30 november 2013: Pech in drievoud.

Je moet altijd voorzichtig zijn als je een lange wandeling gaat maken en jezelf vooral niet blesseren van tevoren. Toen we dus competitie moesten spelen op zaterdag en het regende wat wilde ik niet echt spelen. Maar ja, kiwi blokes zijn niet bepaald van suiker en dus gingen we gewoon de baan op. Ik had de keus; met bril op kwamen er ongeveer 20 ballen tegelijk mijn kant op, zonder bril slechts een vage. Niet echt ideaal. De dubbel werd desondanks eenvoudig gewonnen, maar ik gleed nog wel even uit op de natte baan en verrekte mijn liesspier. Oh joy. De single spelen ging dus niet meer en ik zag het wandelen ook al somber in. Gelukkig zakte de pijn wel weg de dagen voor de tocht, ondanks het verschijnen van een blauw/geel/groene plek.

Het zicht vanuit onze hotel kamer in Queenstown.

Oefen wandelingetje lang het meer in de morgen.

Men zegt dat we inderdaad de Routeburn track gelopen hebben. Moeilijk te zeggen. Op dag twee, het hoogtepunt van de tocht, hebben we slechts wolken en water gezien. De regen kwam met emmers naar beneden en het pad was veranderd in een kolkende waterval. Mijn nieuwe waterproof wandelschoenen bleken hun naam geen eer aan te doen en ook de gaitors bleken met tweerichtingsverkeer geen enkele moeite te hebben. We werden wakker met regen en gingen naar bed met regen. Balen, te meer daar we de dagen daarvoor in Queenstown geacclimatiseerd hadden in de stralende zon onder een strak blauwe hemel.

Lake Marian, het schoonste water in NZ.

Spooky trees, Frodo, waar ben je?

Dag 1 ging prima, met een rugzak vol met onder andere, zoals later bleek, enkele overbodigheden (1 1/2 l. drinkwater, zwembroek en telelens) klommen we rap de berg op en bereikten zonder problemen Lake McKenzie. Onze groep bestond uit een grote groep Japanners (inclusief een 78 jarige) en verder Aussies en 2 Amerikanen en Denen. En wij natuurlijk, de trotse Hollandse delegatie met onze Kiwi vrienden Jane en Shane (die voor het eerst in zijn leven schoenen had gekocht, prachtige bergschoenen van de Schoenenreus). De gidsen kwamen uit Japan, Australie en Amerika, dat gaf een 'real Kiwi gevoel'. Deze jonge dames bleken opvallen weinig kennis van de NZ flora en fauna te hebben ('dat zwarte vogeltje is een rifleman', helaas, het was een tomtit).

Eind van dag 1; Lake McKenzie.

Afzien op zo'n zware klimtocht.

Door de overvloed aan water was de luxe tour toch wel lekker. In de luie stoel voor de open haard met een Speights in de hand was het prima bijkomen. De eggs benedict bij het ontbijt en de zalm moot met prima wijn waren wat mij betreft wat over de top, maar m.n. de warme douches, het drooghok en goede bedden waren welkom. De laatste dag begon nat, maar al afdalend werd het beter en beter. Shane vierde dat door zijn schoenen uit te doen en tot verbazing van de gidsen blootsvoets de berg af te dalen. Toen we de laatste rivier overstaken was het inmiddels weer mooi weer geworden.

Het enige voordeel van veel regen, mooie watervallen.

Almost back in the civilised world.

En zo zaten we een dag later een beetje gedesillusioneerd aan de rand van het meer. In het zonnetje en weer onder een strak blauwe hemel. Belt Maartje hoe laat ze ons ook al weer moest halen van het vliegveld. Mijn reisleidster kijkt voor de zekerheid nog eens op de tickets en ...... @#$#@^*@^%@, we hebben onze vlucht gemist. Omdat we op de heenweg rechtstreeks van Wellington naar Queenstown vlogen ging Nienke ervan uit dat we ook zo terug vlogen en had dus slechts naar de laatste vluchttijd gekeken op de itenerary, zich niet realiserend dat dat de tijd was van de vlucht uit Christchurch. Daar moesten we echter nog wel eerst naar toe vliegen! Nog een sof, nu mochten we voor heel wat extra pecunia eerst 1000 km naar het Auckland vliegen om daarna weer 500 km terug naar Wellington te vliegen. Bummer, zoals ze hier zeggen. We praten maar liever niet over de prijs per Routeburn km, maar laat ik het zo zeggen, mijn auto rijdt een heel stuk zuiniger!

Woest.

Laatste lunch.

Een dag later zagen we Jane, onze wandelpartner weer voor een concert. Wist ik veel dat Passenger zo populair is bij de jeugd. We kwamen aan bij de Opera hall en het leek wel alsof heel de Wellington region op schoolreisje was. Op een paar volwassenen na krioelde het van de teenagers. Helaas is een concert volgen met dit soort wezens net zoiets als een glas museum bezoeken met een tros neushoorns. Op volstrekt onwillekeurige momenten knallen oerkreten (imitatie van de Amerikaanse simpletons) uit hun halsjes. Verder lallen ze zo hard mee met de muziek (en er was er geen bij die bij om het even welke talenten show de cut gehaald zou hebben) dat ze net zo goed de radio aan hadden kunnen zetten. Natuurlijk moet elke poep en scheet onmiddelijk doorgetwitterd of gefacebookd worden en het antwoord wordt direct uitgebreid besproken met miss Acne 2013 ernaast. Volgende keer toch maar eerst checken of een een leeftijdsgrens is.

We made it!

Gelukkig ging het in de sport beter. Net voor vertrek de berg op won New Zealand in de league world cup met 18-20 van de Britten door te scoren in de laatste minuut, Shane en ik konden in de pub in Glenorchy (het eerste dorp na de berg) zien hoe the All Blacks na de officiele speeltijd nog van Ierland wonnen en natuurlijk het allerbeste; Ajax won van Barcelona. Heerlijk, ik heb Roger, mijn Catalaanse collega, al een keer of 30 gevraagd wat de uitslag ook al weer was.

Foto vanaf de bus terug kijkend. Slecht weer? Waar dan?

We sluiten dan maar af met een filmpje van iemand anders die de tocht heeft gelopen met een zonnetje. Een volgende keer wellicht:

23 november 2013: Queenstown



De oppas kids van vorige week.

'It smells your fear' zei de bewaker op het vliegveld toen Nienke door het poortje liep en het alarm afging. Kiwi humor. Wat een heerlijk land is het toch, je stapt op het vliegtuig alsof het een bus is en zo zit je 700 km verder van hetzelfde zonnetje te genieten. Om aan te geven hoe klein dit land dan ook wel weer is, in de plane zaten we naast onze buren en achter onze overburen. Het wordt inderdaad tijd dat ze dat vliegveld tegenover ons gaan bouwen. We zitten inmiddels in Queenstown om te acclimatiseren voor onze 3 daagse wandeltocht. Dat gaat ons verrassend goed af, het is hier 25 graden in de zon en we kruipen van terrasje naar terrasje. Overal straat muzikanten en gezellige mensen. Omdat de vervelende weerman toch roet in het eten wil gooien (er is toch heel wat water voorspelt in de bergen) heb ik toch maar nieuwe schoenen gekocht. Mijn oude zijn 'ademend', maar ik ben bang dat ze ook de verkeerde kant op 'ademen'. Had uit voorzorg mijn oude soldatenkistjes meegenomen, maar die kraken inmiddels als een oude YF16. Mijn vervanging mag trouwens wel op iedereen schieten (weer een duur statiefje wat onze Tweede Kamer heeft besteld). We denken dat we alles voor een geslaagde tocht bij ons hebben. Alleen de schemerlamp en de eettafel paste niet in de rugzak.

Het jonge geitje van Guy en Liesbeth

De week ervoor hebben we het lekker rustig aangedaan. Ik wat werken met Woof (Martijn) op de property en Nienke nog een dagje extra centjes verdienen. Zo'n wandeltochtje kost tenslotte wat. En mijn midlife crisis ook. Heb uiteindelijk toch mijn winkelwagentje (de kleine RAV4) verruilt voor een echte auto, een Nissan Terrano, een lekker asociaal grote 4WD diesel. Hoef nu niet meer bang te zijn dat bij een frontale botsing met een possum de airbags mijn spontaan mijn wangen masseren.

Niet wat je denkt!

Natuurlijk de bbq met vrienden. Ik kan dit uitleggen, het is niet wat je denkt. De cohesie van de worst delen blijkt niet erg sterk als je er in het midden een driftwood stok in steekt. Daarom ziet dit er wat vreemd uit.

Volgende week dus heel veel mooie foto's van NZ.

Avond buitje.

Vrienden van de brandweer op bezoek.

Dit zijn foto's van onze nieuwe vrienden. De lokale brandweer. Kwam maandag thuis en dacht dat Nienke al de bbq had gestart. Bleek het vuur toch van de beach te komen. Het driftwood stond in brand en de wind blies onze kant op. Woof en ik hebben eerst nog geprobeerd met wat emmertjes zeewater te blussen, maar dat bleek toch vrij vruchteloos te zijn. Toch maar 112 gebeld. Oorzaak? Sigaret? Aangespoelde fles in de zon? Rommel in ieder geval.

Toch een klein uurtje geblust.

De muziek van deze week is van een Spaans dorp waar een orkest een
klein meisje (en alle andere omstanders) verrast. Wie zegt dat kinderen niet van klassieke muziek houden? Uit Beethovens 9de:

14 november 2013: Ik verklaar de zomer voor geopend!

Wow, en er zijn al weer twee weken omgevlogen. Zo blijf je niet populair onder je lezers natuurlijk. Slap excuus; beetje druk geweest hier en het is natuurlijk mooi weer. Dat betekent vuurtjes, muziek in de tuin en sauvignon blanc!

De setting is er; vuurbak, flesje, muziek, nou nog een paar vrienden.

Aardbezien met ijs en room toe. De zomer is officieel geopend.

Beetje nakeuvelen bij een klein vuurtje (de pyromaan in mij is weer helemaal gelukkig).

Lekker strandwandelingetje de volgende dag, even kijken of de diehards inderdaad nog wat whitebait vangen.

Het weer is zelfs zo fraai hier dat de spreekuren weer leeg beginnen te raken. Vanmiddag maar 5 patienten, afzien dus. Ze komen ook allemaal binnen vertellen dat het zo mooi is buiten, maar ja, ik zit aan de verkeerde kant van het raam. De afgelopen weken hebben we heel wat werk verricht. We hebben nu een woofer te logeren. Niet officieel, maar zeg maar een 'try out' voor ons. Woofer staat voor 'work on organic farms'. Wij zijn weliswaar heel erg milieu vriendelijk bezig, maar Martijn de woofer mocht op dag 3 toch mooi 'Roundup' (een heerlijk chemisch gifje) sproeien onder al onze fences. Samen hebben we ook hekken en retaining walls gebouwd. De lijst met klussen in nog eindeloos, dus als een lezer nog wat van zijn grut wil onderbrengen .....
Ben ook erg veel aan het tennissen geweest. Dankzij de mentaliteits problemen van de jeugd stijg ik snel op de ranglijst. De laatste twee tieners kregen slecht 1 game van me. De laatste single was het 20 keer deuce tijdens mijn eerste service game, maar toen ik de game won met twee aces was het meteen over en uit.
Vorige week kwam de dokters inspectie bij me langs. nee, nee, geen klachten, maar een oderdeel van re-certification. Een dokter kwam helemaal uit Auckland gevlogen om een dagje over mijn schouder mee te kijken. Ze moest beoordelen of ik wel naar NZ maatstaven werkte (ik wist niet eens dat ze die hadden). Er was maar een puntje van kritiek, een kind zou een gebruikt speculum uit de prullebak kunnen halen. Tja, .... Voor de rest alleen maar lof en we worden dus zeer waarschijnlijk niet gedeporteerd. Ook Nienke kreeg een auditor op bezoek die kwam kijken wat er met al het overheidsgeld gebeurde (dat verdwijnt hier nogal eens in bodemloze putten of naar prive rekeningen), maar ook daar alleen maar veren. We zitten beiden lekker zacht!

Afgelopen weekend hebben we voor de verandering op een stel kinderen gepast terwijl hun ouders op een conferentie op Fiji waren. U weet wel, van die snoepreisjes de de dokters niet meer mogen maken van de overheid, maar voor henzelf gelden uiteraard andere regels. Wel weer even wennen, achter tanderbostels aanlopen, vertellen dat de korst van een boterham ook opgegeten dient te worden en dat je daar geen groen haar van krijgt, ze overtuigen dat in mooi weer naar buiten gaan en een bergwandeling maen veel leuker is dan een stom spelletje op de ipad, etc. Uitkijken dat je je been niet breekt over breed uitgestald speelgoed. We survived and they enjoyed it.
Geen muziek deze keer maar iets om jullie lekker jaloers te maken. Gooi nou maar snel nog wat muntjes in die spaarpot voor die tickets.