29 december 2017: Woord van het jaar 2017: sabotage kip

Aan het eind van het jaar het fraaie nummer 'Iron sky' van Paolo Nutini om mee te beginnen.

Nog een paar laatste foto's van Kaikoura. Ik had al eens gehoord van een app die sudoko puzzles voor je oplost (enorm leuk spelletje zo), maar naar de pub quiz gaan om de vragen te beantwoorden met behulp van je iPhone...... En slim dat we zijn!!!

Even later mochten de roadworkers met vuurwerk aan de gang. In de verste verte geen Schevenings spektakel natuurlijk, maar toch heel aardig. Dit was ter viering van het feit dat de snelweg weer zou open gaan. Heel belangrijk voor Kaikorua om het zomer seizoen niet te missen.
Ik vloog net naar huis toen de weg vrijgegeven zou worden. Aan beide kanten van de snelweg stond al een file. Je wilt tenslotte wel de eerste zijn die er over heen rijdt, heb je later je klein kinderen toch iets te vertellen!

Uit het vliegtuig, de bus in, door rijden naar Taranaki. Trevor had de uitschuif keuken van de bus van zijn zoon al klaar. Ook zelf gebouwd, en een beetje van ons afgekeken.

Het was een concert van Cat (Yusuf) Stevens. Een ouwetje, maar er kwamen toch heel wat mensen op af.

Niet alleen de Woodstock generatie maar ook nogal wat jongeren. Nienke was verbaast over het aantal nummers die ze herkende. Yusuf had zijn vliegend tapijt maar thuis gelaten en dat werd gewaardeerd.

Na afloop een lange ontnuchterende wandeling langs zee terug naar onze camping. Camping ja, want iedereen dacht dat de andere een huis zou huren. Dan gebeurd er dus niets. Gewoon een schemerlampje opzetten in de tent en het is net zo cosy.

Deze week hadden we weer twee Franse backpackers. Via HelpX deze keer. De tweede O van Wooffers staat voor organic en ik spray toch echt roundup onder mijn fences. Ga toch niet met een pincetje kilometers gras wegtrekken. Die Fransozen hebben samen met mij de property eens flink aangepast, bergen hout tot mulch (soort compost) gemaakt, de houtschuur helemaal gevuld, weed weggerukt en een heel aantal pampussen uit de grond gerukt. Daar gaan we fruitboompjes voor in de plaats zetten.

Intussen werd het traditionele oudejaarsfeest wat eerder gevierd omdat wij een partij in het noorden hebben.

De oliebollenbakker had er geen moeite mee om wat eerder dan normaal uit te trekken.

En als snel vlogen onze Engelse, Kiwi en zelfs een Duitse vriendin op de Hollandse lekkernij af.

Setting was zoals gebruikelijk wat saai natuurlijk.

Maar een ouderwets goede avond.

Wat vlammetjes erbij.

Nog wat grotere vlammetjes erbij.

Klaar voor de Nieuw Jaars duik. We kregen onze Franse werkers niet mee het water in. En lang douchen mochten ze niet want door de lange droogte waren we erg water zuinig. 

En ze gingen nog vroeg naar bed ook. Geen punt, lezen we toch zelf lekker een boekje in de tuin.

Zie hier het resultaat van onze sabotage kippen. Na het verwijderen van een pampus vonden we 13 eieren. en wij maar denken  dat ze nog niet helemaal hersteld waren van de rui. Dit was een van onze noord kippen,. De zuid kippen, die de noord kippen naar het leven staan en vice versa, hadden ook besloten om paashaas te gaan spelen. Elke morgen lopen we naar de eieren te zoeken. Zit natuurlijk ook niet zoveel brain in, anders zouden toch wel snappen dat ze ofwel in een klein hokje belanden of chop-chop.
Nog een mooi filmpje van ons kleine landje hier.

Dat was het weer even. Voor de mensen die onze foto's van Zuid Amerika willen bewonderen is hier de link naar ons online fotoboek: https://www.albelli.com/view-online-photo-book/4a869f40-4b1a-472d-9dc4-f9e3e3430553
Ciao.

27 december 2017: Christmas is also a time to remember

Iedereen is hier weer kerst aan het vieren in Nieuw Zeeland, traditioneel de start van de vakantie. Goede stemming dus met feesten, barbeques en gezelligheid. Voor ons echter m.n. een tijd om te denken aan Tristan en mijn vader die respectievelijk op de 25e en de 27e overleden (nu een jaar geleden).

11 December 2017: Hot, hot, hot.

Ik kan je vertellen dat er niets gaat boven een barbecue op het dek, met een paar gezellige mensen die van muziek houden en dan de ondergaande zon op de achtergrond. Ik werd uitgenodigd voor een hapje bij social worker van de praktijk. Met haar man, een collega en een peuter nurse hadden we een gezellige avond. Om de beurt zochten we een oude plaat op die op de platen speler ging. Niet slechts een nummer, maar beide kanten (voor de jeugd; wij hadden nog een soort hele grote zwarte CD die je halverwege moest omdraaien en dan voorzichtig op je platenspeler moest leggen).

Ik had haar eerder in de week geholpen met een avond voor ouders die kinderen hadden verloren. Beetje heftig, maar na al die tijd was ik toch wel in staat om ze wat steun te geven. Toen ik 's ochtends op mijn kamer kwam stond dit voor me klaar.

Heel attent. Ik wist niet of die BBQ wel wat zou worden, want de diensten waren nogal heftig geweest dat weekend. Mijn collega was zo uitgeput van de nachtelijke escapades van de roadworkers dat ik zijn dienst in de middag maar overnam en dus het eten op het spel zette. Mocht meteen aan de slag, een typische Kaikoura verwonding zou ik zo zeggen.

In zulke gevallen moeten we altijd ACC (verzekerings) formulieren invullen. Daarop komen honden, katten, spinnen en mensen beten voor, maar een beet van een zeehond.... Deze man (foto met toestemming genomen) was door een seal aangevallen en dwars door zijn wetsuit heen gebeten. De langste tand raakte gelukkig een rib en ging niet dieper. Om een uur of 7 kon ik dan eindelijk ook aan tafel en meteen genieten van een oude UB40 plaat (Tyler van de LP 'Signing off' uit 1980!). Daarna was het mijn beurt om een plaat uit te kiezen; mijn oog viel op een plaat met een cover van Jimi Hendrix; Little wing, hier door Eric Clapton en Steve Winwood.

Als enige nuchtere vond ik het om half twaalf wel welletjes. Was ook nog een beetje moe van mijn wandeling de dag ervoor. Prachtige wandeling, maar ik

had me een beetje vergist in de afstand. Ik dacht dat ik er zo zou zijn, maar door de wegwerkzaamheden kostte het me wel anderhalf uur. En dus startte ik op het heetst van de dag.

Gewapend met 2 waterflesjes (hetgeen redelijk uniek is voor mij) dook ik de bossen in.

Die twee flesjes waren halverwege de terugweg wel op. Wat een hitte. Niet bepaald de 'family track' zoals aangekondigd. Behoorlijk steil en met heel wat aardbevingsschade. Niet echt een track waar je tegen de kinderen zegt 'ren maar vooruit'.

Maar het uitzicht was  fantastisch. De enige persoon die ik heb gezien was een kayakker die bij de riviermonding stond te vissen.

Terug bij de auto wilde ik nog even gaan zwemmen, maar het brede strand stond bijkans te borrelen en had inmiddels kokende temperaturen bereikt. De zolen van mijn crocks werden helemaal zacht. Dan maar de kokende auto weer in. Voor mijn tijdelijke huisje kan ik tenslotte ook zwemmen.

Wat doe je in Kaikoura na het werk. Ze waren zo aardig om een mountain bike te regelen en dus spring je met een biertje, wat bammetjes en je ebook op de fiets en ga je op een strategisch geplaatst bankje van de view genieten.

Of je hebt dienst en mag een uur over bochtige wegen en dikke mist rijden om een paar jongeren uit een auto te plukken die dachten dat het een goed idee was om na een maaltijd in Kaikoura nog over een gevaarlijke weg naar Christchurch te rijden. Logische keus toch, die chauffeur die de nacht ervoor niet had geslapen. Ze was iets van de weg geraakt en probeerde daarna te corrigeren waardoor ze zo'n 30 meter naar beneden rolden. In the middle of nowhere. Gelukkig zag een melkwagen chauffeur de witte auto beneden in een weiland liggen. Al met al zijn we 4 uur bezig geweest. Met mijn koplampen moest ik het veld verlichten waar de helicopter de gewonden inlaadde. 1 rugletsel, een forse hoofdwond met hersenschudding en twee flink gekneusde jonge dames. Allemaal riem om, dat wel gelukkig. Prijskaartje in de tienduizenden dollars, zo'n twintig man uren bezig geweest. Allemaal omdat 'wij het wel kunnen'.

Anyway, het blijft hier mooi. Hier de Kaikoura ranges vanuit het vliegtuig.

Goed te zien dat de werkzaamheden aan de weg opschieten. Nou ja, dat wil zeggen de weg gaat volgende week open. Onverhard. Duurt nog 3 jaar voordat het echt klaar is. Niet echt geschikt voor je campervan dus.

Nog een paar dagen, dan vlieg ik weer naar huis. Ons zeer aantrekkelijk golf abonnement is toch niet zo aantrekkelijk met al die blessures en werk op het Zuidereiland. Gelukkig genieten we er met volle teugen van. Hier zie je Roger in actie.

Wel regen op de Tararua's, maar niets bij ons. En we hadden het nog zo nodig. We hebben weer water en ook warm water. De pomp (ook dat nog) is gerepareerd geloof ik. Wat kan er nu nog mis gaan.
Als laatste de plaat die mijn gastvrouwe opzette, een Kiwi band (nou ja, het bleek een band uit Sydney te zijn) uit de tachtiger jaren. Zeker niet slecht.

Denk eraan, onze website houdt eerdaags op te bestaan, maar deze blog gaat verder: http://hansennienke.blogspot.com

29 november 2017: Bezoek aan Kapiti island

Geen muziek deze keer, maar het geluid van Nieuw Zeelandse vogels:

Eindelijk was het weekend dan daar dat we gebruik zouden maken van mijn mooie 50ste jaar kado van onze kiwi whanau; een nachtje op Kapiti Island.
Superleuk idee natuurlijk, om eens vanaf het eiland naar ons eigen stekkie te kijken en daar met bird song wakker te worden.

Om half 10 namen we de ferry en lieten ons afzetten on the North End van het eiland. Helaas konden we niet gebuik maken van de optie om eerst naar het midden van het eiland te gaan om daar naar de hoogste top omhoog te lopen - dat lieten onze achilles and knie blessures helaas niet toe. Gelukkig hadden we die klim wel al een keer gedaan 8 jaar geleden.

We landden dus meteen op het deel waar ook de lodge is gevestigd. Kregen daar een stukje historie te horen van de gids die ons vertelde over de gevechten tussen de Maori stammen om het bezit nemen van het eiland, de walvissen vangst en hoe uiteindelijk de Europeanen de boel lekker plat brandden omdat ze een schapen farm wilden drijven.

Dit stuk van het eiland is dan ook het laatst begonnen met het 'regeneraten' zoals ze dat noemen; weer laten groeien van oorspronkelijke bomen, natives. Daarom is de begroeing hier lager dan op het midden van het eiland en dat heeft ook weer invloed op de soort vogels die je ziet en in welke hoeveelheden.

We deden de loop walk en zoals je ziet, prachtig uitzicht en heerlijk weer - het was warm!!
De weka op de vorige foto zie je veel en hoor je veel scharrelen, klaar om je proviand te 'lenen'.

De lagoon waar ook de nodige eenden soorten en andere water vogels verblijven. Het is een zoet water meer, waarschijnlijk gevormd als gevolg van een aardbeving.

Op zondag na het ontbijt deden we de loop nog een keer, nou andersom, want ja, alleen maar boek lezen is ook wel een beetje sloom. Lopend naar beneden deze twee Kereru's, de dikke native duiven die gewoon lekker blijven zitten alsof je niet bestaat.

Het is wel duidelijk waarom de Maori's deze duiven vroeger graag aten en waarom dat nu niet meer mag (maar het soms toch stiekum wel gedaan wordt waarna dat nieuws op de voorpagina eindigt en dikke boetes worden uitgedeeld).

En nog maar eentje, het was echt Kereru country daar.

Wij sliepen niet in de lodge huisjes maar in een glamping tent, heerlijk buiten met een mooi eigen compost toilet. 's avonds inslapen met het geluid van de Morepork (Nieuw Zeelandse uil) and de Kiwi's.
We hebben veel Kiwi's gehoord maar helaas niet gezien. Je gaat op Kiwi tocht achter een gids aan met 6 man als het donker is. Hoewel het ouderwets leuk is om in het donker door het bos te sluipen, is de kans dat je er eentje ziet op die manier toch wel erg klein.

Zeven volwassen maken nu eenmaal geluid als er overal knisperende blaadjes liggen en die Kiwi's horen en ruiken je aankomen. Oh well wie weet ooit...........
Dit is the 'huis' Takahe die bij de lodge rondscharrelt met z'n maatje, dit stelletje waarvan er 1 blind is, woont in de lodge area en zijn dus heel makkelijk van dichtbij te bekijken. Indrukwekkend zeldzaam beest, behoorlijk groot ook.

En na die loop op zondag had ik het ook weer warm en dacht nu ga ik zeker zwemmen - maar als je dan de hoek omloopt naar deze kant van het eiland waar je dan kan zwemmen is de zuider wind ook weer opgestoken en is het ineens een stuk minder aantrekkelijk! Die eerste duik zal dan wel op Sims Road worden, misschien komend weekend want het blijft warm!

Terug naar het terras van de lodge om lekker te lezen tot de lunch en todat de ferry komt. Zaten wel een paar leuke lui die ook daar de nacht doorbrachten, dus de tijd was prima door te komen.
Onder toezicht van deze Kereru die precies boven ons hoofd op de parasol ging zitten en daarna naturlijk ook wat deponeerde op de tafel........gelukkig naast mijn kopje thee

Hier beneden zit Hans te wachten op het ferry ophaal punt.

Eenmaal thuis nog even ons luier weekend voortgezet in de hot tub.........heerlijk
Hans doet nog wel verslag van onze water tekort perikelen - als er iets mis gaat is het nooit een ding wat mis gaat......gebrek aan water en koud water only. Gelukkig is het warm weer denken we dan maar

Groetjes! Nienke

23 november 2017: Om hier te wonen moet je ballen hebben.

De muziek vandaag nog eens van Janine Jansen omdat het zo fraai was, hier met een van mijn favoriete stukken het 1e vioolconcert van Max Bruch;

Zucht, het leven van een 'grootgrondbezitter' gaat niet altijd over rozen. Vodafone feliciteerde ons met een geweldige aankomende upgrade naar VOIP (voice over IP). 'You are so lucky, and it is totally  free!'. 'Welcome in the world of the future'. Die gratis upgrade betekent echter wel dat ik mijn alarm systeem moet upgraden ($900) en de fax niet meer kan gebruiken (wij gerontodokters faxen nog steeds recepten want via de moderne email gaat het niet snel genoeg) zonder nog een $200 dollar upgrade. Ik wil die hele (gratis is hier $1100) upgrade helemaal niet. Geen van de andere providers biedt echter nog de koperen kuierdroad aan, allemaal VOIP. Lekker bedrijf, een paar weken daarvoor kregen we al bericht van de Vodafone zwendelaars dat ze ophouden met hun email service. Mag je al de instanties even gaan melden dat je een nieuw email adres krijgt. Bij velen kun je wel je password vervangen, maar niet je inlognaam, en dat is meestal je email adres. Gelukkig is de delete knop in mijn password safe dichtbij. Overal wordt je gepusht om met je Facebook account (die ik niet heb en wil) in te loggen. Of ze dwingen je een andere browser te gebruiken omdat mijn prima werkende 'Opera' niet goed zou zijn. De Nederlandse instanties kan je al helemaal niet updaten want die willen allemaal dat ik met DigID inlog, maar om die te vernieuwen moet je naar een fysiek loket zo'n slordige 18 en een half duizend kilometer verder. Het wordt steeds aantrekkelijker om te verhuizen naar een kleine onbewoond eilandje zonder internet. Mogen onze varkentjes mee. De post gaat dan in het vervolg gewoon weer in de fles! Het kost allemaal zeeën van tijd.

Nou heb ik helaas de tijd want ik zit te wachten op de man die onze water tank komt vullen. Die moet met zijn enorme tankwagen achteruit onze lange drive oprijden want bij het huis kan hij niet keren. Onze tank was ineens leeg, en dat terwijl we 9 dagen daarvoor 'torrential rain' hadden gehad. Toen zou hij dus vol moeten zitten met 30.000 liter water. Dat zou dan betekenen dat we elke dag 2727 l. water gebruikt zouden hebben. Nou houdt Nienke van douchen en ik van tanden poetsen, maar dit was wel extreem. Onze dieren drinken 'bore' water (verschil moet er wezen) dus die konden we niet beschuldigen. Gisteren kwam de 'water-man' niet opdraven en dus moesten we van armoede terugvallen op bier en wijn. Geen van tweeën een echt goede combinatie met tandpasta trouwens! Ik heb de (koude) buiten douche nog geprobeerd, maar na 9 uur 's avonds is dat toch wel wat fris! Net de loodgieter gehad. Volgens mijn deductie wil de tank niet vullen. Ik heb geen lek ontdekt en 30.000 liter zou je zelfs op zandgrond toch (even) moeten zien. Bovendien vloog de deksel van de 'first flush' er telkens af tijdens harde regen. Dat bewijst dat het water toch tot vlakbij de tank komt. Zou er een egel in de pijp vastzitten? De 'plumber' gaat mijn redenatie allemaal te snel. Ik suggereer dat hij zijn camera maar moet gaan halen en zowaar, ze hebben er een en hij vindt het een goed idee. Blijkt er een bal te ontbreken, de bal die de 'first flush' moet afsluiten. Weggespoeld met de deksel tijdens de stortvloed. Hij vond nog een lek ook, een niet goed aangedraaide fitting. Ben benieuwd of we een rekening krijgen want deze firma had het zelf allemaal aangelegd. Nu moeten we even zuinig zijn met die 10.000 liter want (sorry guys) het is hier prachtig weer. Geen spoor van wolkjes, laat staan regen.

Omdat ik geen zin had om in de hitte mijn beschermende kleding voor het kettingzagen aan te trekken (er heeft zich weer spontaan wat haardhout aangemeld) besloot ik maar de golfbaan op te zoeken. Niet minder warm, maar met een t-shirt en korte broek gevoelsmatig toch beter.

Kom ik bij de club aan vraagt de manager wanneer ik met golf begonnen ben, zo aan je clubs te zien ergens ver in de vorige eeuw! Nou ja, keurig OCD opgeruimd toch? En wat maakt het uit met wat voor clubs je speelt, niet dat ik er een miljoen mee binnen zal halen.

Ik heb inmiddels geleerd dat je niet de bal moet nakijken omdat je daarmee de richting van de bal veranderd. Geen probleem als je partner dan dat balletje maar volgt. Rogers 'Somewhere over there. I think...' maakte dat ik liefst 4 balletjes kwijt raakte op de eerste 4 holes. Ook al door onze hoofdspelregel; max. 1 minuut om de bal te vinden, dan doet hij (het balletje) niet meer mee. Wordt er dan even later gemaaid dan komen mijn balletjes er zo uit te zien. Kunnen samen me de gebroken (hout rot?) tees in de prullenbak.

Het was toch geen straf daar te moeten zijn; fluitende vogels, een  achtergrond geluid van golven op het strand, de pohutekawa (christmas tree) in bloei. Komen we een paar dames tegen (nou ja, we lieten ze maar voorgaan omdat ze wat sneller speelden) die nog wel eens een hole in one sloegen, een van hen zelfs 12 maal! Ze liet telkens als het gebeurde het nummer van de baan waar het gebeurde op haar enkel tatoeëren. Roger en ik hebben elkaar plechtig beloofd dat we dat ook zullen gaan doen vanaf nu. De kans op een hole in one bij ons is nagenoeg nul, easy dus.

Ik probeerde al een tijd om Roger een misplaatste tent buis terug te geven, maar telkens als ik eraan dacht was de vogel alweer gevlogen. De rijkunsten van de tankwagen chauffeur inspireerde me tot een fraai staaltje parkeren. Roger kon niet weg en de buis is overgedragen.
Komend weekend gaan we naar Kapiti island, nachtje in een luxe glamping tent en 's nachts Kiwi's zoeken. Kado van onze vrienden aan Nienke toen ze jarig was. Weersverwachting: akelig warm, heerlijk. E-readers geladen, kan niet wachten.

Nog een laatste berichtje; Ook de ABN is gaan moderniseren en derhalve zijn wij 'buitenlanders' niet meer welkom. Geen Nederlandse bankrekening meer dus. Nou accepteert onze Nederlandse website provider geen credit cards, alleen bank overschrijvingen, uit Nederland of Europa. Tijd om schoon schip te maken dus. Na 10 jaar houden we dus op met de website, maar we gaan verder met onze blog. Die kun je vinden op http://hansennienke.blogspot.com. Het zal nog even duren, maar dit zal wel een van de laatste berichten via de website zijn. Gedwongen door modernisering!!!