop heb gevonden (op de lijst staat doos 37, maar die zat vol geitewollen haren sokken) kan ik de klok weer aanpassen!