26 mei 2012: Mei zomermaand

Het vliegtuig naar Auckland werd dus net gehaald. Op mijn advies had de stewardes contact opgenomen met Auckland om te melden dat we te laat waren. 'No worries' zei ze, we zouden genoeg tijd hebben. Bleek dat Auckland wel degelijk een busje had geregeld, maar de vliegtuigbemanning vond het niet nodig te vinden dit te vermelden (no worries immers) en daarom kostte deze 'reddingsoperatie' uiteindelijk alleen nog maar meer tijd. De tweede jet was echter ook te laat en dus waren we net op tijd. Beijing was een hele nieuwe ervaring. Ons doorreis formulier meldt dat we 'aliens' zijn. Nadat ik alle drie international transfer balies had geprobeerd bevond ik me in een rij voor domestic transfers (?) om vervolgens met de trein naar Terminal 3 (we moesten naar nr. 2, maar we kregen die kans niet eens) te gaan en via een trapje en een krakkemikke bus op onze bestemming aan te komen. De Spelen zijn duidelijk voorbij. Namen derhalve maar een coffee bij een Chinese Starbucks met Chantal, een toevallige reisgenote uit Paekakeriki, een dorpje om de hoek bij ons. De KLM deed zijn reputatie weer eer aan door een soort aziatische studentenhuisprak voor te zetten, begeleid door een zure sauvignon blanc/chardonnay combinatie (dat mens vroeg me echt wat voor witte wijn ik wilde terwijl ze er maar een had). Moest met enige nostalgie denken aan de aardige stewardes van Air NZ die me bij het verzoek om een tweede Pinot Gris de hele fles aanbood. Op Schiphol wisselden Suus en ik jassen en koppen koffie, waar ze die voor nodig had is me nu nog een raadsel.

 De BBQ met mijn hockeyteam was een succes. Mooi om de oude mannen weer te zien (laatste match was zo'n dikke 20 jaar geleden). Het was zonneklaar waarom het tournooi (reden om een dag eerder in te vliegen) was gecancelled; 50+ blessures te over (overigens traint mijn tennisteam om dezelfde reden ook al een tijdje niet). De koffer met cadeaux en wijn was snel leeg en ik kreeg de indruk dat ze bevielen. Op zondag al meteen de traditionele dubbel tegen mijn schoonbroers en die trok ondanks de hitte nog een aardige schare publiek.

Geert Jan hield de score minitieus bij, meteen de tijd die dat koste benuttend om weer even op adem te komen.

Water, water, water!!! Wie heeft dit in vredesnaam verzonnen, tennissen bij 30 graden.

Geert Jan had zijn krachten verviervoudigd (nadat ik hem bij winst een flesje Palliser Estate chardonnay 2009) en met 7-6 (2), 7-6 (6) werden twee dagen spierpijn ingeluid.
Hollandse asperges in de tuin bij Murielle. Heerlijk.
Dinsdag mijn ouders meegenomen naar Den Haag. Eerst lekker bij Floor en Peter gelunchd. De rode draad door dit verhaal, het prachtige weer, was ook hier weer aanwezig. Dankzij Suus, Floor en Marjolein en Nicky zag het graf er mooi uit. Wat een maffe stad is Den Haag geworden zeg. Door de nog steeds overal aanwezige opgravingen lijkt het wel een aflevering van 'Time Team'. Naast de vertrouwde immer op rood staande stoplichten nu ook op de meest onverwachte plaatsen eenrichtingswegen. Zelfs in Scheveningen haven. Op de een of andere wijze toch bij Simonis beland voor een gezonde portie Hollandse zeetong.
Had ik al iets over het mooie weer gemeld? Reden genoeg om met Han, Maaike en mijn ouders lekker bij de Roetershof te gaan eten. Heerlijke culinaire hoogstandjes in een verder leeg restaurant. Crisis?
Food, food, food. Na een lunch met Klaas en Marjon (eindelijk de foto's van de 3 m. lange shark gezien die hij ving in de Marlborough sounds) nog een traditionele 27 delige Indonesische rijsttafel. Als ik terug in NZ ben mogen de piggies en chooks een week lang al mijn eten hebben. Nog te gaan: 1 tuinfeest en een BBQ. Daarna gelukkig weer de KLM!
Heb inmiddels de koffer vol essentialia zitten, Ben nu de trotse bezitter van de altijd al gewilde EK tuin kabouter. Ook andere belangrijke zaken zoals schoenen, kleding, brilletjes, scheerolie, Bolsius kaarsen, lampen, cadeaux voor Nienke, nog meer cadeaux voor Nienke, aardigheidjes voor Nienke, oranje sokken, veters en petjes voor mijn tennisteam (we krijgen dit jaar voor het eerst oranje shirts van de sponsor), oordopjes, Nederlandse films, etc. Allemaal bij elkaar gesprokkeld ondanks de verzengende hitte. Intussen begint men hier in de EK sfeer te komen. Het feit dat we het songfestival weer in de eerste ronde mochten verlaten weerhield een legertje idioten niet de meest stompzinnige EK krakers uit te brengen die helaas door steun van ons slimme landgenoten de top 10 weer bevolken. Ik verwijs u naar de volgende You Tube pagina met een scala aan beschamende songs. En dat vlak voor de verkiezingen. Ik maak me wel zorgen!

22 mei 2012: Autumn is here again

Hans vertrokken naar een zonnig Nederland op woensdag avond terwijl ik hier zit af te vriezen! Pas de tweede avond in deze herfst dat de kachel echt aan moet, maar daarmee lukt het me maar niet om het cosy te krijgen. Nadat ik naar beneden ben gegaan om de electrische deken op te zoeken belt Hans om te vertellen dat hij vanuit Wellington met vertraging is vertrokken en maar tenauwernood het vliegtuig naar Beijing heeft gehaald. A true Kiwi's 'she'll be allright story' (niet voor Hans zoals we wel weten, die ergert zich helemaal suf!). Dag erna is het zonnig en is de kachel niet nodig en zo blijft het tot en met het weekend. Begin mijn 10 dagen 'alleen' op vrijdag met een avondje voor mijn werk-vriendinnen, even lekker lachen en werkzaken relativeren, altijd erg gezellig. Ben vroeg wakker op zaterdag en besluit dan maar gewoon op te staan, De vroege ochtendzon geeft zo'n mooi licht en het begin van de dag op ons stekkie voelt altijd een beetje als een traktatie als je buiten loopt om de dieren te voeren. Het licht op het eiland, de dieren die je begroeten en nu ook; de vogels die naar warmere oorden vliegen.

Vooral de flitser die afging bij deze foto was grappig, klapperend oren!

Na wat nuttige taken besloot ik lekker een middagje te gaan shoppen en ben goed geslaagd in Porirua mall. Als je last hebt van low self image, moet je daar gaan winkelen goed voor je self esteem want het kan altijd erger. Van de serieuze kant bekeken is dat natuurlijk gewoon triest. Porirua is een van de grote pacific islanders communities in Wellington, hele grote gezinnen, veel werkeloosheid en alle problemen die daarmee samehangen zoals veel ziektes die in NL domweg niet meer voorkomen door veel betere behuizing, veel gangs enzovoort. Affijn, weer lekker terug naar rural Te Horo om even lang via skype bij te kletsen met het Sneek front. Daarna heb ik me op seizoen 4 gestort van Gooische Vrouwen, heerlijk!
Zondag weer een mooie dag, 's ochtends koud met vorst op de grond en zodra de zon boven de bomen uitkomt een graad of 15. Tripje naar tuincentrum om de nieuwe vegge bakken te linen met plastic voor dat ik ze ga vullen en winter bloemen in potten om de boel een beetje op te fleuren.

De aloe vera bloeit weer, ook zo'n beetje het enige nu maar het brengt de Tui's terug in de tuin. Heb nu een nectar feeder gekocht in de hoop ze wat langer hier te houden. Daarna vond ik het al snel genoeg en trok mijn nieuwe boek Bonita Avenue van Buwalda (dankzij Maartjes zus hier achter gebleven) zodat ik heerlijk een paar uur lezend in de zon op het dek doorbracht (met toestemming van slavendrijver H.). Daarna eten bij Barb en Murray en naar de bios om 'Salmon fishing in the Yemen' te zien. Voorspelbare feelgood movie, ok voor een zondagavond maar moest wel moeite doen om de luikjes op te houden. Nu op naar de volgende vriendinnen avond met logeerpartij op vrijdag, met de Nieuw Zeelandse jaarclub onder het motto when the cat's away the mice play (Engelse versie van het spreekwoord). Wordt vervolgd nu tijd om naar bed te gaan met mijn boek! Had nog een paar foto's maar het downloaden lukt verder niet de verbinding in rural Te Horo is te traag...
cu Nienke

16 mei 2012: Rain

Daar is die dan eindelijk, de herfst. Niet dat we er nou echt op zaten te wachten, we hadden nog wel wat zon te goed. Met bakken komt het uit de lucht, al dagen lang. Ons gras kon wel wat water gebruiken, zeker in de weilanden, dus heel erg rouwig zijn we er ook weer niet om. Tussen de buien door had ik nog wel tijd om de veggie beds te bouwen. Een van 1,5 bij 6 meter en een van 1,5 bij 3 meter.

Daar moeten toch wel de nodige groenten en aardbeien in kunnen zou ik zeggen. Eerst nog een flinke laag grint op de bodem, dan de oude hooibalen erin (liggen al klaar onder de blauwe tarpaulins) en tenslotte een laag tuinaarde/compost. De bakken zijn gebouwd met een lange termijn visie. Ze zijn 80 cm hoog, dus we hoeven niet al te veel te bukken (ruggetjes sparen) als we nog ouder zijn.

De kippetjes beginnen zich meer thuis te voelen, hoewel ze nog steeds bang zijn voor de automatische feeder. De deksel daarvan slaat nogal hard dicht en daar is het gevogelte nog steeds erg bang voor (visioenen van afgehakte koppen?). Net nog even wat voer erbij gegooid (nog steeds geen eitjes). Hier zie je de dames al wachten terwijl de tamme rabbits al op de uitkijk staan. 's Avonds zitten ze daar altijd te wachten op het bezoek van de wilde konijnen, een soor red light district voor knaagdieren zeg maar. Die metalen kooien daarvoor zijn vallen met bloemkool bladeren en wortel erin. Nog geen konijn gevangen, zouden de tamme de wilde waarschuwen?

Na het voeren van de beesten nog even een berg hout gehakt want Nienke moet er de komende dagen wel warmpjes bijzitten. Met de regen zijn ook de southerlies aan komen waaien en zakt de temperatuur 's avonds naar open haard waarden. Omdat ik morgen avond voor een kort bezoek aan mijn ouders in Nederland vertrek, herinnerde Nienke me eraan dat het kleren wassen danwel haar taak mocht zijn, maar het hout hakken toch zeker de mijne.

Enfin, is weer gelukt, moest daar toch zijn om de koffer uit de schuur te halen. Die wordt zometeen vol gepropt met cadeaux en flessen wijn. Kleren koop ik in Nederland wel. Vandaag een fraai nummer van Ayub Ogada: Kothbiro

15 mei 2012: Myrthe

Vandaag zou onze Myrthe 15 jaar geworden zijn.

7 mei 2012: Over the moon

Deze week stond in het teken van de maan. Als het volle maan is gebeuren er allemaal rare dingen, zeggen ze. Iedereen zat dus te wachten op de voorspelde aardbevingen, vulkaan uitbarstingen, etc.

Behalve de fraaie plaatjes gebeurde er echter niet veel, of het moet een driejarige zijn die de spreekkamer binnenkwam en zei dat ze een 'lady doctor' wilde hebben (ze had ringworm op haar rug). Mijn boek, 'Het diner' van Herman Koch eindigde wel heel erg bizar, maar ik denk niet dat Hermans vooruitziende blik zover als de huidige maanstand ging. Ben er nog niet helemaal uit of ik dit boek moet aanraden. Herman snuift toch geen butaan of zo?

Deze plaat is gemaakt van het dek van Jeroen en Maartjes huis. We kijken uit over de baai van Wellington naar de maan bij zonsondergang. Hij was zo groot als nooit tevoren werd gezegd, maar de bovenste foto is toch gewoon een uitvergroting van een foto op dit zelfde dek gemaakt.

Net als dit plaatje van Wellington in de avond. Wij hebben 's avonds lekker in town gegeten met Jeroen en Maartje bij een heel klein restaurantje, Charlie Bill, met een uitstekende keuken. Echt heerlijk. Eigenlijk zouden we alleen maar 's avonds naar Welly gaan, maar, en nu moet ik toegeven dat er toch iets raars gebeurd was, wij moesten Guy en Liesbeth even helpen. Door het oog van de naald gekropen. Guy ging nog even een paar houtblokjes voor het haardvuur halen en terwijl hij terugloopt ziet hij de vlammen uit de schoorsteen schieten. Terwijl Liesbeth de 5 km onverlichte zandweg omhoog scheurt om de brandweer vandaar weer naar beneden te loodsen, verrichtte Guy met een tuinslang een wondertje door de brand op zolder te blussen. Een dag later toen we daar hielpen opruimen zag ik dat het geen 15 minuten langer had moeten duren. Het bouwpapier onder het dak was weggebrand en een aantal balken van de dakconstructie al doorgebrand. Was Guy een paar minuten later geweest dan had het hele dak in lichterlaaie gestaan. Design foutje van de schoorsteen maker. Ben zondag even op het dak geklommen om een stukje kippengaas rond de schoorsteen te bevestigen (we hebben het niet zo op geflambeerde vogeltjes). Eenmaal op de juiste hoogte aangekomen besloot ik, gesterkt door de helling van het dak en de betonnen driveway onder de 'verkeerde kant' van het dak, de eer echter toch maar aan de inmiddels bestelde de schoorsteenvegert te laten. Heb tuin slangetjes genoeg liggen, maar geen zin om de brandweer over onze maagdelijke driveway te laten rijden.

Anyway, 's ochtends eerst een babbeltje in Jeroen en Maartjes zithoek (who needs a TV), uitkijken op de filmset van 'de Hobbit' aan de andere kant van de baai.

Het ontbijtje was een genot hoewel ik vrees dat we mogelijk wat afgeleid leken tijdens de conversaties (een surplus aan broodkruimels rond het bord gaf te denken).

We waren nog op tijd thuis om de aloe vera te redden uit de handen van gras en bracken, en om de grond te bewerken voor de nieuwe vegie beds. Luid toegeloeid door de almaar brutaler wordende koeien die hun ongenoegen over het lage gras steeds luider verkondigen. De nieuwe kippetjes acclimatiseren inmiddels en hebben al kennis gemaakt met twee jonge egeltjes die sinds kort weer over de property (met een voorkeur voor de driveway) rondkruipen.

Natuurlijk moesten we daarna even bijkomen in de hottub die door de maan en de torches fraai verlicht werd.

Zelfs 's ochtends was de maan nog even aanwezig terwijl de zon Kapiti island oplichte.
Deze muziek had ik er mogelijk al eens opgezet, maar dan zonder Brendan Power. Het nummer is echter erg mooi en past bij deze week; Andrew White en Brendan Power met 'Talk about the moon'.
P.S. Hassan, bedankt voor je aardige bericht!

3 mei 2012: Culture shock

Ik ga morgen nieuwe kippen halen. Onze dames waren opgehouden met eieren leggen en omdat Nienke deze kippetjes niet in onze eigen pan wilden zien hebben we ze meegnomen naar Guy en Liesbeth, waar we sliepen voor onze tocht naar Auckland. Guy had al wat recepten in gedachten en greep de gelegenheid aan om zoonlief te leren hoe een kip te slachten. Nienke was al naar binnen gevlucht en zat inmiddels al aan een pinotje te sippen. Air New Zealand heeft hier een website waar ze vluchten voor dump prijzen aanbieden. Gaf ons de gelegenheid om weer eens naar Auckland te gaan. Online een klein Corrola'tje gehuurd, maar die werd ongevraagd geuprade naar deze jofele paars/blauwe bak met spoilers. Konden we even kennis maken met moderne technieken als een achteruitrij camera en je iPod bedienen vanaf je stuur. Paste helaas niet in de koffer.

Parnell is een oud buurtje vol lekkere eet tentjes (heerlijke sushi) en galleries. We zijn er rond middaguur en de kantoren stromen leeg in de gezellige restaurantjes. Mooie oude houten huizen, een wat uit de kluiten gewassen cathedraal en vriendelijke plantsoentjes. De Alvin Pankhurst gallery was zeer de moeite waard, een mix van New Zealands flora en fauna met maori culture. Nog mooier was de Pierre Peeters gallery die ons zeer aansprekende werken had hangen van Mark Cross. Heb nog nooit iemand zo reeel water zien schilderen, net echt. Sommige van zijn werken hebben een protest boodschap in zich (een aanklacht tegen de industrialisatie) en verkopen daarom niet zo goed. Het contrast tussen het fraaie en de vervuiling is niet iets wat velen in de woonkamer willen hebben hangen, maar gelukkig maalt de maker er niet om. Gelukkig nog genoeg andere fraaie werken. Mark blijkt inmiddels op Niue te wonen en dus gaan we daar in September even op bezoek.

Na een avondje bijkletsen met Erik en Miriam bezochten we de farmers market in Makatane terwijl E en M de Aucklandse sportvelden bemanden met hun kroost. Dit gebied kenden we eigenlijk nog niet maar was zeer de moeite waard. Een bijna Frans marktje met een echte scharensliep,

en vele lekkernijen.

Nienke moest natuurlijk even de feijoa wijn proberen, zoete bubbles, ach ja.

Gelukkig was er vlakbij nog een echte winery, Ascension winery, waar we, aangetrokken door de rode tractor in het veld, met name van de chardonnay en de viognier genoten. Doosje is onderweg naar ons huis.

Het fraaie landschap doorkruisend botsten we zomaar tegen nog een winery op, Brick Bay winery.De wijn was wat minder, maar de lunch in de beeldentuin prima.

Daarna moesten we echt weer wat compenseren met een wandeling over Piha beach met Miriam.

Mooi kleurenspel van de zon en de wolken.

We hebben ook weer even bijgekletst met Henk en Sabine die hun fraaie Canadese huis op de North Shore hebben staan. Wetenswaardigheden uitgewisseld rond de kippen en overig kleinvee naast het vuur en tijdens het lekkere Thaise diner.

Op de laatste dag Auckland in om wat musea te bezoeken. Was er net 'graduation' day, engels/amerikaanse stijl. Trotse ouders waren hun geheugenkaartjes driftig aan het vullen door de in toga gehulde toekomstige generatie economen voor elk ook maar enigzins interessant voorwerp of gebouw te fotograferen.

Eerst naar Auckland Art gallery om de 'From Degas to Dali exhibition', geleend van de National Galleries of Scotland te bekijken, naast al het andere, meer contemporary fraais.

Hoe kom je erop. Daarna bezochten we nog het Auckland museum.

We verlieten Auckland wat eerder om de traditionele eind-van-de-middag files te vermijden en hadden daarom nog wat tijd om de Villa Maria winery binnen te vallen. Die ligt vlak naast het vliegveld (mocht je daar ooit nog eens moeten wachten). Een doosje met een aantal van hun single vineyard chardonays werd hier net op de praktijk bezorgd. Studie materiaal zei de receptioniste die het binnen kwam brengen. Moet nog even wachten met studeren, want Nienke is vanavond alweer naar Hawkes Bay vertrokken voor een solid waste conference. Muziek deze week via onze iPod: Ishtar met Horchat Hai Calyptus, geschreven door

Naomi ShemerEn de gewelige Peter Frampton met 'Lines on my face', een nummer waar hij beroemd mee werd in 1976 met 'Frampton comes alive'. Hier doet hij het in 2010 nog eens over. Helaas voorlopig geen concert in New Zealand gepland