28 januarie 2018: 40 klein nulletje C

De muziek deze keer van 'The Eastpointers', een Canadese groep van Prince Edward island, die we vorig jaar op WOMAD zagen en deze week weer in Paekakeriki samen met Mel Parsons. Ze spelen hier het nummer 'Two weeks' van hun nieuwe album "What we leave behind'.

Sorry voor de lange break weer. Het is zomer en dan zijn we eigenlijk de hele tijd buiten. Ons verhaaltje schiet er dan wel eens bij in. We genieten van het mooie weer, de heerlijke zee en de fraaie zonsondergangen. Vorige week weer een paar vrienden uitgenodigd voor een BBQ (je moet toch een keer eten) om mee te genieten.

Werd het nog een bijzondere avond ook.

Zelden zo'n fraaie zonsondergang gezien (en we hebben er toch meer dan duizend foto's van).

Oh's en ah's.

Dan vergeet je de rest van de wereld gewoon. Even niet denken aan sadisten in Libië die vluchtelingen martelen voor losgeld, lafhartige idioten in Kabul die een ambulance laten ontploffen en die verschrikkelijke narcist in Mar-a-Lago (I know, dat zou Washington moeten zijn, maar daar is hij zelden) die nog steeds niet afgezet is. Wij bespreken liever het eerstvolgende concert of wanneer we nou gaan vissen of golfen. Niet van deze wereld? Ach, zo interessant is het elders nou ook weer niet; de Engelse bank en politieke elite kwamen in het kader van de liefdadigheid bij elkaar (alleen mannen!) om geld in te zamelen (gewoon doneren hebben ze blijkbaar nooit van gehoord) en de ingehuurde (!) dames die (again; tegen betaling) werden gevraagd in strakke pakjes en bijpassende strings te komen, waren verontwaardigd dat die vieze oude mannetjes hun handjes niet thuis konden houden. Weet eigenlijk niet welke partij hier nou gek is. Als het maar aftrekbaar is 😂! Same old same old I guess. Groningen beeft ook gewoon verder en Rutte gaat die geldkoe echt de nek niet om draaien, toch? Waar gehackt wordt (en daar is hij zo trots op) vallen spaanders tenslotte. Wij hadden er eergisteren nacht een voor onze kust van 5.1, lekker doorheen gesnurkt.

Kwam ook omdat we een laat avondje hadden na het concert. Eerst even lekker gegeten aan het strand met Nienke terwijl een front zich aandiende (zo ziet dat er dus uit). Het bleef echter boven het eiland hangen.

Daarna de beentjes los gooien met de hippie populatie van Paekock.

I know boring. Nog een BBQ met weer andere vrienden. Je moet het maar zo zien; jullie zouden hier ook kunnen zitten, if only ........

Hier met Ivo (verschrikkelijk die gemaakte lach). Kwam even uit Auckland over, waar hij voor business was, voor een potje tennis, zoals hij wel vaker placht te doen. Ik had de oude botten slechts eenmaal de baan opgesleept sinds mijn aanvaring met het Equadoriaanse lava, maar het ging heel redelijk. Nog steeds sufficiënt, hoewel ik vermoed dat de oude ballen in mijn voordeel waren. Ivo, er staan nieuwe blikken voor je klaar! Ik ga deze week echter wel de rackets opnieuw bespannen.

Inmiddels heb ik er weer wat dagen in Otaki op zitten waar ik even heb  geholpen op het oude honk. Daar zijn steeds meer nieuwe gezichten te zien. Ook wel weer eens fijn om na het werk naar huis te gaan in plaats van een stiffige motel kamer. Kan je ook nog wat klusjes doen. Al het tuinmeubilair is me de kwast bewerkt en in de verf of olie gezet (volgens Nienke alleen maar omdat mijn moeder komt, maar toch zeker ook omdat hout beschermd moet worden). Verder geprobeerd van een boomstronk af te komen (zie foto) en de laatste pampus eindelijk verbrand. Onze nieuwe buren op Harakiki (wie verzint het) road in hun saaie moderne bouwsels zijn niet echt blij met ons. Hun seaview is regelmatig beperkt door ons rookgordijn.

De temperaturen zijn hier flink aan het stijgen, onze weervoorspellers (nick name 'the 50/50's') denken dat we de 40 klein nulletje C gaan halen. Waarschijnlijk bedoelen ze dat hun voorspelling 40 graden of course zal zijn. De zee geeft niet heel veel verkoeling omdat het pislauw is, maar er zijn wel lekkere golven.

Vannacht nog even met Nienke naar de sterren en de wolken liggen staren naast ons vuurtje. Laatste avondje in Otaki voor mij voorlopig. Ben vanmorgen met de ferry zuidwaarts gegaan om weer 3 weken in Kaikoura hospital te werken.

Inderdaad geen 40 graden en ook niet onbewolkt. Toch een mooi tochtje door de fjorden. Busje (die blauwe helemaal achteraan) mee, want Nienke vliegt vrijdag in zodat we samen 4 dagen (het weekend, 1 dag vrij genomen en dan Waitangi day) samen de passen gaan verkennen. Again.

Ik zag heel even wat blauwe lucht, maar terwijl Nienke de schaduw aan de westkust niet uit durfde te komen reed ik aan de oostkust door een bewolkte wereld.

De Sounds blijven echter mooi.

Nog even van Picton naar Kaikoura tuffen over de gerepareerde snelweg. Onderweg vele seals, een paar orka's en albatrossen gezien. In Kaikoura snel de bus uitgeladen (heerlijk als je niet gelimiteerd bent tot 15 kg lucht bagage) en toen op de al klaar staande mountain bike gesprongen. Flesje Speights Summit ultra ale mee en drie broodjes zalm met komkommer. Godenmaaltje. Lekker opgepeuzeld bij mijn vrienden de seals. Ik sluit vandaag af met een argument. Probeer hier maar eens van te winnen.

12 januari 2018: Beste wensen

De muziek deze keer van Anne Brun met haar versie van Elvis Presleys 'Always on my mind'

Geel gras die de regen hard nodig had maar wat we kregen waren een paar spetters - die wel voor een mooie regenboog zorgden. Ik heb 'm niet gezien vanuit mijn kantoor raam maar beschouw het toch als een knipoog van de jongens.....weer een jaar voorbij.

Na de oliebollen die op de 23e net zo lekker smaakten als normaal op de 31e, vertrokken wij op de 29e naar het noorden voor een feestje en oud en nieuw dit jaar in Waihi bij onze lieve vrienden Carla en Willem die Manawa Lodge runnen.
En ja, die zonsondergangen - wij krijgen er nooit genoeg van..

Eerste stop was Foxton waar naast de al bestaande Nederlandse molen en (sinds jaar of 2) het café The Dutch Oven, nu het cultureel centrum Nieuwe Stoom / Te Awahou. Gewijd aan de geschiedenis van de Nederlanders in NZ en de Iwi van het gebied rond Foxton. Hard aan gewerkt ook door twee vrienden van Hans z'n Nederlandse borrel club. Echt heel leuk geworden - a bit of the old and a bit of the new, het huidige Nederland. Heel leuk om onze roots zo te zien, ook opgezet met de nodige humor, heel Nederlands.

Een aantal video's over Nederlanders van verschillende generaties en hun levels hier, inclusief eentje over Carla en Willem.
Deze foto laat goed zien hoe piepklein Nederland ook weer is en waarom 2 weekjes Nieuw Zeeland echt te kort is om het allemaal te zien haha. Ook geinig natuurlijk het aantal fietsen per persoon.

Ook een grote wand met Nederlandse zegswijzen vertaald door eerste generatie Nederlanders meestal die hier aankwamen zonder Engels te spreken. Iets wat wij ons helemaal niet meer kunnen voorstellen. Ik sprak gisteren onze vriendin Sabien die nu voor 2 jaar terug naar NL zijn en hun kids beginnen in de eerste klas (6 jaar) met een uurtje Engels per week. Fantastisch toch!

Na de Dutch appelcake en het scoren van een zak drop voor onderweg tuften we door naar Taupo. Hans was bang voor enorme drukte maar dat viel allemaal errug mee. Met mazzel het laatste plekkie op een holiday park en daarna lekker aan de lake een glaasje (wisten wij veel van die liquor ban :-). Daarna uit eten met live muziek, lekker mensen kijken en genieten van de zonsondergang. Druk in Taupo, voelde even echt als vakantie. Op de terugweg moest ik natuurlijk even schommelen - I just love it! Doet me altijd aan Enschede denken waar ik opgroeide met een heerlijk hoge schommel waar we als kinderen echt uren lang op konden zitten (en ruzie konden maken hoe lang en wie er aan de beurt was). Moet toch ooit nog eens een huis weer hebben met een schommel..

Op zaterdag ontbijtje in town en daarna reden we naar Waihi waar de vrienden begonnen binnen te druppelen, de live muziek begon en de XL pan op de gass burner ging om shoarma te maken. Hier zie je masterchef Willem aan het werk. Met de pan hebben ze ooit voor 200 mijnwerkers gecatered van de lokale goud mijn (de enige in NZ) in Waihi. Het werd een gezellige avond met kans om weer eens bij te praten met een aantal van hun vrienden en ook hun drie kinderen met hun kids te ontmoeten.

Na lekker zwemmen in Waihi Beach en het maken van een fruit salade a la Hans (lees XXL) begonnen we aan de oudejaarsavond met de hele familie rond te tafel. Leuk om hun volwassen kinderen nou eens wat langer te ontmoeten en horen wat hun bezig houdt als 'dertigers'. Ze zijn tussen de 34 en 39 - dus wij zitten precies in de tussen generatie, leuk voor de gesprekken. Mooi om te zien deze familie en even slikken voor ons, maar heel fijn dat we er even deel van mochten uitmaken.

We eindigden rond het vuur op de binnenplaats met een doosje sigaren - deze hele dikke jongen heb ik na 1 trekje aan me voorbij laten gaan, dat was toch een beetje te. De kleintjes gingen wel op, beetje traditie tussen Willem en mij dat we samen sigaartjes roken. Wijn, goeie muziek, mooie gesprekken en knuffels om 12 uur voor weer een nieuw jaar. Dit gaat een jaar van verandering worden, dat hebben we al besloten!

Na op de 1e nog een andere borrel/bbq (in de regen) bij vrienden van C en W die wij inmiddels ook kennen, gingen we op de 2e richting huis en kwamen we in noodweer terecht rond Taihepe, uurtje onder Taupo. Kwam echt met bakken uit de hemel. Wij helemaal blij want dan zou het thuis ook wel regenen.

Niets daarvan dus, zodra we richting kust gingen wat het allemaal weer kurkdroog en thuis ook. Wel weer een mooi welkom in 2018 bij thuiskomst.
Een dag later kwam de regen alsnog en kreeg de tuin eindelijk die slok water en werd de watertank weer gevuld. Pff!

Hans durfde het daarna aan om dan een flinke fik te stoken om alle pampus en takken die hij samen met onze Franse volunteers had weggehaald wet te werken. Een dag in 25 graden naast een vuur staan; pikzwart en dorst dorst dorst! Maar het meeste is weg, de grote stronken wachten maar. Het is gewoon te warm nu. Dit filmpje is van de fluit competitie tussen Hans en onze huis Tui, een enorme uitslover die zich echt de hele dag laat horen.

Nog even een klein egeltje - geen idee of die beestjes last hebben van de hitte, er is wel minder te eten in die droge grond, geen wurm te vinden... De zomer neemt hier nu Spaanse vormen aan, overdag 27 graden en 's nachts zo'n 20 graden, dat hebben we hier in 10 jaar in Kapiti nog niet meegemaakt. Zo fijn dat die zee 20 meter lopen is, iedere dag een plons! Het weekend voelde even als vakantie - siesta - gin and tonic en tot laat 's avonds buiten zitten. 

De BBQ draait goed, weer een gezellige avond met vrienden - toch even een vuurtje aan voor die marshmallows maar we hielden het klein, veel te warm! Daarna toch wel lekker tot 1 uur nog naar de vlammetjes gestaard.

Voor jullie allemaal een heel gelukkig en voor heel gezond 2018!