28 februari 2014: Het leven kabbelt voort

Was lekker aan het trainen toen een hoog gespecialiseerde nurse belde. Ze had een patient aan de lijn die met spoed gezien moest worden volgens haar. Na oeverloze discussies besloot ik dan maar het enorme leed te aanschouwen. De 2 jarige patient met een levensgevaarlijk koorts van maar liefst 38.5 C zonder enig ander symptoom kon ik natuurlijk niet anders helpen dan met adviezen. Helaas, deze 24 uurs ellende heeft inmiddels ook ons fraaie eiland bereikt. Waarom belt U nu, om 9 uur 's avonds, als het kind al de hele dag verhoging heeft. Omdat er niets meer op TV was zei ze letterlijk. Het is niet gelogen en het past in het volgende plaatje. Omdat ik wat vroeg op de praktijk was besloot ik maar even een batterij te gaan halen bij de supermarkt aan de overkant van de straat. Picture this: een supermarkt vol mensen van gemiddeld 110 kg met de armen vol chips, cola, sixpacks, etc. Unbelievable. Het totale IQ van dit zooitje was niet hoger dan 100 schat ik. Hoe valt hier tegen te strijden als medische wetenschap. Niet dus. Alleen de politiek kan als Big Boss iets tegen dit suicidal gedrag doen. Gewoon zorgen dat ze er niet meer aan kunnen komen. Al het slechte voedsel peperduur (gezondheidsbelasting) en alleen verkrijgbaar in speciale winkels. Benzine stations vekopen alleen weer gewoon benzine. Alle Wimpies, McDonalds (special die), Kentucky Fried Chickens etc. in de fik en nooit meer toestaan. Overdreven niet? Maar ja, doen we het niet dan weet je dat jouw belasting geld naar deze mensen zonder toekomst gaat. De 'I live by the day' types. So frustrating. Zeker als je bedenkt dat mijn kids de kans niet eens kregen om wat van hun leven te maken. Deze idioten gooien het gewoon weg.
OK, genoeg geklaagd. Nog geen bericht van de ambassade ontvangen na mijn tirade van vorige week, dus ik mag het land straks vast wel weer in. Niet dat de prestaties van Ajax een terugkeer naar the old battlegrounds rechtvaardigen. Alvast met onze house sitters de belangrijke zaken door genomen.Inmiddels is Annemiek geland en zit nu met Nienke in de hottub (petje af, 11 uur en nog niet ingestort, ondanks een goede portie hert met pinot gris, chardonnay en shiraz).

De komende activiteiten worden daar nu doorgenomen inclusief alle roddels uit Nederland. We weten weer alles!
Voor zover, morgen weer vroeg op voor het tennis. Vorige week weer gewonnen, maar morgen 2 kerels die 2 klassen hoger genoteerd staan, afzien.
Als afsluiter een lekker nummer uitgevoerd door Antony Partos en David McCormack; 'Lay my head down low', een nummer gebruikt in de TV serie Rake over een scruffy lawer in Sydney. Predictable, but amusing anyway. Wij gaan lekker trampen en kayakken de komen de week. Volgende week exciting pictures. Ik wens jullie een goede week en voor de 70.000ste weblog bezoeker: de logeerkamer, BBQ, hottub, zee, etc. staan klaar!

Ida en regenbogen

Deze regenbogen zijn voor Ida, mijn moedige achternichtje die twee weken naar haar 19e verjaardag de strijd om te blijven leven heeft verloren. De oneerlijkheid, de onmacht dat een kind aan het begin van het echte LEVEN zo ziek wordt en geen kans krijgt, slaat weer in als een bom.
Er is maar een manier om dit verdriet en onrecht over time om te zetten in iets positiefs, en dat is dat wij allemaal het leven moeten leven omdat Ida en onze jongens dat niet meer kunnen.
Keep looking for rainbows.

19 februari 2014: Diepvries klaverjassen

OK, we grossieren in goud, zilver en brons, maar dan ook alleen met een paar schaatsen onder. Verder kunnen we geen potten breken. Dat zo'n sjoelbak natie nou niet eens een teampje op de been kon brengen voor de geweldige sport curling. Curling is in feite de winter Efteling uitvoering van sjoelbakken en daarom is het des te verbazender dat wij niet meedoen. Ik gebruik het curling persoonlijk om in slaap te vallen en dat werkt wonderwel goed.

Max, ik zie een MacDonalds!

Zoals de Nieuw Zeelandse verslaggever in zijn commentaar opmerkte; 'apparently figure skating and curling are sports'. 't Is wat stil geworden rond de Nederlandse pogingen de Olympische zomer spelen binnen te slepen. Wellicht kunnen we proberen om de Olympische winterspelen van Maastricht (dicht bij onze enige berg) er door te drukken. Introduceren we snel een paar nieuwe wintersporten waar ook alleen wij maar in uit blinken; diepvries  klaverjassen, sneeuw fierljeppen, ijskaatsen en ijskorfbal. Dat moet toch nog meer goud opleveren. De ene oranje sweep na de andere.

Ik heb zoooooo'n honger.

Kan Alex weer als een kleine jongen die een gratis lollie krijgt helemaal uit zijn bol gaan. Kan iemand die jongen even de weg wijzen naar een dietiste voordat hij een oranje krulstaart aan groeit? Liefst een die in de wachtkamer nog een versie van het boek 'Hoe hoort het eigenlijk' van Amy Groskamp - Ten Have heeft liggen. Hoe dan ook, Poetin is weer helemaal gelukkig, gaat met iedereen op de foto die hij ook maar enigzins interessant vind. Die politieke hoogwaardigheidskneuzen uit Holland pasten precies in dat plaatje.

Maxima; 'Een pizza met alles erop en eraan'. Rutte; 'Hij wel!'

Ik moet natuurlijk wel voorzichtig zijn met wat ik schrijf. Was even in het Engels begonnen, maar na forse kritiek vanuit de Lage Landen zijn we weer in het Nederlands begonnen. Dat we in het Engels begonnen waren had te maken met het feit dat niet de NSA alles blijkt te lezen en op te slaan, maar de Plaskerk brigade. Nu we weer in het Hollands schrijven moeten we natuurlijk uitkijken dat we straks op Schiphol niet geweigerd worden. Plaskerk mocht natuurlijk weer blijven, hij heeft immers belooft het niet weer te doen. Iemand al eens geprobeerd om zo onder een parkeerbon uit te komen?

Zee, Southern Cross, Fern en land.

Huidige vlag, lijkt die van de Aussies.

In Nieuw Zeeland is alles rustig. Het meest in het oog springende nieuws is wel dat men van de oude vlag af wil. De link met de Union Jack (Engeland) is uit de tijd. Er zijn een paar leuke voorstellen gedaan, maar helaas hebben wij onze eigen Rutte en die meneer wil graag een zwarte vlag. Lijkt mij niet heel erg aantrekkelijk in de toeristen boekjes, maar goed.

My favourite.

Ik zou gaan voor het blauw van de zee, het groen van het land en het oranje van de ondergaande zon. wel de Southern Cross en de fern houden. Er gaat waarschijnlijk een heus referendum komen en het houdt hier de gemoederen weer even bezig.

Hunderwasser design.

Het blijft mooi weer en dus spelt het leven zich m.n. buiten af. Zaterdag wonnen onze jonge team genoten zowaar een set en dus wonnen we na 3-3 gelijk gespeeld te hebben met 1 set verschil. Ziet ernaar uit dat we in deze klasse gaan overleven. Moet nog steeds mijn eerste single verliezen.

Boring voorstel.

Goed, lang genoeg getreuzeld. Ik ga de dieren eens even wat eten geven.

12 Februari 2014: Rakiura

Rakiura; Land of the Glowing Skies, dat was ons reisdoel om in stijl mijn (en die van Eef op afstand!) verjaardag te vieren. Na een gezellig avondje bij Maartje vroeg vliegen naar Invercargill, waar we dan na 2 uur wachten werden beloond met views zoals deze vanuit het 7 persoons vliegtuigje dat ons overzette. Halfmoon Bay met Oban, het enige stadje op het eiland. Wat een view en een mazzel hadden we met het weer!!! Ingecheckt in het hotel boven de plaatselijke pub zagen we even niet de oordopjes die in de glazen verstopt waren want we wilden natuurlijk meteen naar buiten de zon in! Meteen een leuk pad ontdekt naar eerste mooie baai om de hoek, Bathing Beach. Daar even in het zand 47 geschreven; speciaal voor Eef! Congratulations sis x

Wat verkennen, foto's maken, we gingen meteen helemaal naar 'island time', heerlijk. We zagen deze Mollyhawks - de kleinere albatross- nog nooit van zo dichtbij. Omdat ze wat visjes kregen van de local fishermen bleven ze prachtig poseren. Later in de middag besloten we op goed geluk het enige echte restaurant van het eiland binnen te lopen, met prachtige views over Halfmoon Bay. Leuke jonge waiters en wat een heerlijk eten; zonder meer een verjaardagsmaal onder het motto de volgende twee dagen eten we pasta uut een pakje.

Na een omeletje en een flat white, met zo'n 13kg op onze rug zijn we er klaar voor. We liepen de route tegen de stroom in omdat de eerste hut was volgeboekt maar dat pakte prima uit.

We kwamen zo'n acht mensen tegen en genoten even van de stilte en het uizicht aan het eerste baaitje na een uurtje lopen. Die 13kg laten je vanaf stap 1 weten dat je ze meezeult, zeker hier want het hele eiland is het up and down van valleitje naar valleitje.

Na een verkoelende duik in de laatste grote baai voordat we bij de hut aankwamen - dankzij goede tip van een stel dat we tegenkwamen - kwamen we best fris aan bij de North Arm Hut. Al met al zo'n vier en half uur lopen, het was heel goed te doen. Lekker een boek lezen - de nieuwe Donna Tart is een aanrader - en een beetje kletsen met andere wandelaars. 's Avonds na pasta-soep naar buiten voor het mooie avondlicht, je kan niet stoppen met foto's maken. Deze Tomtit, Miromiro in Maori, ging echt poseren voor ons. Een schatje, zou je zo in je zak willen steken.

De zonsondergang over de baai voor North Arm Hut hieronder. De avond ervoor was erom 11 uur 's avonds een kiwi gespot, maar aangezien er geen stroom is in de hut gaat iedereen om 10 uur toch z'n bunkbed in want dan is het donker en je bent toch vroeg wakker door snurks en een kamer zonder gordijnen. Gelukkig had ik nog snel onze rugzakken van de ene naar de andere slaapruimte gesleept toen ik zag dat er in de andere kamer geen horren voor de ramen zaten en het door de dichte ramen bloedheet was. Dat was achteraf een goede keuze qua hitte maar de aardige kerel waarmee we hadden zitten kletsen hield ons met z'n gesnurk wel uit onze slaap. Oh well, vuurdoop in de DOC hut. Zaterdag vertrokken we om half 10 voor de langste day walk, 6 uur volgens de kaart. Het miezerde en we hebben geen zon gezien. Je loopt van de ene kant van het eiland naar de andere, door puur ongerept native forrest. De kleuren groen zijn onvoorstelbaar en de hoeveelheid varens, grote Rimu's en Kureru's (native pigeons)ook. Paar keer wat uitgeblazen vijf minuten en rond uur of 1 broodje gegeten bij een stroompje. Het was behoorlijk heftig, 'what goes up must come down' was wat er de hele tijd door mijn hoofd speelde; dachten we dit is volgens het kaartje de 'grootste' heuvel die we op en af moeten, kwam er na tien minuten nog een grotere en steilere! DOC had flink veel trappen aangebracht wat ze doen als het te steil wordt dus de bovenbenen en de kuiten kregen er van langs.

Aangekomen bij de Port Williams Hut rond half drie waren we zo verhit en zweterig dat we besloten bij het gebrek aan douche gewoon een duik te nemen in de baai. Er waren al een paar lopers in de hut en die vonden ons stoere maar rare Dutchies,het was ook bloody cold en zwermen sandflies! Maar super verfrissend als je er weer uit bent na die hele snelle duik. De ranger had de kachel aangemaakt in de hut dus daarna was het heerlijk opwarmen met a cup of tea. Gezellig zitten kletsen met weer aantal nieuwe mensen maar ook weer met een Israelisch stel (eind zestig, enorm sportief) die we de dag daarvoor hadden leren kennen. Hele leuke interessante mensen, we hebben weer twee logeeradressen op zak; in San Francisco en Tel Aviv. You'll never know. Ze liepen de ene great walk na de andere, petje af. Dit is onze ochtend koffie op de tafel voor de hut op Zondag, het weer was weer prachtig, strak blauwe luchten en het water zo mooi!

Dit werd een loop-zwem-loop dag dat was meteen duidelijk. Ook zagen we vlak na vertrek meteen deze parkiet, de Kakariki een zeldame soort die alleen op Stewart Island voorkomt. Stond ook nog in het boekje dat als je 'm hoorde je hem vrijwel nooit kon zien omdat -ie zo snel is en o zo groen! Nou, hij ging er speciaal voor ons toch voor zitten.

De tinten groen en de verschillende soorten varens zijn prachtig, het voelt alsof je in een sprookjes bos loopt waar zo de kabouters over je tenen kunnen huppelen. Lopen in deze omgeving is mindfulness for free, je voelt, hoort en ziet en hebt alle tijd om te denken. Zo flitsten mijn gedachten vaak terug naar mijn 40e verjaardag, 7 jaar geleden toen we na Tristan's begrafenis hier aan het rond rijden waren. Wat een zwarte verjaardag was dat en hoe anders is het nu. Verdriet en gemis veranderen niet, maar alles daarom heen is zo ongeloofelijk veranderd; dit kunnen doen en hier volop van genieten geeft zoveel positieve energie. Geen betere manier om daarbij stil te staan dan actie!

We gingen op deze laatste dag al na een uur het water in op Maori Beach, gewoon te mooi om het niet te doen! Weer erg koud water maar daarna rondlummelen en schelpjes zoeken in je badpak in een lege baai met al die mooie kleuren is echt genieten. Na anderhalf uur break toch maar weer verder lopen naar de volgende baai waar deze hangbrug hing. Daarnaast een enorme seal, een solo mannetje. Van Hans moest ik dichterbij gaan staan maar dit vond ik wel prima...they are fat but fast!

Nog effe een foto van Sherpa nummero uno; Hans kan nog steeds lachen net als ik dus we zijn het erover eens dat we dit vaker gaan doen.

Na nog een verkoelende duik in de laatste baai waar het eigenlijk te koud was maar we toch nog even stoer moesten kwamen we aan in Oban en dronken we een wel verdiend biertje van de supermarket! Na de slapeloze nacht in het hotel de nacht voor onze wandeling vond Hans dat het hotel inclusief de pub geen recht meer had op onze klandizie. Het was ook een beetje een ramp; met oordoppen in trilde we ons bed uit van de muziek die tot een uur 's nachts op max volume stond. Wij blij dat we voor onze tweede nacht besloten hadden om het enige andere hotel te boeken en dat was prima.

We hadden ons voorgenomen om alleen een biertje te drinken en terug te gaan naar het lekker restaurant maar in de pub was het bijna pub quiz time en de organisatrice was really something else. Beroemd tot en met de Lonely Planet blijkbaar. Dus we vormden een team met een stel uit Zuid Afrika en Alex uit Wanaka en hebben een superleuke avond gehad. Second last geeindigd maar we hebben vreselijk gelachen en ook nog een lekker gegeten. De waarschuwing dat als je niet van grof taalgebruik hield je beter weg kon wezen maakte ze helemaal waar. In de ochtend nog heerlijk krantje lezen en eggs benedict op het terras. Daarna nog een klein trackje van een uur naar de andere kant die we nog niet gezien hadden om weer wat calorietjes eraf te lopen (nou ja).

En toen helaas afscheid nemen. Dit eiland 'grows on you' zoals ze hier zeggen very very quickly. Het gevoel van 'island time', niet teveel kunnen en moeten is genieten. We'll be back, er is nog veel te veel te lopen, kayaken en genieten.

February 3rd, 2014: Kiwi life

Can you imagine what would happen if I was to do a home visit for a terribly ill, bed bound patient and on enterig his home I'd say 'what a lovely day it is outside'. I do not think that would be appreciated. Yet patients entering my consultation room during summer have no problems stating the obvious; 'it's such a marvelous day outside'. I usually answer them 'That's like telling a prisoner it's beautiful out there in the free world'. While the prisoner might have deserved that kind of ill treatment, I am sitting on the wrong side of the window having to take care of you lot'.
Unfortunately it IS agonising nice out there. Again. We are really enjoying the summer at the moment. I was invited to get out on a boat on Wednesday but since the tennis competitions started again this week I really needed to restring my rackets, so I had to decline and sweat it out on the deck listening to music. Yeah, it's a hard life. It worked, though as that evening we won the first round 7-0. I took out my frustration on the rabbits. Shout 15 of those bastards in 5 days. There are so many of them.

Nienke found a big box of gurkens and made many new jars full of her delicious sweet and sour gurkens, our own Atjar Tjampoer. We had just opened the last jar of the previous batch so, it was necessary. Great on cheese!
On Friday I went out fishing and did (traditionally) NOT catch a snapper. We had to settle for a parrot fish, a teraki and a kahawi, which were quite tastefull. It's quite some work to get fillets of those smaller fish, would rather catch the fillets right out of the water. Fishing out here is amazing. While floating around on the choppy waves blue penguins were swimming alongside the boat. I have yet to catch my first snapper, but it seems to me they are as rare as the famous kiwi itself.
It was an early morning again on Saturday. Regional competition started. Somehow we did get promotion last season (nobody knew) and we're now in the second division. Our younger team mates had not won a game in the third division so for the club coach it only made sense to keep them in the team and let them suffer a bit more, great way to boost morale. We were playing last years runner ups in the first round so we had little illusions. Won my single surprisingly simple (6-3 6-1) against their higher ranked number 2, but we lost 4-2 in total. Not a bad start. We did tell the stubborn club caoch that it's either a veteran team next year or we won't be playing at all. Those young boys are not really company. By the way, I did hit an amazing ball (no spectators so I have to brag about it myself). During the double our opponents hit a ball out of the field and I could only just reach it, hitting it around the net. Took us a while to convince one of the opponents that this was in fact perfectly legal. Like I said, no spectators (and yes, I am married) so I won't be number 12 in this video.

Anyway, after all the stress of the days before we had a great relaxing BBQ again on Saturday with Indonesian spiced hamburgers and Ikan Bali from the grill. Together with Jane terrific Thai appetiser it was yet another great event. On Sunday I had to spent some calories again, so with Nienke doing a beach walk with Jules and Miriam in Plimmerton I went out with some guys to play a round of golf. Had two other games in the last 2 years so I was well prepared. Did not hurt anybody. The game is still the same, was pretty happy about my hitting, but I'm not patient enough for the putting (or the whole game for that matter). With an average of 7 strokes per hole my efforts are not worth mentioning. My best hit was a ball that is now deeply embedded in the bark of a rather awkwardly placed tree on the 8th. It'll be a yellow reminder of my presence for the coming years.

Humour is important and we Dutchies are good at it. Stumbled upon this picture. Not far from the truth I'd say! What wasn't funny at all was a bunch of drunks knocking over all the mail boxes on Sims road. We had a repair job to do, but it's proudly serving us again.

Nienke has been training a lot in the past weeks. Many an early morning wanderer may have frowned upon seeing Nienke carrying a big red backpack along the Waikanae river track (a well established urban area). But she kept on going, unflappable and determined. The beds in the guestroom are littered with tramping stuff. Coming weekend we'll be doing the Raikura track on Steward island. The weather forecast is great so we'll have heaps of fun! A report will follow next week. In the meantime: keep up the spirits and have some fun!