29 december 2017: Woord van het jaar 2017: sabotage kip

Aan het eind van het jaar het fraaie nummer 'Iron sky' van Paolo Nutini om mee te beginnen.

Nog een paar laatste foto's van Kaikoura. Ik had al eens gehoord van een app die sudoko puzzles voor je oplost (enorm leuk spelletje zo), maar naar de pub quiz gaan om de vragen te beantwoorden met behulp van je iPhone...... En slim dat we zijn!!!

Even later mochten de roadworkers met vuurwerk aan de gang. In de verste verte geen Schevenings spektakel natuurlijk, maar toch heel aardig. Dit was ter viering van het feit dat de snelweg weer zou open gaan. Heel belangrijk voor Kaikorua om het zomer seizoen niet te missen.
Ik vloog net naar huis toen de weg vrijgegeven zou worden. Aan beide kanten van de snelweg stond al een file. Je wilt tenslotte wel de eerste zijn die er over heen rijdt, heb je later je klein kinderen toch iets te vertellen!

Uit het vliegtuig, de bus in, door rijden naar Taranaki. Trevor had de uitschuif keuken van de bus van zijn zoon al klaar. Ook zelf gebouwd, en een beetje van ons afgekeken.

Het was een concert van Cat (Yusuf) Stevens. Een ouwetje, maar er kwamen toch heel wat mensen op af.

Niet alleen de Woodstock generatie maar ook nogal wat jongeren. Nienke was verbaast over het aantal nummers die ze herkende. Yusuf had zijn vliegend tapijt maar thuis gelaten en dat werd gewaardeerd.

Na afloop een lange ontnuchterende wandeling langs zee terug naar onze camping. Camping ja, want iedereen dacht dat de andere een huis zou huren. Dan gebeurd er dus niets. Gewoon een schemerlampje opzetten in de tent en het is net zo cosy.

Deze week hadden we weer twee Franse backpackers. Via HelpX deze keer. De tweede O van Wooffers staat voor organic en ik spray toch echt roundup onder mijn fences. Ga toch niet met een pincetje kilometers gras wegtrekken. Die Fransozen hebben samen met mij de property eens flink aangepast, bergen hout tot mulch (soort compost) gemaakt, de houtschuur helemaal gevuld, weed weggerukt en een heel aantal pampussen uit de grond gerukt. Daar gaan we fruitboompjes voor in de plaats zetten.

Intussen werd het traditionele oudejaarsfeest wat eerder gevierd omdat wij een partij in het noorden hebben.

De oliebollenbakker had er geen moeite mee om wat eerder dan normaal uit te trekken.

En als snel vlogen onze Engelse, Kiwi en zelfs een Duitse vriendin op de Hollandse lekkernij af.

Setting was zoals gebruikelijk wat saai natuurlijk.

Maar een ouderwets goede avond.

Wat vlammetjes erbij.

Nog wat grotere vlammetjes erbij.

Klaar voor de Nieuw Jaars duik. We kregen onze Franse werkers niet mee het water in. En lang douchen mochten ze niet want door de lange droogte waren we erg water zuinig. 

En ze gingen nog vroeg naar bed ook. Geen punt, lezen we toch zelf lekker een boekje in de tuin.

Zie hier het resultaat van onze sabotage kippen. Na het verwijderen van een pampus vonden we 13 eieren. en wij maar denken  dat ze nog niet helemaal hersteld waren van de rui. Dit was een van onze noord kippen,. De zuid kippen, die de noord kippen naar het leven staan en vice versa, hadden ook besloten om paashaas te gaan spelen. Elke morgen lopen we naar de eieren te zoeken. Zit natuurlijk ook niet zoveel brain in, anders zouden toch wel snappen dat ze ofwel in een klein hokje belanden of chop-chop.
Nog een mooi filmpje van ons kleine landje hier.

Dat was het weer even. Voor de mensen die onze foto's van Zuid Amerika willen bewonderen is hier de link naar ons online fotoboek: https://www.albelli.com/view-online-photo-book/4a869f40-4b1a-472d-9dc4-f9e3e3430553
Ciao.

27 december 2017: Christmas is also a time to remember

Iedereen is hier weer kerst aan het vieren in Nieuw Zeeland, traditioneel de start van de vakantie. Goede stemming dus met feesten, barbeques en gezelligheid. Voor ons echter m.n. een tijd om te denken aan Tristan en mijn vader die respectievelijk op de 25e en de 27e overleden (nu een jaar geleden).

11 December 2017: Hot, hot, hot.

Ik kan je vertellen dat er niets gaat boven een barbecue op het dek, met een paar gezellige mensen die van muziek houden en dan de ondergaande zon op de achtergrond. Ik werd uitgenodigd voor een hapje bij social worker van de praktijk. Met haar man, een collega en een peuter nurse hadden we een gezellige avond. Om de beurt zochten we een oude plaat op die op de platen speler ging. Niet slechts een nummer, maar beide kanten (voor de jeugd; wij hadden nog een soort hele grote zwarte CD die je halverwege moest omdraaien en dan voorzichtig op je platenspeler moest leggen).

Ik had haar eerder in de week geholpen met een avond voor ouders die kinderen hadden verloren. Beetje heftig, maar na al die tijd was ik toch wel in staat om ze wat steun te geven. Toen ik 's ochtends op mijn kamer kwam stond dit voor me klaar.

Heel attent. Ik wist niet of die BBQ wel wat zou worden, want de diensten waren nogal heftig geweest dat weekend. Mijn collega was zo uitgeput van de nachtelijke escapades van de roadworkers dat ik zijn dienst in de middag maar overnam en dus het eten op het spel zette. Mocht meteen aan de slag, een typische Kaikoura verwonding zou ik zo zeggen.

In zulke gevallen moeten we altijd ACC (verzekerings) formulieren invullen. Daarop komen honden, katten, spinnen en mensen beten voor, maar een beet van een zeehond.... Deze man (foto met toestemming genomen) was door een seal aangevallen en dwars door zijn wetsuit heen gebeten. De langste tand raakte gelukkig een rib en ging niet dieper. Om een uur of 7 kon ik dan eindelijk ook aan tafel en meteen genieten van een oude UB40 plaat (Tyler van de LP 'Signing off' uit 1980!). Daarna was het mijn beurt om een plaat uit te kiezen; mijn oog viel op een plaat met een cover van Jimi Hendrix; Little wing, hier door Eric Clapton en Steve Winwood.

Als enige nuchtere vond ik het om half twaalf wel welletjes. Was ook nog een beetje moe van mijn wandeling de dag ervoor. Prachtige wandeling, maar ik

had me een beetje vergist in de afstand. Ik dacht dat ik er zo zou zijn, maar door de wegwerkzaamheden kostte het me wel anderhalf uur. En dus startte ik op het heetst van de dag.

Gewapend met 2 waterflesjes (hetgeen redelijk uniek is voor mij) dook ik de bossen in.

Die twee flesjes waren halverwege de terugweg wel op. Wat een hitte. Niet bepaald de 'family track' zoals aangekondigd. Behoorlijk steil en met heel wat aardbevingsschade. Niet echt een track waar je tegen de kinderen zegt 'ren maar vooruit'.

Maar het uitzicht was  fantastisch. De enige persoon die ik heb gezien was een kayakker die bij de riviermonding stond te vissen.

Terug bij de auto wilde ik nog even gaan zwemmen, maar het brede strand stond bijkans te borrelen en had inmiddels kokende temperaturen bereikt. De zolen van mijn crocks werden helemaal zacht. Dan maar de kokende auto weer in. Voor mijn tijdelijke huisje kan ik tenslotte ook zwemmen.

Wat doe je in Kaikoura na het werk. Ze waren zo aardig om een mountain bike te regelen en dus spring je met een biertje, wat bammetjes en je ebook op de fiets en ga je op een strategisch geplaatst bankje van de view genieten.

Of je hebt dienst en mag een uur over bochtige wegen en dikke mist rijden om een paar jongeren uit een auto te plukken die dachten dat het een goed idee was om na een maaltijd in Kaikoura nog over een gevaarlijke weg naar Christchurch te rijden. Logische keus toch, die chauffeur die de nacht ervoor niet had geslapen. Ze was iets van de weg geraakt en probeerde daarna te corrigeren waardoor ze zo'n 30 meter naar beneden rolden. In the middle of nowhere. Gelukkig zag een melkwagen chauffeur de witte auto beneden in een weiland liggen. Al met al zijn we 4 uur bezig geweest. Met mijn koplampen moest ik het veld verlichten waar de helicopter de gewonden inlaadde. 1 rugletsel, een forse hoofdwond met hersenschudding en twee flink gekneusde jonge dames. Allemaal riem om, dat wel gelukkig. Prijskaartje in de tienduizenden dollars, zo'n twintig man uren bezig geweest. Allemaal omdat 'wij het wel kunnen'.

Anyway, het blijft hier mooi. Hier de Kaikoura ranges vanuit het vliegtuig.

Goed te zien dat de werkzaamheden aan de weg opschieten. Nou ja, dat wil zeggen de weg gaat volgende week open. Onverhard. Duurt nog 3 jaar voordat het echt klaar is. Niet echt geschikt voor je campervan dus.

Nog een paar dagen, dan vlieg ik weer naar huis. Ons zeer aantrekkelijk golf abonnement is toch niet zo aantrekkelijk met al die blessures en werk op het Zuidereiland. Gelukkig genieten we er met volle teugen van. Hier zie je Roger in actie.

Wel regen op de Tararua's, maar niets bij ons. En we hadden het nog zo nodig. We hebben weer water en ook warm water. De pomp (ook dat nog) is gerepareerd geloof ik. Wat kan er nu nog mis gaan.
Als laatste de plaat die mijn gastvrouwe opzette, een Kiwi band (nou ja, het bleek een band uit Sydney te zijn) uit de tachtiger jaren. Zeker niet slecht.

Denk eraan, onze website houdt eerdaags op te bestaan, maar deze blog gaat verder: http://hansennienke.blogspot.com