28 mei 2008; Met je hoofd in de wolken

Mooie foto niet? Deze is niet van mij helaas. Dit is de vulkaan waar we afgelopen weekend naar toe zijn gegaan. Mount Taranaki of ook wel Mount Egmont (dankzij de eigenwijze captain Cook). Vanwege de voorspelde regen in Wairarapa hebben we die tocht uitgesteld tot mooi weer. Voor Taranaki was mooi weer voorspeld en dus vertrokken we vrijdag direct na ons werk waardoor we in het pikkedonker het laatste stuk naar het hotel reden. Over een hele smalle weg dwars door een mistig dicht bos en tientallen possums 7 km naar boven. We bleken met een ouder koppel de enige gasten in een Duits wintersportachtig hotel. De kok was een Duitse slager en het overige personeel bestond uit een echtpaar wat aan het proefdraaien was. Ze wilden daar wel manager worden omdat hij daar getrouwd was. Op Nienkes 'Oh, how romantic' antwoordde hij 'well, not with her'. Ach ja, ieder zijn meug. Toch een beetje onze eigen Bavarische versie van Fawlty Towers. ’s Avonds lekker in een luie stoel voor de haard boeken zitten lezen met een paar glazen goede wijn. Na een stevig ontbijt gingen we op pad om de berg te beklimmen. Helaas waren de wolken die we al vanuit onze kamer gezien hadden niet weggetrokken en we hebben de top van de vulkaan dan ook het hele weekend niet gezien. Wel wat fraaie tracks gelopen, maar er was vrij veel schade op de berg.
De in heel Taranaki beroemde Wilkies pools waren niet meer en de nog beroemdere dubbele Dawson falls waren gereduceerd tot een enkele waterval. Enkele weken ervoor was er in 1 uur tijd 11 cm regen gevallen en dat was te zien. Overal naar beneden gekomen rotsblokken, omgevallen bomen, weggevaagde bruggetjes, etc. Het beloop van vele stroompjes was door al het puin veranderd. Op een van de tracks kwamen we bij een brug die gesloten was vanwege schade. Het riviertje dat 3 meter lager in een dalletje lag was tijdens de stortbui zo’n 4 meter gestegen en had de zijkant van de brug weggeslagen. Na zorgvuldig bestuderen van de funderingen besloten Nienke en ik het er toch maar op te wagen omdat we anders vele kilometers terug (en nog belangrijker; weer omhoog) moesten lopen. Omdat de wolken de dag erop nog steeds laag hingen en we alle lagere tracks al hadden gelopen besloten we maar naar New Plymouth te gaan. Beneden bleek het echter mooi zonnig te zijn en toen we langs de noordkant van de vulkaan reden zagen we toch stukken besneeuwde top tussen de wolken.
Aan die kant van de berg hebben we toch nog een flinke tocht gemaakt, maar de top bleef onzichtbaar en we zijn daarom maar niet naar de summit gelopen. Toch hoog genoeg om een prachtig uitzicht te hebben van Mount Ruapehu in het oosten tot New Plymouth en de oceaan in het westen. Uiteindelijk om de vulkaan terug gereden dwars door dairy land vol Hollandse en Zwitserse koeien.

Donderdag is onze container in Wellington aangekomen. Hij was in Azie overgeladen van de Hyundai Faith op de Koto Jaya. Via de webcam van de haven heb ik foto’s gemaakt.
Hier zie je ‘ons schip’ gelost worden. Customs heeft hem zelfs al vrijgegeven. Volgende week woensdag komen alle spullen hier. De MAF (weet nog steeds niet waar de afkorting voor staat, maar ze doen hun naam eer aan) komen bij ons langs om de hockeyschoenen en de gumboots te inspecteren. Mijn uitleg dat we in Holland op kunstgras spelen en de laarzen nieuw zijn was niet voldoende, er zou nog een verdwaalde worm of onkruid aan kunnen zitten. Heb niets meer gehoord over een oud officierssabel die door de verhuizer als samoerai zwaard was bestempeld. Mag blijkbaar gewoon naar binnen.
Ik kreeg van de week een briefje van een patient met een boodschap van hun buren, Hollanders die me uitnodigden. Hollanders kom je hier overal tegen. Vorige week in de bergen bij de Otaki Forks en ook dit weekend weer op Mount Taranaki, je loopt je hotel uit en je hoort ‘het zal toch niet he’. Bijna alle patienten melden wel dat ze een Nederlandse opa of tante of zo hebben. Grappig volk toch eigenlijk. Je herkent ze hier niet (ze mengen zich moeiteloos tussen de Kiwi's), maar ze zijn overal.
Weinig bijzonders in de praktijk deze week. Veel papierwerk waar een Belgische collega vandaag mee in de krant kwam; http://www.stuff.co.nz/dominionpost/4562303a6000.html. Niet heel veel anders als in Nederland, business as usual dus. Mijn oranje ballonnen vinden gretig aftrek bij de kinderen. Een nieuwe hoofdzuster die protocollen komt introduceren. Laat ik nou een protocollenboek hebben geschreven van zo’n 350 pagina’s. Heb al wat voor haar vertaald.
Inmiddels begint de EK koorts hier ook op te lopen. Er worden al pouletjes gemaakt en tafels in pubs gereserveerd. Dat zal een vreemde gewaarwording zijn, voetbal kijken tijdens een gezamelijk ontbijt! De 3 Nederlandse wedstrijden beginnen om 20.45 en dan is het hier kwart voor zeven ’s ochtends. Geen Oranje bier maar beschuit met oranje marmelade.
U bent weer bij, gegroet.
Nog een foto dan omdat we vanmorgen bij de opkomende zon Mount Ruapehu zo mooi zagen liggen en er net twee meeuwen voorbij vlogen.

21 mei 2008; Lekker dienst doen

De eerste week is goed bevallen. Heb zelfs mijn eerste dienst erop zitten. Ik was daar nog wel wat nerveus over want ik had niet veel informatie gekregen en bij inspectie van mijn dokterstas bleek niet alleen de ampullendoos leeg te zijn maar ook dat mijn ophtalmoscoop (dat is dat ding waar artsen interessant mee staan te doen vlak voor je ogen) in Nederland is achtergebleven. Al met al niet echt goed voorbereid begon om 5 uur mijn dienst die tot ’s ochtends 8 uur zou doorlopen. Helemaal niemand heeft gebeld! Dat is nog eens wat anders dan die Hollandse diensten waar je vanaf de eerste minuut denkt ‘was er dan vandaag helemaal geen een huisarts aanwezig?’. Op de foto zie je een stukje van mijn kamer. Ik heb de ‘Yellow room’. Dat klinkt toch geweldig. Beetje ouderwets allemaal, maar de verbouwing is nog in volle gang. Links onder zie je nog net het kacheltje die verwoede pogingen doet om mijn benen warm te houden terwijl de kou met de patienten mee naar binnen kwam. Deze week is dat al al weer voorbij, het weer is beter en de muren zijn dicht. Dat scheelt ook een boel herrie trouwens want door het gezaag en getimmer waren de patienten af en toe nauwelijks te verstaan. Op de andere foto kun je het nieuwe deel links zien.
Eigenlijk geen problemen ontmoet deze week. Soms wat zoeken naar woorden zoals wattenstaafje (cotton-tips), bouillon (beefstock) en waterwratjes (bestaat niet) en verder veel formulieren invullen. Verlang al bijna weer naar die onzinnige invuloefeningen van de Nederlandse zorgverzekeraars. Ook hier blijkt dat goede uitleg het onnodig uitschrijven van antibiotica kan voorkomen (hoewel ik niet weet of ze nog wel bij mij willen terugkomen). Je bent hier niet alleen huisarts maar ook sociale dienst en bedrijfsarts. Kreeg ook nog een patient waarvan de computer al melde dat hij nog wel eens agressief kon zijn. Ik dacht laat ik hem maar joviaal begroeten en een ferme handdruk geven. Dat laatste overdreef ik blijkbaar een beetje want de arme man kromp in elkaar, maar was daarna wel poeslief tegen me. Er zijn vrij veel ouderen in de praktijk en ik heb al twee Nederlandse dames op mijn spreekuur gehad die hier al 50 jaar zijn maar nog goed de taal spraken. Veel kinderen ook en dat is af en toe toch nog wel moeilijk.

Afgelopen weekend hebben we eerst maar eens lekker ontbeten in onze Cape Cod stoelen genietend van het ochtendzonnetje. De Flinstone tafel zou eigenlijk gebracht worden, maar Mac was in het ziekenhuis beland (de tafel zal toch niet te zwaar zijn???). Daarna hebben we de formulieren voor Customs en het verhuisbedrijf in zitten vullen. Foto's maken en de maten erbij en nu maar hopen dat het lukt, want ons huis heeft rare hoeken. Onze container zou maandag arriveren, maar dat wordt dus donderdag omdat de boot nog in Napier ligt (ik begrijp de kapitein wel, wij hadden ook een prima tijd in de Pub in Napier).
Omdat we toch nog iets wilden doen zijn we het achterland ingereden om nog een stuk te wandelen en toen bleek dat vlakbij toch weer prachtige riviertjes en bergen zijn. We hebben een stuk rondgelopen op een filmlocatie van Lord of the Rings. Van daaruit kon je ook prachtige dagtochten maken, maar daarvoor waren we te laat. Die liggen nu wel in de planning. Toch wel een lekkere streek waar we nu zitten; wonen op het strand, Wellington op een half uur rijden en een fraai Nationaal park (de Tararua) met rivieren en bergen ook op een half uur rijden. Daarbij is het hier warmer dan in de rest van NZ en hebben we ook minder last van wind dan elders. Helaas zijn de voorspellingen voor het weekend slecht; rain. We wilden nog wel naar de Wairarapa gaan, bekend om de wijn en de ruige kuststreek. Nou ja, voor vandaag was ook niet heel veel goeds voorspeld en het is alleen maar zonnig en binnen nu 22 graden.
Het huis is weer schoon en ik heb al gekookt. In tegenstelling tot vroeger doe ik dat nu erg veel. Ben nog steeds slecht in het inschatten van de hoeveelheden. Hier is het eten van vanavond; lasagna van pompoen, nieuwe aardappelen en chinees gehakt. Hoop dat Nienke een paar collega's meeneemt.Ik ga nog even langs het strand rennen. Gegroet.

14 mei 2008; Never a dull moment.

Vandaag is mijn eerste vrije dag. Klinkt wat vreemd na al die dagen, maar ik ben maandag dan eindelijk begonnen. Afgelopen vrijdag kwam het bericht dat ik vanaf die morgen geregistreerd was en mocht werken, alsof ik me meteen schuldig moest voelen dat ik dat dan ook niet meteen deed. Inmiddels heb ik er twee dagen op zitten en omdat ik 4 dagen werk is vandaag mijn eerste vrije dag.
Die eerste twee dagen waren prima. Wel even wennen aan een nieuw computersysteem, een berg formulieren en onwennige namen voor medicijnen, maar de tweede dag ging het al een stuk sneller. Grappig om te zien dat de problemen aan de andere zijde van de aardbol hetzelfde zijn als in Nederland. Ook hier komen mensen naar de huisarts omdat ze niet naar de tandarts kunnen of omdat ze door een of andere organisatie worden gestuurd. Administratie slokt ook hier dus een flink deel van de tijd op. In de praktijk zelf is iedereen erg aardig en behulpzaam. De praktijk wordt momenteel uitgebreid en dat betekent de hele dag boren, hameren en breken. Een boel herrie en temperatuurs verschillen. Toen ik in de lunchpauze even de krant ging lezen kwam er een collega binnen die zorgvuldig de deur achter zich sloot tegen de tocht, terwijl de hele wand naast hem was verdwenen en we zo op straat keken. Nou ja, toch een goede gewoonte. Moet ook nog steeds wennen aan al die rare Engelse gewoontes. Ze doen echt alles anders dan de anderen. Zo zitten ook de warme en koude kraan andersom en dat was m.n. in de praktijk in het begin wel even slikken!
Ik heb net trots mijn achievements of the day (stofzuigen, koken (Indiase massala), keuken/badkamer/toiletten schoonmaken, de nodige telefoontjes plegen, etc.) via e-mail gemeld bij "de baas" op KCDC. Kreeg meteen een mail terug; she was not impressed and above all, not feeling sorry. Tough lady! Nou maar hopen dat ze straks niet weer met haar vieze schoenen over "mijn schone vloer" loopt.
Nienke is inmiddels al een doorwinterde KCDC crack en staat zonder problemen haar mannetje. Momenteel een beetje last van een verkoudheid omdat ze zo nodig afgelopen zaterdag tegen de wind in over het strand naar de lokale markt moest lopen. Heb daar om 10 uur 's ochtends op de markt (!) New Zealand whisky (Old Busman) staan proeven! Helemaal niet slecht en we hebben maar wat flesjes meegenomen. De temperaturen verschillen hier enorm, soms is het 6 graden zoals gisteren morgen en dan is het weer heerlijk zoals nu (25 graden binnen nu is wel lekker want de heater is er weer eens mee opgehouden). Zodra de zon onder gaat valt de temperatuur echter naar beneden, vandaar dat we er toch maar op hebben aangedrongen dat de repairman ons vandaag toch nog even bezoekt.






De natuur blijft hier prachtig. Elke avond weer de meest fantastische kleuren voor onze ogen. Binnenkort krijgen we, zo is voorspeld, de rode gloed van de vulkaanuitbarsting in Chili te zien aan de horizon. We hebben echter onze eigen vulkaan die op springen staat, Mount Ruapehu;


13 May 2008; Scientists warn Ruapehu activity levels are increasing
A number of reports in recent weeks have provided evidence of increased volcanic activity inside Mt Ruapehu since the 25 September 2007 eruption.. GNS vulcanologist Dr Harry Keys has summed these up succinctly: "Hang on, something unusual is happening" (quoted in NZ Herald on 2 May). Since early May in particular there have been increased temperatures in the crater lake water (which is fluctuating in the range 34-36.8 degrees), higher levels of gas output and irregular small tremors. On May 2nd, climbers and other visitors were warned to stay away from the summit within 2km of the Crater Lake due to increased sulphur dioxide and carbon dioxide levels which may cause discomfort and breathing difficulties. Scientists have also noted that they are unable to predict when eruptions may occur. Scientists have concluded that magma (molten rock) is likely to be moving higher inside Mt Ruapehu, and the situation is beiung regularly monitored.

Ben benieuwd of dit nog mooie foto's op gaat leveren. Op de foto zie je een auto en skiers die doodleuk naar de uitbarsting in 1995 staan te kijken. Er is nog een mooiere foto waar een stel skieers half omgedraaid op een piste staan te kijken naar de uitbarsting, maar die kon ik helaas niet vinden.
Net bericht gekregen dat onze nieuwe bank en eettafel klaar zijn. Onze container komt maandag a.s. in de haven van Wellington aan en met een beetje mazzel de week erop bij ons. Ook de Invitation to Apply is net binnen, weer even tig formuliertjes invullen om PR (permanent resident) te worden. Ze maken zich hier momenteel nogal druk over de CO2 uitstoot, maar al die bomen die geveld zijn voor die formulieren van ons helpen niet echt. U bent weer bij.

11 mei 2008; Mothers day

The best mother in the world!

5 mei 2008; Testosteron en een doedelzak

Ik heb me er inmiddels maar bij neergelegd dat ik ook deze week nog niet ga werken. Bureaucratie en ik gaan niet goed samen. Mocht het zelfs helemaal niet meer goed komen dan kan ik altijd nog ‘mover’ worden. Ik heb al twee mensen helpen verhuizen en dat ging lekker vlot. En het mag volgens mijn workpermit. Eerst onze eigen verhuizing maar, van de container (waar moet die in eigenlijk staan?) naar binnen.

We hebben inmiddels onze container via internet getraceerd. Die drijft nu ergens voor de kust van China aan boord van de Hyundai Faith. De woorden 'delayed position' geven echter niet veel goeds aan. We zijn inmiddels af van het idee dat er nu een grote familie in onze container woont nadat hij vakkundig is leeggeroofd op de kade van Mogadishu, Somalie. Die van ons is die donker rode container, tweede rij boven de A van Hyundai, .... dacht ik.

Over 13 dagen zou hij in Nieuw Zeeland moeten zijn. Omdat de pomp van de central heather net is uitgevallen en de Zuid-westers inmiddels aardig aan mijn idee van ‘Nieuw Zeeland heeft een gematigd klimaat’ beginnen te knagen kijken we er al naar uit om onze olie verwarming uit de container te halen. Het valt nu nog mee omdat ik net indische vis uit de oven heb gemaakt en die heeft het huis nog wat verwarmd. De rest van de week ook maar alles uit de oven. Zaterdagmorgen was het ook al zo koud. Toen ging ik schieten met Guy en een paar van zijn vrienden.

Eerst wat lesjes over soorten kogels en trucs over hoe goed te schieten en daarna the real stuff. Ik heb een aantal mushrooms (don’t worry, er waren er duizenden), twee plastic flessen en een oude brandblusser geschoten. De laatste op 400 meter afstand dus dat is helemaal niet slecht. Een wilde geit heb ik gespaard (les 1; er altijd aan denken dat je dat wat je schiet ook terug moet dragen!). Het was echt heerlijk, op je buik in de bossen, turend door de scoop met wat doedelzakmuziek op de achtergrond. Mijn testosteron spiegel is naar ongekende hoogte gestegen. Misschien gaat er wel weer haar groeien op mijn kale plekje! Wat zou een Harley Davidson hier kosten?

2 mei 2008; Wilhelmus, haharing met uitjes

Ik heb mijn workpermit en visum. Ook is mijn aanvraag voor PR (Permanent Residency) geselecteerd. De registratie is nog niet helemaal rond omdat er nog een formuliertje ontbreekt, dat wil zeggen eentje met een voor hen acceptabele datum erboven. We gingen vol goede hoop naar de council toe, hadden alles bij ons. Terwijl ik in een klein kamertje voor de honderste keer een formulier met dezelfde vragen moest invullen lagen in no time al mijn papieren op tafel door elkaar. Aan het eind moest ik zelf nog vragen of ze die bul nou nog moesten zien (ik moest en zou de originele bul meenemen). Het woord 'chaotisch' omschrijft de situatie redelijk goed en “wij hebben die brief nooit gehad want wij hebben een zeer goed georganiseerd post systeem” neem ik dan ook maar met een korreltje zout. Dat levert wel weer minimaal 3 dagen vertraging op. Helaas. Het daarop volgende bezoek aan Immigration was weer geweldig, in 10 minuten stond ik buiten met de permit en het visum en de mededeling dat omdat Nienke de permit al heeft ik hem voor dezelfde tijd kreeg en het me ook nog een boel geld bespaarde. Ik heb het eerlijk aan Nienke verteld en die gaat nu zaterdag toch maar mee naar Wellington, geld moet rollen nietwaar. Ik ben uitgenodigd voor een shooting party op het land van een stel vrienden. Weet nog niet goed of ik nou als dokter ben uitgenodigd of omdat hij wel een scherpschutter in me ziet. Ik heb in het leger wel leunend op twee krukken mijn insigne voor pistoolschieten gehaald. Geweerschieten is er nooit van gekomen omdat een van mijn collega militair artsen tijdens de uitleg al door het dak van de schiethal schoot en de boel verder werd afgelast.

Het verjaardagsfeestje van de koningin was wel iets bijzonders. Nienke en ik waren wat te vroeg in Wellington en kwamen om 6 uur bij de hal aan denkend dat wij wel de eersten zouden zijn. De rij slingerde toen echter al langs een ADHD draaiorgel en de lift tot de draaideuren. Wel veel ouderen (hetgeen klopt volgens de geschiedenisboekjes) en veel vrienden. Ik kan het niet helpen, maar zo’n feestje van de ambassade in een ver land heeft voor mij iets James Bonds achtig, maar ik heb binnen geen 'geheime dienst' -achtige types gezien. Veiligheidshalve heb ik toch maar wat zwarte balkjes aangebracht. Er was jenever en kaas. En uitgeprinte briefjes

met het Wilhelmus erop. Tijdens de voordracht van de Ambassadrice viel de helft van de zaal in slaap (ik laat in het midden waar dat wat over zegt). Daarna kwam het hoogtepunt, de schalen met haring. Helaas moest ik in het geheim foto’s maken en heb daarom niet de mooiste plaatjes. Uniek was het tafereel van het personeel dat de schaal met rauwe haring met uitjes vol afgrijzen kijkend een stukje voor zich houdt terwijl hordes oudere landgenoten zich verdrongen om al dat heerlijks achter elkaar naar binnen te werken. Ik heb een van de dames nog gevraagd of ze er zelf een geproefd had, maar die antwoorden met een bijna Haags accent NEVAH! Aan het eind miste ik nog de prachtige shoot van een dame die met twee handen haar handtas vol met blokjes kaas gooide. Ik heb nog wel de jongere generatie op de foto die zich op een schaal met iets wat bitterballen hadden moeten zijn wierp vlak voordat agent 327 (hier rechts op de foto) een eind aan het fotograferen maakte.

We gaan volgend jaar zeker weer. U bent weer bij en ik sluit af met de wereldkaart zoals die er volgens 'down under' uit hoort te zien.