27 februari 2012: Als een boer met kiespijn

Op vrijdag begon het al wat te zeuren en gedurende het weekend kwam de 'bad old memory' helemaal terug. Mijn 46 (locatie van het verdraaide ding) was al sinds een jaar of 6 a 'real pain in the ass' zoals de engelsen zeggen. Vullingen, al twee keer een kroon, twee keer een wortelkanaal behandeling en nu kwam het dus in volle hevigheid terug. Zondag AB begonnen, maandag werk afgezegd, de tandarts-assistente om een afspraak gesmeekt. Ik mocht komen. Helaas niet zoals in de film 'romantisch' eerst een fles whiskey voor de behandeling. Slechts een prikje. Daarna de gevreesde tang (don't worry, it's just the porcelain you hear) en voor het eerst van mijn leven heb ik een stukje lichaam ingeleverd. Rest van de week dus vloeibaar hetgeen goed uitkwam met een concert van Rod Stewart op een winery. Vloeibare spullen zat.Op vrijdag al naar Napier gereden en lekker langs de haven gegeten. Helaas bleek ons motel inderdaad langs de weg te liggen en appartement 7 zelfs zo'n beetje op de stoep. Zelfs de oordopjes hielpen niet helemaal waardoor we op zaterdag wel vroeg de stad in moesten om wat te shoppen. Lunchen op de beach met sushi en de weekend krant, heerlijk. Daarna met de bus naar het concert. Kijk eens wie daar ook instapt.....Inderdaad, alsof de duivel er mee speelt. De hele tijd mooi weer en dan begint het te regenen. Van onder onze 'tarp' nippen we aan onze Mission Estate reserve chardonnay en knabbelen aan de toastjes met Nieuw Zeelandse kaasjes, terwijl we ondertussen de wolken proberen weg te staren. We zitten tegen een stijle heuvel aan en diverse mensen slippen op hun tocht naar de WC of van de wijnbar naar beneden hetgeen resulteert in een soort menselijke bowling baan. Strike!Gelukkig wordt het droog als Rod uiteindelijk begint. Met maar liefst 27 songs wordt het een geweldig concert en een crowd van 27.000 man zingt uit volle borst mee.Het eind was wat vreemd, hij zei dat het de laatste song was en weg was hij na de laatste noot. Geen encore, geen afscheid/dank. Beetje maf. De chardonnay en pinot gris hadden er in ieder geval voor gezorgd dat de oordopjes deze keer niet echt nodig waren. Allerlei plannen voor de volgende dag dreigden in het water te vallen toen 's ochtends de auto niet meer wilde starten. Een paar sparks bij het startkabelen legde de auto computer definitief het zwijgen op. Gelukkig wist de AA monteur (echt alleen voor auto's) de boel te resetten en konden we op pad naar Clifton vanwaar onze tocht naar de Gannet colony begon.Met een tractor over het strand onder de imposante kliffen. Hier een fraai voorbeeld van een miljoenen jaren oude aardbeving die een verschuiving van 9 meter veroorzaakte.Een waar paradijs voor (amatuer) geologen.

Moesten we toch nog een stukje klimmen aan het eind, maar er waren nog wel wat overtollige calorietjes te verbranden. Op de top delen we het uitzicht met de Gannet colony.Wat een prachtige vogels. Er zijn diverse jonkies van verschillende leeftijd en dus in verschillend plumage.Spanwijdte van tot 2 meter.Een tweede colony leeft op 'the saddle', 'the saddle colony' (hoe kom je erop, vast een prijsvraag aan vooraf gegaan).De jongste zit nog helemaal in de wol.Show of for who?Duikbommenwerpertje spelen. Ze kunnen tot 8 meter diepte duiken.Helaas begint de klok richting de 5 te gaan en moeten we aanstalten maken om weer naar Kapiti te rijden.

Een laatste blik op dit paradijsje. Dan stappen we in onze auto om te ontdekken dat alles het weer doet op de radio na. Moeten we dan gaan praten op de terugweg? Gelukkig blijkt er nog voldoende leven in mijn oude Nokia N73 te zitten, die ook nog behoorlijk verrast met een alleszins acceptabel volume en daarnaast zo'n 8 Gb aan muziek blijkt te bevatten. We dineren in de auto met de restanten brood en kaasjes. Zo, Rod zit erop, nu Womad, Keb Mo en Earth, Wind & Fire nog. De muziek kan natuurlijk niet anders dan van Rod zijn. Eerst 'The first cut is the deepest' (origineel trouwens van Cat Stevens)Dan You're in my heart' En we sluiten af met 'Sailing'

19 februari 2012: Hormonen

Wat moet je toch voorzichtig zijn met wat je zegt. Had een patiente in de spreekkamer die speciaal een dubbele afspraak had aangevraagd om haar medicatie te bespreken. Als eerste liet ik haar een peakflow blazen waarbij ze blijkbaar wat delen van haar longen opende die al een tijdje wat stoffig waren en dus begon ze flink te hoesten. 'Ai, ik plas een beetje in mijn broek' zegt ze. En inderdaad zat er een klein vochtplekje in de stoel. Anyway, het consult kabbelt zo voort en uiteindelijk is ze tevreden. Ze loopt de deur uit en zegt 'het is tenminste mooi weer' waarop ik zeg 'als we het maar droog houden'. Met een rood hoofd kijkt ze me aan. Ik bedoelde echt het weer, vanwege het tennissen hou ik de sateliet in de gaten. Nou ja, je kan niet iedereen te vriend houden.

Een aantal van onze dieren zijn momenteel ook minder bevriend met ons. De hormonen slaan hier flink toe. Onze koeien zijn jippig. Een van de dames is 'so in love' met een koe van de buren dat ze over het hek heen was gesprogen. Gedeeltelijk dan, want terwijl ik bezig was met het verhuizen van de kippen kwam er een auto de driveway oprijden met een heftig sticulerend ouder koppel erin; 'There is a cow hanging from the fence'. En inderdaad, de 'roze wolk' zat met een poot klem in een paar aardse draden. Bovenste draad los genipt en ze kon haar geliefde (ook een vrouwtje by the way) in de poten vallen. Hek gerepareerd, koe terug gejaagd (geen makkelijk klusje in je eentje met een verliefde koe) en weer verder met de kippen. Later die middag zag ik haar tegen het hek aan liggen met haar geliefde aan de andere kant. Vreemde beesten. Goed, ik had de kippen verhuisd naar hun nieuwe onderkomen. Ik weer terug naar hun oude ren om de waterleiding af te sluiten. Zit ik in een moeilijke positie wat te sleutelen staan er ineens twee kippen naar me te kijken. Had ik toch nog een stukje opengelaten, dacht ik. Later die middag bleken dat zelfs een paar plekjes te zijn want ik heb de dames maar liefts drie keer mogen terug brengen. Pas nadat Nienke en ik hun hok en bushokje hadden overgebracht bleven de dames in hun nieuwe verblijf. 's Ochtends bleken de konijnen ook opspelende hormonen te hebben. Had ik in hun nieuwe verblijf gaas over de hele heuvel gelegd, echter niet rond de boompjes. Die waren namelijk omringt door gaas. De dames waren er echter overheen geprongen en waren ijverig bezig met een tunnel naar de zee. Dat was het echter nog niet, want de jippige koe bleek wederom over het hek gesprongen te zijn. Hek weer kapot, alle koeien jolig. Pffft. Weer het hek gerepareerd en daarna bij een kop koffie bekeken wat de kosten zijn voor een nieuwe vriezer en een homekill zijn. Vriezer 600 dollar, homekill 300 dollar, aanschaf koe 300 dollar. Dan heb je ruim 150 kg vlees van een twee jarige koe. 8 dollar per kg prime freerange beef. Dat vindt je niet in de supermarkt. We hebben toch teveel koeien en het gras groeit niet erg door het warme weer en slechts sporadisch nattigheid. Daarna besloten we de dames maar naar de buurman te brengen zodat de liefdesrelatie even kon bekoelen. Op weg daar naartoe besloot de trut er echter weer vandoor te gaan en een van de jonge stiertjes stuiterde er ook dapper vandoor. Uiteindelijk hebben we de hormoonstapel in het juiste weiland gekregen, maar we waren echter wel aan een douche toe.

Vandaag een rustig dagje. Vanmorgen live Federer in Rotterdam zien winnen (dat was beter dan Ajax-Manchester United live). Vanmiddag kwam Bee Doughty langs om het schilderij te bespreken dat ze voor ons gaat maken (zie hier haar site). Verder hebben we heel burgerlijk op zondag beide auto's schoongemaakt, van binnen en van buiten. Dat leverde maar liefst 10 brilletjes, een handvol kleingeld en een stapel verloren gewaande CD's op, bovendien bleek mijn auto rood te zijn.

Deze week even geen foto's (klepje van ons fototoestel is kapot). Vorige week de muziek vergeten. Deze week maken we dat goed; het eerste nummer is Stefano Barone, gitaar, maar dan anders;Het tweede nummer is I will always love you (Whitney Houston) gespeeld door Vanessa Mae;

8 februari 2012; McKenzie basin

Heerlijk tripje naar het zuidelijk eiland gehad. Donderdag ingevlogen naar Christchurch waar het hotel wat we geboekt hadden enorm was gekrompen (of ons geheugen liet ons in de steek). Anyway, het eten was heerlijk en de Fiddlers Green chardonnay uit de Waipara voortreffelijk. Terwijl wij in het aarbeving gebied zaten was er een aardige beving bij ons voor de kust in Te Horo (dit om Jeroen, onze oppas, bij de les te houden). 's Ochtends een RAV4 opgepikt en daarna Guy en Liesbeth van de airport gehaald. Weet niet meer wie het onzalige idee had om in Christchurch al boodschappen te doen, maar het bracht geen geluk. Nadat de laatste worstjes, kaasjes en flessen wijn in de auto waren gepropt gooide ik de achterdeur dicht waarna de achterruit zich transformeerde tot een gigantische legpuzzel. Altijd leuk als je alleen voor third party insurance hebt gekozen en zo gingen we dan 580 dollar armer in onze tweede RAV op pad naar het zuiden.Speciaal voor Liesbeth en Guy hadden we de scenic route gekozen waar ze zichtbaar van genoten.Ons optrekje bleek een waar paradijsje te zijn. Niet zozeer de cottage zelf, maar de locatie en het uitzicht waren adembenemend. Er staan maar 2 huisjes aan het hele meer (180 km2) zodat je niet bepaald door een Centerpark gevoel wordt overvallen. Lake Pukaki is werkelijk turquoise blauw en met een view op Mt Cook, de rust, vogels en konijnen wil je echt nergens anders zijn.Er moest echter wel gewerkt worden, aan de conditie dus. Het Mackenzie basin (genoemd naar een man die dit gebied ontdekte nadat hij achter een van zijn schaapjes aan bleef rennen) omvat vele riviertjes, meren en bergen. Er zijn ook nogal wat dammen en kanalen om energie te winnen, maar het is vooral nogal uitgestorven. Naast de prima private lunch plekjes op de top van de bergen ook gelegenheid om de warme voetjes weer af te koelen tijdens een rivier passage.Aangespoord door een mini zonnesteekje opgelopen tijdens de wandeling besloten we Lake Pukaki aan een nader onderzoek te onderwerpen. We doken enthousiast in het water, maar na enige slagen was het zonneklaar dat dit meer in directe verbinding stond met de gletsjers. Nog nooit in zulk koud water geplonsd. Het skinny dippen was dan ook een korte aangelegenheid. Een verdwaalde krekel vond het water ook al niet aangenaam en besloot zelfs om het er maar op te wagen en op Guys hoofd mee te liften.Onze persoonlijke kok (Guy vertoeft graag in de cuisine) zorgde elke avond voor een heerlijk maaltje.De tweede dag hebben we een zeer fraaie wandeling gemaakt bij Lake Benmore waar we dit plaatje voor de 2013 kalender schoten. Kan niet wachten op mijn pensioen, bootje achter de Hilux en karren/varen maar! Terwijl wij op de top van al het water om ons heen genoten werd Guy overal weg gestuurd. Mocht nergens zijn hengeltje uitgooien en dus pikten we hem terwijl hij morrend en sjokkend langs de snelweg liep weer op. Gelukkig vonden we toch nog een achteraf watertje waar hij ons alles kon uitleggen over de verfijnde cast technieken en hoe je niet te ver moet gooien zodat je naar de overkant moet waden om de haakje weer los te maken.Nadat ik hem had gewezen waar de vis zat (ogen zijn blijkbaar net zo handig als vissers instinct) ving hij tenslotte toch nog 3 forellen. Omdat ze ondermaats waren en Guy een sportvisser is heeft hij ze weer de vrijheid gegeven, maar we hebben bewijs!Voldaan zaten we tegen de avond weer van de koffie te genieten in de tuin met uitzicht op de wolken die als een slagroom deken over de bergen kwam rollen, een bijzonder gezicht.Op dag 3 trokken Nienke en ik er alleen op uit om te de gletjers bij Mt. Cook te bewonderen.Van een afstandje ziet het er al fraai uit en het werd alleen maar mooier. Uiteindelijk lunch je dan naast het gletjsermeer waar de ijsklompen langzaam richting Lake Pukaki drijven. Op de achtergrond (links en rechts van de grote steen achter Nienke) zie je de gletsjer eindigen. Die is alleen blauw aan de voorzijde want van boven is hij bedekt met steengruis dat van de eroderende bergen af komt. Dat steenslijpsel (glacial flour) geeft klaarblijkelijk ook de fraaie kleur aan het water, in combinatie met de zon.Hoewel bij thuiskomst het water er weer heel aantrekkelijk uitzag hebben we het wijsgeworden door de eerdere ijsdoop maar bij een warme douche gehouden.Een gezond potje scrabbelen (gelukkig hadden we Oxford English dictionary niet bij ons) en wederom een heerlijk curry verder konden we nog even van de maan genieten voordat we voor de laatste keer ons bed in de voormalige stal (daar rook het tenminste nog steeds een beetje naar) indoken.

We besloten de dag erop naar Christchurch te gaan om daar met eigen ogen de schade van de aardbevingen te zien. Op de foto hieronder kijk je door Worchester street naar een open gat waar vroeger de toren van de cathedraal te zien was. Overal zeer zichtbare schade en de binnenstad is nog steeds een 'red zone'.De tweede foto is van het oude rechtsgebouw waar ik Nienke op onze eerste reis nog naast het plakaat aan de deur heb gefotografeerd.Vrijwel geen enkel stenen gebouw is ongeschonden gebleven en zelfs buiten het centrum waren veel kerken (steen) enorm beschadigd. Zeer indrukwekkend. We hebben Nienkes verjaardag toch nog met een dikke plak chocolade taart in the Botanical gardens gevierd hetgeen wellicht niet verstandig was vlak voor ons Thaise diner in een van de weinige open restaurants in Christchurch. De dieren waren zichtbaar blij met Jeroens verwennerij en gaan nu weer met ons op dieet. Gisteren al wat calorietjes kwijtgeraakt tijdens de eerste competitie wedstrijd tegen last years no. 3 die we helaas met 4-2 verloren, ondanks mijn 2 zeges. Inmiddels zijn we tot 4 man gereduceerd omdat John zo nodig op een surfboard moest staan en nu zijn andere meniscus aan barrels draaide. Gaat Tim gisteren ook nog een flink door de enkel. Anyone???? Het is toch te koud bij jullie!