1 mei 2009; the girls are here

Dit ziet er toch niet heel ingewikkeld uit nietwaar. Gewone boerderij deuren. Dat is hier echter een groot probleem. Ze lijken heel stoer en groot, maar kiwi's schijnen altijd de auto binnenshuis te willen rijden, liefst met rolling cedar garage doors die met een afstandbediening vanuit de auto is te bedienen. Opdat er geen druppeltje op je haardos valt. Wij kunnen ons er weinig bij voorstellen en willen gewoon ouderwetse barn doors. Een hoofdschuddend stilzwijgen van drie volwassen kerels viel ons ten deel. Nou ja, we komen er wel uit. Net de tekeningen weer terug gekregen en we raken nu echt in de eindfase. Moeten ook verhuizen over 3 weken.Zo ziet ons nieuwe tijdelijke onderkomen er uit. Helaas geen sea view, maar wel mountain view. En vlakbij ons eigen land waar ik van de week een fraaie kingfisher ontdekte die net een salamandertje had gevangen. Ik heb de woensdag toch lekker in ons nieuwe huis gewerkt ondanks de drukte op de praktijk. Die varkensgriep heeft aardig wat paniek veroorzaakt, zelfs onder de doorgaans nuchtere kiwi's. Nou werd het probleem ook niet direct heel slim aangepakt. Van de besmette vlucht zijn nog steeds een man of 15 zoek. Het ministerie bombardeerde ons met nieuwsbulletins. Eerst moest iedereen met een druipneus van de minister naar de dokter (in ons dorp hadden we genoeg Tamiflu voor 9 personen!). Toen bedacht men dat dat dan toch wel een besmettingshaard kon worden. Daarom moesten we een speciale kamer inrichten om die mensen te onderzoeken. Hadden we net gedaan toen het bericht kwam dat die mensen beter helemaal niet naar de dokter konden gaan. Bedenk dat we een eiland zijn, we hadden gewoon kunnen zeggen dat er geen vlucht meer uit de risico landen binnenkwam, maar ja, dat is niet politiek correct (en daar zijn ze hier zo goed in). Gelukkig hier niemand overleden, allemaal mild verlopen griepjes. Toch kreeg ik gisterenavond tijdens onze 'sustainable living' voorlichtingsavond een telefoontje met de vraag of je van Mexicaans eten ook de flu kon krijgen (niet als je die Mexicanen good doorbakt). Ja lach maar, zulk soort vragen kwamen in Nederland ook wel voor! Tijdens de vogelgriep vroeg iemand in Den Haag me of ik geen medicijnen voor zijn duiven kon uitschrijven.
Interessant was het verhaal over de nieuwe windmills. Gezien onze ligging aan het strand (noorder, wester en zuiderwind) zeker een optie voor ons. Het is wel even investeren, maar de energie-maatschappijen betalen ons voor stroom die wij genereren net zoveel terug als wij hen moeten betalen voor stroom. Ze zien er nog heel modern uit ook. Ook een consent zou geen probleem zijn. Nu maar hopen dat de buren er geen probleem mee hebben. Ze zijn hier erg voor groene stroom, maar vooral geen windmill parken in hun eigen buurt. Net Nederlanders.

Wat een ellende rond koninginnedag. De borrel in Wellington ging natuurlijk niet door. Zag vandaag de filmpjes op internet. Wat een krankzinnige en wat een drama. Mensen worden steeds gekker. Mijns inziens met name ingegeven door computerspelletjes en rampenfilms (thanks to the USA). En teveel mensen die boven op elkaar leven (oude boeren wijsheid; als je teveel kippen in een ren stopt gaan ze elkaar pikken). Voor mij ontluisterend dat de koninklijke familie er snel vandoor ging in plaats van direct wat morele steun aan de slachtoffers te geven. Veilgheid OK, maar dat niet eens een of twee leden daar konden blijven ...

Hier zijn de dames gearriveerd. Lekker jong. Er paraderen er nu 7 op ons land rond. Net een Nederlands tafereel. Jammer dat die moderne windmills geen wieken meer hebben.

22 april 2009: Carving creatures and other stories.

Afgelopen weekend hebben we onze beeldhouw vuurdoop gehad; een oamuru stone carving class van 2 dagen bij Donna, local artist met workshop hier om de hoek. Een heel erg leuke ervaring en helemaal iets voor ons. Niet zo goed voor ruggen en heupen dus we waren wat stijfjes op maandag maar dat nemen we op de koop toe. Omdat het twee dagen was kon je ook echt iets afmaken en dat was ideaal. Een half blok meenemen naar huis met goede voornemen; dat blijft half af...Nu hebben we twee kunstwerken voor in en bij ons nieuwe huis; Hans heeft de drie meeuwen van het grote schilderij van Michiel Molenaar die onze kinderen symboliseren gemaakt. Beetje spelen met copyright moet kunnen aan de andere kant van de wereld ;-) Nu moet Hans ze nog op een stalen pin zetten en dan op een balk bevestigen of misschien op een mooi stuk drift wood als we dat kunnen vinden op de beach voor het huis. Dat gaat dan een prominent plekje krijgen in onze 'design feature' staircase die aan het huis wordt gebouwd. Omdat er op de property (ik klink nou echt als een grootgrondbezitter ik weet het) veel vogels zijn maar het ook erg droog is en dus weinig water voor die beestjes heb ik een heel sjiek vogelbad gemaakt voor op onze nieuwe deck (met oceanviews haha). Dat was behoorlijk veel werk, vooral het uithakken van het baddergedeelte viel niet mee, met hamer en beitel. De rand heb ik gedecoreerd met 5 koru's die in elkaar grijpen. De koru is een jonge NZ Fern zoals die eruit ziet als -ie nog in de krul zit en symboliseert 'new beginnings, groei en harmonie'. Omdat het het huis in Te Horo heel letterlijk het begin van ons veranderde verdere leven wordt en ik in gedachten nog steeds erg hoop dat onze kids of hun zieltjes ergens anders een new beginning hebben gekregen, in wat voor vorm dan ook, heb ik dit symbool gekozen. De foto's zijn nu een beetje saai maar dan hebben jullie een idee. Het zal vast beter fotograferen in de avondzon op het deck..
We gaan dus zeker nog een keer zo'n weekendje bij haar doen, we hebben tenslotte 4 hectares voor die beeldentuin!

Ondertussen hebben we afgelopen maandag dan eindelijk ja kunnen zeggen tegen de laatste tekeningen van de architect, die dan nu worden omgezet in geheel technisch juiste tekeningen voor het aanvragen van de bouwvergunning. Zoals we op zich wel hadden kunnen verwachten hier in NZ ligt het tempo ietsiepietsie lager dan in NL. Nu moet de building company op de proppen komen met de finale kosten waarop wij dan moeten besluiten of we met ze in zee gaan of niet. Da's best een lastige beslissing want qua vertrouwen voelen we ons okay bij hun maar ja, ze moeten wel een beetje competatief prijzen en hoe vergelijken we dat? Misschien de kosten maar eens doornemen met de builder van Guy en Liesbeth. We zullen eerst afwachten waarmee ze op de proppen komen want de eerste estimate was stevig over het door ons aangegeven budget. We hebben inmiddels al wat dingen veranderd en ook al kan het er wel vanaf, we willen erin stoppen wat we ook enigszins kunnen terugverdienen als we willen verkopen.
En ja, omdat het nu toch over huizen gaat; dag fraai uitzicht; we moeten verhuizen eind mei! Vorige week kregen we een telefoontje dat het huis dat we nu zo heerlijk beachfront huren verkocht is. Tja, dat was het risico wat we liepen, alleen wat ongelukkig dat we nu in een paar maanden twee keer moeten verhuizen. Gelukkig hebben we via een patient van Hans heel snel een ander, groot en gloednieuw huis kunnen regelen. In Te Horo Beach, om de hoek van onze eigen property. Dat is dan vanuit praktisch oogpunt ook wel weer erg handig, kan ik vast wennen aan de langere reistijd en het niet meer fietsen ;-(, en kunnen we ieder dag checken wat de building boys hebben uitgevoerd en of alles volgens plan gaat. Het huis is zeker zo groot als ons huidige huis, dus genoeg plaats voor loge's! Die nu dan 150 m. naar het strand moeten lopen, een enorme domper. Het huis is net gebouwd maar staat al maanden te koop en het wordt niet echt wat op dit moment dus verhuren is voor de eigenaars ook prima. En ja, ze kennen de dokter en zijn vrouw en dat zijn natuurlijk hele nette mensen die de tent niet zullen afbreken. We gaan erg balen van dat eerste krasje op de nu spotless and smooth white walls....oepsie.

Hans heeft vandaag beton gestort om de nieuwe postbus dickhead-proof (zoals ze hier zouden zeggen) te kunnen plaatsen aan het begin van de oprit naar ons nieuwe optrekje, waarvan akte. De echte dickhead kan vervolgens echter wel het klepje opendoen en de post en pakjes meenemen maar ach ja, wie doet dat nou hier in rural NZ?! Hij geniet daar op zijn vrije dag, heerlijk klussen en klooien met een lekker muziekje op, helemaal in z'n element. Het enige dat mist is die dame met de koffie en de boterhammetjes.
Want die dame heeft vanaf volgende week ook een dag vrij, maar niet om hem de bammetjes te brengen! Op onze workshop carving hebben we uit het rest stuk steen samen nog een mooie nummer 133 plate gebeiteld voor aan het begin van de oprit. Maar bij nadere inspectie van het hek door Hans, bleek dat toch erg verrot te zijn en instortklaar voor het moment dat hij probeert dit veel te sjieke huisnummer daar aan te bevestigen. Daarom is het volgende klusplan (naast het therapeutisch slopen van deuren, kozijnen en vloerdelen) om het hek te vervangen.
Dat vind ik dan ook wel weer een okay idee, dus onze weekendklus is geboekt. Nou ja, voor mij dat koffiezetten dan met name. En verven, daar ben ik ook van. Van die 10 dikke palen de grond in schroeven ietsje minder.

Vanaf volgende week vier dagen werken sloeg dus op het begin van mijn nieuwe baan vanaf maandag voor drie dagen per week (worden er vanaf juni waarschijnlijk vier) en op de vierde dag werk ik dan nog aan het lopende project van de property purchase. Ik ben er helemaal blij mee dat ik nu eindelijk weer wat tijd heb voor andere dingen (huishouden, was, boodschappen) en lekker lange weekends. In times of crisis moet ik misschien even een paar weken vijf dagen werken, maar dat is te doen. Met wat ik precies moet gaan beginnen in de nieuwe baan is tot op de dag van vandaag erg 'vague' dus ik moet maar weer pro actief aan de slag om daar achter te komen. Er moet in ieder geval een strategisch plan komen voor solid waste (huisvuil) voor eind van het jaar. Op zich heb ik daar wel wat ervaring mee en het is ook echt een probleem hier dat moet worden opgelost en dat vind ik leuk. We zullen zien. Moet ook mijn eigen werkplek dan verlaten voor die drie dagen en daar verheug ik me niet op. Op zich allemaal aardige collega's maar een ramp van een open-plan-work-space waar continu lawaai is, dat is echt minder. Ik zal dan ook nog heel vaak toevallig voor een paar uur 'boven' zitten, op de hoogste floor van de building waar ik nu zit. Met rust en uitzicht.

Dit was het even voor nu, see ya later
Nienke

P.S. en de groeten van Pukeko uit onze nieuwe tuin.

15 april 2009; Wie durft er naar de glasbak

Ontbijten aan zee gaat nooit vervelen. Na een aantal heerlijke eitjes werden de laatste essentialia in de koffers geduwd en gingen we op weg. Via ons paradijsje (their words, not ours) naar de Wairarapa. Nienke staat te genieten van de zon en het uitzicht op ons huis vanaf het strand, met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Nadat de anderen een half uur de draak hadden gestoken met mijn brievenbus (Geert Jan met een imitatie van Toon Hermans achter de lessenaar) en we nog even lekker van het ochtendzonnetje in onze tuin hadden genoten werd de trouwe bolide richting Martinborough gedirigeerd. Na 2 1/2 uur slinger (geen understatement) weggetjes door de bergen langs prachtige vergezichten kwamen we bij onze cottage aan. Pluim voor Nienke, absoluut perfect. Bedden zo groot dat ik Nienke 's nachts alleen met behulp van de Tom Tom kon terug vinden, lekkere houtkachel en dat alles vlakbij het dorp. De eerste avond hebben we op Tirohana estate gegeten, daar waar we eerder met Nienkes ouders al hadden genoten. Ook nu weer maakten ze er een geweldige avond van, van het moment dat Adam ons kwam halen bij de cottage, tot de uitnodiging om mee te plukken door de eigenaar in zijn oude 'lucky shorts' en van de lieftallige serveerster die engels sprrrak met een frrrans accent (Yvette uit 'Allo allo') tot het hartelijke afscheid waarbij met een flesje Pinot Noir onder de jas werd weggemoffeld (met Pasen mocht niets verkocht worden, maar tegen weggeven en fooien ontvangen kan niemand iets zeggen besloten we gezamelijk). In de cottage nog o.a. de halve houtvoorraad weggewerkt totdat de luikjes langzaam dicht gingen. Nadat ik op mijn ochtendwandeling had vastgesteld dat niemand in Martinborough zo'n fraaie brievenbus had als wij en ik bij de lokale super eitjes, brood en krant (alles kakel vers) had veroverd was het toch weer ontluisterend om bij thuiskomst te ontdekken dat er daar nog niets bewoog. Een volledig gedekte ontbijttafel was echter genoeg om de anderen weer in het zonnetje te krijgen. Op het programma stond een wandeling naar de pinnacles. Terwijl GJ op zijn nieuwe bergschoenen (van de bekende bergsportwinkel in de PC Hooftstraat geloof ik) de voordeur uitliep keek hij toch nog even hoopvol rond of er ergens een helikopter klaar stond. Hij heeft zich echter verder zonder echt mokken door de natuur gesleept en kreeg het zelfs nog voor elkaar om boven in 'the basin' een leuke belgenmop te produceren. Nog geen minuut later kwamen we een stel echte pollekes tegen waardoor de mop nog leuker was. Na de pinnacles doorgereden naar Cape Palliser voor de zeehonden. Dat was weer een groot succes. Sorry voor nog meer foto's van zeehonden, maar ze zijn ook zo fotogeniek. Ook nu waren er weer vele kleintjes en in het oefenbad dat ik de vorige keer had ontdekt werd volop gezwommen. Hier twee fimpjes met dank aan Geert Jan.
Voldaan terug gereden naar Martinborough luid meezingend bij de door onze DJ geproduceerde jaren 70 en 80 hits. Die avond super 14 rugby gekeken en gegeten in de local pub/hotel (winst voor de Highlanders). Omdat een native Elvis Presly imitatie (in 3 lagen wit) ons de pub uit had gejaagd hebben we de rest van de avond doorgebracht in een dubieus etablissement aan de andere zijde van het plein. De 'hoe krijg ik zoveel mogelijk vetrollen in zo min mogelijk stof' contest had in onze ogen iets te veel deelnemers. Gelukkig konden we de smaak daarvan wegspoelen met wat Speights voordat we de smaakpapillen een welverdiende nachtrust gaven. Niet gelogen, slechts 5 minuten (8.20 am) te laat kwamen we aanrijden op Tirohana estate voor het druiven plukken. Daar stond Raymond in dezelfde 'lucky' shorts en duidelijk ongedouchd, klaar om te vertellen dat de wijnmaker vond dat de suiker nog niet goed was. Of we dinsdag konden terugkomen. Daar bleef het echter niet bij. Nog niet bijgekomen van deze shock bleek ook nog dat de farmers market een dag eerder was geweest. Gelukkig passeerden we een dame met 6 hoeden die vertelden dat ze wel zeker wist dat de manager op hun winery onze hulp kon gebruiken. Na een blik te hebben geworpen op een oplegger met manden vol trossen met rode druiven wakkerde het vuur weer wat aan. Na een blik te hebben geworpen op ons zei de manager; I've got more help then I can handle, vrij vertaald; ik heb niet de indruk dat jullie enige nuttige bijdrage kunnen leveren. Volledig gedesillusioneerd reden we naar Greytown, vol antiek winkeltjes, waar ik van Nienke geen mooi Jugendstil hek mocht kopen voor onze estate. Dan zouden we teveel opvallen, aldus de eigenaresse van de enige boerderij in het rijtje waar andermans koeien grazen. De smaakpapillen nog wel kunnen verwennen met een heerlijke lunch en een bezoek aan de local chocolat factory. Daarna nog de Botanical gardens en het Te Papa museum bezocht waar Geert Jan ook al weer te laat was voor 'de impressionisten'. Dat hebben we tenminste nog goed weten te maken met een uitstekende take away van het Indiaas restaurant in Paraparaumu onder het genot van de inmiddels tot onze huiswijn gebombardeerde Massey Dacta sauvignon blanc uit Marlborough. En dat is niet alleen vanwege onze eigen rode tractor, maar met name vanwege de smaak. Helaas voor Debby was dit de enige tractor van het weekend omdat ze de deuren van de schuur niet open kregen op de laatste dag. We hadden een lunch georganiseerd met wat vrienden op het land en dat was weer erg geslaagd. Guys geweldige verhalen maakte voor Debby enigzins goed dat ik ook nog mijn geweer vergeten was. Nadat de gasten waren vertrokken genoten we nog even na van weer een mooie zonsondergang vanaf ons dek. En toen begon de dinsdag: een arts op vakantie, een op zwangerschaps verlof, een ziek thuis, een die slechts een halve dag werkte omdat hij 's avonds dienst had, de telefoons die het niet deden en het halve dorp die naar de dokter wilde. Wat een feest. Nog net even tijd gehad voor een korte afscheidslunch met GJ en Debby in metropool Otaki. Zij zitten inmiddels alweer in Hawkes Bay en hebben hun eerste maal in het restaurant van Elephant Hill estate winery er alweer op zitten. Nienke en ik hebben besloten de rest van de maand sla blaadjes te eten. Het was zeer gezellig en ze komen zeker terug. U bent weer bij. Cheers.
P.S. voor wie GJ en Debby willen volgen op hun reis hier de link naar hun weblog: Snoopy.waarbenjij.nu

8 april 2009; De post

Ik had een ander uitzicht beloofd. Hierbij dan de eerste avondfoto vanaf ons nieuwe terras.De foto is gemaakt tijdens de eerste borrel in onze nieuwe tuin. Met twee collega/vrienden van Nienke hebben we ons huis gedoopt. We beginnen met de tekeningen van het huis in de eindfase te geraken. De laatste bezuinigingsronde haalde veel van
de charme van het huis af. De blikvanger, het trappenhuis, was gereduceerd tot een lelijke trap met een typische hollandse kast eronder. Gelukkig waren er nog genoeg details die de kiwi's erin gestopt (twee cedar garage doors bv.) hadden die wij konden laten vallen en dus is de trap weer terug. Een heikel punt blijft nog de

fireplace. De fraaie dingen die je op het net kunt vinden zijn vrijwel altijd voorzien van een stevig prijskaartje en niet te krijgen in NZ. Hier zijn alle houtkachels als leden van de All Blacks; robuust, zwart en vrijwel identiek. Importeren of zelf iets bouwen dus. Nou heb ik nog nooit gelast, maar voor alles is er een eerste keer dus wie weet. Ben begonnen met de brievenbus. De vorige bewoner had de brievenbus meegenomen omdat hun kleindochter hem had beschilderd. De dingen die je hier kon rkijgen vonden we stuk voor stuk heel erg lelijk en dus maak ik er zelf een. Lekker na het werk naar 'het land' en DIY (do it yourself). Werkkloffie uit, klus kleren aan

(inclusief de Friessche klompen), iPOD op shuffle, heerlijk. Als ik nu nog de decoupeer zaag terug kan vinden dan kunnen er straks ook daadwerkelijk brieven in. Zelfs een extra vak gemaakt voor pakjes drop uit Nederland (hint)! Binnenkort ga ik aan de 'shed' beginnen. Nienke wilde het zo laten maar met een flinke ruk aan de deur heeft ze het lot van het lelijke ding bezegeld.

Inmiddels zijn Geert Jan en Debby gearriveerd. Na een inval op de Council waarbij Nienke simpelweg werd ontvoerd hebben we ze getrakteerd op een home wine tasting met lokale kazen. Inmiddels heeft iedereen zich uit bed gesleept en staat het ontbijt te wachten. Prachtig zonnetje. Zo meteen even ons nieuwe huis showen en dan op naar de Wairarapa. Cheers.