29 april 2010: geen bitterballen

De spanning was stiekem flink opgelopen en zaterdag morgen heel vroeg was het moment dan daar; het vliegtuig met Evelien erin landde in Wellington. Een emotioneel weerzien bij Gate 11, verreweg de beste performance van deze morgen!
Na een korte rondleiding door Wellington op naar de farm waar hark en shovel op Eef stonden te wachten (work-holiday). Ze mocht even een dutje doen waarna ze bij het vuur verwacht werd om te helpen het resultaat van onze noeste arbeid te verbranden onder het genot van een lekker wijntje en Kapiti Tawa cheese.

Geen rust dit weekend voor Eef. Op zondag was er een lunch met vrienden gepland. Nadat bij het vuur nog even de namen (en bijbehorende roddels) waren doorgenomen slaagde Eef met glans voor haar examen. Babbelde met iedereen alsof ze hier al jaren woont. Zoals gebruikelijk veel en veel te veel eten zodat het menu voor de rest van de week meteen vast stond. Ampele pogingen om nog wat calorietjes te verliezen met voetbal en badminton duurden niet heel erg lang vanwege de hitte. Bij zonsondergang (koeler) derhalve nog maar even een wandeling en even genieten van de er altijd maar weer anders uitziende zonsondergang. De rest van de week moesten wij nog werken en kon Eef uitslapen, lezen, wandelen, schoonmaken en de man van de sateliet internet schotel ontvangen. Ja, ja, we zijn weer aan de middeleeuwen ontsnapt. Fast broadband, zelfs alweer geskyped! Nadat de computers weer waren geupdate werd er flink gesurft naar websites met leuke cottages en fraaie sea kayak trips. Het zuider eiland staat voor vrijdag op het programma, dat is, als het niet inmiddels is weggespoeld. Het heeft daar verschrikkelijk geregend, op sommige plaatsen 50 (!) cm in een uur, met schade aan wegen etc. als gevolg. Wij zien het maar als een goede schoonmaak beurt, is alles lekker fris. Vanwege de weersvoorspellingen blijven we maar in het noorden (Marlborough, Nelson en Abel Tasman park) omdat Mount Cook zelfs in de wolken er niet fraaier op wordt.

Omdat Nienke het niet erg prettig vond haar mooie huis alleen achter te laten komt een van de nurses house sitten (tja, die vanuit Holland willen niet). Ze heeft gisteren een hele rondleiding en instructies gehad. Hoop voor haar dat ze alles nog kan onthouden.

De laptop gaat mee, dus we hopen volgende week wat fraaie foto's van de reis te laten zien. Jullie allemaal veel plezier met koninginnedag (kreeg van Eef een vlag en wimpel), voor ons weer niet naar de ambassade (en dus geen haring en bitterballen) want we vertrekken morgenochtend heel vroeg naar de Pelorus sound.

22 april 2010: Wijwater

En ik maar denken dat Nieuw Zeeland zo'n preuts land was. Heb ik toch net vernomen dat al die aardbevinkjes hier veroorzaakt worden door overspelige vrouwen (let wel, niet door de mannen), aldus een zeer wijze geestelijke uit Iran. Maar wat dan te denken van IJsland! En zou de beste man al eens nagedacht hebben over alle golven? Als iedereen nou even heel stil in bed gaat liggen, wellicht dat de zee dan spiegel kalm wordt! Zag het er toch even naar uit dat die hitsige IJslanders het vertrek van Nienkes tweelingzus Evelien naar Nieuw Zeeland zou gaan verhinderen, maar waarschijnlijk hebben enkele lokale priesters de bevolking aangesproken op hun absoluut verwerpelijk gedrag (die van de bevolking dan natuurlijk, want een paar golfjes in het wijwater mag schijnbaar wel). De IJslanders maken nu wat minder lawaai in bed en dus is de aswolk gedaald. Kan vlucht KL 895 naar Shang Hai gewoon vertrekken. Achter me zit een vlieg op het raam, die ondanks een poging of 4000 om zijn miniscule schedeltje als breekijzer te gebruiken (hetgeen toch een meer dan gemiddelde hoofdpijn moet opleveren) nog steeds hier binnen zit. Toch heeft dat beestje meer hersen cellen dan die rare vent in Iran lijkt mij. Wij hebben nog steeds geen dieren aangeschaft. Hebben vooralsnog te veel te doen met de magpies, wespen en muizen. De wespen koningin had een gat net naast het raam van onze badkamer uitgekozen als nest (hebben we toch 4 Ha om te kiezen, moet zo'n wicht weer het beste plekje hebben). Vlak naast ons terras. Heerlijk vooruitzicht voor de zomer. Alle adviezen die we kregen waren onbruikbaar. Diesel erin, uitbranden (die droge bushes en ons huis branden wel), steen ervoor, etc. Dat laatste werkte niet, ze graven gewoon een nieuw gat eronder. Maar zondag kwamen de buren even een glaasje pakken op het dek en hij raadde carbo-nog-wat aan. Geweldig, een flinke puff en het was gedaan met het hele nest. Geen idee of het legal is en wellicht hebben we binnenkort slakken van een meter hoog, maar de wespen zijn weg. Ook de strijd tegen de muizen lijkt (voorlopig) gewonnen. Met een val vingen we elke dag een muis. Je kan je bijna voorstellen hoe dat aan tafel bij de muizen moet zijn geweest. 'Henk, ga jij eens kijken waar je vader blijft.' En dat ging zo verder tot ma 's avonds alleen aan tafel zat. Nienke is nog steeds bezig de lettterbak te vullen, nu Evelien er dit weekend is zal het wel wat sneller gaan. U bent weer bij, gegroet!

15 april 2010: Molens

Aukland is een mooie stad vanaf het water. Vanaf de weg is dat heel anders, net een Nederlandse stad; overal stoplichten en idioten op de weg! Slecht rijden zijn ze hier erg goed in, 11 doden tijdens pasen. Maar ja, je krijgt je rijbewijs hier op je 15e als je 3 mars wikkels inlevert, geen wonder dus. Op weg naar Rangitoto island wat fraaie plaatjes geschoten, hier de skyline.Een andere slapende vulkaan op Browns island, je ziet heel duidelijk de kratermond. Als ze slapen zien ze er zo lief uit, dat begrijpen jullie na IJsland nu ook! Typische kiwi 'baches', kleine vakantie huisjes. Nu op Rangitoto island nog slechts als museum stukken.Het eiland is slechts 600 jaar oud en je loopt dus overal op redelijk 'verse' lava. Iets anders, behalve een fraai uitzicht, was er dan ook niet.Op de weg terug zie je dan iets vreemds uit je ooghoek. Wat sommige mensen meenemen naar hun hotel kamer! Het Hilton in dit geval, dus dan weet je het wel!'s Avonds lekker pizza gegeten op het strand onder het genot van een lekkere chardonnay ('Wild south'). Beetje van het avondrood genieten en ongegeneerd mensen spotten. Deze twee Japanners wonnen met afstand de hoofdprijs deze avond; de prijs voor de meest excentrieke outfit van de dag. Gerard J. zou er jaloers op zijn.De dag erop heerlijk naar Karekare beach gegaan om uit te waaien. Dit huis van een lokale kunstenaar ligt trots op de berg genietend van een fantastisch uitzicht over de oceaan. Geen straf.Vanaf dat moment begon Nienke echter een beetje vreemd te doen. Zonnesteekje? Eerst schopte ze een hond het strand op.en vervolgens wilde ze duidelijk maken dat er in Holland molens staan. Kan ook een tik van de molen zijn geweest, maar dan wel een besmettelijke, want Erik deed al net zo vreemd.

's Avonds dus naar James Taylor en Carole King. Bij aankomst leek er iets niet in orde te zijn. Het was net of iedereen hun kaartjes aan hun ouders hadden gegeven. Wij waren vrijwel de jongst aanwezigen. Gelukkig werd dat meer dan goed gemaakt door onze zitplaatsen op rij RR, ongeveer 50 cm onder het plafond en onze zetels natuurlijk uitgerekend recht onder een ventilatie schacht waar regelrecht vanuit Antartica geimporteerde lucht uit kwam. Coole avond dus. James Taylor was echter fantastisch. Carole King was regelmatig of key en zou een hele moeilijke avond gehad hebben bij Idols. De journalist van de NZ Herald was het daar echter niet mee eens. Wellicht moet ik maar in die Idols jury plaatsnemen dan. De volledig uitverkochte vector arena leek het echter nauwelijks te merken en ook wij hebben een leuke avond gehad. Kwam ook een beetje door de heerlijk shashimi voor het concert aangevuld met vers ijs (in mijn geval liquorice ice) van een Italiaanse ijs salon (met een onvervalste Nederlandse ondernemer erin, die naar eigen zeggen alleen maar aan 5 sterren restaurants en lodges leverde). Geert Jan, zeker een reden om nog eens terug te komen, deze is beter dan die zaak in de Nachtegaalstraat in Utrecht!
Terug in Te Horo weer werken als vanouds. Heb goedkope metalen kasten op de kop getikt voor in de garage (die is zo vol dat zelfs de muizen er niet meer door kunnen). Het weekend gaan we opruimen en daar waren de kasten voor bedoeld. Per kast 4 planken, 8 staanders en een miljoen boutjes en moertjes. Mecano revisited. Het zit in elkaar, maar ik heb nog een paar honderd duizend boutjes en moertjes over.
Ik haat vreemde WC's, probeer ze altijd te mijden. Net een akkefietje met dat stomme zeep pompje. Je drukt erop en dan ejaculeert dat ding zo over je broek. Daar sta je dan, de keus tussen een rare klodder op je broek (natuurlijk witte zeep en niet rood of blauw) of die klodder eraf wassen en dan lijkt het net alsof je in je broek hebt geplast. Gelukkig was het na de laatste patient, naar huis dus met een indrukwekkende stapel tijdschiften op gepaste hoogte.
Nienke is bezig haar uit de kluiten gewassen letterbak te vullen. Boeken op kleur, Shakespeare en John Grisham vrolijk naast elkaar (beiden zwart). Het moet er een beetje gezellig uitzien als Evelien (Nienkes tweeling zus) komt over twee weken. We zoeken nog een 'house sitter' voor als we naar het zuiden gaan. Anyone?

8 april 2010: Diarrhee

't Is weer zo'n dag. Heb acute dienst vandaag. Mijn spreekuur stond al vol en dus (!) kreeg ik er deze morgen nog twee chainsaw injuries (men is bezig firewood te verzamelen voor de winter), een hartaanval (die nog daadwerkelijk vroeg of hij terwijl we op de ambulance moesten wachten buiten nog even een peuk kon roken) en een mevrouw met twee ontstoken Bartholini cystes erbij. Daartussen door nog van die mensen die niet ophouden met praten. Als je een anamnese afneemt kunnen ze nooit ja of nee zeggen, blijven maar door je heen lullen, hebben overal last van, etc. "Hoe vaak moet u dan 's nachts uw bed uit om te plassen". Je zou zeggen dat is een makkelijke vraag, gewoon nul of 2 of 3, maar nee, sommige mensen verstaan de kunst om om eenvoudige vragen heen te praten. Een soort verbale diarrhee. Lekker stressen dus. Ook Nienke nog even tussendoor omdat haar baas had gezegd dat ze een meningitis had. Die had ze niet, gewoon gezonde blosjes op de wangen, maar nu kon ze wel even extra rust nemen (en ondertussen op de tilers van onze haard letten). De laatste hand wordt aan het huis gelegd. Wij hebben de shelves af, alle 70 vakken 4 x geschilderd, pfff. Het gezaaide gras begint op te komen (de kwarteltjes vinden het zaad heerlijk). Intussen is de stand tussen mij en de megpies 4-0. Heb er eindelijk wat weten te raken. Ik kon er een niet zo snel vinden in het donker (het worst 's avonds nu al snel donker) maar 's ochtends bleken andere dieren (possums? ratten? Australasian hawks?) er al korte metten mee gemaakt te hebben. Zie hier een ex-megpie. We blijven genieten van de ondergaande zon elke dag. Op onderstaande foto zie je net naast het midden Mount Taranaki (een beetje vaag), een echte vulkaan die we bij helder weer kunnen zien liggen. Verder nog wat plaatjes van andere avonden dat we nog even een stroll langs het strand deden. Driftwood altijd mooi gekleurd in het avond rood. Ons huis in het avond rood. en vervolgens nog wat avond zonnetjes.
De laatste patient komt weer eens niet opdagen. Inpakken dus en Nienke oppikken. Op weg naar Auckland voor een concert ( de oude van dagen James Taylor en Carol King, ze schijnen in Sydney een geweldig concert te hebben gegeven). Ook nog wandelen op Rangitito island, heerlijk. Volgende week verslag. Nu snel weg om eerst het kippenhok te dumpen dat net is afgeleverd op de praktijk. Cheers.

Working life in Kapiti - the r's

Hi all, time for an update from Nienke. Hoog tijd voor een update van mijn kant. Zal het maar in het Nederlands doen want Hans verzekert mij dat niet iedereen het Engels goed kan volgen. Uw opinie graag! Nu zien onze Engelstalige vrienden zichzelf terug op foto’s en moeten ze maar geloven dat er hele aardige dingen over ze geschreven worden ;-).
Begin met een foto van mij aan het avond eten ergens vorige week, nadat ik even op de cross trainer heb gestaan om de werkdag uit m'n stysteem te krijgen. Dan is het even heerlijk bijkomen en eten terwijl de zon ondergaat en het zee geruis op de achtergrond klinkt. Zal vanaf morgen helaas anders zijn, want morgen gaat de klok een uur terug hier en is het dus om 6.30 s' avonds al weer donker. Daar verheug ik me helemaal niet op want die lange lichte avonden zijn heerlijk hier. Wel maakt het skypen met NL weer makkelijker want het tijdverschil is weer 10 uur.
Anyway, zeer drukke afgelopen week. Werken bij een kleine Council betekent hier – in ieder geval voor de mensen in de strategische groep waar ik in zit– dat er heel erg veel ‘consulting’ gedaan moet worden. Vorige week waren dat voor mij 2 avonden praten met mensen die naar de informatie avonden kwamen over de nieuwe 4 lane express way. De mooie 2 lane local road waarvoor ik net al het land had gekocht is in 1 klap van tafel geveegd door de minister van transport in December. Nu krijgen we een 4 lane express way dwars door the district en maar 3 kruisingen om eraf te kunnen. Om toch nog wat in te brengen te hebben is council gevraagd om deel te nemen aan het alliance team (consultants, engineers, constructors etc)edat the road gaat bouwen. Om die negotiations te overleven en ook nog wat acceptabele resultaten eruit te slepen zijn er ‘objectives’ geformuleerd. Daarover moesten we natuurlijk weer eerst met the community praten. Vier lange avonden met in totaal zo’n 200 mensen, dus dat schiet toch lekker op op 47,000 inwoners.
Maar goed, het kweekte wel begrip want er werd steun uitgesproken voor het lastige pakket waarin de coucnil nu zit en meestal zijn het de kritiekasters die komen opdagen. Ondertussen worden er allerlei actie groepen gevormd die echt het hele proces willen tegenhouden maar ze zijn niet goed geinformeerd want tegen dit besluit kan je nou voor de verandering eens niet in beroep. Pas als roading agency (zeg maar rijkswaterstaat) de vergunningen om te bouwen helemaal niet zou krijgen zou alles weer tot stilstand kunnen komen en wie weet bouwen dan alsnog een local road alleen 10 jaar later.
Ik had nog een beetje het naive idee dat er wellicht in NZ minder regeltjes zouden zijn dan in NL, tenlslotte maar 4.2 miljoen mensen in dat landje. Vergeet het dus maar; als je denk dat er in NL veel regeltjes en prodcedures zijn waarin iedereen zijn mening kenbaar kan maken; het kan erger! Het besluit proces is op zich qua opzet hetzelfde als in Nederland maar in NL hoeft het alleen maar een 'openbare' procedure te zijn voor besluiten die echt van grote omvang zijn. Hier consulten ze daarnaast ook over van alles om uit te vinden wat the community vindt voordat er ook maar iets gedaan wordt. Dus krijg je allerlei forums en avonden waar vrijwel niemand komt opdagen (slechtse score in de afgelopen maand was een avond waarbij dan 6 aanwezigen waren, waarvan 2 staff en 1 councillor. What a waste of time and money. Want dan weet je nog niks! Het is dus veel te veel en er gebeurt te weinig uiteindelijk. En andere reden daarvoor is dat verkiezingen hier iedere 3 jaar. Ongeveer 8 maanden wordt er campagne gevoerd, vervolgens kost het 8 maanden om councilors enigszins te leren wat ze eigenlijk moeten doen, want eerlijk is eerlijk iedereen kan hier concillour worden (het lijkt Den Haag wel). Dan hebben ze ongeveer 20 maanden om echt iets te doen en dan moeten ze weer campagne voeren.
Waarschijnlijk daarom kreeg de Minister er uiteindelijk genoeg na 10 jaar wachten op een local road en is dit nu het resultaat.
De foto hierboven ben ik met collega's Cath and Sam die mij kwamen helpen voor een paar uur in de Reduce, Reuse and Recyle tent die ik had georganiseerd op the Sustainable Home and Garden Show. Mijn derde alweer en dit keer weer in in een andere rol! Time flies. De voorbereiding was een gestress, heel druk maar de tent was een heel groot success, heb veel complimenten gekregen, toch wel leuk.

In de vroegere uren van de dag kwamen Hannah en Aldrin meehelpen met uitleggen hoe belangrijk dit mantra van de drie r's voor Kapiti is. Ik had van drie supermarkten sponsoring geregeld doordat ze een doos met reusable bags gaven, die mensen normaal gesproken moeten kopen. Plastic zakjes voor boodschappen zijn hier nog doodgewoon en helaas nog niet gewoon afgeschaft zoals al jaren in NL. Bij iedere berg boodschappen dus -tig tasjes. Maar er wordt wel aan gewerkt en het deelnemen aan de 'waste quiz' waarbij de je zo'n tas kon 'winnen' wat heel populair. Mensen zijn van goede wil maar NZ loopt op vuilnis gebied gewoon 30 jaar achter bij Europa. Het is duidelijk dat er wat moet gebeuren, want je kan geen gaten blijven gaten in een eiland er alles er maar indumpen maar de juiste oplossing is heel lastig voor een groot land met maar weinig inwoners; want wie betaalt het? En dan zijn er helaas toch ook nog heel veel mensen die het niets kan schelen, die graven een gat in hun backyard of maken een mooi fikkie met al het plastic erin. Net zo makkelijk. Tijdens de show waren mensen heel positief en meestal wisten de kinderen meer dan de ouders wat een goed teken is voor de toekomst. Meestal wel mensen die al geinteresseeerd zijn in more sustainable living maar dat waren er toch ruim 5300 in die twee dagen dat de show duurde. Council orginseert deze show en het is gewoon ernorm leuk om er deel vanuit te maken. Ook al ben je daarna wel helemaal gaar.......Gelukkig heeft Hans dan thuis nog wel een klusje; graszaad strooien en inharken!

En dan 's ochtends de trap oplopen en tientallen vogels zien wegvliegen die lekker aan het ontbijten zijn. Het is dus meer vogels voeren dan gras groeien. Op de populairste plek vlak naast de vogel drinkbak is er bijna geen graszaadje meer te vinden. Dit gele vogeltje dat we nog niet thuis hebben kunnen brengen, het zou de zeldzame Tararua dwarf hawk kunnen zijn, (maar het is waarschijnlijk een uit het bejaardenhuis ontsnapte parkiet) heeft in ieder geval lekker gegeten de afgelopen dagen. Gelukkig zien we toch al hoopvolle sprietjes opduiken around the house.

Het afmaken van het huis gaat op z'n Kiwi's; er gebeurt niet veel op dit moment. Wij schilderen vrolijk door en proberen ons er niet heel druk over te maken. The builders hebben het huis ingeschreven voor de 'house of the year' verkiezing in the renovation category, dus voordat the judges het huis komen bekijken ergens eind april moet het af zijn. Kennlijk is de planning om dat in de laaste week voor die datum te doen, net zoals een dag voor de verhuizing. Ben benieuwd of Eef een helemaal 'af' huis te zien zal krijgen! Eind deze maand is het zover en gaan we samen even heerlijk genieten hier en van een tripje naar het Zuider Eiland.

Cusguys later, Nienke