Weer terug in NZ. Meteen hard werken voor Nienke. Nog een paar foto's van onze laatste snorkel dag.
Een biggie!
Die schaduw, is dat een ....
I found Nemo, and his wife. Doorzon woning in de vissen wereld.
Kan zo in de gemiddelde huiskamer in Nederland staan.
Mijn onderkomen in Westport, waar ik een paar dagen help, zit 100 m. van het strand. Had me voorgenomen om er hier wat Fiji calorietjes af te rennen. Ging een paar dagen goed, maar de donderdag voordat Nienke invloog liep ik een mini zweepslag op.
Hiel verhoging en drukverbandje, tanden op elkaar en lopen maar.
Paar prachtige wandelingen (Pororari river walk, Inland track en Bullock track, Sandra niet gezien btw) gedaan terwijl bij ons thuis in Te Horo wolkbreuken losbarsten met flinke
overstromingen tot gevolg. Intussen vonden wij een fraai strand waar een waterval voor een natuurlijke douche tussen de fraai gevormde limestone rotsen zorgde.
Voor het eerst in 10 jaar zagen we de Punakaiki pancake roch met een echte blowhole. Op deze foto een kleintje (heb natuurlijk weer het juiste kabeltje vergeten).
We konden bijna onze geplande wandeling niet doen. Een slip had de highway afgesloten. Gelukkiig was er net een baantje open. De slip was trouwens bij toeval
gefilmd.
je moet toch iets doen in je vrije tijd.
Anyway, niet voor niets is deze highway een van de mooiste ter wereld.
Een dag later liepen we de Charming Creek track. Door de overvloedige regen in de bergen (hebben wij niets van meegekregen) was de creek een woeste river. De wandeling volgde een meer dan 100 jaar oud spoorbaantje waar ze vroeger hout en kool over vervoerden. Deze foto laat het gevolg van verkeerde communicatie zien. Een om je dood te schamen S-bocht.
Prachtige waterval. Die mannen vroeger werkten keihard, maar konden in de pauze wel lekker zwemmen!
Op veel stukken lag de rails er nog gewoon.
De lime stone rock in de rivier zijn gewoon stkken kunst.
Ook het mos is hier anders. Gewoon een soort zacht mini bosje.
Herinnering aan trotse tijden.
Helaas kwam er een eind aan het weekend. Nienk schoot nog dit fraaie plaatje vanuit het vliegtuig op weg naar Wellington. De sunset over de Marlborough Sounds. Intussen begon ik de avond dienst ("is altijd rustig hier"). Een klein ziekenhuisje met 8 bedden, een mini Eerste Hulp en aanpalend verpleegtehuis. In een uur tijd: een op 3 plaatsen gebroken knie, een collaps met laag suiker (had ik ingeschat als een zeldzaam insulinoom hetgeen vandaag werd bevestigd) en een collaps op basis van een sepsis, flinke rectale bloeding in het verpleeghuis en oude man die te lui was om zijn vlees te kouwen hetgeen dus klem kwam te zitten. Genoeg excitement. gelukkig ook nog wat kleinere probleempjes zoals een 14 jarige dame met een teen die in 90 graden van haar voet stond. Veel lol met het lachgas gehad. Moest meteen denken aan die hilarische film van Laurel en Hardy
"Keep 'em laughing". Als je even de tijd hebt moet je het uitkijken, als je aan het eind nog niet meelacht is er echt iets mis met je. En dat zonder geluid! Floris lach helemaal dubbel, met name om het eind. Het wordt echt heel leuk vanaf minuut 13.
Vandaag nog een fraai dagje, afgezien van een 19 jarige idioot die zo boos was dat hij op zijn rontgen foto van zijn hand moest wachten (werkeloos, dus waarom zo;n haast) dat hij die tegen een betonnen muur sloeg. Toen was hij zeker stuk. Na het spreekuur nog steeds zo mooi dat ik de Cape Foulway walkway nog even deed. Geen spierpijn, dus.
Wat een fraai land is het toch. Kom eens kijken!
Een biggie!
Die schaduw, is dat een ....
I found Nemo, and his wife. Doorzon woning in de vissen wereld.
Kan zo in de gemiddelde huiskamer in Nederland staan.
Mijn onderkomen in Westport, waar ik een paar dagen help, zit 100 m. van het strand. Had me voorgenomen om er hier wat Fiji calorietjes af te rennen. Ging een paar dagen goed, maar de donderdag voordat Nienke invloog liep ik een mini zweepslag op.
Hiel verhoging en drukverbandje, tanden op elkaar en lopen maar.
Paar prachtige wandelingen (Pororari river walk, Inland track en Bullock track, Sandra niet gezien btw) gedaan terwijl bij ons thuis in Te Horo wolkbreuken losbarsten met flinke overstromingen tot gevolg. Intussen vonden wij een fraai strand waar een waterval voor een natuurlijke douche tussen de fraai gevormde limestone rotsen zorgde.
Voor het eerst in 10 jaar zagen we de Punakaiki pancake roch met een echte blowhole. Op deze foto een kleintje (heb natuurlijk weer het juiste kabeltje vergeten).
We konden bijna onze geplande wandeling niet doen. Een slip had de highway afgesloten. Gelukkiig was er net een baantje open. De slip was trouwens bij toeval gefilmd.
Anyway, niet voor niets is deze highway een van de mooiste ter wereld.
Een dag later liepen we de Charming Creek track. Door de overvloedige regen in de bergen (hebben wij niets van meegekregen) was de creek een woeste river. De wandeling volgde een meer dan 100 jaar oud spoorbaantje waar ze vroeger hout en kool over vervoerden. Deze foto laat het gevolg van verkeerde communicatie zien. Een om je dood te schamen S-bocht.
Prachtige waterval. Die mannen vroeger werkten keihard, maar konden in de pauze wel lekker zwemmen!
Op veel stukken lag de rails er nog gewoon.
De lime stone rock in de rivier zijn gewoon stkken kunst.
Ook het mos is hier anders. Gewoon een soort zacht mini bosje.
Herinnering aan trotse tijden.
Helaas kwam er een eind aan het weekend. Nienk schoot nog dit fraaie plaatje vanuit het vliegtuig op weg naar Wellington. De sunset over de Marlborough Sounds. Intussen begon ik de avond dienst ("is altijd rustig hier"). Een klein ziekenhuisje met 8 bedden, een mini Eerste Hulp en aanpalend verpleegtehuis. In een uur tijd: een op 3 plaatsen gebroken knie, een collaps met laag suiker (had ik ingeschat als een zeldzaam insulinoom hetgeen vandaag werd bevestigd) en een collaps op basis van een sepsis, flinke rectale bloeding in het verpleeghuis en oude man die te lui was om zijn vlees te kouwen hetgeen dus klem kwam te zitten. Genoeg excitement. gelukkig ook nog wat kleinere probleempjes zoals een 14 jarige dame met een teen die in 90 graden van haar voet stond. Veel lol met het lachgas gehad. Moest meteen denken aan die hilarische film van Laurel en Hardy "Keep 'em laughing". Als je even de tijd hebt moet je het uitkijken, als je aan het eind nog niet meelacht is er echt iets mis met je. En dat zonder geluid! Floris lach helemaal dubbel, met name om het eind. Het wordt echt heel leuk vanaf minuut 13.
Vandaag nog een fraai dagje, afgezien van een 19 jarige idioot die zo boos was dat hij op zijn rontgen foto van zijn hand moest wachten (werkeloos, dus waarom zo;n haast) dat hij die tegen een betonnen muur sloeg. Toen was hij zeker stuk. Na het spreekuur nog steeds zo mooi dat ik de Cape Foulway walkway nog even deed. Geen spierpijn, dus.
Wat een fraai land is het toch. Kom eens kijken!
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)