20 oktober 2016; Het past weer niet.

De muziek is deze keer van het Welingtonianse duo Kim and Dusty, waarschijnlijk niet de klinkende namen van een band waar je normalitter naar toe gaat, maar Nienke werkte laat en ik kwam net van het vliegveld en dus besloten we de dagelijkse file (jawel, hier bij de verkeersverstoppingoplossende (keer 3x woordwaarde is dat een wereldrecord) rotonde die vorig jaar werd aangelegd) te vermijden en eerst te gaan eten in town. Hierbij werden we verrast door dit duo, dat een aangenaam repertoir ten gehore bracht. O.a. dit nummer, 'Jolene', maar dan een nog iets langzamere versie. Heerlijk, en het eten was ook nog goed.

Anyway, geen foto's deze keer. Had de camera niet bij me.
Net de koffer ingepakt. Niet eens het normale stampwerk, maar kennenlijk toch iets te veel gewicht. Zal wel door de flessen wijn en zakken chocola komen. Kunnen we gelukkig op de terugweg heel wat meenemen.  Op naar Bathmen, Sneek en Utrecht dus. Met Air Malaysia en KLM. Mmmmm. En ons testament is nog steeds niet klaar. Alles dan maar naar een goed doel!

Ook in deze weken het lustrum van mijn oude studenten huis. Kijk er naar uit. Hier de grap met de eerstejaars in 1987 of zo. Nu komt haar 50e eraan, wordt ook aan gewerkt. Nienke belt net uit de file, dezelfde ja. Ongeluk in Waikanae. Kiwi's kunnen niet autorijden. Nog nooit van voorsorteren gehoord en geen idee hoe een richting aanwijzer te gebruiken. Nadat de neus van de auto al zo'n 45 graden naar rechts is gestuurd gaat dat ding nog eens aan. Het zou eens kunnen slijten. En het is nog maar een lang weekend, niet eens de grote vakantie. Misschien moet Nienke als ttransport en roading manager maar zo'n oranje lamp op het dak zetten, kan ze er langs scheuren. Fluorescerend jasje aan, vroem.
Anyway, we zijn op weg, gegroet.

9 oktober 2016; Always be prepared for all weather conditions when you go out walking.

De muziek vandaag van de Cubaanse Roberto Fonseca (wat een pianist!) en de Malinese Fatouma Diawarra, een geweldige combo, hier met Sowa. Now that is jazz!

Zit nog even een paar dagen aan de Westcoast. Laatste loodjes voordat we naar Europa vliegen met Air Malaysia! Geen echte straf hier. Hoewel ik het leven op onze eigen property toch prefereer is het hier ook heerlijk. Heb afscheid genomen van mijn oude sportschoenen. Ik bepaal zelf wel of ik een souvenir wil meenemen. De kilo's zand die mijn schoenen via gaten aan de voorzijde binnen lieten waren echt ongewenst. Heb een nieuw paar hardloop schoenen aangeschaft. Op mijn gel kussens ren ik nu dagelijks over het fraaie strand hier.

De  gewrichten werpen nog geregeld wat bezwaren op, maar toch gaat het steeds beter.
Gisteren avond in mijn eentje mijn verjaardag gevierd, nou ja, met mijn vriend Jameson. Op de bank in slaap gevallen terwijl ik naar Irene Huss aan het kijken was. Moet vanavond die spannende Zweedse serie maar afkijken dan. Wel weer vroeg wakker, dan is zo'n Whatsapp familie discussie over de wereldpolitiek wel weer interessant. Deelnemers uit Nieuw Zeeland, Panama en Nederland.

Na de verregende zaterdag was ik blij dat de vooruitzichten voor vandaag prima waren. Netjes bij het motel en mijn eega gemeld wat ik ging doen (altijd verstandig in NZ). Naar de 'Denniston area', een gebied waar vroeger veel aan mijnbouw werd gedaan.

Monter begon ik aan de Myra's track, een klim die me naar de top van Mount William (1062 m.) zou brengen. Dat donkere wolkje links boven vertrouwde ik niet helemaal, maar volgens de weersvoorspelling (U weet wel, van die 47% accuracy) zou het droog blijven.

Prachtige wandeling door native bush. Beetje spooky af en toe, zeker als er ineens dingen bewegen in je ooghoek. Dat bleken gelukkig weka's te zijn en geen wilde zwijnen. Weka's zijn een soort kruising tussen een kip en een eend. Pretty nosy too.

Ineens begon het koud te worden. Echt koud, het zweet bevroor op mijn bril. En toen begon het te hagelen. Onder een half omgevallen boom schuilde ik even. Ik maakte een foto van de hagel en zag dat ik hier receptie had. Nienke even getext of ze even op de rain radar kon kijken hoelang dit ging duren. Volgens Nienke was er helemaal geen neerslag!

 Dan heb ik me dit zeker allemaal verbeeld!

De klim was vrij stijl. In de hagel/regen naar beneden was ineens best een opgave. Het pad was onder de witte brei hier en daar moeilijk te vinden en ineens vrij glad.

Toch maar een keer een beschamende smak op mijn gluteus maximus gemaakt. Was het bos al een beetje spooky op de klim naar boven, nu zag het er helemaal fraai uit.

Van die heerlijke witte stukjes waar, als je je voet erin zet, ineens een plas onder blijkt te zitten. Mijn schoenen bleken toch nog redelijk waterdicht te zijn.

Dat veranderde toen het water besloot hetzelfde pad naar beneden bleek te nemen als ik. De watervalletjes die op de klim naar boven een beetje miste waren nu volop aanwezig.

Bij het oude mijn stadje aangekomen bleek ik een lekker warme koffie bij het haardvuur in Ropers hotel te kunnen vergeten. Sinds 1953 gesloten.  

De eigenaresse van het motel dacht dat ik in een creek gevallen was. In Westport had de hele dag de zon geschenen. Gelukkig had ik de foto's nog.

Als je dan kijkt op de radar beelden van de afgelopen 24 uur blijkt er toch een buitje te hebben gehangen net waar ik liep, terwijl mijn eega lekker in het zonnetje de moestuin aan het zomer klaar maken was. Achteraf gelijk hebben zijn ze goed in bij onze weer kijkers.

Meanwhile in zijn ze in the USA nog niet veel wijzer geworden. De 'United States of Absolute idiots' gaan maar door met een kolderieke race (als het niet zo'n serieuze zaak was zou het gewoon bogan humor zijn) tussen een malloot met een serieuze mental ilness en een leugenaarster. Ach, onze eigen clown Rutte is eigenlijk niet veel beter. Een 'Nee'-referendum verdedigt hij net zo serieus als ons nationale voetbal elftal. Die winnen met 4-1 van een voetbal dwerg en ineens meent men dat we weer meetellen. Zag de samenvatting en kan nu al zeggen dat de gatenkaas verdediging het tegen Frankrijk zal afleggen. Nou ja, aan deze kant van de wereld is de nationale sport ook niet leuk meer. De All blacks zijn al 17 wedstrijden ongeslagen. Ze versloegen gisteren de Springboks (Zuid Afrika's nationale team) met 15-57. Begint toch een beetje op ons korfbal te lijken. Nee, dan toch maar berg wandelen, daar zie je nog eens verrassingen!

2 oktober 2016; Love and Spring are in the air

Ach wat een jonge koppies - 26 en 31 - al weer 23 jaar geleden vandaag. Zulke fijne herinneringen aan die dag en de boot party! Dat voor en tegenspoed is een beetje ongelijk verdeeld gebleken maar dat heeft ons niet weerhouden om ons aan deze belofte te houden - hier beneden een foto van ons samen 23 jaar later en een paar rimpels en vetrolletjes rijker. Oh well.

Je ziet hier nog een winterse foto van een week of 8 geleden uit Gore - inmiddels is hier de lente echt begonnen. Na een paar onstuimige weken met warm maar nat weer was het vandaag en gisteren droog en zonnig afgewisseld met een verassingsbuitje. Gister avond was het komisch; we gingen met wat buren borrelen en Hans had de tub aangedaan zodat we daar lekker in konden als we thuis kwamen. Bleek het water 50 graden te zijn :-) - we wilden er toch in dus tuin slang erin en een aantal emmers koud water. Na 20 minuten zaten we heerlijk met een flesje om op die 23 jaar te klinken maar begon het na 10 minuten echt te hoooozen! een beetje een stipje geen probleem maar dit was idioot. gelukkig hadden we een alternatief; sauna aangedaan en daar heerlijk een rondje in gezeten, opgewarmd totdat de regen het voor gezien hield en wij lekker die wijn in de tub konden opdrinken. Spoilt for choice in our beach paradise!

Dit zijn nog twee foto's van de Punakaiki rocks waar we dit keer (3 keer is scheepsrecht) eindelijk eens met high tide waren. Dus zagen we ook voor het eerst de 'blowholes' echt in werking, spectaculair.

Twee heerlijke weekenden weer thuis gehad en nou is Hans waarschijnlijk net in Westport geland voor de laatste locum op het zuider-eiland van dit jaar. Na ons tripje naar Holland over 2 weken blijft Hans de zomer weer in Te Horo en neemt hij wat waar in Otaki. Maar de to-do-list op de property ligt al weer klaar. Twee dagen hard in de tuin gewerkt. Hans aan het gras maaien en ik de moestuin plant klaar gemaakt voor volgend weekend, zodat alles erin staat voordat we weg gaan. Voel het nu wel, wieden, alles omspitten en een trailer load soil in de kruiwagen uit de kruiwagen. Goeie compensatie voor de wijn calorietjes zullen we maar denken.

Vorig weekend was een weekendje Wellington - gezellig logeren bij onze lieve vrienden die we te lang niet gezien hadden. Door het locum werk is de 'sociale' kalender om samen vrienden te zien een stuk beperker, maar dat halen we in de zomermaanden ruimschoots in meestal. Op zondag ging ik voor het eerst naar WOW met July en dochter Gracie. Geweldige show - world of wearable art. Niet voor niets world famous met ontwerpers uit de hele wereld die mee willen doen. Hans moet zeker een keer mee. Volgend weekend is de laatste show en zal ik wat foto's op de blog kunnen zetten.
Ondertussen werk ik hard op de Council - op vrijdag heb ik mijn contract getekend als Access & Transport Manager. Na 4 maanden 'acting' kan dat woordje er nu af. Mijn manager was zeer tevreden en wil graag dat ik blijf en mijn team ook dus dat is heel leuk. Een grote chocolade taart meegenomen vrijdag morgen om het te vieren en daarna gingen we op ons 2e team uitje - iets dat ik heb ingevoerd voor ieder kwartaal. De drukste weg in onze district - Kapiti Road - afgelopen waar heel veel werk gaande is op het moment vanwege de "Expressway" die waarschijnlijk voor kerst opengaat, spannende tijden voor Council. We praten dan over de projecten waarbij een aantal teamleden betrokken zijn of de manager van zijn. Het is gezellig, je steekt er wat van op en dan weet iedereen ook de wijdere verbanden, ook al zijn ze er niet specifiek mee bezig. Daarna picknicken on the beach in de zon - niet veel gewerkt maar goed voor het team. Ik krijg ook geen enkel commentaar als ik zeg; wij zijn weg tussen 11 en 1.30, prima dus. Ook al werk ik hard, lange dagen en full time; ik leer weer een nieuw vak en vind het mensen managen toch heel satisfying, dat heb ik gemist in de afgelopen jaren. Fijn dat Hans dus straks thuis is als ik thuis komen; eten klaar....?! lieve lente groet uit Te Horo - Nienke