26 november 2015: Commuten is niets voor mij.

De twee weken met de Duitse wwoofers zitten er bijna op. Ze hebben goed gewerkt en wij hebben ze goed volgestopt (bier/good food). Ik ben er niet de hele tijd bij want ik mag deze week op en neer rijden naar Wellington voor de bestraling. Morgen de laatste. Merk nog niet veel verschil, maar dat duurt dan ook nog even. Het is wel een ervaring hoor. Ze hebben daar een vele miljoenen kostende machine staan, maar daar blijft de techniek wel bij. Ik sta op een oud krukje met mijn arm bijna uit mijn schouder gedraaid half gebogen om mijn hoofd niet tegen de machine te stoten terwijl de dames met behulp van een stift en een stuk plastic proberen een tekening te maken op mijn hand die al onder de machine ligt. Dan een nat washandje erop (lijkt wel een Amerikaanse executie) en er wordt gezapt. Voor de 1 minuut zappen rij ik dus een week lang op en neer, kost me bijna 3 uur per dag, zeker als je linker voorband ook nog eens een verdwaalde schroef oppikt.

Goed, food en onderdak dus. Dat is de deal. Zij doen wat werk voor je en in return krijgen zijn gratis onderdak en voedsel. Blijkbaar hoort daar in het geval van Duitsers ook bier bij. Nou ja, de houtschuur zit weer helemaal vol en de hebben een leuk patroontje van plastic matten in de schuur gelegd.

Intussen krijgen ze ruimschoots de kans om van het natuurschoon te genieten. Helaas is dat kleine schermpje in de handpalm voor teenagers interessanter. Heb ze de berg moeten opsleuren en de fiets moeten opduwen. Jeugd... Morgen gaan ze een auto kopen om hun vakantie voort te zetten. Ben benieuwd of er eens schotel op het dak komt.

Nienke kwam op het lumineuze idee om ze het huis schoon te laten maken, de buitenkant dan. Waarom ze het werk nou van zo dichtbij moest volgen.....

We vonden zelfs een hele goede reden om mijn auto toch niet te verkopen. Je rijdt hem achteruit op vier blokken hout zodat de wielen horizontaal staan, je legt een flinke plank op de roofrails en je kan ineens bij de goten. Onmisbaar zo'n oude bak.

Toegegeven, onder die lagen zand en spinnenweb bleek toch nog een aardig huisje te zitten.

Louis kwam de boel even inspecteren (heeft hier net zijn witte handschoenen uitgedaan).

OK, tijd voor mij om weer de auto in te stappen voor mijn rit naar Welly. Weer mengen met die Kiwi chauffeurs!

16 november 2015: Geen tijd, veeeeeeel te druk!!!!

Oh my, bijna twee weken geleden. Tja, dat semi-gepensioneerd zijn valt niet mee. Ik heb het veel te druk. Ik sta met Nienke op zodat ik een lange dag heb. De sauna schiet nog niet erg op, er zaten wat dingen tegen. Bij het uitpakken leek het erop alsof de krat met de bodem niet meegeleverd was. Levering was 9 maanden geleden, dus...... Anyway, kwam er achter dat er geen bodem bij zat. Ook blijkt de hoogte 210 cm te zijn in plaats van 200 cm. Achterste paal is dus iets te kort. Zit momenteel in de denk fase, maar de retaining wall is tenminste af.

Intussen gaat het vissen nog altijd niet voorspoedig. We gingen dus vissen want het zou een prachtige dag worden volgens onze weer goeroes. Niet dus (zoals eerder gezegd; een muntje is accurater), erg lage bewolking en een fris windje. Maar wij zijn bikkels (met weer een tijdelijke baard) en dus gingen we toch. Helaas vingen die bikkels zo weinig legaals dat zelfs Nienke uitbracht 'Is dat alles?'. Ging ook nog mijn reel (hengel molen) kapot, kon ik 60 meter lijn met de hand binnenhalen.

Daarom maar even het bos aangepakt. Daar stonden nogal wat dode bomen en onze eerste twee wwoofers (willing workers on organic farms) zouden komen. 8 uur lang bomen geveld en in stukken gezaagd. Toen de laatste viel stapte ik achteruit en helaas op een mooi rond stuk hout. Mijn verwensingen brachten nog wat extra takken naar beneden, maar ik verzwikte wel mijn enkel en knie. Gelukkig hebben we een tennis team van 14 man en dus moest een vervanger voor de competitie geen probleem zijn.

Toch wel dus. Allemaal geblesseerd of op reis. En dus speelde ik met codeïne, paracetamol, ibuprofen en een twintigtal meter rekverband twee wedstrijden. 2 ja, want hoewel ik slechts een dubbel zou spelen bleek mijn single ook nog nodig. In de belachelijke wind van Wellington (zie hier mijn team genoten Connor en Brent en let vooral op de vlaggen die allemaal een andere richting uitwaaien) won ik onverwacht en daarmee wonnen we met 3-3 en een set meer. Staan nu 2e in de 2e klasse. Als we promoveren weet ik niet of dit lichaam dat nog wel redt! Tijdens de wedstrijd zag ik enkele ballen een 90 graden bocht maken en een vlag een 360-je doen. Wie bouwt daar nou een stad...

Hoe dan ook, het hooien komt er weer aan en dus moest ik nog een tijdelijk hek bouwen. Onder het toeziend oog van de koetjes deed ik een poging.

Niet helemaal recht, maar ik zweer je, dit was 's ochtends vroeg.

Even een woodsplitter geleend en zo zijn onze Duitse wwoofers al 2 dagen bezig met het hout voor het komende jaar. De schuur zit zo barstens vol.

In de pauze mogen ze even spelen.

Genetische aanleg waarschijnlijk, want net als ik hadden ze geen moeite met de targets. Ze blijven nog 12 dagen en ons lijstje met klussen gaat wel afkomen. Daarna komen er nog twee Fransen trouwens. We hebben ze al even gemaild of hun familie en vrienden niet bij dat drama betrokken waren. gelukkig niet dus, maar het moet toch niet goed voelen om zo ver weg te zijn als dit soort waanzinnige dingen gebeuren. Ik zit nog steeds te wachten op de eerste belangrijke moslim geestelijken die openbaar verklaren dat je al moordend helemaal niet in een paradijs terecht komt. IJzig stil van die kant.

Wat moet je met die waanzin. je kan er weinig mee, maar het zorgt er wel voor dat Nienke en ik niet naar een vrijwilligers project kijken in een of ander risico gebied. Voel er niets voor om het wereld nieuws te halen met een afgesneden keel. Bovendien begint het zomer te worden en dat heeft ook wel wat.

Eerst maar eens een biertje met Benedikt en Felix. Net onze fietsen gerepareerd, mogen ze morgen lenen...........

4 november 2015: Wereld kampioen!!!

Het leven in Nieuw Zeeland draait om rugby, alleen deze week nog net een beetje meer. The All Blacks waren wel eerder favoriet voor de wereld titel, maar de laatste keer in Europa ging het toch mis. Nu dus niet. Wat een fraai tournooi en mooie wedstrijden. De Japanners die Springboks versloegen, de Fransen die door de All blacks te kijk werden gezet, de arme Schotten die enigszins onterecht verloren tegen de Wallabies. Na de ervaringen van het 'delayed' kijken bij vrienden besloten we nu toch maar thuis 'live' te kijken. We hadden net Sky TV de deur uitgegooid, maar gelukkig zou Prime het ook uitzenden. Een hele dag bezig geweest om alle apparaten te ontmantelen en de kabels weer te ordenen. Na het meermalen verwensen van de nieuwe decoder bleek het probleem te zitten in een van die belachelijke connectors die ze hier hebben. Anyway, het werkte op tijd. En dus zaten we om 5 uur 's ochtends met de familie Holmes van de finale te genieten. En die was onverwacht spannend. Voor diegenen die alles hebben gemist; hier de finale; en als je nog wilt genieten van de highlights van het hele tournooi;
Is het je ook opgevallen? Geen schwalbes, geen voetbalspelers die als door de bliksem getroffen dood neervallen, geen getier tegen de scheids, gewoon een heerlijke pot sport. Zie daarover dit aardige artikel van Thijs Zonneveld in de Nu. Zo is het maar net. Voor jullie ook een spannende week met het wereld kampioenschap korfbal nietwaar? Ze staan al in de halve finale.

Vanwege het zomers gevoel de avond ervoor trotseerden we de wind en aten we lekker rond het vuur. De avond daarvoor had ik mijn praktijk langs gehad (afscheid). Ik had 2 kg gehakt gebruikt om chili con carne te maken. Samen met 2 zalmtaarten en een grote bak avocado/krab/pasta salade moest dit toch genoeg zijn om het hele weekend door te komen. Aten die collega's toch alle chili op.

Gelukkig had Guy nog wat lam meegenomen. Was wel een gezellige avond trouwens. Nienke en ik kregen van de nurses beiden een fraaie pounamo hanger, heel persoonlijk.

Ben volop bezig met het nieuwe project; Nienke sauna. Het weer wil echter niet meewerken. Zodoende zit ik af en toe in de schuur de tuinset in de teak olie te zetten. Komt mijn broodverdienende vrouw daar gisteren klagen dat ze gehoopt had dat het huis warm zou zijn en het eten klaar. Ik had niet gezien dat het alweer half zeven was en bovendien niet begrepen dat de rolverdeling al ouderwetse vormen had aangenomen. Anyway, vanavond staan de pantoffeltjes klaar!