26 maart 2010: Honds

Vrijdag kwam de hele praktijk bij ons barbequen. De hele week hielden we het weer in de gaten en het zou niet gaan regen. Zoals de nurses zeiden, het zou een droom avond worden. 't Werd toch een natte droom avond, want hoewel zelfs de sateliet beelden bleven volhouden dat het niet regende moesten we toch een iets droger plekje opzoeken. Hoewel onze woonkamer nog steeds niet helemaal af is werd het met twee gitaren en een ukelele toch een prima avond. En we hebben gebarbequed, want enkele stoere kiwi's hebben de regend trotseren al het vlees weten te roosteren.Ook zaterdag weer een diner en daarom trakteerden we onszelf zondag op heerlijk uitslapen. 's Ochtends een muntje opgegooid om te kijken wie de gordijnen en de deuren open moest maken. Tijdens onze strandwandeling waren we net aan het discussieren over wel of geen hond (mijn gun en ik zijn niet angstaanjagend genoeg vindt Nienke) en zo ja, wat voor hond dan wel toen deze meneer uit zee opdook. Ze zijn helaas niet zo waaks, hun leven bestaat uit vis eten en op de rotsen liggen (vergelijk dat met fast food en de bank voor de TV en je herkent dat soort wel). Een paar meter verder lag een stingray (rog) die tijdens zijn zondag morgen uitje door een haai voor borrelhap was aangezien. En als je lichaam zo'n 1,2 m in doorsnee is en je mist een flink deel dan stuurt dat niet prettig. De herfst is begonnen, meer wolken dus voor ons. De zonsondergangen worden daardoor echter heel erg mooi.Aan de andere kant van het huis ons eigen zonnetje in de vorm van mijn lamp die nu pronkt in ons trappenhuis. Deze blog is wederom van mijn werk, want telecom ... pfff. Er hangt iets in de lucht, vandaag een meneer gehecht die door een kip was aangevallen en een meneer behandeld die door een varken was besprongen. Kunnen geen lente kriebels zijn. Een jonge dame wil me niet meer zien omdat ik haar gezegd had dat ze gewoon veel te dik (18 jaar, 103 kg) was. Tja, de waarheid, wie wil het nog horen. Natuurlijk, die rugklachten hebben daar niets mee te maken! Voor een familie van 12 take away halen wel, dat weegt niet niets!

Tot slot, onder protest van Nienke (want het huis is nog lang niet op/ingeruimd), een filmpje van ons huis, zodat jullie toch een indruk krijgen hoe het hier is. Alleen de bovenverdieping nog, want die van beneden was te lang. Volgende week de beneden verdieping (met opgemaakte bedden als het goed is).

18 maart 2010: Bumper sticker

Isn't she lovely? Nienke staat hier vrolijk te swingen op dag twee op de muziek van Babylon circus, geweldige entertainers uit Frankrijk, niet echt muziek die je koopt en thuis nog eens afspeelt, maar voor WOMAD geweldig. Heb een stukje gefilmd,

maar het klinkt beter op you tube: http://www.youtube.com/watch?v=fI3jXsFn1xE. Drie dagen feest met vrienden. Alle weers omstandigheden gehad. Het begon allemaal met the Hypnotic brass band uit Amerika, ronduit teleurstellend. Deze jongens dachten dat wij ook allemaal een gecombineerd spraak/loop gebrek hadden, ondanks de vele aanwezige blazers was de muziek saai en eentonig en doorregen met 'jump, jump', 'yeah, that's wo' I'm talkin' about', 'you know wo' I'm sayin''. Snap ook niet hoe je een instrument kan spelen als je vingers continu de andere kant op wijzen. Valse start dus, kon dus alleen maar beter worden. Helaas weinig afrikaanse bands deze keer en iets teveel arabisch (alsof ik weer op een warme dag visites reed met het raampje open in mijn oude wijk). De vreemde Nortec Collective bracht op vrijdag weer wat leven in de brouwerij, dat swingde heerlijk, een combinatie van live en computer gestuurde muziek.

De Skatelites, een band uit Jamaica (dat belooft altijd wel wat goeds) leek eerst wel aardig, maar toen ze 'By the rivers of Babylon' begonnen te spelen renden wij allemaal (d.w.z. de Hollanders) gedreven door een ongezonde portie nationale schaamte naar de bar. De Ethiopische band, Dub Collossus sloot de avond toch nog goed af.

Camperen is altijd een uitdaging. Omdat ik altijd vroeg op ben ben ik het ontbijt gaan halen. Helaas kwamen de beloofde dragers niet opdraven zodat ik, aangemoedigd door mijn op dat moment vrijwel verdwenen hernia, zo'n 80 kg proviand de berg weer kon opwandelen. Op de provisorische camping op de horse race track (waar daadwerkelijk om een uur of 6 paarden langs komen draven) kwam van diverse kanten alweer muziek en nadat onze dames tijdens het ontbijt wat getokkeld hadden op hun ukeleles werden ze al snel vergezeld door 'harmonica man'.

De tweede dag wat rondgehangen bij de kleinere podia. O.a twee hele vreemde finnen, die vooral zichzelf erg leuk vonden. Een dag later waren ze beter te pruimen met het NZ strijkers ensemble. Verder wat Nieuw Zeelandse artiesten gezien en twee mafkezen uit Nederland; 'de Stijle, want...', alsof the kwinkslag naar Boney M. nog niet genoeg was. Twee man met een dranghek en een boel vreemde fantasie. Als iemand van jullie volgend jaar wil optreden: een oude fiets met grammofoon en een hele hoop toeters en bellen zou genoeg moeten zijn. Het optreden van de Cubanen Eliades Ochoa (inclusief het 'geleende' Chan chan van Buena Vista) maakte de spiertjes weer los. Op de terugweg (volgens Nienke is een short cut niet per defenitie een kortere weg, maar dat was wel na een paar chardonnay 'too many') dit fraaie tafereel aan een van de park meertjes.

Zondag was weer traditioneel getrouw warm. Omdat de vreemde mensen uit alle hoeken en gaten tevoorschijn kwamen hier een compilatie: Eucalypta (of het zal je moeder maar wezen)

overduidelijk de niet zo blije dochter

proef jij nou eens, zit er een haar in?

zit ik bij de vijver, heb ik mijn hengel vergeten

kijk eens wat ik met stokjes kan, kan Robben dat ook?

dat zeg ik, in 1964 was het veel beter

Geweldige dag weer, met nog een keer de fransen, Ojos de Brujo uit Spanje, Eddi Reader uit Schotland (the best during this concert) en vele anderen (in totaal 19 bands).

Prima weekend, niet zo goed als vorig jaar, maar we gaan volgend jaar zeker weer.

Op de terugweg deze auto voor ons, geweldige bumper sticker bedoeld voor klevers.

Zo dat was het voor nu, zit dit nog op de praktijk te doen, want die ancient dial up technology geeft me een hoge bloeddruk. Ga nu weer graven, we hebben ergens een lek in de leiding van onze waterput. gelukkig maar 4 Ha dus dat is wel af voor het weekend. Morgen 20 man te eten, de praktijk met aanhang, mogen ze nog even mee graven. Cheers.

11 maart 2010; Yellow fever

Deze bijdrage is geschreven op de praktijk. We zijn thuis nu verstoken van internet. Nadat wij gevraagd hadden of die 105 kbps download snelheid het nu echt was voor ons zeiden ze "U heeft gelijk, dat is te langzaam, moegen we geen broadband noemen, is geen service." Als service sloten ze vrijwel per direct onze verbinding helemaal af met de mededeling dat we dial-up konden krijgen van hun (56 kbps). Nou dat is nog eens service! Op onze opmerking dat we dat helemaal niet wilden en zelfs bereid waren om voor die lousy ADSL te blijven betalen reageerde zelfs de manager die Nienke aan de telefoon vroeg negatief. Langzaam broadband is gheen service en dus kunt u alleen nog langzamere dial-up krijgen. Telecom logica zullen we maar zeggen. Op de foto boven de digger (jawel, hij moest weer terug komen) bezig met onze oude septic tank. dat hadden ze de vorige keer natuurlijk kunnen doen, maar ja, dat is te eenvoudig, waarom makkelijk doen als het moeilijk kan. Flinke gaten gegraven, beton erin en toen hij het wilde dicht gooien ging de digger kapot. Ziet de tuin er toch piekfijn uit voor de BBQ met de praktijk volgende week! Ook in een van de weilanden nog twee van zulke bomkraters. Nou ja, sparky heeft uiteindelijk op twee na alle klusjes weten te klaren. Alleen de bel bromt nog zo hard dat erop drukken niet nodig is en een van de sensoren doesn't make any sense, want hij sensed nog steeds niets. De schilder tipt onverstoorbaar alle beschadigingen van zijn collega bouwers aan en wij vorderen gestaag met onze kast.
Het nieuws in NZ:
It's a boy, dit olijke girafje werd geboren in de dierentuin in Auckland. Verder voetbal, jawel, dit spelletje wordt met de dag populairder. Nienke had kaartjes weten te bemachtigen voor de play offs van de prof competitie en dus sloeg de "Yellow fever" ook bij ons toe. Ik had dienst het weekend, maar mijn collega zou waarnemen terwijl wij met de trein naar Wellington gingen. Niet bepaald een intercity met 12 stops tussen Paraparaumu en Wellington (elk gehucht met 3 huizen heeft een stationnetje), maar we waren toch op tijd.







Bomvolle trein en iedereen in het geel/zwart. Geweldige sfeer, inclusief een wave die maar liefst 5 maal rond ging en alleen maar stopte omdat Phoenix scoorde (daar kan Nl nog wat van leren). Phoenix speelde tegen de Newcastle Jets uit Australie om een plaats in de semi-final tegen de verliezer van Melbourne - Sydney. Als snel kwamen we met 1-0 achter, maar dat deed de fans helemaal niets. Uitgedost in het geel met de meest geestige teksten bleeft iedereen feest vieren. Die gele verf was trouwens een prima bescherming tegen de zon. Wij zijn beiden dus een beetje verbrand door de hele wedstrijd tegen de felle zon in te kijken.

Pas in de 2e helft kwam de verdiende gelijkmaker. Om mijn waarnemer te stangen besloot men tot verlenging over te gaan.

Deze keer kwam het niet tot strafschoppen. Met twee verdiende en luid bejubelde goals werd het pleit beslecht. Nog een hobbel te nemen (Sydney) en dan staan ze/we in de finale. Sydney zit er voor ons niet in, want komend weekend zitten we op WOMAD. Wat een straf; zon (20 graden), muziek, wijn, vrienden, lekker eten, kamperen, BBQ, etc.

3 maart 2010: With a little help from our friends

Ik kreeg nog wat foto's van de builders genomen toen ze de water tank plaatsten. Die paste namelijk net niet door onze poort, maar werd met behulp van wat speciaal ingereden machinery keurig op zijn plek gezet.

We've moved! Eindelijk echt thuis, d.w.z. in ons eigen huis. Al een paar keer wakker geworden met het geluid van de golven gemixed met het gezang van vogels. Heerlijk. Nienke had een hele serie vrienden gecharterd om ons te helpen verhuizen. Eerst moesten the muscles ons echter helpen de loodzware tafel en het iets minder zware buffet naar boven te tillen. Nienkes opmerking dat de tafel andersom moest staan werd niet gewaardeerd! Gelukkig konden de heren al snel weer lachen toen ze ons belachelijk kleine 37 inch schermpje in de media room zagen. Met twee enorme trailers, vele handen en een enkele auto's waren onze spulletjes in twee uur over. De builders waren aan het vissen voor "ons" strand en kwam nog even 3 verse snappers brengen. Marja was zo aardig om ze te "gutten" onder het toezicht van zeer geïnteresseerde kids van Garth en Janien. Tijd voor een uitgebreide lunch (BBQ) in de tuin, zwemmen in zee en nog een BBQ. Zondag morgen werden we gewekt met een tsunami waarschuwing, Chili ligt net aan de andere kant van de plas. Even schrikken, hadden we toch alle dozen boven moeten zetten? Hadden we toch niet alvast de pool moeten uit graven. Uiteindelijk nauwelijks een hogere golf gezien. Moesten we die dozen toch nog gaan uitpakken. Nog even een duik genomen en een lijst gemaakt van alle dingetjes die nog in huis gedaan moeten worden. Zoals Nienke zegt: sparky (the electrician) is not the sharpest knife in the drawer. We hadden lampen boven die niet uit wilden gaan en beneden die niet aan wilden gaan. De lampen die de trap moeten verlichten heeft hij vergeten. Bedrading voor de speakers zijn kwijt geraakt. Lichtknoppen aan de verkeerde kant van de deur. Knoppen in plaats van dimmers. Etc. Beetje kortsluiting in zijn eigen hoofd denk ik, of ook daar een los draadje? Omdat de digger (een andere favoriet) voor de derde keer de telefoon kabel had gebroken hadden we ook geen telefoon en internet. Telefoon hebben we nu, maar van een internet snelheid van 136 kbps worden we niet heel vrolijk. Een briefje aan de poot van een postduif komt sneller over. Allemaal dingen waar je je dood aan kan ergeren, maar met een glas wijn op het dek en dit uitzicht ...... Vrijdag hoog bezoek van een technische delegatie van Telecom, en dan komt dit ook wel weer goed. Belangrijkste klus voor ons: deze shelves. Een design van Nienke, 4,22 m breed bij 2,86 m hoog. Ongeschilderd, dus je snapt het wel. Als laatste nog wat luchtfoto's van ons stulpje, begrijp nu wat die uit de kluiten gewassen bromvlieg dit weekend aan het doen was. We waren al bang dat het de belasting dienst was.

Gegroet, oh, en de logeerkamer is al klaar!