29 augustus 2013: Dunedin

De PC heeft een transplantatie gehad en is na een kort verblijf op de IC weer on-line. Vorige week een lang weekend in Dunedin geweest. Ik voor een GP-conferentie en Nienke ging gezellig mee. Niet voor het partner programma (die was er niet eens) maar voor de stad.

No words.

Dunedin is echte studenten stad, m.n. vol met medisch studenten. Die hadden net hun graduation gehad dus het was lekker druk 's avonds. Konden nog maar met moeite een plekje vinden om te eten. Met collega Sherry en partner vielen we een leuk uitziende lekker drukke Italiaan binnen, helaas weinig verrassend eten, maar wel een heerlijke fles Aglianico uit de Campagna. Dat bij gezellig kaarslicht uit Sherry's iPhone. Die hint werd pas na een half uur begrepen.

Mandarijnen, citroenen en limes. Dat is toch zomer?

Na een live concertje in weer een andere pub belandden we op de een of andere manier in een studenten kroeg waar een bandje verwoede pogingen deed om enigzins gelijk op te gaan. Niet dat dat iemand stoorde want voor de fijnproevers was het al veel te laat. Uiteindelijk probeerden we in de kelder met een groep fors aangeschoten studenten tafeltennis te spelen. Dan blijken die batjes en balletjes ineens heel klein en de tafel nogal wiebelig. Balletjes in lege bierglazen mikken bleek een stuk beter te gaan dan het spelen van langdurige rallies (meer dan 2 keer heen en weer). Er werd echter wel gelachen.

De kippen mogen er even uit. Is goed voor de eieren. 

Onrustige nacht, m.n. omdat we een kamer hadden naast de liften zodat we vanaf een uur of 6 het gevoel hadden in de machine kamer van een ocean liner te slapen. De nieuwe kamer die we kregen was nauwelijks beter, enkel glas, aan de straatzijde, ten tijde van studenten feesten. Dan weet je het wel.


Zelfs de piggies mogen even los in het zonnetje. Gras happen en bemesten.

Ik moest toch telkens vroeg op om de diverse sprekers weer aan te horen. Georganiseerd in een gezellige sporthal rondom het farmacie dorp. Ook hier in NZ liepen mijn 'gerespecteerde' collega's weer de benen uit hun lijf voor gratis pennen, plastic helicoptertjes en andere prullaria. Om je dood te schamen.

De oudste stier gedraagd zich als een moeder koe.

Anyway, heb hier en daar wat opgestoken, maar was weer blij om met Nienke de stad in te duiken. Een fimpje meegepikt van het Dunedin film festival (Nienke heeft er meerdere gezien) en daarna in Scotia, een Schots restaurant, gegeten, fantastisch. Whisky/eend pate en de lekkerste Scotch fillet die ik ooit heb gehad. Weer in een studentenpub de All Blacks de Wallabies (Aussies) zien afmaken in Sydney. Goeie avond.

Zomers tafereeltje.

Intussen was een stuk noordelijke de grond rond ons stulpje flink gaan schudden, gelukkig met niet al te veel schade, maar iedereen is zich nu wel bewust van de gevaren van aardbevingen. In Dunedin heb ik niet gevoeld, het meest schokkende was nog wel de oranje laarzen waar Nienke mee aan kwam zetten.
We hebben ook nog bezoek uit Nederland gehad, Rachel, mijn achternichtje, kwam met haar vriend Rick ons fraaie landje bezoeken en viel nog even bij ons binnen om even bij te komen van die camper. We hebben ze verwend, en omdat ze beiden arts zijn, geprobeerd de Kiwi vlag in hun hart te planten. You never know.
Dat was het voor vandaag, ga even tickets zoeken op het net. Volgend jaar een reunie van mijn lagere school en die willen natuurlijk weten wanneer ik in het land ben.
Sluit af met een fraaie song van Lyle Lovett, hier uitgevoerd door Patrica Kaas, wist niet eens dat ik die song in de collective had. Moet weer meer gaan luisteren.

28 augustus 2013: 18

Floris zou vandaag 18 zijn geworden. Een mijlpaal in zijn en ons leven. Het mijmeren over wat we allemaal niet samen zouden gaan doen en welk pad hij opgeslagen zou zijn maakt hem desondanks niet ouder dan de foto's die we van hem hebben, zelfs niet in een droom. Forever young! Hier het lied dat Bob Dylan schreef voor zijn kinderen, uitgevoerd met the Band.

14 augustus 2013: #%^$@^%$# computers ^#&^#&*!!!

Computers. Dat zijn van die krengen die ons leven een stuk makkelijker moeten maken. Op de praktijk was computer failure deze week schering en inslag. Erg goed voor je bloeddruk. En dan heb je nog van die hele domme mensen ook. De computers doen het niet? Geef me dan maar gewoon een receptje en een afspraak voor morgen, dan kom ik dan wel terug. #&;@%#$@$#&;^ Gelukkig gebeurde het maandag morgen nog twee keer. Dan weet je weer waarom er een weekend is. Ze zijn zowiezo al heel erg langzaam hier. Als je iets wil printen gaat het bericht eerst naar IJsland voor een spellingcheck, vandaar naar Taiwan voor een grammatica check en dan, na een seconde of 10 begint de printer pas aanstalten te maken om aan het werk te gaan.

Tussendoor maar even wat vredelievende foto's.

Kom je thuis, zegt je 'Eigen' computer dat er een schijf niet meer goed is en dat ik snel een back-up moet maken voor het niet meer kan. Nou zegt dat stomme ding niet welke schijf er kapot dreigt te gaan (er zitten er 3 in), very helpful. Anyway, back-up maken gaat niet goed, tot 3 keer toe en even later is de E-schijf niet meer te zien. Dat was de back-up schijf dus, geen wonder dat dat dus niet lukte. Garantie natuurlijk net verlopen. Gelukkig kan ik hem zelf vervangen en dus kost het maar zo'n 140 dollar, is te overzien. Maar it's a real eyesore! Ding is nog geen 2 jaar oud en ik heb de SSD schijf al 2 keer vervangen en nu dan een HDD. Komt alles dan tegenwoordig uit China? Grappig verhaal trouwens; er was sprake van wat vervuiling van babymelk met een clostridium bacterie in het melkpoeder wat aan China werd geleverd. Allerlei (op zich terechte) klachten vanuit China hoe het nou kan dat een 100% pure natuur land als Nieuw Zeeland zulk qualitatief slecht product levert. Me dunkt dat er andersom toch heel wat spulletjes zijn geleverd die al zijn gesneuveld in de uitpak fase. Typisch verhaaltje van de pot verwijt de ketel.....

De zon gaat onder terwijl wij nog lekker tuinieren.

Mijn telefoon gaf het ook nog eens op, die goede ouwe Nokia N73, ofwel de ijskast. Ben maar trouw gebleven aan Nokia en kocht een Lumia 520. Ik bel zelf niet veel en heb hem voor andere doeleinden niet nodig. 'Dat gaat zo maar niet', zegt de man van Vodafone, 'U moet nu een ander abonnement nemen want in degene die U nu heeft zitten geen data'. 'Beste vriend, ik heb internet thuis en op het werk en ik hoef dus helemaal niet op het net'. 'Ja maar, dan kunt U maps niet gebruiken'. 'Ik denk niet dat ik tussen Te Horo Beach en Otaki zal verdwalen en verder heb ik alle vertrouwen in de verkeersborden en heb voor noodgevallen als back-up zelfs nog een (S)TOM (S)TOM'. 'Nou, dan moet U het zelf maar weten'.

Geeft weer de vertrouwlijke prachtige uitzichten.

Nou dat heb ik inderdaad geweten. Kan niet eens meer simpel de contacten overbrengen, daar moet je een Windows ID voor hebben (en dus je gegevens blootgeven). Om mijn muziek over te zetten heb ik weer een iTunes ID nodig. Ondanks de 'geweldige Windows phone ap mislukt het overzetten van muziek falicant. Op het net ontdek ik dat dit door menig internet gebruiker in doorgaans minder gangbare en beschaafde bewoordingen wordt beaamd. Inmiddels heb ik al een mededeling gekregen van Vodafone dat ik over mijn datalimit (die ik helemaal niet heb) ben gegaan en ik nu moet gaan bijbetalen. Blijkt die stomme telefoon telkens op het internet te gaan kijken hoe laat het is en waar ik ben. Telkens een paar Mb's, samen genoeg voor een paar dollar.

Beetje neerslag in de verte.

We zijn helemaal doorgeschoten. Reclamezuilen die bekijken wie er langs lopen, spionnen in Amerika die geinteresseerd zijn in de appeltaart recept uitwisselingen van Truus en Jantien, ze zijn allemaal knettergek. Gelukkig hebben wij hier nog Kim Dotcom die een beveiligde e-mail service gaat opzetten. Kan ik tenminste weer in het geheim mailen dat alle Amerikanen knettergek zijn, unclusief Obama waar ik in het begin toch wel respect voor had. Amerikanen zijn echter nuts, zelfs TV teddyberin Oprah. Wie koopt er nou een tas van 48000 dollar. Die zou ik ook niet laten zien, heeft niets met discriminatie te maken, maar met common sense. Dat is gewoon belachelijk, de prijs en het feit dat je er een zou willen kopen. Ze moet zich diep schamen.

Tijd voor de tub!

Zo weer genoeg geraast. Heb net verloren met tennis. Speelde goed, maar mijn partner compenseerde met vlag en wimpel. Geen biertje na de wedstrijd, moet de tas nog pakken want morgen gaan Nienke en ik naar Dunedin, ik voor een cursus, Nienke om te shoppen en wij samen voor kroegen met muziek. Helemaal zin in..... Zondag ook nog een 'mulled wine' concert in Paekakeriki gehad met in het voorprogramma Billie van den Oever op harp, een dochter van Whetu en Dick die net gisteren morgen onze stier in de vrieskist hebben zitten stampen. Daar sluiten we dus mee af en daarna nog een stukje van wat het Homewood trio (NZ Symphony Orchestra) daarna speelde, hier het eerste deel van the Three water colours van Philippe Gaubert (echter niet van de kiwi's, want die kon ik niet vinden).

8 augustus 2013: Bambi gaat op reis

Ze zeggen dat het hier winter is, maar we hebben weer een heerlijk zonnig weekend gehad in de Coromandel. Op vrijdag reden we in een kleine 7 uur (inclusief een heerlijk stokbroodje met een flat white in Taihepe) naar Waihi. Ik hou wel van die afstanden, gewoon de autopiloot aan en de ipod op shuffle, heerlijk. Zag ineens ook veel meer met mijn eerste echte bril. Ja, ja, ik ben nu lid van de club four eyes. Nog even wennen aan die progressive glasses, de opticien zei nog 'just be carefull on steps and wait a while before you start driving'!! Anyway, we kwamen tegen borrel tijd in het warme nest van Carla en Willem aan. Gezellig als vanouds, zelfs met de woofer van Willem, een Tjechische Rus  uit Slowakije met Poolse ouders, aldus Willem.

Hier staat Bambi nog vrolijk in een van de lagere weilanden naar me te staren.
Terwijl Nienke en ik lekker door de bossen struinden op zoek naar de watervallen en goudmijnen van Wentworth kreeg Bambi bezoek van Willem en Rowan.

Hey mate, where are those glasses now?

Echt een lekker warm dagje. Ongeschoren met veel te lang haar en gewoon in een shirtje.

Boven aangekomen kregen we zelfs even zwem neigingen. Daarna nog even wat goud mijnen geprobeerd, ondanks de 'danger' borden. Bleken ze de gangen na enkele tientallen meters dichtgemetseld te hebben.

Geen kaviaar met champagne dus, maar gewoon een tosti in Whangamata. Wat een prachtige beach daar zeg, met dat soort golven begrijp je wel dat hier veel surfers zitten.

Whiritoa beach was een stuk rustiger, werd echter wel bijna door een enorme golf omvergeblazen toen ik een foto wilde maken om het hoekje van een rots.

Kopje thee op de binnenplaats. Daarna een bloedmooie Thaise dame bezocht in Waihi dorp. Oh ja, ze had een restaurant, echt voortreffelijk, het eten.

Nadat ik de honden even had uitgelaten (het is altijd zo makkelijk naar beneden, maar weer geen bushalte in het dal. Genoeg tijd dus om van de omgeving te genieten. Blik richting het noorden over het typische landschap van de Golden Valley.

Inmiddels was Bambi al tot meer transporteerbare proporties terug gebracht. Hier presenteert 'alles-kunner' Willem de diverse steakjes. Bo is heel erg blij met een stukje ribbenkast en heeft de rest van de middag over het landgoed gelopen op zoek naar een plekje om zijn schat te verbergen voor Djarra, de oudere Huntaway.

Bambi was een heel stuk minder blij met haar nieuwe uitzicht.

'Mag het een onsje meer zijn mevrouw?' Zie hier het hoofdingredient voor de famous Te Horo Beach venison burger.

Bambi is klaar voor de reis naar te Horo Beach.

Laatste klusje, al het vlees in eetbare porties in plastic zakjes. Daarna lekker knus in de vrieskist met ons koetje en schaapje.

Tot slot een hommage aan J.J. Cale die deze week helaas overleed. Hier zijn grootste hit 'After midnight'

1 augustus 2013: WilmaaaaaAAAAAAAAAA!!!!

Tsja, Fred en Wilma, we kregen een uitnodiging voor een feestje, een 50e verjaardag. Of we wilden komen als ons jeugd idool. Ze zijn hier dol op dit soort rare feestjes. Waarschijnlijk overgewaaid uit Japan waar men als een vorm van afreageren zich graag in de pauze verkleedt en samen met een collega of zo een fotohokje induikt. Such fun! Nou werken we hier niet zo hard als in Japan, dus het zal dan wel het eiland syndroom zijn die maakt dat men af en toe uit de ban wil springen. Ons locale verhuurbedrijfje had van alles in huis zei de eigenaar. Vol enthousiasme (not) togen Nienke en ik naar dit paleis van vreugde. Met een zucht liep ik door de lijst stellen. De Mounties en Ramses Shaffy zaten er niet bij. De Blues brothers? 'Hadden die echt pakken aan', vraagt the happy owner? 'Tsja, die heb ik nie!' Laurel en Hardy dan (ook aanwezig op zijn eigen lijst). 'Uh, hadden die echt bolhoeden op? Die heb ik nie!' Asterix en Obelix? 'Vandaag nie!' Fred en Wilma dan maar want die hadden we al zien hangen en ik had al lang genoeg van dit deprimerende zootje. Bleek Wilma's jurkje niet echt flatteus te staan bij Nienke. Omdat ik echt weg wilde zei ik dan maar dat ik wel Wilma zou zijn. Heb mijn oksels nog op Nienkes aandringen geschoren, maar daar trok ik de grens. Benen en armen werden niet onthaard.
En zo zaten die avond een heel stel heren te genieten (!?!?) op een feest. Geen van allen zag eruit alsof hij liever thuis onderuit op de bank had gelegen met een sixpack naast zich en een zak taco chips binnen handbereik, genietend van de halve finale van de Super 15 tussen de Canterbury Crusaders en de Waikato Chiefs. Gelachen dat we hebben, we hebben zelfs bijna gedanst. Anyway, aan alle ongein komt een end en zo overleefden we ook deze avond weer. De dag ervoor waren we naar het arts festival in Wellington gegaan. Een grote hal vol art (en craft). Sommige dingen waren fraai, andere overstegen net het geknutsel van een kleuterschool. Over het algemeen een te hoog bloemetjes en vogeltjes gehalte. We hebben de credit card dan ook in de zak weten te houden.

Een bezoekje aan het Te Papa museum toonde eens te meer aan dat we oud worden. Volslagen normale voorwerpen staarden ons aan door een ruitje van de expositie 'So last century!'. Wat wij nog als redelijk modern beschouwen staat voor de jeugd al tussen de pyramides en dinosauriers. Inderdaad moet ik vaststellen dat het me wel eens verbaasd dat ouders komen praten over de eetproblemen van de kids terwijl de koters vrolijk de halve wereld vernietigen op het telefoon toestel van hun ouders. Dat gaat er wel in, maar een spruitje....

Lekker gegeten met een stel vrienden bij Maartje waar het heerlijk toeven is op de bank met uitzicht over Wellington city.

Ja, jullie hebben het natuurlijk wel gehoord in Nederland, we beven hier een beetje. Na de schok van vorige week waar Nienke al over berichtte zijn we inmiddels al meer dan 2000 naschokken verder.
Op het bijbehorende kaartje zie je de de meest recente schokken en het kaartje hierboven laat de aardbevingen zien in de laatste 10 jaar ingedeeld naar intensiteit. Voor de aardigheid heb ik onze woonplaats aangegeven met een groen pijltje.

Intussen is de winter hier heel schappelijk, we hebben de haard al een tijdje niet meer hoeven te gebruiken en gooien het uitgespaarde haardhout met veel plezier in de houtgestookte hot tub. Had van de week in al mijn enthousiasme vergeten dat het water al 20 graden was toen ik het vuurtje aanstak. Toen we erin wilden was het 55 graden. Nou hebben we wel wat Maori recepten, maar om nou zelf het hoofd ingredient te zijn.... Heel af en toe een buitje in de verte om ons uitzicht te geven op 1 of 2 regenbogen.

De studio is ook ingebruik genomen. Nienke staat nog buiten te schuren (Omaru stone geeft namelijk heel erg veel stof) en ik heb binnen al flink gewerkt. Heb zondag twee nieuwe lampen naar de gallery in Wanganui gebracht.

Het is nog steeds genieten in mijn man-cave, music op loud en boren en schroeven maar. Heb ook nog een tweedehands Hilti op de kop kunnen tikken om sneller te kunnen werken.

Hier een plaatje dat Nienke schoot om half 8 's ochtends, de zonsopgang dit keer.
Ik sluit af met een geinig filmpje die we deze week op Facebook zagen, de baby in de hoofdrol: