(gemaakt door Di Conway) mee naar huis te nemen. Helaas begon het toen te regenen en dus gingen we maar naar huis. Na de heerlijke lunch op het strand van Opunaki strandden we in Maxwell waar een volgende art gallery ons de weg 'versperde'. Hier brachten we weer ruim een uur door al keuvelend met de eigenaresse die werken van artiesten uit heel NZ had staan. Een fraai beeld van Rik Land, die helaas in 2009 overleed, beviel ons wel heel erg en zo eindigde ook deze blote dame in de auto, naast de grote bak aardbeien van de blueberry farm (die geen blueberries meer had).
Tijdens het gesprek met deze eigenaresse kwam ook mijn lamp nog ter sprake en die wilde ze wel in de gallery ophangen. Dus binnenkort hang ik tussen beroemde NZ artists! Was net een beetje met mijn hoofd in de wolken blijkt een ander art piece beschadigd te zijn. Happy feet is nu Un-happy foot!
Helaas was een parasol door de wind omgeblazen en deze had in een ongelukkige val een kleine beschadiging op de bek van happy feet gemaakt, EN zijn voet gebroken. Alsof er iets in de lucht zat. Onze kippen waren sinds de verhuizing minder eieren aan het leggen. We zaten er al over te denken om ze te vervangen. Zit ik een stuk fence te repareren zie ik ineens vanuit een ooghoek een trosje eieren liggen tussen wat groen!
Bij nader inspectie blijkt even verderop nog zo'n gevalletje van insubordinatie te liggen. Alles bij elkaar zo'n 19 eieren, waarvan natuurlijk niet duidelijk is welke ervan van gisteren en vandaag zijn en welke dus al even in de zon hebben gelegen! Roerei in het bos dus.
Het tuig, en wij zorgen zo goed voor ze. Welke kippen krijgen er nou elke morgen een lekkernij? De dames krijgen nog een laatste kans en anders wordt het enkele reis Guy, die een heerlijk inheems gerecht in gedachten heeft. 't Is wat met die beesten. Zat ik lekker te lezen in mijn badjas, belt de buurman aan; had flink wat appels gekregen van een kennis maar 'couldn't be bothered' om er appelmoes van te maken, of mijn varkens ze niet wilde hebben. Rare vraag, die beesten zouden zijn auto op eten waar hij bijstond, ze eten alles. Enfin, piggies happy, ik weer naar mijn boek. Staat de buurman 15 minuten later weer aan de deur. Jouw koe staat in mijn weiland. Was dat beest met de vlinders in haar buik weer over het hek gesprongen en stond schouder aan schouder met haar lover te grazen.
Links de onze, rechts de duidelijk wat steviger gebouwde typische lesbo koe die haar zo dol maakt. Hek niet eens kapot, denk dat ik haar ga inschrijven voor het onderdeel hoogspringen op de Moo-lympische spelen. Ondertussen had Nienke een heel succesvol weekend met haar Sustainable Home and Garden Show die ondanks een paar drupjes (de weersvoorspellers hier zijn in zoverre betrouwbaar dat als zij zeggen dat het gaat regenen je rustig een BBQ voor 100 mensen kan organiseren) een groot aantal bezoekers trok. Nienke was weer even dicht bij haar oude werkomgeving, het council gebouw wordt gerenoveerd (in feite een heel nieuw gebouw, maar door het renovatie te noemen scheelt het weer consents en dus tijd), zo doe je dat dus als council, goed voorbeeld.
Ik typ dit nu na onze tennistraining vanavond. Een van mijn teamgenoten smashte van dichtbij de bal in mijn gezicht. Mijn oogkas en neus vingen het grootste deel van de klap op, maar mijn linker oog is wat wazig (what's new?) en voelt een beetje gekneusd. Leuke sport niet? Beetje muziek dan maar. Eerst weer een nummer van onze eigen Anouk, en prachtig nummer van haar laatste CD;'What have you done':
en als laatste het prachtige nummer 'Pearls' van India Arie (eigenlijk een cover van het origineel van Sade). Ze won hier in 2010 ene Grammy voor en de trouwe luisteraars zullen het nummer Palea van Dobet Gnahore hier doorheen horen, dat hebben de dames zo zelf zo in elkaar gezet, prachtig:
Mijn favoriet, Dobet Gnahore (Ivoorkust) beet het spits af en hoe, wat een energie. Iedereen stond meteen volop te swingen in de brandende zon.
Ze had de laatste noot nog niet gezongen of op het grote podium knalden de 'Master drummers of Burundi' er op los. De sfeer zat er meteen goed in.
De kids van Gareth en Jules hadden hun eigen programma uit het boekje opgesteld en een bezoek aan de shops bleek een veelvuldig terugkerend item te zijn. Bashi showed hier de nieuwste uitbreiding op een toch al very cool uiterlijk.
De Pascals (Japan) waren uiterst amusant en de dikke drummer (in een lapje en doorzichtige regenjas) sloeg er flink op los, op allerlei slagwerk, zijn buik en borsten!
Nienke had de avond ervoor nog even getraind met haar nieuwe Poi Poi en stal de show terwijl Baaba Maal (Senegal) nog een flinke duit in het Afrikaanse muzikale mandje deed.
Sharon Shannon (Ierland) sloot de avond af. Riverdance live. Ze trad tweemaal op en was vrij op zaterdag, St. Patricks day, een dag waarop Ieren in het algemeen slechts in een pub of goot te vinden zijn. Als laatste der Mohanicanen dropen we langs het weer prachtig verlichte meer af naar onze cozy tent.
Zaterdag begon natuurlijk met een verfrissend ontbijtje, roerei met zalm! Goede bodem voor een veel belovende dag. Mahala Rai Banda (Roemenie) blies de laatste slaapwandelende bezoekers wakker. Opvallend veel groen gekleden mensen lieten zien dat bovenstaande wijsheid over de Ieren toch niet helemaal klopte. Op de kleinere Dell stage gaf Paul Ubana Jones (half Yorkshire Pom, half Nigerian, living very happily in Christchurch NZ) een heerlijke blues show weg.
Daarna was Watussi (Colombia/NZ) aan de beurt. Zuid-Amerikaanse ritmes vlogen ons om de oren en hoewel de zon medogenloos op ons neer scheen (veel mensen zaten dicht op elkaar onder elk beschikbaar boompje of vlaggemast) bleek een vaste groep onvermoeibare hippies van alle leeftijden onmiddelijk bereid om de hos-ploeg voor het podium aan te vullen.
Alabama 3 (UK) kon mij echt imponeren en dus maakte ik met Landa gebruik van deze zelf opgelegde pauze om even een mini tukje te doen.
Weer een uur volop swingen (of zoals Nienke het noemt 'draaien met de handen in de zakken'), gevolgd door nog meer gedraai bij de Batacuda Sound Machine (NZ). Adam Page (Oz) bleek een soort electronische eenmans band te zijn. Op zich wel geestig, maar niet een uur lang. Denk je dat je dan wat rust krijgt omdat de volgende groep grotendeels in rolstoel op het podium zit?
The Staff Benda Bilili (Congo), een groep mannen geveld door polio, bleken geen moeite te hebben de benen van de toeschouwers van de grond te laten komen. Zelf draaiden ze rondjes en een enkeling sprong zelfs in en uit zijn stoel.
Op ons favoriete kleine podium zagen we daarna Anda Union (Mongolie) die wel de meest verrassende bijdrage aan het festival leverde. Wat een leuke muziek met onbekende instrumenten. Het gaf een heerlijk werelds sfeertje en ook aan de andere toeschouwers was te zien dat ze een behoorlijke impact maakten.
Heerlijke sateh uit Maleisie paste prima bij een Monteith original en de lekkere reggae van de Ozzy band Groundation. De wijn viel nogal tegen op dit festival maar een scala aan lekkere Monteith biertjes maakte dat wel goed. Een zeer vreemd samenraapsel van muzikanten vormden samen het rare Bombay Royale (Oz) dat de avond af sloot. Een soort persiflage op muziek en de Bollywood scene hetgeen Nienke en Landa meer kon bekoren dan mijzelf. Tijd om de vermoeide oortjes ten ruste te leggen.
Nu denk je dat een dagje swingen in de zon met een enkel biertje en een voorzichtig wijntje wel voor een verdiende nachtrust zorgt, zeker als je ook nog eens oordopjes in je gehoor sensoren duwt. Helaas. Rond een uur of drie begon eerst Bashi over te geven en een uurtje later begonnen wat idioten op race paarden rond te rennen. Op zich niet vreemd op een race course, maar om 4 uur? Mogen die beesten soms niet zien waar ze lopen? Dat virusje van Bashi breidt zich trouwens rap uit over het hele land bleek vandaag op een zware werkdag. Om zeven uur waren de meeste kinderen wel wakker en hun buitengewoon sociale ouders hadden er blijkbaar geen enkele moeite mee dat hun kroost op dit godvergeten uur hun een dag eerder gefabriceerde toeters (voor de childrens parade) uit gingen proberen zolang ze dat maar niet in hun tent deden. Een ontbijtje met spek en kaas (wie had al die eieren opgemaakt?) en wat gezondere aanvullingen (ook wel genaamd 'geweten sussers') liet het bloed weer wat sneller door de aderen stromen.
Gelukkig geen kater want de heren uit Burundi sloegen er weer enthousiast op los. Ongelooflijk hoe de eend daar vlak voor kan blijven slapen!
Daarna de verrassende mannen uit de Solomon eilanden (net opgezocht waar dat ligt, je roeit vanuit Auckland naar het noorden, tussen New Caldonie en Fiji door en slaat na Vanuatu links af en dan op tijd af remmen anders eindig je in Papoea Nieuw Guinea) met hun panfluiten die een bezoekje van een Zuid Amerikaanse missie deed vermoeden (of omgekeerd). Fraaie show.
Na de herrie van Ash Grunwald (Oz) die wij aanschouwden van veilige hoogte in de schaduw van fraaie vlaggen op het terrein (gelukkig had dit doek bij deze hitte ook besloten zo min mogelijk te bewegen zodat we niet heen en weer hoefden te rollen) was het tijd voor een beetje rust.
Het Tori ensemble uit Korea had echter moeite met hun klassieke instrumenten de bands op andere podia te overstemmen. Na enkele nummers vonden we het verstandiger wat bruinig vocht in te slaan en een plekje vooraan de main stage te zoeken voor het optreden van de Black Seeds (Wellington). Helemaal geweldig, Nienke kan bevestigen dat zelfs even de handjes los kwamen!
Dit is een van de vele uitstekende bandjes die NZ rijk is en m.n. Wellington, voornamelijk allemaal bekend om hun roots/dub/underground/reggae/etc. Anyway, heerlijk om naar te luisteren.
Daarna hield de camera ermee op (tijd voor een nieuwe) en dus geen foto's van het wel aardige Le Trio Joubran (Palestina) en de geweldige Shogun Orchestra (weer Wellington, met enkele leden van Fat Freddies Drop). Na de WOMAD parade (gelukkig mochten/moesten die aardige ouders van vanmorgen nu naast de optocht meelopen terwijl hun nageslacht met hun toeters en trommels een aanslag op hun trommelvliezen verrichtten) traden nog een aantal band op die eerder reeds optraden en weer een uitstekende prestatie neerzetten. Wat een uniek festival, natuurlijk geholpen door het fantastische weer, maar stel je voor, twee agenten voor 30.000 bezoekers, een stuk of 8 Eerste Ongeluk Bij Hulp lui die vrijwel niets te doen hadden (oh ja, een van de Mongolen kreeg heet water over zijn schouder tijdens hun kook workshop), geen dronken lui, geen vecht partijen, overal groepen jongeren gemixed met families en jonge en zich nog jong voelende hippies gemixed met nette mensen zoals wij (!?!?). Scots, Welsh, Poms, Irish, Kiwi's, Ozzies, Europeans, Maori, iedereen genoot zichtbaar van de Ierse band (en de kids van Gareth en Jules verrasten hun ouders met een heuse riverdance waarvan ze zich nu nog afvragen waar ze dat geleerd hebben) ongeacht hun afkomst. Een en al verdraagzaamheid. Zelfs het rookverbod werd goed nageleeft hoewel we wel met enige regelmaat een niet onprettige mini-smog van hash lucht waarnamen. Ik vraag me oprecht af of dit in Nederland ook zo zou kunnen. Ik vrees van niet en dat spijt me oprecht voor jullie. Er is echte hoop, er zijn 
Business trip? Or a different trip?
I was standing in line when they announced the cup cakes where sold out!
Hang tieten? Ik? Echt niet, kijk maar!
Ik zei toch dat het de mode was in Bali, niet hier in Taranaki!
Not cool, Hurricanes-Highlanders 17-19!
OK, maar thuis, tegen het behang val ik helemaal niet op!
'Ze hebben ook miniatuur treintjes', pffft, onbetrouwbaar wijf!
(v)Ier (b)Ier (h)Ier!
Tuurlijk blijft hij niet hangen op mijn rollen, het is puur spier beheersing!
Belachelijk, 10 dollar om je bezemsteel te parkeren!
Onze in house artist Donna kwam samen met haar partner (tennis maat van Hans) de 12 oamaru stenen brengen. Even de rug buigen en strekken werd beloond met pizza's op het deck en een koel wit wijntje bij mooie Kapiti sunset. We zagen het helemaal zitten!
En zo wordt je witter dan wit, en voelen je haren aan het eind van de dag stoffig en heeeeel vies.
Landa's creatie en Steph's creatie en voor iedereen dus de eerste keer!
Ondertussen was het begonnen met regenen, snel nog een groepsfoto met alle werken. Helaas zonder Hans die net even was weg geroepen naar de praktijk. Pinguin staat nog onder de douche.
We hadden gelukkig net op tijd iedereen gevraagd een handje te helpen om het tentdoek eraf te krijgen dus dat lag al opgerold in de slaapkamer, good timing! Daarna begon het vrij hard te regenen maar omdat iedereen meer dan wit was, zaten we gezellig onder twee parasols te toasten op een heel geslaagde carving workshop. Donna en wij hebben meteen weer ons ja gegeven aan een workshop voor 12 volgend jaar en ik denk dat wij meteen bijna helemaal vol zitten, heel erg leuk! YEAH! Wij maken ons op voor het volgende event next weekend: Womad, heel erg veel zin in. Hieronder onze Nederlandse Anouk door Hans ergens vandaan gevist, gewoon altijd goed. Een nummer van Rihanna, Been here before:
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)
