22 oktober 2017; Back on the South Island

Tijdens het lezen even luisteren naar een heel erg fraai nummer van Glen Hansard dat ik net weer ontdekte, Bird of sorrow van zijn CD Rythm and repose;

Ik ging net zitten om mijn bijdrage te schrijven toen de hele kamer begon te schudden. Een naschok van 5.4 op de schaal van Richter in Kaikoura. Die volgde op een lichtere en een paar andere een paar dagen eerder.

Dan was het in Reefton, waar ik vorige week nog was wel wat rustiger. Zowel in de praktijk als in het dorpje gebeurde eigenlijk niets. Omdat het weer meezat kon ik elke avond de knie even testen met een wandeling langs de Inangahua river die het stadje begrenst. De laatste dag heb ik zelfs een bergje beklommen en 350 meter gestegen. Dat was nadat ik een stuk gesmokkelde lava uit mijn knie verwijderd had. Na anderhalve maand was een wondje nog steeds open en ineens verscheen er een zwart stukje van een halve cm lengte, een lava splintertje. Laat het de Galapagos autoriteiten maar niet horen want we mochten absoluut niets meenemen. Oeps, nog eentje van 2,7.

Daarna een stukje Kiwi logica. Ik moest van Reefton naar Kaikoura, een afstand van 250 km. Om daar te komen had men geregeld dat ik eerst naar Hokitika reed (116 km de verkeerde richting op) om vervolgens naar Christchurch te vliegen, een afstand van 200 km) waar iemand me oppikte om me naar Kaikoura te rijden (180 km). Dat schijnt handiger te zijn. Anyway, ik had een mooie rit langs de Westcoast en een fraaie vlucht over de Alpen. Zag daarna hoe de SH1 tussen Christchurch en Kaikoura er aan toe was. Die is open, dat wel, maar het ziet er niet echt florissant uit. Diverse stukken zijn eenbaans en de bergen direct boven de snelweg zien er dreigend uit. Kan me haast niet voorstellen dat wat ze doen (weggraven) echt gaat helpen. Bergen betekent erosie en dat proces gaat door. Tunnelbakken lijkt mij een betere oplossing. Ik werd opgepikt door een Kaikoura councillor die me vertelde hoe hij de damaging aardbeving in Kaikoura had doorstaan. Probeerde fietsend zijn huis te bereiken terwijl rots blokken zo groot als vrachtwagens naar beneden kwamen. Sommige inwoners werden en gedroegen zich als victims terwijl anderen boven zichzelf uit stegen. Vaak zelfs mensen waar je het niet van zou verwachten. Omdat Kaikoura meer een rural society is zijn de mensen meer stoicijns en down to earth. Derhalve was het met de mensen niet zo erg als in Christchurch (stadslui). Heb hem gevraagd wat we van die beving kunnen leren; 1. Zorg dat je er echt klaar voor bent (wij zijn behoorlijk voorbereid), 2. Heb voldoende brandstof (moet ik nog wat aan doen) en denk niet dat je met een 30.000 l. watertank voldoende drinken hebt, veel van die dingen explodeerden tijdens de beving. We moeten dus een extra vat hebben die altijd vol is (juist de gedeeltelijke gevulde tanks gingen eraan). En een paar dozen wijn in de garage! 3. Communicatie lijnen zijn vaak stuk, denk aan internet via een satelliet.

Nu weer in Kaikoura dus. Deze foto maakte ik op de vroege morgen terwijl ik naar het werk liep. De Kaikoura ranges aan de linker kant, de zee recht vooruit en ons ziekenhuisje aan de rechter zijde.

In het weekend tijd voor nog wat wandelingen. Durfde nog niet echt de bergen in te gaan en dus werd het een coastal walk.

Wow, ineens gaat het fire alarm af in het hotel. De buren hebben hun keukentje in lichterlaaie gezet. Je kan niet zeggen dat het hier saai is. De seals lagen er echter tijdens de wandeling wat verveeld bij.

Des te meer herrie bij de kolonie nestende sea gulls.

Na een 4 uur durende wandeling kon ik niet gewoon langs het pier hotel lopen waar heerlijke luchtjes naar buiten kwamen. Ach, wat calorietjes eraf gelopen, dan mag zo'n seafood platter met een pintje Speights wel. Wat een view!

Dagje later heb ik de auto van de Thuiszorg even geclaimd om zuidelijk naar Orao te rijden voor de Haumuri Bluff track. Een track langs de kust, waar de trein ook gaat. Dat ging in het verleden niet altijd even goed. Hier de roestige overblijfselen van een trein die onvrijwillig het sop heeft gekozen.

Klein vriendelijk vriendje.

Een seal houdt de wacht!

Wat een plekje dit. Heb hier heerlijk zitten lunchen. Machtige golven, nieuwsgierige seals, een amazing view, twee kleine watervalletjes en een lekker zonnetje. Paradise.

Ahhhhhh.

Helaas, het eind van de track. Naast deze 16 km lange tunnel zou een track naar het strand gaan. Ik geloof best dat hij er was, maar nogal overgroeid. Helaas geen machete bij me en dus zat er niets anders op dan om te keren. Geen angst voor treinen omdat noordelijke een slip het spoor blokkeerde.

Nog even wat lekker makertjes.

Nog een weekje, dan vlieg ik weer op huis aan. Er wordt alweer aan alle kanten aan me getrokken. Doe het echter toch maar even rustig aan. Blijft een leuk vak, maar ook stressvol.

14 oktober 2017: De laatste etappe, Panama

Het lijkt al weer zooo lang geleden die fantastische trip maar hier is dan eindelijk de laatste etappe (door Nienke). Die lieve Deb had krukken geregeld voor Hans en zo stond ze ons op te wachten op de airport, helemaal super! In Te Horo hebben we nu als aandenken Panamese krukken - weer eens wat anders dan de fridge magnet!
We waren een uurtje binnen bij Deb toen de deurbel ging en mijn vriendinnen voor het leven Annemiek en Suus op de stoep stonden! Superleuk natuurlijk - van Annemiek wist ik dat we elkaar zouden zien maar dat Suus er zou zijn was een complete verrassing -  zo cool en zo lief dat ze allebei helemaal naar Panama kwamen.

Na een jetlag laat glaasje op het terras zagen we elkaar de volgende dag bij de ferry naar Cantadora, een van de vele eilandjes op een uurtje varen van Panama City. Hans had over aandacht niet de klagen en kon ondanks de knie zeker lachen. Been gestrekt op de coolbox met koude biertjes, bubbels en lunch.

Het was het perfecte uitje voor Hans want we gingen op whale watch en werden op onze wenken bediend. Deze groep van 4 whales zommen voor de kust van het eiland, zo dichtbij en vier tegelijk - daar moet je in NZ toch wel meer moeite voor doen.

Hier nog geen regels hoe ver bootjes van whales af moeten blijven en zoals je kan zien aan de foto's waren we erg dichtbij en zwommen ze zelfs onder ons bootje door.

Als Nederlandse Kiwi heb ik daar gemengde gevoelens bij want die regels over afstand zijn er niet voor niets - maar dit is Panama dus je geniet gewoon.
Het is en blijft een spirituele ervaring, deze majestic animals, zo krachtig en machtig aan je voorbij te zien trekken.

'Traantje weg pik' moment, kan niet anders zeggen. En wat heerlijk om dit met z'n vijven te kunnen ervaren.
De volgende morgen gingen de vier dames snorkelen en Hans bleef in de B and B. Werden we nog een keer getrakteerd op een groep van nu 6 whales, echt ongeloofelijk - helemaal super.

Dit filmpje van een duikende bultrug is geschoten door Suus.

Hier gingen we even het water testen en onze schoonzwem kunsten vertonen - yeeehaa in Panama!

Na alle whale excitement gingen we naar een klein eilandje om even wat te drinken - blijkt er in die coolbox heerlijke verse tuna te zitten die onze stuurman klaar maakt met verse ginger op een paddle.

Lunch is served - how awesome is that? En lekker.........yum

The Cantadora crew op weg naar het eiland - very happy after a great morning

Op naar de B and B, geboekt door Annemiek die al een keer geknuffeld had met de herten die denken dat ze honden zijn. Helemaal grappig die beesten, ze zijn wild maar omdat ze gevoerd worden komen ze terug en met name de jonkies zoals deze zijn super tam en nieuwsgierige. Prima geslapen en heerlijk gegeten daar met veel te veel wijn natuurlijk maar zo bijzonder om daar met elkaar te zijn, geluksvogels zijn we.
We waren ook een lokale bezienswaardigheid aan de picknick tafel langs de weg met onze meegebrachte gin-tonics en hapjes.

Hoe lief is dat zou Debby zeggen.
Later hoorden we dat de Duitser, die de B and B runt, de uitvinder van het pyramide spel in Duitsland was - zodat hij nooit meer terug kan voor familie bezoek. Tsja, Zuid Amerika zullen we maar zeggen.
Het volgende filmpje van een groep walvissen die we de tweede dag zagen is weer met dank aan Suus

Na ons tweedaagse eiland avontuur nog heerlijk uit eten in Panama oude stad - en toen namen we afscheid van Miek, die de volgende rustig aan deed vanwege werken op de terug vlucht. Deb liet ons en Suus het Panama kanaal zien -dat is very impressive. Staaltje engineering van heb ik jou daar. Er was net een groot schip doorheen gegaan en we zagen het in werking voor een kleiner schip. Het nieuwe kanaal zie je in de verte liggen.

Weer had Deb het super voor elkaar door een bootje te regelen waarmee we het kanaal op gingen, je ziet een foto van een van mega schepen hieronder. Vanaf het kanaal sloegen we een zij arm in en ineens; wow je vaart door de jungle!!

Helemaal fantastisch, zo groen, die kleur is echt fantastisch. En toen spotte Hans een toekan, wat een prachtig beest toch.
Op deze foto zie je een alligator zwemmen.

De bootman bracht ons naar twee plekken waar apen verzamelen en daar heeft Deb banaantjes gevoerd aan deze cute guy op de foto. Heel vlug en schattig - maar moet eerlijk toegeven dat ik het prima vond dat zij ze aan het voeren was en niet ik. Ben niet zo'n held als het op apen aankomt. Klein trauma-tje van die nasty baboons in Gibraltar en de Apenheul....

De gigantische container schepen die zich door het kanaal persen - very impressive. Hier op de zee arm ten noorden van het kanaal.

Op de terugweg naar de steiger - Suus moest een taxi gaan nemen om naar de airport te gaan (in de hoop dat ze meer terug kon - wat lukte!) - voeren we nog langs een Indianen dorp waarvandaan deze dame in kayak kwam peddelen.
Wat een plaatje he?
Het is geweldig hoe je in Panama op een half uur rijden van het centrum ineens zo de jungle en de rust kunt ervaren - heel bijzonder.

After dinner en drinks even los gaan op de favoriete nummers - altijd heerlijk! Deb moest mij natuurlijk wel even haar salsa moves laten zien - we just love dancing!
De laatste twee dagen in Panama waren als gevolg van 'de knie' helaas gevuld met dokters en apotheken bezoek en airlines bellen om te proberen vluchten aan te passen. 30 minuten in de wacht hangen is heel gewoon... We waren zo blij dat we bij Debby waren en zo dankbaar voor haar hulp want ik weet niet hoe we alles zonder haar in een stad die je niet kent hadden kunnen regelen. Na een heerlijke laatste diner in de oude stad vlogen we met onze een latere vlucht dan gepland met (Hans in business class) naar Santiago - waar we door de late arrival onze geboekte aansluiting misten.

Na letterlijk uren in de wacht hangen in Panama om het tweede deel van de vlucht te regelen hadden we besloten om gewoon maar te gaan. En daar stond ik dan om 1.30 's nachts het verhaal te doen aan de balie met als uitkomst dat ik twee nieuwe tickets kocht voor Maandag avond vliegen - het was Zaterdag nacht laat op dat moment. Zondag vlucht zat bomvol, niks aan te doen.

Economy tickets gekocht op de rij met 'extra' beenruimte waar ze ons al meteen incheckte - de dame was heel helpful dat wel. Business class was USD 12,000 - dat was toch wat te gortig zonder te weten of de verzekering iets zou vergoeden.... na 5 dagen nog steeds geen bericht van de verzekering - die service was ronduit slecht te noemen. pas toen we al weer thuis waren accepteerden ze de claim......
Anyway, hotel accross the road was ook vol die nacht en dus eindigden we om 2.30 am in het airport hilton hotel paar km verderop. Daar moesten we nou de tijd volmaken, 2 langen dagen.
De kamer was gelukkig prima en we hadden films om te kijken en hebben veel geslapen, erg moe na al het gedoe en het zeer volle reisprogramme. Ook kon ik nog even zwemmen en de sauna in, altijd lekker.
Hier proost ik met de laatste Pisco Sour van de vakantie - ok nog eentje dan!

In Panama waren we naar een dokter geweest omdat de verzekering eist dat je een medische verklaring hebt die aantoont dat er ook echt wat met je is (op zich niet onlogsich).
De verzekering eiste vervolgens dat ook in Santiago er weer een dokter naar de knie moest kijken en verklaren dat Hans kon vliegen.
De balie van het hotel belde een lokale dokter en dit was 'm dan. Catweazle - hij keek ernaar en deed vervolgens heel frummelig een pleister over het gaatje om de randjes naar elkaar toe te trekken. Nou ja, hij vond denk ik dat -ie iets moest doen. Gelukkig tolkte de leuke meid van de receptie want hij sprak geen Engels, wel Frans omdat hij ooit in Belgie had gewerkt. Maar mijn medische Frans is ook zero, dus fijn van die tolk.
Affijn weer een briefje erbij en even USD100 afrekenen voor die pleister. De volgende dag hadden we al een late checkout om 3 uur en besloten we maar naar de airport te gaan. Achteraf niet zo slim want je vergeet even dat je pas 3 uur voor je vlucht kan inchecken (en dat was om 11 uur 's avonds...). Vandaar dat de meneer van de rolstoelen Hans hier parkeerde en er vervolgens niets gebeurde.

Daar kon ik effe helemaal niet meer tegen na al het gedoe - dus ik ging naar de balie voor preference inchecken en deed mijn verhaal. Gelukkig waren ze heel aardig en konden we onze koffers kwijt. Daarna wij met rolstoel naar de lounge en daar de volgende lange uren doorgebracht met lezen, eten en series kijken (Hans). Zoals jullie weten - we made it home - en de knie zit dicht. Hans loopt nu elke avond in Reefton langs de rivier dus het gaat de goed kant op.
Ben nu begonnen aan Spanish op TedEx - want een beetje meer Spaans is toch wel essentieel in Z- Amerika. And we'll be back - for sure!

2 oktober 2017: Machu Picchu, Peru (en vandaag 24 jaar getrouwd)

Helaas voor Nienke moesten we alweer voor dag en dauw op om onze vlucht naar Peru te halen. Daardoor konden we wel van de opkomende zon over het Andes gebergte genieten.

In Lima waren we de eerste bij de band. Nienkes koffer kwam er ook als eerste uit. En daarna......... Niet die van mij. Voor de 6e keer in mijn reis carrière raakte mijn koffer zoek. Gewoon met Nienke en Debby, die we daar ontmoeten, Cuzco in. Die koffer komt wel weer.

Geen lego, maar het past wel allemaal precies in elkaar. Door zo te bouwen met 'interlocking' stenen blijven de muren ook tijdens aardbevingen staan. Kunnen ze elders nog wat van leren.

Restaurantje zoeken aan dit leuke pleintje. Eentje waar ze local food serveren. Helaas hier ook alweer een McD. en KFC.

Alpaca! Heerlijk. Wellicht moeten wij onze koetjes maar gaan vervangen. Alpaca's zijn leuk, lekker en ook hun vacht is goed te gebruiken. En een vriend had er ons nog wel twee aangeboden, maar Nienke was bang voor ze. Ja, inderdaad zie je een glaasje wijn. Eentje maar. Vanwege de hoogte ziekte (we kwamen van zeehoogte en Cuzco ligt op 3400m) is alcohol niet aan te raden. Gelukkig hadden we pilletjes, want voor de aangeraden 2-3 dagen  acclimatiseren hadden we geen tijd.

Krijg er inderdaad geen mes tussen. We staan hier in het voormalig  paleis van de Inca heersers.

Dat wat er nog van over is dan, want de katholieken hebben er gewoon een kerk met een abdij op gezet. As you do.

We zaten in een leuk hotelletje, vrijwel in het centrum van Cuzco. Binnen terrasje en krakende trappen, sfeer! Kan ik jullie aanraden.

Na onze dag acclimatiseren (lekker door de stad lopen, paar musea bezoeken en de heerlijke kleurige markt) gingen we naar de Sacred valley, naar de ruïnes van Pisac. Uiteraard staan hier ook weer onze 'beste vrinden' al die kleurige dingetjes waar ik nou al jaren naar op zoek was. Alleen de flesseopener met Lama hoofd hadden ze niet, uitverkocht!

Op deze overzichtsfoto kun je de fraaie terrassen zien die bij de Inca citadel hoort. Hier werd geëxperimenteerd met het groeien van aardappelsoorten. Ze hadden wel 3800 soorten. En dan schildert van Gogh zo'n saai doorsnee gezinnetje met gewone Hollandse piepers.

Hier is het toch echt mooier. Allemaal gebouwd in het begin van de 15e eeuw (en door de Spanjaarden aan het begin van de 16e eeuw verwoest).

Onderweg komen we een processie tegen. Grappig is dat ze het vernietigen van hun cultuur door de Spanjaarden maar niets vinden, maar de opgedrongen religie staat daar blijkbaar buiten.

Daarna gingen we naar Olantaytambo, waar een gigantisch Inca vesting staat. Ook hier weer enorme terrassen.

Aan de overkant zien we de opslag schuren, zo gebouwd dat de wind die er door ging het graan droog blies.

We wandelden tegen de avond even door het stadje en zagen deze twee dametjes die hogerop iets in een stroompje gooiden en dan hard naar beneden renden om het daar weer uit het water te vissen. Toen ze door hadden dat ik ze fotografeerde moest er betaald worden. Vroeg geleerd ..... Deze foto kost dus 2 Sol.

Een soort Orient express dinner 's avonds in het restaurant dat in het station was gevestigd. Prachtige treinen gevuld met optimistische of uitgeputte wandelaars passeerden regelmatig. De keurig in uniform gestoken staff (zeker 3 per wagon) leidde alles in goede banen met hun fluitjes en eindeloze lijsten. En het eten was ook nog goed. Vooruit, nog een pisco sour dan. En speciaal voor Debby een passend muziekje.

De dag erna moesten we alweer vroeg uit de veren. De trein in om er bij km 104 uitgegooid te worden op. Daar begon onze Inca trail. Er was in ons reisschema geen tijd voor de klassieke 4 daagse Inca trail en dus deden we de laatste 2 dagen ervan in 1 dag. 700 meter klimmen in een dag (Machu Picchu ligt lager dan Cuzco).

Af en toe mocht er even gerust worden bij een stroompje, maar we hielden de pas erin want aan het eind was de beloning.

Daar in de diepte ligt de Urubamba river waar de trein langs loopt. Ons vertrek punt ligt nog een eindje om de hoek.

Onderweg Inca ruïnes en prachtige vergezichten zoals hier bij de ruïnes van Winay Waina, hetgeen 'Forever young' betekend. Ik zal eerlijk zijn, zo voelen we ons niet, al hijgend en puffend. Je weet het, klik op de foto's om ze groter te zien.

Fantastische ruïnes en petje af voor die Inca's, die klommen wat af zeg. Alhoewel, met de Lama's en Alpaca's gaat het wel een stuk makkelijker. De Inca rulers werden bovendien gedragen.

Ook hier weer enorme terrassen. Onze gids vertelde dat dit een soort agrarische universiteit was geweest.

Hier en daar lijkt het wel wat op het zuider eiland in NZ.

Vooral niet naar de afgrond kijken Nienke! En ik denk ook niet dat het verstandig is om op deze balustrade te leunen! Wat zou die Inca heerser hebben gedacht toen hij hier uit het raampje van zijn draagkoets keek? Gelukkig zijn we bijna bij de top.

En dan is de beloning daar. Inti punku (de Sun gate). Wow. Ineens ligt Machu Picchu voor je. Zo mooi. En wat een mazzel hebben we met het weer.

Na een dag klimmen deze view. Omdat het al later op de dag is zijn de meeste toeristen al naar huis en light Machu Picchu er verlaten bij. Hebben we geen problemen mee! Die piek daar op de achtergrond gaan we morgen nog beklimmen!

Een terugblik naar de Sun gate (die inkeping in het midden). Je kan je voorstellen dat het even duurde voordat Machu Picchu ontdekt werd door de Westerse wereld, het ligt goed verscholen. Een andere site, Paititi, werd slechts 10 jaar geleden ontdekt.

Lama's, Alpaca's, ik zie het verschil niet, maar de Alpaca's smaken beter.

Dat zeg ik, beloning.

Gelukkig is het inmiddels routine voor Nienke, we mogen/moeten er de volgende morgen weer heel vroeg uit. Om Machu Picchu te kunnen zien en ook nog die piek te willen beklimmen moeten we een lange dag maken. Als compensatie zie dan zie je natuurlijk wel de zon opkomen.

Lama/Alpaca wijst de weg.

Gisteren waren we nog vol vuur, maar vandaag zat er toch wat zuur in de kuiten en lijkt die piek in de verte, de Huayna Picchu, toch wel hoog. Bijkomend probleem is dat hoe we ook kijken, we zien geen pad omhoog. Toch nog weer even 300 meter omhoog erbij vandaag.

Niet overal zijn de muren zo nauwsluitend. Alleen de vertrekken van de Inca heerser heeft de fraaiste muurtjes.

Desalniettemin imposant.

Allemaal met de hand gehouwen!

Dapper begonnen we aan de steile klim naar de piek van Huayna Picchu. Gelukkig komen er regelmatig mensen naar beneden en krijg je, terwijl je doet alsof je helaas even moet wachten, op adem te komen. Stomme teenagers met hun energie! Totaal geen respect, gewoon langs je lopen alsof het helemaal geen moeite kost.

We made it. We zijn bij het complex van de opperpriester en de maagden.

Machu Picchu vanaf de top van  Huayna Picchu. Wij mogen even poseren (= uitrusten) voordat we weer helemaal naar beneden moeten.

Nog een keertje dan omdat het zo mooi is.

De vertrekken en terrasjes van de priester.

Ik kan hier rustig nog een paar daagjes rond kijken. Je snapt wel waarom ze deze plek hebben uitgekozen. Onvindbaar, goed verdedigbaar, schitterend uitzicht, frisse lucht en dicht bij de zon.

Vaarwel.

Nienkes bewijs!

Tegen borreltijd, in de trein terug naar Cuzco, hoeven we geen rekening meer te houden met de hoogte ziekte! Dat wordt gevierd.

Als afsluiting van een prachtig avontuur in Peru gaan we 's avonds weer heerlijk eten, we eten 'cuy', ofwel guinea pig (cavia). Het is erg lekker, maar een beetje zoals met kwarteltjes, erg veel bot. We nemen afscheid van Debby en maken ons op voor de reis naar de Galapagos. Debby zien we weer in Panama. Gelukkig mogen we weer vroeg op!
De Galapagos hebben we vorige week laten zien, dus de volgende keer wordt het Panama.