30 april 2013: Italy

Een vliegveld, mensen die komen en weer gaan. De enige taak van een vliegveld en een vliegtuigmaatschappij is om dit zo soepel mogelijk te laten verlopen. Bij de sollicitatie procedure in Shang Hai wordt er echter gekeken naar specifieke kenmerken. Je moet in staat zijn mensen in opperste verwarring te kunnen brengen. We zagen een bordje met de tekst 'you are here', verder niets. 'International connections' met een pijltje rechtdoor. Hadden we dat gedaan dan waren we nu waarschijnlijk nog steeds door de riolen van Shang Hai aan het dolen. En dan het gezicht van zo'n staff member, je vraagt iets en dan kijken ze je aan met een gezicht van 'ik hoor iets, maar ik zie niets', dan vindt een of ander stoompje zijn weg en begint zich een op een glimlach lijkende grimas te vertonen en komt er een antwoord uit op een vraag die hij gisteren waarschijnlijk bij de plaatselijke pubkwis had gehoord. Met vlag en wimpel geslaagd. Anyway, we belanden uiteindelijk in een koffie tentje vlakbij de vertrekbalie. Om ons heen horen we de geluiden van leeglopende putjes (etende Chinezen) en het inmiddels bekende 'chchchchoooooooii, tfffft' waarmee de keel van de aanwezige vloeistoffen wordt ontdaan en vervolgens op een daarvoor bestemde of onbestemde plek worden gespuugd. Waren de vluchten met Air New Zealand weer ouderwets goed, met Air France was het een drama. Aan boord was alles vies. Van het voedsel tot de toiletten, van de tv-schermpjes tot de stoelen. Enfin, uiteindelijk landen we voor ons gevoel in Lille en tuften vervolgens langzaam naar Charles de Galle. Waarom haast maken, we waren tenslote toch al ruim te laat. Onze voorstel voor enige hulp van de Air France staff in een poging ons vliegtuig naar Pisa nog te halen werd weggewuift, was niet nodig, tijd zat. Met behulp van verkeerde aanwijzingen van de stewardes, uiterst behulpzame customs officers (moesten onze rugzakken minitieus bekijken) en de vliegveld bus (het vliegtuig naar Pisa stondbij terminal G2, ongeveer halverwege Parijs en Pisa) kwamen we hardlopend en hijgend bij de vertrek balie aan die net dichtging. We mochten nog mee. Van mijn geruststellende verhaal tegen Nienke, dat als je koffers aan boord zijn ze je echt mee laten gaan, want anders moeten die er eerst weer uit, bleek niets te kloppen. Onze koffers waren immers niet aan boord. En zo zaten we 38 uur na ons vertrek thuis in een hotel kamer in Pisa, zonder koffers. Op het vliegveld hadden we een emergency kit gekregen met wat toilet spullen van niet-te-hard-poetsen-anders-breekt-je-tandenborstel-materiaal en een heus wit t-shirt. Sokken en ondergoed daar doen de Fransen niet aan. Gelukkig hoosde het in Pisa en zo konden we de reis ellende lekker van ons af laten spoelen. Wat kunnen die Italianen toch lekker koken. In no time waren we dus toch op vakantie. Onder ons appartement zat echter wel een Chinese kleding winkel en de eigenaar daarvan besloot rond 5 uur in de morgen zijn rolluiken te gaan smeren: chchchchoooooooii, tffffft!  Inmiddels hebben we er een dagje Pisa op zitten en hebben we de cinque-terra gelopen. Het weer is maar zo zo, maar zoals gezegd, het eten ...... Gisterenavond kregen we als voorgerecht in een lokaal restaurantje in Manarola 12 kleine visgerechtjs, als voorproefje op de hoofdgerechten. Daarna rode tagliatella met lobster, heerlijk. Dat was het voor vandaag, het ontbijt staat de wachten en daarna de trein naar Lucca. Ciao!

17 april 2013: Klagen over een wachtlijst???

Het is in Nederland zo slecht nog niet, hoewel die minister van Volksgezondheid..... De tuthola is er nu zelf achter dat de door haar eigen partij gecreeerde wantoestand in de zorgverzekeringssfeer te gek voor woorden is. Wellicht kan ze de heren (zal de namen niet nog een keer noemen) een polibezoekje aan de nieuwe Volkskrant verslavingskliniek (geld, geld, geld) aanbieden. Een tijdje terug scheef ik over een dame die wat vreemde symptomen aan me presenteerde die me aan een longtumor deed denken. Die had ze dus ook. Ze is onlangs, twee maanden nadat ik haar gediagnosticeerd had met longkanker in het ziekenhuis overladen, aan longembolieën, op de dag dat ze de via de reguliere zorg geplande biopsie van haar tumor zou hebben. U leest het goed, twee maanden! En dat terwijl ik de casus op een presenteerblaadje aan de longarts had aangeboden. Nog wat brieven over heen gegaan (eenzijdige berichtgeving overigens) maar helaas. Specialisten triëren hier de verwijs brieven en zij bepalen zelf wat spoed is en wat niet. Deze casus werd dus niet hoog geprioriteerd. De biopsie had ze een paar dagen eerder laten doen in een privé kliniek (dan kan het wel snel), op eigen kosten. Omdat ze benauwd bij ons binnenkwam een paar dagen later had ik haar direct laten opnemen in het ziekenhuis onder verdenking van een long embolie. Een paar dagen daarna kreeg ze waarschijnlijk nog een paar nieuwe embolieën en overleed op de röntgenkamer. Haar man vertelde dat het een eeuwigheid duurde voordat ze de reanimatie kar ter plaatse hadden. Uiteindelijk denk ik dat haar een boel leed is bespaard gebleven. De diagnose was niet best en de uitkomst was waarschijnlijk nooit anders geweest, maar het feit dat ze in al die 2 maanden slechts eenmaal een longarts heeft gezien (en dat nadat een hooggeplaatste kennis van haar een vriendje in het bestuur had gebeld) maakt het allemaal heel erg droef. Dit is het gevolg van een slecht georganiseerd ziekenhuis die veel meer bezig is om de instroom te beperken en budgetten dan zich zorgen om de patiënt te maken. Een van de vreemde capriolen die de specialisten hier uithalen is de zogenaamde virtuele poli. Zonder dat ik erom vraag wordt mijn verwijsbrief naar de virtuele poli gestuurd en wordt de casus zonder enig onderzoek of enige anamneses door de specialist beoordeeld. Ik kreeg dus een brief van een neuroloog terug dat hij mijn verwijzing had gelezen, eerdere EHBO bezoeken en bloedonderzoeken had bekeken en tot de conclusie was gekomen dat een poli bezoek niet nodig was en dat de symptomen van de patiënt wel weer zouden weggaan. Die symptomen waren concentratie problemen, het niet op woorden kunnen komen, hoofdpijn en duizeligheid. Op de dag dat de brief van de specialist binnenkwam was de patiënt die ochtend met een zwaar insult opgenomen en bleek hersen metastases te hebben. Ook deze nog jonge man (voor de 40) is inmiddels overleden. Dit alles heeft niet eens zozeer te maken met slechte specialisten of ziekenhuizen, maar met name met overheden en budgetten. Door de beperkte budgetten zijn er stroperige structuren ontstaan die moeten proberen de kosten in de zorg te beperken. Helaas kosten die apparaten zelf al enorm veel geld maar het systeem faalt ook en de kwaliteit van de zorg leidt er onder. Het laatste woord is hier nog niet over gesproken, hoewel we alweer 2 weken aan het wachten zijn op een afspraak met het ziekenhuis om de gang van zaken met hun te bespreken. Niet best. Genoeg geklaagd, hoewel, het mag. Het maakt het er allemaal niet leuker op. en denk niet dat dat in Nederland niet kan gebeuren, gewoon een kwestie van tijd als het bezuinigen zo doorgaat.
Leuke dingen dan.
Omdat we binnenkort noord Italië onveilig gaan maken hebben we de lijst met potentiële 'house sitters' nog eens doorgenomen. Beetje ballotage hier en wat omkoperij daar hebben we uiteindelijk twee oppassen gevonden. De beide dames (inclusief een vriend) werden uitgenodigd om aan de dieren voorgesteld te worden en ik dook de keuken in om wat sushi te maken. Zoals gebruikelijk schiet ik nog wel eens uit met voedsel, maar deze keer was het wel heel bont. Op tafel een klein deel van het aanbod. Van de rest hebben Nienke, Judith en ik nog twee dagen gegeten en ik zelfs nog een keer geluncht. Beter te veel dan te weinig zullen we maar zeggen. De dames zijn geïnstrueerd en weten waar de 'house manual' ligt (12 pagina's dik?). Heb me een ongeluk gehakt aan hout en de schuur ligt weer lekker vol. Wel nodig want het weer is volledig omgeslagen. Het giet en giet. Ik moet eigenlijk zo meteen gaan tennissen, maar ben bang dat dat niet doorgaat. Dit is niet onze gewone competitie, maar een select gezelschap. Vorige week speelde ik voor het eerst mee en het was geweldig, lekker hoog niveau. Je speelt 3 sets. Na 2 uur was het 6-7 7-5. De anderen waren allemaal al lang klaar en gelukkig voor hen scheurde mijn partner zijn hamstring. Daardoor konden we toch nog op een redelijke tijd naar de kroeg en dat was heel erg gezellig. Vanavond waarschijnlijk dus geen tennis, maar deze club heeft besloten altijd bij elkaar te komen en kan er niet gespeeld worden, dan gaan we gewoon eerder naar de kroeg. Dat zal het vanavond dan wel worden.

Verder is hier de rust nu echt weergekeerd. Judith is na haar tweede bezoek (die hostels worden eentonig en wij blijkbaar niet) vertrokken naar Sydney en daarna Bali, arme studente. Hebben wij alle tijd om Italië voor te bereiden. De diverse hotels zijn geboekt en de museum kaarten voor Florence liggen klaar. Ook een avondje Verdi in de arena van Verona is geboekt. Wij maar denken dat het rustig zou zijn in Italië en dat we nog wel tijd hadden om leuke hotelletjes te boeken in Venetië. Geen idee of er een postzegel verzamelaars conventie is of zo, maar alles zat al behoorlijk vol. We konden alleen nog in de duurdere hotels terecht. Afzien dus, ja je leest het goed. Afzien want mijn garderobe bevatte volgens Nienke geen zaken die naar Italiaanse maatstaven acceptabel genoeg waren voor restaurants, het dure hotel of de ballet avond in Verona. Mmmm. Vanmiddag dus met Nienke naar de Katmandu (?) om daar 'nette wandelkleding' uit te zoeken. De nieuwe shorts gingen nog wel, maar de polo die ze me aan wilde smeren heb ik afgewezen. Dat is er zo een waarin een gepensioneerde ambtenaar zijn poedel in uit laat, brrr. Ga gewoon met een vrijwel lege koffer en vraag in Milaan Berlosconi wel om advies. Kleding natuurlijk!!
Als laatste dan toch nog een medisch dingetje. Hilarisch. De kranten schrijven hier de laatste tijd alleen maar over schandaaltjes bij de overheid, maar ook in de medische wereld (hoewel het bovenstaande verhaal de krant wel niet zal halen. Zo zijn er onlangs enkele mensen berispt die van een bekende cricket speler die in het ziekenhuis lag röntgen foto's hadden bekeken zonder enige behandel relatie te hebben. Deze is echter nog leuker, het gaat over een man die 'in de badkamer per ongeluk op een verdwaalde aal was gaan zitten'. Natuurlijk wilde iedereen dat zien. In deze digitale wereld wordt echter alles gelogd en dus zijn ze de pineut. Hij had iemand nagedaan want in China was iemand hem al voorgegaan. Wat mensen niet verzinnen, schreef zelf al eens over een patiënt die 'in de badkamer per ongeluk op een trekhaak was gaan zitten'. De moraal van dit verhaal; geen uit de kluiten gewassen goudvissen of auto onderdelen in de badkamer, en als je het al doet, zorg dat je niet uitglijdt!
Nog even een nabericht. Banen van water ontdaan, begonnen met spelen. Ging heel lekker. In no time de eerste set gewonnen, maar had telkens het idee dat mijn snaren raar deden todat ik ineens voelde dat mijn racket gebroken was, de 3e in 5 weken! Natuurlijk waren ze allen tussen de 8 - 15 jaar oud dus je kan het verwachten, maar allemaal tegelijk? Anyway, daarna begon het te gieten en zijn we in de kroeg beland en het was weer heel erg goed, echt een leuke club. Ga ik nog veel plezier mee beleven.
En dan nog de marathon van Boston...... Music is van Michael Andrews - Mad world:

6 april 2013: Hawkes Bay en het mysterie van het Ministerie

Hawkes Bay, een van Nieuw Zeelands regio's met heerlijke wijnen, zee en bijna altijd zon. Dan is het Paas vakantie, 4 dagen hebben toeristen en locals de gelegenheid om bakken met geld uit te geven. Goed voor de economie en het toerisme. Klinkt logisch niet? Nou hebben de Kiwi's redelijk wat Engels bloed en je kent de Engelsen; rijden jullie rechts? Dan gaan wij links rijden. Met de Engelse slag riep het 'Ministerie Tegen economische vooruitgang' dus dat alles dicht moest. En zo liepen hordes toeristen enigszins verloren van gesloten deur naar gesloten deur door Hawkes Bay. Gelukkig wisten wij enkele plekjes waar horeca gelegenheden wel een klein deel van de Pasen open waren.

In de haven van Napier mochten we dus heel blij zijn dat we de deuren van de Thirsty Whale open aantroffen.

We zetelden ons vooraan zodat we fraai uitzicht hadden op de flanerende jongeren op de kade en bestelden wat drankjes. Dat ging zomaar niet, mevrouw de 'waitress' vroeg op strenge toon of we dan wel van plan waren te blijven eten. Was dat niet het geval dan konden wij de drankjes namelijk op onze dorstige buik schrijven. We moesten zelfs meteen het hoofdgerecht bestellen voordat we onze droge kelen konden bevochtigen. Dat waren de orders van meneer de Minister. Toen Philip en ik even later een tweede pint bestelden kreeg de dame in kwestie bijna een toeval. Dat mocht al helemaal niet van meneer de Minister. Gelukkig was haar mannelijke collega wat minder onder de indruk van het marionetten gezelschap in de Beehive (New Zealands parliament) en hij dumpte, weliswaar vluchtig om zich heen kijkend, snel 2 nieuwe pullen bier op tafel.

Ondanks de Stalinistische manier van bedienen van het plaatselijke huppeltrutje was de ondergaande zon fraai, de wijn (Trinity Hill viognier 2010) heerlijk en de vis van de dag (groper) geweldig. We mochten natuurlijk niet te lang blijven want er zou eens een verdwaalde dominee langs kunnen komen die bij de inspecteurs van het ministerie (geen grapje, die (je zal zo'n baan hebben) waren echt op pad) ging klagen. Dan kreeg je een boete van 1000 dollar. Er zat dus niets anders op dan maar 'huiswaarts' te gaan en in de tuin van ons tijdelijke onderkomen nog een lekker flesje (uit voorzorg maar vast meegenomen uit Te Horo beach) met Kapiti cheese te nuttigen. Bleken we de scrabble weer niet mee genomen te hebben!

De dag erop hebben we Philip en Lineke gedropt voor hun tripje naar de Gannet colony op Cape Kidnappers en hebben we zelf het strand afgestruind onder de white clifs van Hawkes Bay. Daarna lekker de weekend krant verorberd in de locale koffietent daar die gelukkig wel open was.

Nadat we Philip en Lineke hadden opgepikt van hun schoolreisje (zo voelde het echt een beetje; ze zaten natuurlijk niet op de eerste 3 karren en hadden zich onder de bank verscholen toen ze de hoek omkwamen, of waren die anderen nou zo groot, anyway...) moesten we ons voorbereiden op ons dinertje bij Craggy Range winery. Dat was een groot succes, de eend ging prima samen met hun voortreffelijke merlot, etc. etc.

Met name de achtergrond op het terras van Craggy Range (de ondergaande zon achter Te Mata peak) kon onze goedkeuring dragen.

Gelukkig was de Farmers market een dag later wel open, sterker nog, het was belachelijk druk. Vol met mensen die eindelijk een activiteit hadden gevonden in Hawkes Bay. We merkten al snel dat we moesten uitkijken wat we zeiden; het stikte er van de Hollanders. Het nodige proviand werd ingeslagen voor als we voor nog meer gesloten deuren kwamen te staan.

De Art fair op Sileni winery bleek te bestaan uit de crafts van de familie leden van de druiven plukkers. Goed genoeg voor een bemoedigend schouderklopje hier en daar, wellicht een felicitatie appel, maar meer ook niet. Gelukkig konden we nog wel een doos Sileni Semillion in de auto schuiven zodat dit tripje niet helemaal voor niets was. Ook de Chill Pil (funk music) bij the Black Barn winery bleek een hoog amateur gehalte te hebben. In plaats van het zoontje van de eigenaar stond hier een ongeïnspireerde student wat plaatjes van de muziek bibliotheek te draaien. Wel aaridg allemaal, maar niet het lekkere concertje dat wij voor ogen hadden, meer een bittere pil zonder chill. Natuurlijk moest ook Te Mata peak even bekeken worden. De nodige dames gilletjes hielden mij als chauf wakker op de nauwe en steile weg naar boven. Daar troffen we een foto sessie aan van een trouwerij. Dat inspireerden ons tot het maken van ook wat aardige kiekjes.

Daarna werd Ocean beach nog met een bezoekje vereerd. De macht van het Ministerie reikte gelukkig niet zover dat we er niet op mochten, hoewel, het moet gezegd, de strandbewaking was afwezig!

Lekker als jonge honden rondgedarteld in de golven terwijl Lineke nog wat kleur opdeed.

Een koelbox vol lekkernijen weggehapt tussen de hongerige meeuwen.

Zelfs nog een aardig prentje gemaakt van mijn eega. Mocht niet gefotoshopt worden, het was goed zo.

Op de laatste dag bleek echt alles gesloten te zijn, op een fietsverhuur bedrijfje in Clive na. Hawkes Bay heeft vele fietspaden en dus togen we naar Clive. Of we al wel eens gefietst hadden? 'Sir, we're Dutch, we invented the bike, besides, never heard of Joop Zoetemelk? Say no more!'. Vol goede moed vertrokken we voor een 'loop' trip langs de Tuki Tuki river. De dame van de i-Site, waar we na ons bezoekje aan de Hawkes Bay Art Gallery die morgen (was open, maar ze waren vergeten om het iedereen te vertellen en dus waren we de enigen) nog even binnen vielen had ons immers verteld dat Craggy Range open zou zijn. Gezien onze eerdere ervaring daar leek een lunch op hun terras een prima beloning voor onze wieler inspanningen.

Ai, het Ministerie van Uiterste domheid heeft weer toegeslagen. Craggy Range was ($#@%^$@^%#@@) gesloten.

Na het beklimmen van enkele colletjes van de derde categorie (een paar kleine hellinkjes zei de verhuurder nog) koelden we maar af in de vanwege de aanhoudende droogte zeer laagstaande Tuki Tuki river, knagend aan een muesli reep die al een paar jaar was meegereisd in een rugzak.

Uiteindelijk kwamen we nog net op tijd aan bij onze vrienden van Clearview Winery die de dreigmail van het Ministerie blijkbaar niet hadden ontvangen en van niets wisten. Geen punt voor ons, twee luxe platters en een fles Viognier s.v.p. Welverdiend.

Ons bezoek uit Nederland had grootse plannen voor de laatste dag (schuur en kasten schilderen, zeewier bij de kune kune's opruimen, hokken verschonen, etc. etc.) maar die vielen al snel in duigen toen Dirk belde met de opmerking dat het prachtig weer was. Inderdaad helemaal niet onaardig en dus reden we snel af naar Paraparaumu beach waar we Dirk hielpen de boot het water in te duwen en omdat we er toch waren gingen we gelijk maar mee om te gaan vissen.

Geen idee waar het aan lag, maar ze wilden niet echt bijten. Wellicht lag het aan deze zeer vreemde kwalachtigen die in grote getale rond dreven. Weet niet hoe ze heten, maar iets als de Eros-kwal ligt voor de hand. Een kawhai, een parrotvis en een cod (zowaar, na 200 ondermaatse ellendelingen ving ik eindelijk een exemplaar die mee naar huis mocht) verder moesten we constateren dat dat niet genoeg was om de show te stelen thuis, laat staan de dames te voeren.

En dus reden we na afloop nog maar even langs de Pak'n'save waar ik een pakje snapper in de lucht gooide die door Philip keurig werd gevangen. Hij liegt dus niet als hij zegt dat hij snapper heeft gevangen. We konden thuis echter niet goed uitleggen waarom de snapper al in filet vorm kwam terwijl de rest nog door ons in de tuin aan stukken gesneden moest worden.

Uiteindelijk toch een lekker maaltje vis op tafel. Inmiddels is de rust in huize Wairakau wedergekeerd. Al het bezoek is verder gereisd en de dagelijkse beslommeringen (was, dienst, hokken schoon maken, etc. etc. vullen onze dagen weer. Gisteren eindelijke weer eens een lange avond met zijn tweetjes in de hot tub gezeten onder de Melkweg. Heerlijk.