4 juni 2009; Bejaarden

We zijn verhuisd. Ik had 90% al zo'n beetje overgebracht op mijn dagelijkse ritjes naar het werk en een stel verhuizers hebben zich in het zweet gewerkt met onze 500 kg zware tafel. De 'dierbare' Tui's in glas en lood zijn heel gebleven en hij is zelfs zonder krassen te maken beneden gekomen. Op de nieuwe locatie vierduizend stekkertjes in bijbehorende gaatjes geduwd en zowaar weer muziek. Gentlemen van Telecom en Sky langs gehad en zowaar, dezelfde middag nog e-mail en Roland Garros (en de finale van de super-14, uitslag 61 - 17 voor de Bulls, uit Zuid Afrika, geen misverstand mogelijk en dus weer veel kiwi's aan de drank). Ook de verhuurders, Murray en Barbara, kwamen nog even langs, met een schaal lambs shank, opdat we ons over het eten geen zorgen hoefden te maken. Die mensen zijn echt heel erg aardig. Ze hebben zelfs een heel gezellige borrel met buurtgenoten georganiseerd voor ons. Nog even terug naar Manly street om vuil om te ruimen dat er nog lag van voor wij daar kwamen en de sleutels ingeleverd. Wij waren extremely nice renters, weten we dat ook weer. Op de foto's het huis nog vol dozen en daarna Nienke met de krant bij het nieuws en de haard. Die laatste gebruiken we wel veel, want door de south westerly was het extreem koud in het weekend. Zo erg zelfs dat we (fluisteren) electrische dekens hebben aangeschaft. Ik had de neiging om bij de kassa te zeggen dat het voor mijn ouders was, maar moet bekennen dat het wel erg lekker warm was. We hebben er meteen maar wat voor de gasten gekocht, dus .... De rest van de week weer erg wisselend, sneeuw/hagel/zon/regenbogen. Vanmorgen het ijs van de ruit gekrabt en vanmiddag spreekuur gedaan met de ramen wagenwijd open. Erg druk spreekuur trouwens. Een dokter nog op zwangerschapsverlof, een op vakantie in Ierland, een een vrije dag en nog een die zich ziek meldde. Echt waar; slechts een persoon onder de 45 gezien vandaag, en de meesten ver boven de 60!

We zijn weer wat verder met de verbouwingsplannen, maar het blijft in een slakkegang gaan. Wellicht was onze eigen aanname wat naief, maar we krijgen gewild en ongewild ook zoveel info van alle kanten dat we door de bomen het bos niet meer zien. In ieder geval zijn de fences klaar en het begin van de oprijlaan ziet er fraai uit. Volgende week komt nog iemand om die rode hekken te vervangen door twee fraaie muurtjes van rivierkeien. Met een fraai bord erin met de naam Waikarau erop (de Maori naam van het landgoed waarvan de betekenis ons nog niet geheel duidelijk is, maar Wai is water en rau bladeren. Er zijn echter ook heel wat andere vertalingen).

De laatste foto's zijn van de Australasian harrier die hier overal majesteus rond vliegt (nog steeds niet gelukt om die in mid air te fotograferen) en de ondergaande zon bij Te Horo beach die we elke avond zien als we bijna thuis zijn.

27 mei 2009; Catweazle had een moeder

En Catweazle's moeder was suppoost in de TSB Arena waar wij de Pink Floyd Experience hebben bewonderd. Wij zaten (!?!) op de laatste rij van het gepeupel. De betreffende dame kwam ons telkens ongevraagd geheimen influisteren; 'if you sit in de last row you have to dance!' 'Well, OK, but you'd have to bring us beer during the show!' En daarna; 'An old lady like me deserves a kiss.' Ervan uitgaande dat ze Nienke niet bedoelde; 'Oh lady, there is no amount of beer in the world that could make that dream come through!' Anyway, de show was goed, niet super, maar wel lekker. The Australian Pink Floyd Experience die we op het Arrow Classic Rock festival in Nederland gezien hebben was toch iets beter. M.n. nummers van Animals, Wish you were here, Dark side of the moon en The wall werden, voorzien van een fraaie lichtshow, ten gehore gebracht. Helaas niet een van mijn favorieten: On the turning away.

De ochtend ervoor hebben we op de Otaki horserace track de Otaki lifestyle beurs bezocht: van Alpaca's tot tractoren, (mini)paarden tot kettingzagen, Schotse hooglanders tot sheds . Alles in de motregen en vrieskoude south-westerly. Het luchtkasteel voor de kinderen (die waarschijnlijk nog lekker en verstandig voor een TV lagen vlakbij een enthousiast brandende woodburner) werd al afgebroken toen wij een uur na opening binnen kwamen. In ieder geval is Nienke nu ook enthousiast voor de alpaca's, hoewel de hooglanders het ook goed bij haar deden. De boekenmarkt was erg interessant, zoals u ziet over alles wat je nodig hebt op een boerderij. Hoewel, zo'n geslachte hooglander levert wel 350 kg vlees op en dat zijn wel heel erg veel worstjes. Gelukkig doet de 'local butcher' aan 'home kills' (als wij net even 'toevallig' naar de supermarkt zijn).

Nog twee nachtjes en dan verhuizen we. Na de Willemstraat, de Griftstraat, de Herenweg en de Homeruslaan (allen in Utrecht), de Hovestraat (Arendonk), de Stationsstraat (Bathmen), de Steenvoordelaan (Rijswijk), de Dubbelhoflaan (Den Haag), Vaucluse Avenue en Manly street (Paraparaumu Beach) wordt Sylvia way in Te Horo Beach ons elfde adres samen. Op mijn dagelijkse ritjes naar het werk nam ik telkens al spulletjes mee en de garage op ons nieuwe adres staat dan ook al vol geladen.

Alleen de zware spulletjes worden door een groepje rugbyspelers opgehaald. Uiteraard wordt jullie hulp op prijs gesteld, maar we redden het wel.

Vanmiddag zijn we nog even bij de bouwer geweest die met de final pricing kwam. Dat was (natuurlijk) meer dan begroot en ik zag ook al heel snel dat een aantal dingen anders moesten (d.w.z. beter en dus duurder). Ik zit nu dienst te doen (lekker rustig dus) en Nienke zit dus in haar eentje deze bittere pil te slikken. De windmill zat er nog niet eens bij. Gelukkig had ik nog wat wijnflesjes achtergelaten.

Ik eindig met twee plaatjes van vandaag. De eerste is gemaakt in Waikawa beach waar ik vanmorgen even moest zijn omdat daar een patient in isolatie zat vanwege een mogelijke swine flu besmetting. Voor het huis parkeren, wit plastic schort voor, mondkapje, handschoenen aan en met de benodigde buisjes naar de achterdeur. In de deuropening de kweken afgenomen en toen weer weg. Ik herkende de man als degene waarvoor ik enige tijd terug een WINZ (Work and Income New Zealand, onze sociale dienst) formulier voor moest invullen. Arbeidsongeschikt, kon bijna niets meer (maar kon nog wel een trip door de States maken van oost naar west!?!). Werd bij thuiskomst dus ziek met alle symptomen die de criteria matchen. Nou maar hopen dat de testen negatief zijn anders slaat de paniek hier toe. De laatste is vanaf onze oprijlaan. Op de achtergrond zie je de Tararua's met sneeuw erop (op de foto boven trouwens ook) en de ondergaande zon die het plaatje nog wat verfraaid. Onze skipassen voor dit seizoen zijn al binnen!

20 mei 2009; BLT or MASUI

Donna, mijn favoriete nurse belde: "Hans, de moeder van het kind dat je vorige week naar het ziekenhuis stuurde wil een klacht indienen. Je had motilium voorgeschreven en volgens de dokter in het ziekenhuis mocht dat helemaal niet." Even schrik je natuurlijk en dan hoor je hoe het zo gekomen is. Ik zag het kindje van 10 maanden in de ochtend. Slachtoffer van het buikgriepvirus dat hier al een tijdje flink huishoud. Gaf adviezen en vertelde dat indien nodig ik hem aan het eind van de dag nog eens zou zien. Het was nog niet zo uitgedroogd dat ik het moest insturen (is ook 5 kwartier rijden). We proberen eerst of we of we met 1/3 fijngestampte tablet motilium het overgeven een beetje kunnen tegengaan zodat hij tenminste kan gaan drinken. Dat lukte niet en dus zag ik ze weer. Zoals afgesproken het ziekenhuis gebeld en het kind ingestuurd. Niets aan de hand. Totdat ze een of andere huppeltrut van een dokter, met de inkt van haar nog natte diploma aan de handen, tegen het lijf lopen die er nog nooit van motilium bij kinderen gehoord had en dus maar opperde dat dat nooit gemogen had. Ach ja, dat gebeurde in Nederland ook wel, die eerste hulp dokters hadden altijd snel een mening over die domme huisartsen die niet wisten wat er aan de hand was. Dat ze zelf hun conclusie na bloedonderzoek en röntgenonderzoek pas konden trekken vergaten ze altijd.
Hoe kwam dit nou? Dit land is héél erg preuts. Zo preuts dat zoiets simpels als een zetpil hier eigenlijk niet bestaat. De 'suppository'. I beg you pardon, where do we have to .... oh no, absolutely not, I'd rather die!!! En niet alleen de patienten, maar zelfs de dokters. Gisteren de laatste cursus palliatieve zorg, maar ook hier; 'we don't use morphine suppositories'. Alles beneden de gordel is taboe. Er zijn aparte vrouwen klinieken en al het onderzoek vindt plaats met chapperones en onder handdoeken. Zelfs voor een borst onderzoek moet er een zuster bij. En niet alleen de vrouwen, mannen denken (en of hopen) dat een prostaat onderzoek alleen in het bloed hoeft te worden gedaan. Ook Nienke heeft er mee te maken; de 'nudity on the beach bylaw'. Heftige discussies, een borst of een bil op het strand, stel je voor. Aanstootgevend, dat mogen de kinderen niet zien hoor. Racende auto's en motoren, poepende honden, etc. geen probleem, maar naakt... En ondertussen lopen hier oma's van 27 rond!!! Nou ja, wij hadden ons eigen probleem, machines uitkiezen. Bepakt met een lading adviezen en een forse stapel verse printjes van het internet gingen we op pad. Zie hier onze eerste aankoop; a completely stainless steel, Ferrari-red, New Zealand made Kingcat powered by a twin Honda motor (in gewoon Nederlands; een veel te dure rode grasmaaier). Natuurlijk ver boven het geplande budget en niet eens genoemd in de centimeters dikke info in de auto. Nienke reed enkele rondjes 34.12 op de parkeerplaats en aan de glimlach was al te zien dat we niet verder noordelijk hoefden te rijden (persoonlijk vind ik de achterkant er wel aardig uit zien (ik heb het over de machine natuurlijk) maar de voorkant heeft toch wel iets weg van een bejaarden mobiel). Gewoon bij onze lokale, maar van oorsprong uit München komende, Stihl-boer Sebastian. Helaas bleek hij geen fan te zijn van Bayern en de naam 'van Gaal' leverde dan ook niet nog meer korting op. Sebastian legde ons vervolgens in 'Allo 'Allo Engels met zwaar Duits accent nog een boel uit over brushcutters en chainsaws en zo stonden we anderhalf (!) uur later met drie fonkelnieuwe machines. Ik met een Duitse kettingzaag, pfff. Tijd voor de lunch. In een 'raststätte' van een patient bestelde Nienke een BLT (bacon/lettuce/tomato) en kreeg vervolgens het bovenstaande MASUI (mayonaise and something underneath it) voorgeschoteld. Ook mijn Thaise kipburger is nooit verder gekomen dan een Thais reisblaadje bij de tandarts. Laten we maar zeggen dat Michelin voorlopig Ohau niet hoeft aan te doen.
Nadat we onze aanwinsten in de werkplaats hadden gestald hebben we onze noordelijke buren bezocht. Lieve mensen met een onvoorstelbaar mooie tuin. Gaf ons een hoop inspiratie voor onze eigen tuin. Nienke kreeg nog een verse bos bloemen uit eigen tuin. Zondag ouderwest begonnen. Nog eens omgedraaid, en nog eens, Albinoni, beschuitje met gepocheerd ei, glaasje jus, krantje opengevouwd op tafel, enigzins schuldig kijken naar joggende mensen op het strand, u kent het wel. Lekker nog een uurtje gezellig Skypen met Eeke, Mennolt en Kitty die na twee jaar eindelijk mijn instructies voor Skype hadden begrepen. En toen op naar het land, de machines uitproberen. Er wordt nog steeds druk gefenced. Omdat er twee waren opgeruimd hadden de koeien maar liefst drie weilanden voor zich. Inmiddels is gebleken dat we beide buren van stroom voorzien en wie weet nog wel meer. Heel vriendelijk de buren verteld dat wij dat toch anders gaan doen (Zeeuws bloed?). Terwijl Nienke in oorlogstenue het onkruid aanviel maakte ik al opruimend in de oude shed de verbouw plannen voor een nieuwe. Ik heb de meest vreemde insekten gezien daar. Daarna nog even wat geoefend op de melkbus. Het eenden seizoen is hier nu begonnen. Op de eerste dag al één dode en een zwaargewonde. Hoe dat komt? Ze kleden zich in camouflage kleding (inclusief plastic lokeendjes) en gaan vervolgens allemaal rond een weiland zitten of bij een meertje. Zodra er een eend gesignaleerd wordt begint iedereen te knallen, eend, plastic eend of gewoon op iets wat beweegt. De enige die echt blij is is de Chinees die al de hele week adverteerd met zijn Peking Duck. Gelukkig viel er ook nog wat te vieren voor de Kiwi's, maar liefst drie teams zitten in de halve finales van de Super 14; de Crusaders (Auckland), de Chiefs (Hamilton) en onze 'eigen' Hurricanes (Wellington). Ondanks de winnende goal bij het hockeyen (6-5) weinig feest voor mezelf. Mijn scheenbeschermer is wat afgevallen denk ik, want het ei op mijn scheenbeen bewijst dat het wat aan functie heeft ingeboet. Ik brei er een eind aan vandaag met een waarschuwing. In oude huizen zijn dingen vaak anders! Was aan het slopen vandaag. Op een gegeven moment haalde ik wat stopcontacten weg. Natuurlijk eerst de 'main switch' uitgezet. En toch nog ineens 'PATS'. De electricien die hier destijds alles heeft aangelegd had waarschijnlijk een alcohol probleem! Don't worry, met mij is niets aan de hand, maar dat tangetje voelt zich een stuk slechter!

Myrthe, 15 mei 1997

Ennya - Watermark

14 mei 2009; Gatenkaas

Nog steeds een fraai gezicht, maar de winter is hier nu wel begonnen. Wolken en regen tegen de ruiten. Afgelopen zondag zelfs even hagel. Op TV lieten ze zien hoe een paar jongeren op het strand in Tauranga achter de auto aan het snowborden waren. Redelijk uniek hier. Deze week voor het eerst weer de truien aan. Allemaal niet slecht voor het land zullen we maar zeggen. Later op de middag dan toch wel weer in het zonnetje in de tuin gezeten. De dag ervoor kwam een vriendin (landscape architecte) helpen om te prunen in de tuin. Na een slachtpartij onder 'ons groen' nam ze ook nog even haar hand mee die ik vervolgens op de praktijk nog even mocht hechten. Via internet lees ik de Nederlandse kranten nog wel en zie dat 'we' regelmatig de voorpagina's halen. Vandaag weer een vrouw die te dronken was om veroordeeld te kunnen worden, 7 maanden zwanger, nooit een rijbewijs gehad en voor de achste keer voor drunk driving gepakt. Casus hopelosus! Geweldige ook van de overheid en de familie nietwaar? Ze leert echt van die veroordelingen. De 'Hollandse' rambo was een op 2 jarige leeftijd geadopteerd Maori jongetje. Wel lief van jullie dat niemand dacht dat ik het was met mijn airrifle en kettingzaag. Vreemde vrienden en familie had die man. In een verklaring zeiden ze dat hij heel normaal was net als jij en ik. Nou heb ik niet echt meer dan 20 geweren (hij had geen gun licence!) maar wellicht ben ik abnormaal.

We hebben weer eens tekeningen gekregen. Helaas is de bouw nog steeds niet begonnen. Rondom het huis gebeurt van alles. De nieuwe 'fences' zijn bijna klaar, Nienke valt de tuin met grote regelmaat aan en het gras blijft maar groeien. Daar waar de gevlekte dames er niet bij kunnen moeten wij het gras bijhouden. Op internet gezocht naar de beste 'ride on mower'. U kent dat wel, na uren onderzoek zie je door de bomen het bos niet meer en denk je gewoon 'ik ga voor oranje'. Dit weekend moet de beslissing vallen want er moet echt gemaaid worden. De tekeningen bevielen ons goed met uitzondering van electrische gebeuren. Met maar liefst 15 geplande spotjes in de dining and living zou ons plafond op een Hollandse gatenkaas lijken. Een beetje kiwi doet daar nog wat gaten voor de geluidsinstallatie en heaters bij. Hoofdschuddend nam de bouwer dan ook de door ons gewijzigde plannen weer in ontvangst. Kroonluchters en fraaie staande lampen kennen ze hier nauwelijks. Voor toekomstige bewoners zullen we echter de kilometers snoeren op het plafond laten liggen, kunnen ze in de toekomst hun lol op. OK guys, dat was het weer even. Slapeloos nachtje. Is nu bijna 6 uur, ik ga eens even een ontbijtje maken. Gegroet.

6 mei 2009; Help, mijn man is een klusser!

Wij voelen ons zeer vereerd. Het koningshuis leest onze weblog mee en heeft zich na mijn opmerkingen van vorige week volledig gerehabiliteerd. Zelfs Barrack Obama leest mee en schreef snel een brief met verontschuldigingen aan Bea.
Heerlijk weekeind gehad. Lekker rond ons nieuwe huis gewerkt. Planten die tegen het huis aan groeiden gered. M.n. vetplanten die het om de een of andere reden hier goed doen. In de tuin staan zelfs enorme struiken aloë vera. Alleen al door ernaar te kijken word je jonger (naar het schijnt). Guy heeft ons laten zien hoe je het zelfs kan eten. Na een dagje hard werken nog even een strandwandeling. Drie dingen geleerd: 1. over een stenen strand loop je toch niet zo lekker als op zand, 2. ik heb daar niets aan mijn telefoon (heerlijk voor als je dienst hebt) en 3. de zonsondergangen zijn hier minstens zo mooi als waar we nu wonen. Zondag lekker bijgekletst met vrienden die ons nieuwe optrekje kwamen bewonderen. Die koffie zat er nog niet in toen de oude bewoners ook nog langs kwamen. Hij kwam de eigendoms papieren van de trekker brengen en had nog wat extra informatie over de trekker. Geen automatische transmissie van de ene naar de andere versnelling, gewoon in je 3 optrekken dus. Dat verklaarde dus waarom ik de dag ervoor enigzins voor schut op de trekker zat. Na de complete gebruiksaanwijzing te hebben doorlopen (eerst het benzinepompje halve slag open, dan de choke uit (trekker is net zo oud als ik), vervolgens de startknop zoeken (die heeft hij laten verstoppen onder de kap omdat hij bang was dat het ding gestolen zou worden door een van die rond trekkende bendes op zoek naar 47 jaar oude trekkers), starten (verdraaid, in één keer!), even gas geven met de 'throttle', bakje hydraulisch omhoog laten komen, 1 cm lang pieletje omzetten dat fungeert als handrem, 'clutch' intrappen, in de achteruit zetten, 'choke' half induwen, achteruit de shed uitrijden, omdraaien en de wijde wereld inrijden. Van o tot 10 in ongeveer 5 minuten. Telkens als ik van de 1 naar de 2 of van de 2 naar de 3 wilde schakelen ging die rode bak stil staan. En ik maar zweten! Kon er dus niets aan doen. Nadat zij uiteindelijk gingen redden wat er nog van hun op de achterbank gesmolten boodschappen over was gingen wij verder met de tuin. Geraniums gered, citroenboompje in een half wijnvat gezet. Nienke dachtnog dat het twee boompjes waren voordat we hem hadden uitgegraven en heeft een vriendin een citroen en lime uit eigen tuin meegeven. Die lime was dus gewoon een onrijpe citroen! Dat lime boompje moet er echter nog wel komen, voor de caipirinhas van de zomer.Binnen nog wat opgeruimd en toen weer genieten van de zonsondergang. Deze keer vastgelegd door Nienke.Gisteren avond met mijn Schotse collega naar een cursus palliatieve zorg geweest in Palmerston North. Daar moesten we in totaal 3 uur voor rijden. De twee dichtstbijzijnde ziekenhuizen liggen op respectievelijk ruim een uur en anderhalf uur rijden van Otaki. Erg handig. Twee uur cursus, maar er zouden ook nurses zijn. Die waren er, met een gemiddeld gewicht van rond de 100 kilo niet echt het hoogtepunt van de avond. Dankzij het binnensmondse Schots van mijn collega bleef ik op de terugweg wakker. Alleen met uiterste concentratie is een conversatie mogelijk. Nog twee avonden, pfff.
Vandaag weer de hele dag geklust. Guy kwam de woodburner halen. Die bleek ook nog de hot water cilinder te voorzien van warmte. Flink wat muren opengebroken om vervolgens de weg kwijt te raken door de enorme hoeveelheid buizen die geen enkele vorm van logica vertoonden. Uiteindelijk alles maar dichtgedraaid en m.b.v emmers en het voorzichtig los schroeven van de verbindingen met de cilinder het water afgetapt. In 1970 was het blijkbaar niet logisch om zo'n cilinder van een water aftappunt te voorzien. Omdat Guy haast had (kids van school halen) uiteindelijk de woodburner maar in de auto gelegd en een emmer onder de buizen gezet. Die cilinder moet op een gegeven moment toch leeg zijn. Guy naar huis en ik verder klussen. Om vier uur was de cylinder nog niet leeg, of inmiddels weer gevuld. Met de winkels nog een uur open moest ik een beslissing nemen. Nu twee stoppen gaan halen of erop gokken dat hij echt leeg zou lopen. Toch maar voor de eerste gegaan. 16.15 uur bij de Mitre 10 (zeg maar de Gamma), geen 22 mm afsluitdoppen. 16.25 bij Farmlands (Praxis), geen doppen. Terug naar Waikanae, naar Bunnings (Karwei), 16.45, geen doppen, kreeg de suggestie om de buizen plat te slaan en ze weer aan de cilinder te schroeven. Daar koop ik dus niets meer. De suggestie voor Plumbing world in Paraparaumu was zinvoller. 16.59 en eindelijk twee doppen (voor 24 dollar!!!!). 'Where do you come from?' 'Holland.' 'Ah, my wife is also from Denmark, I love those Dutch meatballs.' Hij zal wel bitterballen bedoelen. Ach ja, ik had mijn doppen. Terug op Sims road (als je haast hebt gaat iedereen ineens voorrang geven, alvast afremmen voor pre-oranje, etc), was de emmer natuurlijk al lang vol en stond er een aardig laagje in de keuken. Nou ja, dan kon ik het roet wat van de grond weghalen. Jammer van dat witte T-shirt, maar dat komt wellicht nog eens van pas als we eens naar de All Blacks gaan. Doppen erop en droog. Kranen weer aan en zwart water! Geweldig, echt kiwi-black. Hoog tijd voor een renovatie dus! Inmiddels lekker bij de kachel. Met 5 graden 's ochtends vroeg en 's avonds is het echt winter. Tijd voor erwtensoep. Gegroet.