23 januari 2012: Mannen zijn watjes

Zie hier nr. 7. Sinds een paar uur is ze niet meer. Vanmorgen nog even geknuffeld en een uur later door Roger neergeschoten. Nu hangt ze twee weken op smaak te komen bij de slager. Daarna hebben weer heerlijke steaks, salami's en chorizo worstjes. OK, een beetje zielig, maar ze heeft een heerlijk leventje bij ons gehad. Volgende week komen er twee nieuwe stiertjes en dan hebben we dus ineens 4 mannetjes. Dit zijn Angus-Friesian stiertjes. Angus beef is, vind men hier, het lekkerste vlees wat er is. Niet zo heel vreemd in een land waar ze nooit kangaroe, struisvogel, krokodil of andere tropische lekkernijen eten. Zelfs 'deer', 'goat' en 'wild boar', allen een pest hier, wordt niet veel op de BBQ aangetroffen.

Jullie zitten nog tussen de strooiwagens en de stilstaande Freya treinen, maar bij ons was 't weekeinde weer prachtig. We hebben het weekend de Pukerua Bay - Plimmerton beach walk gedaan en om het helemaal feestelijk te maken liepen we via de heuvels weer terug naar Pukerua Bay waar Garth en Jannien wonen.

Bloedheet onderweg. We hebben met enige weemoed over de sneeuw in Nederland gepraat. Weer geen walvissen gezien. Alleen maar stenen, stenen en driftwood. Ik zat al enige tijd op de picknic plek te wachten toen de anderen me eindelijk vonden. OK, mijn kleding kon nog voor camouflage door, maar die fel oranje rugzak....

Op de kade bij Plimmerton nog even poseren voor Mana island voordat we de kroeg in duiken voor een welverdiende ijsco.

Na een kleine 18 km was de energie  een beetje op. Onze plannen (beelden in de tuin gaan plaatsen) werden dan ook met speels gemak opzij geschoven toen de koude Speights dark ale met borrel happen op tafel kwam. Van het een komt aan deze kant van de wereld altijd een BBQ en dus bleven we maar hangen. Het was toch veel te warm en de kuitspieren stonden nog te strak. Zelfs vandaag nog een beetje toen we voor het eerste weer trainden voor de komende competitie. Ik moet ze maar even in de wijn hangen om de wat meer 'tender' te maken. Die competitie wordt wat deze keer. Onze eerste man .... ben ik. De 18-jarige vlam van vorig seizoen schijnt contract verplichtingen te hebben en de tennis trainer is nog steeds geblesseerd. Ben bang dat er dit seizoen een paar nederlaagjes ingecalculeerd moeten worden. Inmiddels ben ik de laatste hand aan de studio aan het leggen. Heb inmiddels de stereo aan de praat (m.n. apparatuur uit de vorige eeuw). Een tweedehands super (!, ja echt) woofer staat te drogen. Ik vond zwart niet mooi, dus kreeg hij een kunstig rood kleurtje. Het aanrecht staat inmiddels in zijn 9e laagje botenlak nadat ik tot de ontdekking kwam dat siliconenkit (waarmee ik de wasbak in de tafel heb 'gelijmd') niet mixt met botenlak. Schuren dus maar weer. Zo houden we onszelf bezig. Nienke is de laatste hand aan het leggen aan de kussens voor de twee logeerkamers. Over twee weken krijgen we gasten uit Europa. Begon ook bijna wat gezapig te worden hier. We gaan eindigen met muziek, maar eerst een heel geestig filmpje van de 'Proefkonijnen', mannen die weeën gaan ervaren.

Wat zijn mannen toch een watjes. De muziek vandaag is het nummer Boom boom/Strange Brew van Buddy Guy's nieuwe CD:

16 januari 2013: Zomer perikelen

Hi allemaal, al weer even geleden dat ik schreef maar door drukke tijden op mijn werk heb ik vaak niet zoveel zin om weer achter een computer te kruipen na een lange dag schermpje staren.... Ik heb de 'holidays' doorgewerkt wat helemaal niet erg was want daartussen twee keer 5 dagen vrij, heerlijk. Goed om ongestoord te kunnen werken en terug te gaan naar 'normal' na heerlijk weken en fantastische vakantie trip met mijn ouders Noor & Philip op het Zuider Eiland. December zal altijd onze minst favoriete maand zijn en de kerst gekte hier is bijna niet te harden daarom is het altijd fijn om ze hier te hebben in die tijd. Heerlijk onder een parasol van de Sims Road wine & tasting platter te kunnen genieten, herinneringen op te halen, goed en slechte. Dat hebben we dan ook gedaan, waarbij we hebben getoast op het feit dat we het er allevier over eens zijn dat wij het leven nu leven uit naam van en voor onze jongens. Dat was een mooie afsluiting van een heerlijke tijd met deze bijzonder 70+ wereld reizigers.

De gedachte 'leef het leven uit naam van je kind dat dat niet meer kan' hebben Hans en ik vanaf ons vertrek naar NZ onderschreven en het was fijn om diezelfde 'keuze' tegen te komen in het boek Tonio van A.Th van der Heijden, een memoriam voor zijn zoon die op 21 jarige leeftijd verongelukte in 2010. Een prachtig boek dat me werd toegstuurd door Suus die goed inschatte dat ik daar op het goed moment nu na 6 jaar misschien aan toe was. En dat was ik en het goede moment om het te lezen was tijdens de trip met mijn ouders. Fijn om af en toe er over uit te kunnen wisselen. De herkenning was af en toe heftig, geen boek voor het slapen gaan, maar het lezen over de emoties en het proces waardoor zij hebben moeten gaan om toch verder te gaan is door de herkenning helend. Het is een boek dat bijzonder goed inzicht geeft in 'ons' en ik kan het iedereen aanraden.
Ondertussen groeien de veggies hier de garden uit, moet echt iedere avond naar de 'tuun' om groenten te plukken! Door alle regen de afgelopen dagen (Noor & Philip zijn weer naar huis en het regent!!) groeien er inmiddels even veel paddestoelen als andere dingen in die bakken maar de resultaten zijn prima. Nooit geweten dat kleine courgettes rauw als salade heel erg lekker zijn! Verder eten wij, konijnen en kippen ons suf aan de spinazie en nemen we iedere dag een salad mee als lunch. Nog 2 emmers aardappels geoogst, die wachten op een etentje hier thuis over 10 dagen, anders komt het niet op. Wat je al niet kan kweken in een gevonden autoband!
De NZ'se boerenkool (Kale) die het ook goed zou doen in de zomer deed het ook goed maar werd gedecimeerd door rupsen, plukte een heel bakje rupsen van de blaadjes op zaterdag en zondag weer en heb toen maar besloten de planten er gewoon uit te rukken en aan de varkentjes te voeren. In de winter maakt de Kale weer kans want dan zijn er geen rupsen. We hebben ook nog iedere dag een paar aardbeien, op 1 tand proeven. Nou wachten op de tomaten en de bonen (als ze niet worden opgevroten door beestjes).
Goh wie had dat ooit gedacht he? Nienke met een groeten tuin, nog eens wat anders dan 12 m2 gras en een paar potten bloemen in Den Haag.

De bouw is nu echt in het eind stadium. Alleen nog wat beton.

De oamaru stone carving is bijna af, nog een paar puntjes op de i in het weekend, in de tuin een plekje zoeken en dan zullen we een foto op de blog zetten. Voor ons carving weekend hier op Sims in maart hebben zich 12 man aangemeld, heel erg leuk. Zijn we met z'n 14-en, winst van 5 mensen voor de tweede keer niet slecht! Ook heb ik vreselijk veel zin in de 3 daagse carving workshop die ik ga doen in Otaihanga eind February. Ben blij dat mijn knie het vandaag weer toeliet om het boksen twee keer per week weer op te pakken, want ik moet die armen trainen om 3 dagen te kunnen carven. Ach ja, wat brufen in slaan op tijd en gewoon gaan met die banaan. Pijn is fijn zou Juud zeggen.

Deze foto verscheen vanmorgen in de krant, een sperm whale die aanspoelde in Paraparaumu, een paar honderd meter van waar we eerst woonden.
Over pijn gesproken; eind October besloot ik dat onze huidige matras voor mij te hard geworden was omdat ik iedere dag met pijn opsta na het slapen op mijn zij, tja over the hill begint de aftakeling echt toe te slaan wanneer je in het weekend op 4 ha doet alsof je 20 bent (weet Hans ALLES van). Besloten voor een Tempur (slow foam) matrass te gaan dus proefliggen in de store en proberen goed advies uit een verkoper te krijgen. Om allerlei redenen waren we toch iets te gehaast bij het maken van onze keuze. Nadat we een fortuin hadden betaald en Hans een grotere ombouw had gebouwed en geschilderd kon de nieuwe king size matras in gebruik worden genomen. En ik heb nog nooit zoveel pijn in mijn rug gehad!! Bijna komisch, de pijn in mijn zij is weg want je dit bed is lekker zacht, maar een pijn in mijn rug is niet normaal. We hebben het 3 weken de tijd gegeven want je moet wennen aan Tempur maar toen toch een brief geschreven met foto van mijn rug op de matras (moet er wat voor over hebben) naar de winkel waar we 'm gekocht hebben om te kijken wat er te regelen valt. Kregen meteen een reactie dat we terug moesten gaan om te kiezen wat we dan wel willen maar weten nog niet precies hoe ze het gaan afhandelen. Wel zijn we terug geweest om proef te liggen dus hebben doorgegeven wat we willen. Nou maar afwachten en hopen dat we op tijd een ruil kunnen doen, want ik moet de logeerkamer uit waar ik nu op mijn oude matras slaap voordat Philip & Lineke arriveren. Studente Judith neemt het andere bed in de nieuwe kamer dus fingers crossed dat we het oplossen.

Genoeg achter de computer gezeten, wordt vervolgd! xN

We eindigen vandaag met een eigen geschreven nummer van Clara van Wel, een dame met een wel erg Nederlands klinkende naam, die gewoon hier in Blenheim woont en afgelopen maand de New Zealand's got talent show 2012 won. Mind you, the lady is 15!

9 januari 2013: De AA kwam weer eens langs

Temperaturen boven de 50 graden in Australie met vele bosbranden (sommigen aangestoken door idioten) tot gevolg. Vele huizen gingen verloren in her vuur en duizenden hectares bos verdween. Deze foto uit onze Dominion post van vandaag zegt alles. De familie die uren in het water moest schuilen heeft het overleefd. Mensen dachten veilig te zijn achter rivieren en meren, maar door de harde wind werden de vlammen er gewoon overheen geblazen. Is de climate change nog steeds een fabel?

Zwemmen in zee zit er voor ons nog steeds niet in. Door de atmosferische storing die o.a. Australie treffen is er nogal wat wind bij ons ook en daardoor is het strand bezaaid met Bluebottles. Niet erg aantrekkelijk voor een verkoelende plons. Indien nodig gaan we dan maar even onder een sproeier staan. Die blauwe sukkels (wie blaast er nou zijn zwemblaas op als het hard waait) moeten wel snel verdwijnen want er komt nog meer warm weer aan en ik wil mijn prive strandje weer op.

De zomer zorgt weer voor fraaie plaatjes vanaf ons dek en het strand. Of het nou vanaf het strand met wind en mystieke mist is,

of vanaf het dek waar we nog steeds van de oudjaarsavond ham eten, aangevuld met onze eigen groenten en twee verse aardbeitjes de man, onze eerste.

Het was echter niet de eerste keer dat de AA langs moest komen. Al een keer voor een lekke band toen mijn auto geen krik bleek te hebben (ja lekker, geef de auto de schuld) en een keer toe de auto het binnenlicht niet had uitgedaan. Nu had hij de deur weer een heel weekend laten openstaan. Hadden we 's ochtends geen zin in, we zouden het 's avonds wel even oplossen. Eerst de auto uit de carport getrokken (je duwt hem nou eenmaal niet tegen een heuvel op) en toen proberen te starten m.b.v. de grote broer. De aardige meneer David Bower van de AA (na 3 x mag je hem bij de voornaam noemen) kwam met zijn vrouw langs en we hebben gezellig bijgekletst. Hij lag bijna in een deuk om onze startkabels uit Nienkes auto. 'Die dunne dingetjes? Geen wonder dat het niet lukte.' Heb maar niet de 'flosdraadjes' laten zien die achterin mijn auto lagen. Dat wordt een ritje naar de Repco.
Ook overdag nog steeds plaatjes uit een reisblad. De rode pohutekawa's steken fraai af tegen het groen en blauw.

Hier in detail door natuurfotograaf Nienke.

Nienke heeft het carven weer opgepikt. We hebben een tafel opgesteld onder de bomen (broodnodige schaduw)  in de tuin en daar wordt weer ijverig gehakt. Zelfs ik ben weer aangestoken. Nadat ik in de studio een aanrecht met kastje heb gemaakt (weer van stijger hout) en gelakt had ik eindelijk tijd om mijn pinguins voet te repareren. Hij wordt nu voor eeuwig vastgelijmd op een stenen voet en dan mag hij mag weer de tuin in.

Ondanks de bouw (het betonnen pad is afgekeurd door ons en wordt morgen afgevoerd) doen de vetplantjes het prima deze zomer. Nog een fraai plaatje van onze natuur fotograaf. Tja, die bouw. Zou al af zijn voor Nienkes ouders kwamen. Maar hier is het net als in Spanje, mañana, mañana.

Dit is Bee Doughty-Pratt, een in kiwiland wereld beroemde schilderes. Hier is ze bezig met de finishing touch aan een schilderij dat ze voor ons gemaakt heeft, 'Blue moons in the mist'

De drie manen zijn een verwijzing naar onze kids. Het heeft eventjes geduurd voordat het schilderij af was (drukke dame), maar we zijn er heel erg blij mee.

Tot slot een bijzonder filmpje over 'The landfil harmonic orchestra' uit Paraquay. Een ideetje dat Nienke misschien verder gaat uitwerken:

2 januari 2013: Happy New Year!

Allemaal het allerbeste voor 2013. Laten we hopen dat dit een jaar wordt waarin brandweermannen in crazy Amerika gewoon hun werk kunnen doen en niet door lunatics met geweren worden neergeschoten, maar ook hulpverleners in Nederland worden gerespecteerd. Een jaar waarin valse over-the-hill mannen in jurken keihard gegeseld worden als ze opmerkingen maken over homosexuelen die de essentie van het menselijk wezen zouden vernietigen (doet het celibaat dan trouwens niet precies hetzelfde?) of roepen dat vrouwen sexueel misbruik en fysiek geweld zelf uitlokken als ze er bijlopen als een slons, vies eten neerzetten of het huis stoffig is. Een jaar waarin hulpverleners in Pakistan of Afghanistan niet meer worden neer geknald omdat een paar bebaarde hersenloze grotten bewoners vinden dat die hulpverleners westerse methodes toepassen. Een jaar waarin mensen vooral weer normaal gaan doen en niet zoals hier voor de kerst een kalkoen, gevuld met eend, gevuld met kip op het menu hebben (had best nog een kwarteltje ingekund). Een jaar waarin ik essentiele levensproblemen zal kunnen oplossen, om te beginnen met deze; wie maakt er nou petjes met een knoop precies boven op. Zet je tijdens het maaien je koptelefoon op dan gaat dat pijn doen. Zoek echter maar eens een pet zonder knoop!

Onze studio begint vorm te krijgen. Van stukken oud huis en overgebleven stukken van de aanbouw heb ik twee art tafels gemaakt om aan te werken. En passant nog een meubeltje voor de stereo gemaakt (het is tenslotte ook een beetje een 'man-cave').

Vandaag hebben we het maar een beetje rustig gedaan, 2 januari is hier ook nog een vrije dag. Lichaam een beetje bij laten komen van het oudejaars avond feest (de Engelsen zeggen natuurlijk weer New Years eve) en de after party de dag erop. Strandje bekeken, hot tubje gedaan, handdoekje om en de bloemetjes bewateren met uitzicht op de in bloei staande Pohutekawa boom.

Ons oudejaars feestje was weer als vanouds.

Lekker weertje.

Iedereen had wat voedsel meegenomen en dus moeten nu zelfs onze kune-kune pigs op dieet. Gerookte kawhai (precies, diegene die ik gevangen had) en helemaal lekker, king fish kebabs op de BBQ. Je weet niet wat je mist!

Helaas konden de fakkeltjes niet aan vanwege een flink windje en er kwamen zelfs wat truien aan te pas.

Nadat Nienke met Caspar de bel van onze vuurtoren had geluid ten teken dat het 12 uur was konden we gaan knallen, vuurwerk en pagne!

Niet zoals in Nederland voor 70 miljoen euro (kan je heel wat leuke dingen van doen), maar vrij bescheiden (bouw ik echt geen nieuwe schuur voor).

Nadat Guy ons nog een traditionele Schotse serenade had gebracht op de doedelzak, werd de door Nienke en mij geselecteerde dansmuziek (180 nummers, goed voor 7 1/2 uur calorieen verbranden) opgezet, maar 2013 begon slecht wat dat betreft. Buiten Nienke en Tara (4 jaar) heb ik geloof ik nog twee anderen nog even zien dansen.

Gelukkig gaat een van onze buurvrouwen binnenkort een 'bottel-house' maken, een soort kas van flessen en zij wil de berg flessen ons graag hebben. Dat bespaart ons weer de 'walk-of'shame' naar de lokale tip. De nieuwjaarsduik is niet geworden wat we ervan verwachtten. De zee was vergeven van de blue-bottles. Nee, dat is niet een verzameling lege absint flessen, maar een aan het Portugese oorlogsschip gerelateerde blauwe kwal die met zijn 50 cm lange staart venijnige jeuk kan veroorzaken. Mooi excuus niet? Met die wind was het ook minder lekker trouwens. We sluiten vandaag af met een trailer van de film 'The intouchables', een franse film gebaseerd op een waar verhaal, Zeer de moeite waard, een echte 'feel-good' movie: