27 december 2017: Mijn vader

Vanmorgen overleed mijn vader. Hij is nu bij de jongens. Ze waren dol op elkaar. Op de foto mijn vader met onze jongens die lekker gek deden tijdens onze 'mannen avond' in Spanje in 2002.

24 december 2016: And life throws another curveball at us

Morgen is het 10 jaar geleden dat Tristan overleed. Nienke en ik zouden dat samen herdenken in de bergen van Kahurangi National Park. Maar het liep weer anders. Ik zit nu in Nederland omdat mijn vader aan het overlijden is terwijl Nienke met haar 18 jarige neef, die ook de nodige ellende heeft meegemaakt de Heaphy track loopt. Een andere vriend is zo aardig geweest op mijn plaats in te nemen en Nienke gezelschap te houden.

En zo zijn we 10 jaar later niet eens samen. Dat maken we wel weer goed later, maar de rollercoaster van het leven heeft toch wel veel onaangename verrassingen.

Op de foto zit mijn vader in zijn oude wachtkamer, die na zijn pensioen tot speelkamer voor de kleinkinderen werd gebombardeerd. Hier met Tristan. Floris en Tristan waren dol op hem en dat was wederzijds.

12 december 2016: Rodents

Deze week een nummer van de nieuwe CD van the Rolling Stones die weer helemaal terug zijn bij hun originele blues. Heerlijk. Dit is het nummer 'I can't quit you baby'

Genieten!

Omdat we de Heaphy track gaan lopen met kerst had ik wat dingetjes uit de bus nodig. Toen ik die opende zag ik wat muizen of ratten keutels liggen. Tijd voor een nadere inspectie. Accu opgeladen, bus eruit gereden en de deuren opengezet. Geen ongedierte aangetroffen, maar wel wat mysterieuze draadjes.

Die bleken ergens onder mijn stuur vandaan te komen. Naast een stapeltje keutels lagen een paar stukjes plastic en wat gekleurde mantel van de draadjes. Puur vandalisme. Als er niets op TV is dan ....... Het belangrijkste, de radio, deed het echter nog. Ook de knipperlichten deden het (niet dat kiwi's die gebruiken) en de claxon. Ook de andere dashboard onderdelen geprobeerd, maar dat werkte allemaal. Bij het aandoen van de airco ontstond er een verschrikkelijk rommelend geluid aan de bijrijders kant.

Even het dashboard losgemaakt en daar vond ik het verdwenen kussen van Nienke terug, Omgebouwd tot winterverblijf van een knaag familie. Hoewel ik nog geen elektrische problemen heb gevonden kan ik al wel voorspellen dat dit een lieve duit gaat kosten. Niet verzekerd natuurlijk! Die huurauto's worden steeds aantrekkelijker.

Van de week weer even een dagje kleur opgedaan tijdens een golf toernooi. Hier is mijn team in actie. Of het nou door de hitte kwam (26 graden), of door de verschillende koelboxen met alcoholische versnaperingen, maar bij de prijs uitreiking bleken ze ons team geheel over het hoofd te hebben gezien. Gelukkig waren de dames van de BBQ guller!

Ik had de dag ervoor nog wel even geoefend op een inderhaast gefabriceerde boerengolf baan. De balletjes beleven soms steken in een koeienvla, maar toch uiterst geschikt om te chippen, hetgeen Nienke hier met onze Wwoofers demonstreert. De berg 'weed' die door deze gezellige Fransen was verwijderd smeult op de voorgrond nog na.

In het weekend hebben we nog wat getraind voor de aankomende Heaphy track. De Transmission Gully - Puketiro loop is een 10 km track met een 400 meter hoogte verschil. Daar stond 4 uur voor, wij deden het in 2 1/2 uur en zijn dus wel klaar voor de Heaphy track.

Mooi uitzicht op de top. Dat streepje boven Nienke is Mana island en daarachter is het zuider eiland nog zichtbaar. Op deze foto zie je nog net de toppen van Kapiti island achter de bergen verschijnen. Afgezien van twee zielen op een paard (wie doet er hier nou het werk) zagen we niemand anders op de berg.

Ook hier weer mooie paddenstoelen. Het probleem is dat we ook hier niet weten welke eetbaar zijn en welke niet. Wil toch wel voorkomen dat ik als een toerist in Amsterdam het raam uit spring. Volgens onze vriendin Marya zijn de paddenstoelen in onze weilanden deels eetbaar. Gelukkig heb ik geen honger!

5 december 2016: Santa Claus

Ik zette vorige keer een nummer van Leonard Cohen op de blog. Nu hetzelfde nummer, maar dit keer de klassieke uitvoering. Prachtig.

We zijn nu zo'n 6000 shakes verder sinds de grote quake van Kaikoura op de 14e november. Je went er gewoon aan. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de meeste bevingen niet echt waarneembaar zijn. En de heftiger bevingen voel je ook niet altijd. Was gisteren een stuk gaas bij de kippen aan het vervangen toen Nienke kwam melden dat we net tussen twee bevingen in zaten, een in Seddon en een in Hastings. Door het harde werken gewoon niets gemerkt.

Vorige week nog een dag in Otaki gewerkt. Kwam er een patient binnen die zei dat hij me alleen maar nodig had voor mijn vinger. Zijn eigen dokter wilde immers geen rectaal toucher doen. Kan dus gewoon mijn wijsvinger sturen!
Nienke is zich inmiddels hard aan het voorbereiden voor de Heaphy track. Ik heb in Westport wel genoeg geoefend. Mevrouw heeft nieuwe wandelschoenen aangeschaft en die moesten natuurlijk even worden uitgeprobeerd, ingelopen, vies gemaakt. Ze zijn goed gekeurd, maar een rolletje sporttape wordt aan de baggage toegevoegd. Nu is de rugzak aan de beurt. Hoeveel kilo is nog draaglijk (op 2 manieren dus). Op kerstavond eten we in ieder geval 'cock au vin' op de top van de berg. Dus moet ik  natuurlijk nog een flesje rood mee naar boven sjouwen.

Eerst vierden we nog even Sinterklaas met Kiwi vrienden. Hier heeft Trevor net zijn pakje uitgepakt. Een levende kreeft van zeer fors formaat. Kiwi humor!

Vandaag zijn twee nieuwe Wwoofers gearriveerd. Weer Fransen. Komen me helpen door een 3 pagina lange klussen lijst heen te komen. Van de week bezig geweest met de first flush put. Dat is voor het water dat als eerste van de daken afkomt tijdens een bui en rommel en zout bevat. Die sukkels van loodgieters (die ook de wc verkeer aansloten en de afvoer van de uitbouw helemaal niet) hadden dus een put gemaakt van hout (dat paste immers bij het zaagsel in hun hoofd). Dat verrot en stort dus na verloop van tijd in, gevolg; de rotzooi kon nog maar een kant op, de tank in. Lekker bruin water na de quake. Nieuwe put gemaakt van baksteen en beton. Moet wel bekennen dat ik net nadat ik het beton had gegoten er achter kwam dat de plastic bovenkant van de put verkeerd om zat (55+ ay?). Weer uitgraven, nieuwe zak beton, etc. Deed ik het vanmiddag weer met de deksel van de stoof uit de hot tub. Misschien toch maar eens vroeg naar bed.

Deze foto's zijn van de monding van de Otaki river die na de 'floods' na de aardbeving helemaal verlegd is. Die natuur, doet lekker zijn eigen ding.
Ben weer begonnen met tennissen, het zonnetje schijnt en je wilt toch wat kleur. Handje protesteert nog een beetje, maar mijn team houd ik er nog onder.
Ga nu maar even de krant lezen, want ik hoor net vanuit Nederland dat onze premier ineens is afgetreden. Nog een shock! Cheers.

22 november 2016: Shake, rattle and roll

Natuurlijk beginnen we met een liedje van de deze week overleden Leonard Cohen. Hij was het type artiest waar je van hield of je haatte hem. Ik heb hem altijd weten te waarderen en hoewel 'The Partisan' mijn favoriete nummer is, heb ik hier toch voor het fraaie Treaty gekozen van zijn laatste album. Een album dat slechts 2 1/2 week voor zijn overlijden uitkwam.

Wat een warm 'welkom thuis' kregen we van ons fraaie landje. We kwamen na onze misser op Schiphol dus op zondag aan. Halverwege de middag reden we onze property op die er fraai bij lag in het zonnetje. De dieren hadden het allemaal overleefd en zo op het eerste gezicht ook geen schade aan de bomen e.d. Na het uitpakken van de koffers en nog een kleine hap begon de zwaartekracht het rond 9 uur toch wel te winnen, de luikjes zakten dicht. Vroeg naar bed dus.

Even na middernacht werd ik wakker omdat ik dacht dat Nienke een epileptische aanval had. Terwijl ik haar wakker schudde merkte ik dat niet alleen het bed schudde, maar de hele kamer. En fors ook. Duurde ook nog wel een tijdje. We zijn er heel even uit gegaan. Kan je vertellen dat het lastig plassen is als de wereld heen en weer gaat. Omdat we zo moe waren zijn we toch maar weer het bed in gegaan. Nog wat naschokken gevoeld, maar al snel zakte ik in een diepe slaap.

Pas de volgende dag realiseerden we ons dat we totaal niet aan een tsunami hadden gedacht. Die waarschuwing was er wel. Het huis protocol wordt de komende dagen bijgewerkt.

Er zijn ook geen sirenes bij ons in de buurt en een gesofistikeerd systeem dat je een text message stuurt als waarschuwing kennen we hier nog niet.

De aardbeving bleek een 7.8 jongen te zijn bij Kaikoura. Dat is in de buurt van Seddon waar 3 jaar geleden een 6.6 earth quake was. Onrustig gebiedje dus. Sinds vorige week zondag is het blijven schudden. we zijn nu zo'n 4300 naschokken verder.

Over een diagonale as van Nieuw Zeeland zijn er al jaren aardbevingen. Dit plaatje laat de laatste 10 jaar zien (zo lang wonen wij hier nu al).

Die geologische events (aardbevingen, vulkanen, geothermische activiteit) vinden plaats daar waar de platen tegen elkaar aanschuiven. Die zorgen ook voor de fraaie alpen op het Zuidereiland.

Bevingen horen er gewoon bij in NZ, alleen zijn ze soms wat erger dan anders. M.n. waar je rigide structuren hebt krijg je dan problemen. Daarom bouwen de meeste mensen ook in hout. Dat gaat wel scheef staan, maar stort niet in. Het is vooral zaak om te zorgen dat je goed voorbereid bent. Doos wijn in de schuur, warme kleren, batterijen, eten in blik blikopener(!), etc. Komend weekend gaan we even bekijken wat vervangen dient te worden.

Voor zeedieren is het natuurlijk wel vervelend als de zeebodem ineens 4 meter hoger ligt. "Waar is het water?????". Ook onze kippen waren wat van slag. Een dag slechts 3 eieren.

Zo'n stenen muurtje staat dan wel leuk (OK, kan je over twisten), maar het stort wel in. Het houten frame heeft het doorstaan.

Terwijl ik hier zit te schrijven beweegt de tafel een paar keer. 3,2 sterke naschokken in het noorden van het Zuidereiland. De forse beving triggerde ook een 5.5 beving in Hawkes Bay vanmiddag.

Er was slecht 1 slachtoffer te betreuren en nog iemand kreeg een hart aanval. Deze koeien zijn ineens wereld beroemd en schijnen het ook nog overleefd te hebben.

Ik had voor Nienkes verjaardag een reis naar het Zuidereiland geboekt, met de boot.Zal toch eens op zijn Hollands informeren of we nog korting kunnen krijgen, het zuider eiland ligt immers een meter dichterbij nu!

Alsof de beving nog niet genoeg was kregen we er nog een noodweer overheen. Hele buurten liepen onder en de wegen waren weer eens onbegaanbaar. Inmiddels is het week mooi weer en is de schade in m.n. de stad Wellington zichtbaar. Enkele gebouwen (waaronder gloednieuwe) moeten worden afgebroken. Nienke heeft haar collega's van de regio toch weten te overtuigen om de vergadering van morgen maar niet in Wellington te houden.

Nienke's achterneef Daan kwam vorige week even een paar dagen bij ons langs. Zoals het een goede tiener betaamt was hij dwars door de beving heen geslapen. Was gezellig om hem even een paar dagen hier te hebben. We hebben hem vol eten en adviezen gestopt. Lekkere Mexicaans bacchanaal met vrienden o.a. En nog even uit eten met een lekker live muziekje erbij. Met kerst loopt hij met ons de 4 daagse Heaphy track.

Terwijl Nienke en hij even oefenden op de bergen achter ons (Daan aan de lunch met Kapiti island op de achtergrond) bleef ik snotterend achter. Dat was de dank voor een paar daagjes helpen in mijn oude praktijk. Ziek thuis (als contractor verdien je dan geen cent) heb ik me maar nuttig gemaakt met een klussen lijst. Twee pagina's. Zomer, kom maar op!

14 november 2016; Shaky welcome back home.

Vele kilo's zwaarder vertrokken we naar het noorden. Uiteraard na nog een dinertje met de familie.

Beetje onstuimige terug reis en nog stormachtiger welkom in Nieuw Zeeland. Had de KLM nog niet vergeven dat ze alweer de koffers niet gelijktijdig met ons konden laten aankomen (3e keer dit jaar, 6e keer in het totaal). Kwamen we nu op Schiphol aan en konden ze ons niet vinden in het systeem. Ik had 's middags nog gebeld omdat een van de vluchten gecanceld bleek te zijn. "Niets aan de hand meneer!"

Menig tijdschrift en boek werd verslonden en tussendoor herfstwandelingetjes en bezoekjes aan musea.

Dat bleek dus niet helemaal waar te zijn. We stonden er niet in omdat we 24 uur te laat waren. Kleine vergissing die ook de medewerkers van Air New Zealand en KLM over het hoofd hadden gezien.

De Alma Adema tentoonstelling in Leeuwarden is een aanrader. Ook de overzichtstentoonstelling van Sjoerd de Vries in het Belvedere in Heerenveen (waar ik nog een blauwe maandag in het Tjongerschans ziekenhuis het gewerkt) was fraai.

Bij het service centrum maakte KLM het weer helemaal goed. De nieuwe vlucht was zo geboekt en we hoefden niet eens de hele vlucht te betalen. Slechts wat admin kosten.

Het noorden was door een prachtige herfst overvallen, resulterend in enkele fraaie wandelingen.

Opgelucht vlogen we naar Shanghai. Dat raden we je dus af als je naar NZ wilt vliegen. De Airbus zat vol hoestende, proestende en niezende Chinezen die nog nooit hebben gehoord van enige hygiëne rond die lichaamsuitbarstingen. Nooit gehoord van een elleboog of hand. Zag het snot van de schermpjes voor hun neus aflopen. Geen wonder dat de, naar ik nu begrijp, slimme landgenoten doekjes voor de mond dragen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het onbeschofte voordringen.

Nienke maakte met haar jaarclub de ene helft van de stad onveilig. 

Dan land je in het circus dat Shanghai heet. Ik heb in doolhoven gelopen die simpeler waren. Om het Shanghai als transfer airport aantrekkelijk te maken mag je eerst door de douane, dan je koffers ophalen, weer door de douane en je koffers weer inleveren. Chinese efficiency.

In Babberich hebben we daarna in het dartscafe (waar ze gene darts hebben) nog een keutje gelegd. Daar hadden we nog een prima avond met mijn oude bezetting.

In de aankomst hal zie je een bord "International transfers' die je naar een balie links in de hal verwijst. Chinese humor, daar moet je dus niet wezen. Je moet helemaal naar rechts waar het bordje 'Aliens' inmiddels is vervangen door 'Foreigners'. Daar stond ook een bordje 'Tranfers'. Maar je raadt het al, daar moet je ook niet zijn.

Oude herinneringen ophalen en carriere prestaties vergelijken. Goede club trouwens, op 1 na nog allemaal bij de vrouwen van toen!

Dan volgt het scannen van je paspoort, die vervolgens vergeleken wordt met de scan op het scherm(??), tien mensen op rij die je boarding pass willen zien, etc. Meer dan genoeg om een grondige hekel aan vliegen te krijgen. Dat is het nog niet, aan boord nog meer bloeddruk verhogende momenten. Altijd al problemen met zeeppompjes gehad, maar deze waren helemaal geweldig. Een forse straal spoot over mijn shirt en broek. Je probeert wat papieren handdoekjes te pakken, maar iemand met een chromosoom te veel heeft daar 150% van de geadviseerde hoeveelheid doekjes ingepropt. Jouw ene handdoekje scheurt natuurlijk eerst 3 keer om daarna met een vijftigtal andere lost te komen. Dan heb je dus de keus tussen het schoon wassen van de vlekken of het zo laten. In het eerste geval lijkt het of je de WC niet hebt gehaald en in het tweede geval alsof je net lid bent geworden van de mile high club. No winners.

Anyway, Nederland dus. Met de batterijen bijna leeg na het studentikoze weekend zagen Nienke elkaar weer bij de Dom. Wat een leuke stad is Utrecht nog steeds. We genoten van de bekende plekjes maar ook van allerlei nieuwe aanwinsten voor de stad. Mochten verblijven in het appartement van GJ en Debbie onder deze Dom.

Straat artiesten vermaakten de kids die zich voor St. Maarten aan het voorbereiden waren.

En nog meer eten, lekker nostalgisch in de Clochard met Peter en Floor en in restaurant Blauw (heerlijk Indonesisch) met Judith (die ooit bij me stage liep) en oud collega Philip en Lineke.

Nog twee avonden live muziek gekeken in het Oude Pothuys. Wat moet je jezelf toch gelukkig prijzen als je in deze stad mag studeren.

Prachtig verlichte Dom 's avonds. Hij maakt echter wel forse herrie. Wij sliepen op zo'n 30 meter afstand en dan pas merkt je dat hij elk kwartier (blijkbaar is het belangrijk om ook om 2.15 uur te weten dat er weer een kwartier om is) een riedeltje afspeelt. Zonder oordoppen kom je dan ook de nacht niet door.

Corps lustrum gemist, daarom nu dan nog maar even onder de Dom door.

Zoek de rechte ramen.

'Utereg' gedag gezwaaid en met de trein naar Amsterdam. Niet echt goede ervaringen met het OV in Nederland trouwens. De trein is ronduit vies, nooit op tijd, vol (we mochten in Heerenveen de trein niet eens in) en totaal ongeschikt voor mensen met koffers. En het was niet eens een Italiaanse trein. Anno 2016! Dankzij onze nieuwe 'trots' de OV kaart toch in A'dam aangekomen.

Genieten van de leuke grachtjes. De leuke Jean Tinguely tentoonstelling in Het Stedelijk museum. De vele kleine winkeltjes. Dit missen we wel in NZ.

Ook dit leuke 'afleun woning' bewonderden we nog even op onze laatste dag in Nederland.

Trots op ons lokale sufferdje, de Dominion Post uit Wellington die gewoon durft te schrijven wat iedereen denkt: What the fuck! Die Amerikanen zijn nu echt afgezakt tot het niveau van de Neanderthalers. Wat een absolute idioten. Stel voor dat hij Washington meteen omdoopt in Boganville.

En  na een Amsterdamse lunch met Nico (zwager) en Maartje (Nieuw Zeelandse vriendin) vertrokken we weer naar NZ waar we net na middernacht werden verrast door een forse aardbeving, welkom thuis! Daarover later meer of zie onze facebook page.
Gegroet!