22 november 2016: Shake, rattle and roll

Natuurlijk beginnen we met een liedje van de deze week overleden Leonard Cohen. Hij was het type artiest waar je van hield of je haatte hem. Ik heb hem altijd weten te waarderen en hoewel 'The Partisan' mijn favoriete nummer is, heb ik hier toch voor het fraaie Treaty gekozen van zijn laatste album. Een album dat slechts 2 1/2 week voor zijn overlijden uitkwam.

Wat een warm 'welkom thuis' kregen we van ons fraaie landje. We kwamen na onze misser op Schiphol dus op zondag aan. Halverwege de middag reden we onze property op die er fraai bij lag in het zonnetje. De dieren hadden het allemaal overleefd en zo op het eerste gezicht ook geen schade aan de bomen e.d. Na het uitpakken van de koffers en nog een kleine hap begon de zwaartekracht het rond 9 uur toch wel te winnen, de luikjes zakten dicht. Vroeg naar bed dus.

Even na middernacht werd ik wakker omdat ik dacht dat Nienke een epileptische aanval had. Terwijl ik haar wakker schudde merkte ik dat niet alleen het bed schudde, maar de hele kamer. En fors ook. Duurde ook nog wel een tijdje. We zijn er heel even uit gegaan. Kan je vertellen dat het lastig plassen is als de wereld heen en weer gaat. Omdat we zo moe waren zijn we toch maar weer het bed in gegaan. Nog wat naschokken gevoeld, maar al snel zakte ik in een diepe slaap.

Pas de volgende dag realiseerden we ons dat we totaal niet aan een tsunami hadden gedacht. Die waarschuwing was er wel. Het huis protocol wordt de komende dagen bijgewerkt.

Er zijn ook geen sirenes bij ons in de buurt en een gesofistikeerd systeem dat je een text message stuurt als waarschuwing kennen we hier nog niet.

De aardbeving bleek een 7.8 jongen te zijn bij Kaikoura. Dat is in de buurt van Seddon waar 3 jaar geleden een 6.6 earth quake was. Onrustig gebiedje dus. Sinds vorige week zondag is het blijven schudden. we zijn nu zo'n 4300 naschokken verder.

Over een diagonale as van Nieuw Zeeland zijn er al jaren aardbevingen. Dit plaatje laat de laatste 10 jaar zien (zo lang wonen wij hier nu al).

Die geologische events (aardbevingen, vulkanen, geothermische activiteit) vinden plaats daar waar de platen tegen elkaar aanschuiven. Die zorgen ook voor de fraaie alpen op het Zuidereiland.

Bevingen horen er gewoon bij in NZ, alleen zijn ze soms wat erger dan anders. M.n. waar je rigide structuren hebt krijg je dan problemen. Daarom bouwen de meeste mensen ook in hout. Dat gaat wel scheef staan, maar stort niet in. Het is vooral zaak om te zorgen dat je goed voorbereid bent. Doos wijn in de schuur, warme kleren, batterijen, eten in blik blikopener(!), etc. Komend weekend gaan we even bekijken wat vervangen dient te worden.

Voor zeedieren is het natuurlijk wel vervelend als de zeebodem ineens 4 meter hoger ligt. "Waar is het water?????". Ook onze kippen waren wat van slag. Een dag slechts 3 eieren.

Zo'n stenen muurtje staat dan wel leuk (OK, kan je over twisten), maar het stort wel in. Het houten frame heeft het doorstaan.

Terwijl ik hier zit te schrijven beweegt de tafel een paar keer. 3,2 sterke naschokken in het noorden van het Zuidereiland. De forse beving triggerde ook een 5.5 beving in Hawkes Bay vanmiddag.

Er was slecht 1 slachtoffer te betreuren en nog iemand kreeg een hart aanval. Deze koeien zijn ineens wereld beroemd en schijnen het ook nog overleefd te hebben.

Ik had voor Nienkes verjaardag een reis naar het Zuidereiland geboekt, met de boot.Zal toch eens op zijn Hollands informeren of we nog korting kunnen krijgen, het zuider eiland ligt immers een meter dichterbij nu!

Alsof de beving nog niet genoeg was kregen we er nog een noodweer overheen. Hele buurten liepen onder en de wegen waren weer eens onbegaanbaar. Inmiddels is het week mooi weer en is de schade in m.n. de stad Wellington zichtbaar. Enkele gebouwen (waaronder gloednieuwe) moeten worden afgebroken. Nienke heeft haar collega's van de regio toch weten te overtuigen om de vergadering van morgen maar niet in Wellington te houden.

Nienke's achterneef Daan kwam vorige week even een paar dagen bij ons langs. Zoals het een goede tiener betaamt was hij dwars door de beving heen geslapen. Was gezellig om hem even een paar dagen hier te hebben. We hebben hem vol eten en adviezen gestopt. Lekkere Mexicaans bacchanaal met vrienden o.a. En nog even uit eten met een lekker live muziekje erbij. Met kerst loopt hij met ons de 4 daagse Heaphy track.

Terwijl Nienke en hij even oefenden op de bergen achter ons (Daan aan de lunch met Kapiti island op de achtergrond) bleef ik snotterend achter. Dat was de dank voor een paar daagjes helpen in mijn oude praktijk. Ziek thuis (als contractor verdien je dan geen cent) heb ik me maar nuttig gemaakt met een klussen lijst. Twee pagina's. Zomer, kom maar op!

14 november 2016; Shaky welcome back home.

Vele kilo's zwaarder vertrokken we naar het noorden. Uiteraard na nog een dinertje met de familie.

Beetje onstuimige terug reis en nog stormachtiger welkom in Nieuw Zeeland. Had de KLM nog niet vergeven dat ze alweer de koffers niet gelijktijdig met ons konden laten aankomen (3e keer dit jaar, 6e keer in het totaal). Kwamen we nu op Schiphol aan en konden ze ons niet vinden in het systeem. Ik had 's middags nog gebeld omdat een van de vluchten gecanceld bleek te zijn. "Niets aan de hand meneer!"

Menig tijdschrift en boek werd verslonden en tussendoor herfstwandelingetjes en bezoekjes aan musea.

Dat bleek dus niet helemaal waar te zijn. We stonden er niet in omdat we 24 uur te laat waren. Kleine vergissing die ook de medewerkers van Air New Zealand en KLM over het hoofd hadden gezien.

De Alma Adema tentoonstelling in Leeuwarden is een aanrader. Ook de overzichtstentoonstelling van Sjoerd de Vries in het Belvedere in Heerenveen (waar ik nog een blauwe maandag in het Tjongerschans ziekenhuis het gewerkt) was fraai.

Bij het service centrum maakte KLM het weer helemaal goed. De nieuwe vlucht was zo geboekt en we hoefden niet eens de hele vlucht te betalen. Slechts wat admin kosten.

Het noorden was door een prachtige herfst overvallen, resulterend in enkele fraaie wandelingen.

Opgelucht vlogen we naar Shanghai. Dat raden we je dus af als je naar NZ wilt vliegen. De Airbus zat vol hoestende, proestende en niezende Chinezen die nog nooit hebben gehoord van enige hygiëne rond die lichaamsuitbarstingen. Nooit gehoord van een elleboog of hand. Zag het snot van de schermpjes voor hun neus aflopen. Geen wonder dat de, naar ik nu begrijp, slimme landgenoten doekjes voor de mond dragen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het onbeschofte voordringen.

Nienke maakte met haar jaarclub de ene helft van de stad onveilig. 

Dan land je in het circus dat Shanghai heet. Ik heb in doolhoven gelopen die simpeler waren. Om het Shanghai als transfer airport aantrekkelijk te maken mag je eerst door de douane, dan je koffers ophalen, weer door de douane en je koffers weer inleveren. Chinese efficiency.

In Babberich hebben we daarna in het dartscafe (waar ze gene darts hebben) nog een keutje gelegd. Daar hadden we nog een prima avond met mijn oude bezetting.

In de aankomst hal zie je een bord "International transfers' die je naar een balie links in de hal verwijst. Chinese humor, daar moet je dus niet wezen. Je moet helemaal naar rechts waar het bordje 'Aliens' inmiddels is vervangen door 'Foreigners'. Daar stond ook een bordje 'Tranfers'. Maar je raadt het al, daar moet je ook niet zijn.

Oude herinneringen ophalen en carriere prestaties vergelijken. Goede club trouwens, op 1 na nog allemaal bij de vrouwen van toen!

Dan volgt het scannen van je paspoort, die vervolgens vergeleken wordt met de scan op het scherm(??), tien mensen op rij die je boarding pass willen zien, etc. Meer dan genoeg om een grondige hekel aan vliegen te krijgen. Dat is het nog niet, aan boord nog meer bloeddruk verhogende momenten. Altijd al problemen met zeeppompjes gehad, maar deze waren helemaal geweldig. Een forse straal spoot over mijn shirt en broek. Je probeert wat papieren handdoekjes te pakken, maar iemand met een chromosoom te veel heeft daar 150% van de geadviseerde hoeveelheid doekjes ingepropt. Jouw ene handdoekje scheurt natuurlijk eerst 3 keer om daarna met een vijftigtal andere lost te komen. Dan heb je dus de keus tussen het schoon wassen van de vlekken of het zo laten. In het eerste geval lijkt het of je de WC niet hebt gehaald en in het tweede geval alsof je net lid bent geworden van de mile high club. No winners.

Anyway, Nederland dus. Met de batterijen bijna leeg na het studentikoze weekend zagen Nienke elkaar weer bij de Dom. Wat een leuke stad is Utrecht nog steeds. We genoten van de bekende plekjes maar ook van allerlei nieuwe aanwinsten voor de stad. Mochten verblijven in het appartement van GJ en Debbie onder deze Dom.

Straat artiesten vermaakten de kids die zich voor St. Maarten aan het voorbereiden waren.

En nog meer eten, lekker nostalgisch in de Clochard met Peter en Floor en in restaurant Blauw (heerlijk Indonesisch) met Judith (die ooit bij me stage liep) en oud collega Philip en Lineke.

Nog twee avonden live muziek gekeken in het Oude Pothuys. Wat moet je jezelf toch gelukkig prijzen als je in deze stad mag studeren.

Prachtig verlichte Dom 's avonds. Hij maakt echter wel forse herrie. Wij sliepen op zo'n 30 meter afstand en dan pas merkt je dat hij elk kwartier (blijkbaar is het belangrijk om ook om 2.15 uur te weten dat er weer een kwartier om is) een riedeltje afspeelt. Zonder oordoppen kom je dan ook de nacht niet door.

Corps lustrum gemist, daarom nu dan nog maar even onder de Dom door.

Zoek de rechte ramen.

'Utereg' gedag gezwaaid en met de trein naar Amsterdam. Niet echt goede ervaringen met het OV in Nederland trouwens. De trein is ronduit vies, nooit op tijd, vol (we mochten in Heerenveen de trein niet eens in) en totaal ongeschikt voor mensen met koffers. En het was niet eens een Italiaanse trein. Anno 2016! Dankzij onze nieuwe 'trots' de OV kaart toch in A'dam aangekomen.

Genieten van de leuke grachtjes. De leuke Jean Tinguely tentoonstelling in Het Stedelijk museum. De vele kleine winkeltjes. Dit missen we wel in NZ.

Ook dit leuke 'afleun woning' bewonderden we nog even op onze laatste dag in Nederland.

Trots op ons lokale sufferdje, de Dominion Post uit Wellington die gewoon durft te schrijven wat iedereen denkt: What the fuck! Die Amerikanen zijn nu echt afgezakt tot het niveau van de Neanderthalers. Wat een absolute idioten. Stel voor dat hij Washington meteen omdoopt in Boganville.

En  na een Amsterdamse lunch met Nico (zwager) en Maartje (Nieuw Zeelandse vriendin) vertrokken we weer naar NZ waar we net na middernacht werden verrast door een forse aardbeving, welkom thuis! Daarover later meer of zie onze facebook page.
Gegroet!

30 oktober 2016: Oranje paleisje/prijsje

Lekke band. Met dank aan een onoplettende klusser die zijn verf krabber verloor. Genietend van de vele attracties in Wijhe zag ik het ding volledig over het hoofd. Een tirade van de boordcomputer werd me nog net bespaard, maar het ding meldde wel dat het toch echt afgelopen was met de band. Vroeger had je gewoon een reserve band in de auto. Een of andere sadistische Peugeot designer heeft bedacht dat om de feestvreugde rond een 'pech onderweg' nog verder te vergroten het ding onder de auto moest worden verstopt. Ondanks de IKEA achtige handleiding vonden we tenslotte alle benodigde spulletjes, op plaatsen waar ze niet hoorden. Onder de modder, smeer en zweet begin je triomfantelijk te fluiten als je aan de laatste bout begint, klus vrijwel geklaard. Helaas, de tweelingbroer van de Peugeot sadist heeft bedacht dat een van de vier bouten van het wiel anders moet zijn. Dat is handig, tegen diefstal!?! Daar heb je dan een speciaal nippeltje voor nodig, en die ligt natuurlijk niet op de door het Peugeot boekje aangegeven plek. ANWB erbij, maar die kon ook niks zonder het nippeltje. De auto dokter wilde al bijna de bout gaan amputeren. Net op tijd vond Nienke het benodigde stukje metaal onderin een plastic zak. Daar neergelegd door iemand die ook geen idee had waar het voor diende. En zo konden we de Sallandse tour voortzetten op ons thuis brengertje. Ik vrees dat er meer bouten uitgeboord worden dan autoband diefstallen worden voorkomen.

Anyway, de voiture was snel weer tot onze beschikking en dus konden we het leuke stadje Deventer nog eens bezoeken. Fraaie in ere herstelde straatjes waar de auto's geweerd worden.

Leuke buurtjes, waar Nienke zich zichtbaar moest inhouden (hetgeen niet helemaal gelukt is).

Herfst overal om ons heen. Zien we niet vaak in NZ omdat daar amper loofbomen zijn.

Hier staan we voor een van de schamele onderkomens van onze bodemloze koninklijke put. Ondanks het feit dat de Hollanders door de jaren heen het immense Oranje vermogen bij elkaar gedoneerd hebben (momenteel betaald elke Hollander 7 euro per jaar voor die poppenkast) moesten we nog wel een kaartje kopen. Zelfs een 65+ korting kon er niet af.

Als je ziet hoeveel deuren elke kamer heeft is het toch moeilijk te begrijpen dat niemand ooit Bernhard met zijn grijpgrage handjes heeft betrapt op het onzedelijk betasten van jonge dames. Volgens een onlangs verschenen Oranje bibliografie heeft de schurk in de oorlog zijn uniform slechts voor het versieren van jonge Engelse dames gebruikt. Een battlefield heeft hij niet gezien. Dat verklaard waarom er ook geen aktiefoto's van hem te vinden zijn. Waarom al die veteranen dan zo graag bij hem op bezoek wilden is me dan ook een raadsel.

Toch nog wel een beetje medelijden met de familie, een tennisbaan en/of zwembad kon er niet vanaf. Ondanks de onbegrijpelijk hoge kosten voor dit volstrekt achterhaalde instituut blijft de bevolking achter de Oranjes staan. De verzamelaars van theelepeltjes en andere Oranje prullen betalen blijkbaar graag voor deze ultieme reality show. Daarom protesteert ook bijna niemand tegen de belachelijke uitgaven (een 18 jarige prinses krijgt straks 4000 euro per dag alleen maar omdat ze prinses is en we transporteren een leeg vliegtuig helemaal naar down under zodat Alex en Max niet bij het gepeupel in een Jetstar plane hoeven te zitten).

In de file terugkomend uit Apeldoorn.

Moest wel lachen om een boze briefschrijver die Rutte ("we kunnen er niet op terugkomen omdat we in 2008 een afspraak hebben gemaakt") meedeelde dat hij ook een afspraak had, namelijk dat hij op zijn 65e AOW zou krijgen. Maar ja, geen druppel blauw bloed en dan gelden er andere regels. Dat geld zou beter besteed kunnen worden. Beter openbaar vervoer bv. (maar nee, kleinere stations worden wegbezuinigd). En ook de zorg kan nog wel wat verbeteringen gebruiken.

In de file terugkomend uit Den Haag.

Na het bezoek aan onze jongens in Rijswijk weer heerlijk gegeten bij Catch in Scheveningen. Kan niet verser en wel hele ruime porties. De King crab en de zeeduivel zijn aanraders.

In de file terugkomend uit Amsterdam.

Ook met Nienkes familie lekker geluncht in Amstelveen, met dank aan Eef voor de organisatie.

Nog steeds wordt overal gebouwd en komt er nieuw asfalt bij. Mijn TomTom snapt het niet meer, volgens het stukje techniek zitten we ergens midden in een weiland.
Voor zover, morgen op weg naar Snits.