26 june 2013: Pukeko borst

OK, we hebben een stormpje achter de rug. De sneeuw bleef uit beeld, maar er is weer genoeg haardhout naar beneden gekomen. Helaas bleef het niet alleen bij takken. Hoewel Nederland tijdens de afgelopen World League in Rotterdam Nieuw Zeeland 3 x versloeg, capituleerden nu beiden voor FC Zuidpoolwind. Onze schade was echter niets vergeleken bij de schade in Wellington. Waar in Nederland een trein niet rijdt vanwege blaadjes op de rails, reedt de trein hier niet omdat de rails op de blaadjes was gegooid. Eerst de zeedijk weggeknald, daarna de rails weggeblazen. Bomen uit de grond, duizenden mensen zonder electriciteit (zelfs nu nog na 4 dagen). Er zal een tijdje opgeruimd moeten worden. Voor mij weer een paar ritjes met vriend kettingzaag op Stanley de tractor om dat hout binnen te halen.

Dagen achter elkaar heeft het geregend. Zie hier een weiland van onze overburen. Onze tub zat zo vol dat de isolerende deksel zelfs helemaal vol zat. Heb ik geprobeerd te drogen, maar prober daarna nog maar eens die elementen terug te krijgen in hun leren jasje. Uiteindelijk met veel geweld gelukt, maar natuurlijk begaf een van de ritsen het. Goeie Chinese makelij.

Na al het metereologische geweld warden we weer getracteerd op een prachtig zonnetje met sneeuw op de bergen achter ons. Kon Nienke echter nog niet warm krijgen voor ski plannen.

Terug tot de orde van de dag dus. Zie hier de dames die was verongelijkt kijken nadat ik ze als babies weer gepoederd heb. We waren er niet zeker van of ze in de rui kwamen of dat ze zichzelf plukten vanwege de red mite. Het zekere voor het onzekere genomen dus.

De kortste dag hebben we weer achter de rug, kom maar weer op met die zomer. De maan lachte ons nog toe bij zonsopkomst. Op zich een goed voorteken. Helaas bleek dit niet waar. De man van de garage belde, de radio was terug, ik mocht langskomen, bouwden ze hem meteen even in. Zit ik daar lekker de krant te lezen met een lekkere flat white, komt de monteur me vragen wat de security code is. Tja, dat was nou net waarom hij opgestuurd was, omdat niemand die code wist. Enfin, we krijgen een hele nieuwe. Domper op de feestvreugde was echter de mededeling dat een van de banden zo versleten was dat de wagen de weg niet meer op mocht. Ik rijd dus tijdelijk in een nieuwe Corolla rond.

'Krijg nou tandjes', zouden ze in het Westland zeggen, internet ontvangst in de hottub. Dat voordeeltje mocht er ook wel wezen, want voordat we ervan konden genieten moesten we eerst liters regenwater uit de ketel scheppen omdat de storm de deksel eraf had geblazen. Wel een straf koud windje (nee, het is geen coupe Wilders).

Als laatste een foto van ons internationale avondmaal; een fusie van Hollandse spruitjes (hier Brussels sprouts genoemd) met chorizo worstjes van onze eigen koe en borst filetjes met rode ui en appel van door mr. Kiwi (onze vriend Dick) geschoten Pukeko. Jawel, dat leuk uitziende, maar 'vicious' vogeltje. Erg lekker 'by the way'. Een cruising tussen patrijs en biefstuk.

18 juni 2013; heimwee naar .... vakantie.

Terwijl jullie weer lekker in het zonnetje zitten verwachten wij hier sneeuw stormen. Het haardje brandt aan de lopende band. In het donker 's ochtends weg en idem dito weer thuis komen. Vorige week maandag was weer een rampdag. Maar liefst vier dames kwamen bij mij uithuilen en als toetje nog een paar kladlopers die voor hun WINZ certificate kwamen. Nogal een contrast met de vakantie. De rest van de week was al niet veel beter. Kon nog wat kiespijn bij. Terwijl ik lag bij te komen van het doorboren van mijn kaakzenuw (dat voelt alsof iemand een sigaret op je kin uitdrukt) merkt mijn tandarts (die mij duidelijk als zijn nieuwe melkkoe ziet) op dat de implant helemaal goed is, maar de kies erachter een nieuwe vulling nodig heeft. Na wat geboor (waarom hebben ze geen flatscreen aan het plafond i.p.v die eeuwenoude foto met voordeuren) meldt hij dat het minder florisant is dan hij dacht, hij adviseerde goud, of porcelein. Tja, daar lig je dan met een gat als een goudmijn (!?!) in je mond. 'Natuurlijk kan ik er ook een vulling inzetten, maar hoelang die wandjes dan houden ....' Goud is veel sterker. Een gallery had net twee van mijn lampen verkocht, weg winst dacht ik. Doe dan maar porcelein zeg ik. 'Dat is dan 1000 dollar' zegt hij, 'is dat goed?'. Nog steeds 'weg winst'. Wat voor keuze heb je, het is op dat moment toch een beetje 'geef je over of ik schiet'.

Vreemde lucht voor ons huis.

Ik ben mijn lunch aan het eten terwijl iemand anders de koffie ruimte inkomt. Een bak kant-en-klaar voedsel wordt in de magnetron gestopt en even later heb ik er een tafelgenoot bij. De linker arm wordt met een klap voor het bord geplaatst. Het hoofd zakt tot op 15 cm van het bord alsof je alleen van die afstand de heerlijke dampen van de chemicalien op kunt snuiven. Vervolgens wordt met de vork in de rechter hand elk stuk voedsel enige malen over het bord heen en weer geschoven alsof mijn tafelgenoot verwacht daar nog iets levends tussen aan te treffen. Plotseling worden enkele goed gekeurde brokken aan de vork gespiest en verdwijnen ergens in het gezicht. Ineens wordt er een geluid geproduceerd waar een volwassen cementmolen jaloers op mag zijn. Ik besluit dat het tijd wordt me waar weer naar mijn bureau te slepen. Daar ligt nog een stapeltje brieven op een antwoord te wachten. De reisverzekeraar van Air New Zealand (mijn favoriete maatschappij inderdaad) vraagt mij in een brief over een patient of ik de 'nog niet gediagnostiseerde ziektes' wil opnoemen. 'Sorry mate, I seem to have misplaced my crystal ball, can't help you.' Dit is slechts een voorbeeld van de vele stompzinnige vragen die instellingen stellen. Of ik kan verklaren dat een meneer (16 jarige fitte scholier) zonder problemen meekan op een zwem/loop/klim/roei trip. Niet dat ik eraan twijfel dat meneer fit is, maar moet ik nu ook al Cooper tests gaan doen of zwem diploma's gaan controleren? Zoals ik al eens eerder zei, dit hebben we allemaal aan die Amerikaanse 'I'll sue you' mentaliteit te danken. Zelfs in onze praktijk hebben we tegenwoordig een formulier waarin mensen een consent moeten afgeven voordat ik een operatie bij ze mag doen, dit omdat iemand eens beweerde vooraf niet geweten te hebben dat ervoor betaald moest worden. Hij kreeg bij de supermarket namelijk ook alles altijd gratis mee. Terwijl ik het getekende formulier over de balie aan de manager overhandig vraag ik haar 'I wonder when we have to sing the bloody American anthem before the start of the day'. Zit er natuurlijk weer een Amerikaan in de wachtkamer.

Dat is al een heel stuk mooier.

Onze sociale agenda begint alweer vol te sluipen. De kast (eindelijk af) moet echter nog afgeschilderd worden en daarna moet ik nieuwe lampen maken, want de gallery wil er meer. Ook het hek moet gerepareerd worden want de kleine stiertjes hebben ontdekt dat je je hoofd net onder de schrikdraad tussen de andere draden door kunt duwen en dan de struiken van de buren kunt oppeuzelen. Eentje raakte daarbij blijkbaar toch de schrikdraad aan en rukte zijn oor er bijna af toen hij zijn hoofd terug trok. Nurse Nienke is meteen met jodium aan de slag geslagen en de 7 cm lange wond (!) ziet er goed uit. Vorige week was zijn oudere neef weer eens over het hek gesprongen. Aan de overkant van de weg stonden zo'n 300 vrouwtjes en gecastreerd of niet, een oude oerdrang was toch sterker. Nienke kwam net van het werk en ik was op een afscheidsborrel, toen we thuis kwamen was het pikdonker. Ideale omstandigheden om een gitzwarte stier te zoeken. M.b.v. de zaklamp vond ik hem na een uur zoeken in het weiland van de buren, zag hem pas op 3 m afstand. Meneer was er zelf ook wat beduust van en gedraagd zich nu weer netjes.

Nog even een stukje vakantie, de Torre del Mangia aan de Piazza del Campo in Siena.

Ook alweer een keer gevist. Vrieskoud water, m.n. als je in het water moet staan om de boot vast te houden. Daarna vingen we zeker 10 haaien. wel lekker buiten geweest, maar over de catch zullen we het maar niet hebben
Nog een leuk geintje van nieuwe auto. Onze vrienden hadden onze auto even geleend en hun zoon had het lampje in de auto aangelaten. Dat zou toch niet mogen in zo'n slimme auto. Anyway, lege accu. AA had het geregeld voor hen, maar de radio wilden de security code weten. De garage had de volgende opties: 1. die zit er niet in (maar hij blijft erom vragen), 2. de laatste 3 nummers van het nummerbord (werkt niet en er moeten 5 nummers ingetoetst worden), 3. de laatste 3 nummers van het chassis nummer (werkt niet en er moeten 5 nummers ingetoetst worden), 4. brengt u hem maar even langs (waarna opties 2 en 3 zelf werden uit geprobeerd want wij zien er namelijk redelijk achterlijk uit), 5. we overleggen met Toyota Auckland. De auto bleek eerst een ander nummerbord gehad te hebben, maar die combinatie werkte ook niet. Dus mocht Nienke weer terug en rijdt nu met een net iets groter gat in haar dashboard rond dan ik in mijn kies. Leve de techniek.
Nog een leuk stukje techniek dan. Als je een schrijver erg goed vindt maar je hebt alles van die schrijver al gelezen, ga dan eens naar deze site: http://www.literature-map.com/. Voor je schrijver in en in een wolk verschijnen vergelijkbare schrijvers. geweldig!
Ik wil nog even iedereen bedanken voor de lieve reacties en ook mijn oude klasgenootjes die in het gastenboek schreven. Wordt zeer gewaardeerd!

Aardig plaatje niet? De cathedral van Siena.

Voor zover vandaag. Binnenkort Nienke weer heeft ze al aangekondigd! De muziek is een cello stuk van Matrin Marais; Folies d'Espagne. We hoorden dit voor het eerst in Venetië en hebben het meteen gekocht.

16 juni 2013: Floris

't is 10 jaar geleden dat Floris overleed. Ben er nog altijd boos om, waarom?

5 juni 2013: Back home

Terug in NZ en de eerste werkdag zit er al weer op. Halve meter post in 5 minuten gereduceerd tot een klein stapeltje 'wellicht interessant om te lezen'. Vele pagina's met lab uitslagen, brieven, nieuwe files en 6 pagina's met 'taken' (dat ik weg was viel blijkbaar niet op). 'Boring' dag 1 zit er weer op. Bij Nienke meer excitement; een aantal sleutelfiguren bij de Council besloten tijdens Nienkes afwezigheid om op te stappen hetgeen alleen maar nieuwe opportunities oplevert.
Deze keer ging de vlucht met KLM wel goed, maar eenmaal in het Air New Zealand vliegtuig zagen we dat het ook anders kon, meer beenruimte en humor; voor het opstijgen in Hong Kong vroeg de stewardes de meneer voor mij of even wilde helpen het deurtje van de overhead compartment dicht te doen. Toen hij dat deed zei ze 'good show, only a hundred more to go". Anyway, we hebben een heerlijke vakantie gehad. Over Italië schreven we al. Daarna volgden nog 2 weken Nederland.

In de tuin in Bathmen.

Heerlijk weekje in Bathmen gehad bij mijn ouders. Uitgebreide dinertjes, veel bij te praten. Met mijn ouders, nicht en tante naar Scheveningen geweest, nieuwe boulevard bekenen, in De Dagvisser een lekker 'Rondje Scheveningen' gegeten. Helaas was de Hollandse tong waar ik me op verheugd had ... gefrituurd?? In Bathmen nog sushi gemaakt voor mijn ouders. De spulletjes probeerden we in te kopen bij de Jumbo en de Albert Heijn in het metropool Deventer. "Rijstpapier? Heeft U al bij de schrijfwaren gekeken?". "Kunt U het ook met bakpapier doen?" Aandoenlijk was dat ze na enige aarzeling nog even terug liep naar ons om te vragen waar we rijstpapier nou eigenlijk voor gebruiken. Verrassend was dat we bij de slijter in Bathmen wel weer uit meerdere soorten sake konden kiezen.

Jaarclub Barbier.

Nienke heeft diep in de Gooische bossen nog een reünietje met haar jaarclub gehad en ik heb lekker Indonesies gegeten met oud huisgenoten in Den Haag.
Naast het Kröller-Müller museum (alle van Goghs hangen er weer) en het nieuwe Ton Schulte museum met mijn ouders hebben we ook nog met Eef en Nico het vernieuwde Rijksmuseum bezocht. U weet wel, gelegen naast de verschrikkelijke badkuip die Stedelijk museum heet (is daarover al een parlementaire enquete begonnen?). Bij de ingang van het Rijks nog even met het hoofd security gepraat over de eindeloze wachtrijen. Dit omdat wij verbaasd waren dat je ondanks de online gekochte entree kaart niet via een aparte ingang naar binnen kon. Ik vertelde meneer security dat ze dit elders toch beter doen. Hij was hoogst verbaasd te horen dat er elders op de wereld nog meer grote musea waren ("Echt? Ook met schilderijen en zo?") waar het wel vlotjes loopt. "Aanloop problemen meneer, het wiel opnieuw uitvinden kost tenslotte tijd". Geen licht dus. Over licht gesproken, ook abominabel. De hoger opgehangen schilderijen kan je alleen van een afstandje bekijken. Door de beroerde belichting is van dichtbij geen detail te zien. Als invalide of kind kun je die zowiezo niet zien omdat de fotograferende hordes immers op mes afstand van de kunst mogen staan. De art is nog steeds adembenemend, maar na 10 jaar vernieuwen wekt het toch wel enige verbazing om te zien hoe hordes toeristen in nauwe bedompte gangetjes van renovatie wandjes wanhopig op een kaart moeten proberen te deduceren waar ze zich bevinden. De meeste eindigen tot hun stomme verbazing in de toiletten die ze al uren aan het zoeken waren. Deze zijn overigens van het formaat '1e leger korps'. Nou ja, 'de Italianen mogen het dan allemaal een stuk beter doen, maar de Fyra staat toch maar mooi stil' zei de security man. Daar had ik weer niet van terug.

Nienke met ouders, broer en zus voor hun ouderlijk huis in Enschede.

De laatste week stond in het teken van het 50 jarig huwelijk van Nienkes ouders. We brachten een bezoek aan de 'old battlefields' in Enschede; het fraaie ouderlijk huis van Nienkes familie.

Landgoed Singraven.

Heerlijke wandelingen door het fraaie Twentse landschap gemaakt waar we de kans kregen om (schoon)broer en zussen weer te spreken. In het tijdsbestek van enkele weken kregen al de Engeltjes een relatie en 25 jaar later zijn die nog steeds intact. Toch wel bijzonder.

Let op het kleintje links.

In de Twentse bossen kwamen de specht en de ooievaar tegen.

Landgoed Singraven.

Prachtige vakantie bestemming. Hier de water-houtzaag-molen op landgoed Singraven waar we verzamelden.

PhiNo deel 1.

Natuurlijk ging het allemaal om het feest. In een fraaie Twentse boerderij 't Kaempke hadden we een heerlijk feest weekend. Nadat Nienkes vader ons op een audiografische retro tour nam en de Apple presentatie uiteindelijk in boekvorm aan hun kinderen uitreikte bleek dat de appel inderdaad niet ver van de boom was gevallen. Nienke, Evelien en Pim hadden samen over het internet het glossy tijdschrift Phino gemaakt. Nu pas was duidelijk waar alle fotoboeken waren gebleven waar iedereen zo koortsachtig naar op zoek was geweest.

Philip en Noor kregen ook nog een nostalgisch reisje. Al met al een zeer geslaagd weekend. Dank ook nog aan Philip en Lineke wiens auto we mochten lenen om her en der in de file aan te sluiten. Die borden 120 staan voor de gemiddelde wachttijd?
Nu dus weer de draad oppikken. De eerste etentjes met vrienden zijn al weer geboekt en ook een concertje van Fat Freddys Drop (presentatie van de nieuwe CD) ligt in het verschiet. Vandaag staan we echter nog stil bij Tristans geboortedatum. Hij zou vandaag 15 zijn geworden. Het was goed om alle neefjes en nichtjes in Nederland weer te zien, stuk voor stuk leuke kids, maar ook Floris had Eindexamen moeten doen en Tristan moeten vertellen over sportresultaten, stomme leraren en vriendinnetjes.