31 december 2011: I hate the weatherman/woman

We hebben ons helemaal kapot gewerkt deze week. Alles stond in het teken van de voorbereidingen voor het feest. Met 50 oude hooibalen van de buren bouwden we een douche/toilet gebouw op onze camping. De koetjes vonden het allemaal maar vreemd en probeerden zelfs een gaatje in onze douche te eten.Daarna moesten we nog een paar rondkruipende jonge egeltjes redden die niet konden verwachten dat onze driveway tijdelijk in highway 1 zou veranderen. Zo ziet zo'n opgerold beestje er nou van onderen uit.Achter in de tuin hebben we ze weer uitgezet en daar hobbelen ze inmiddels weer vrolijk rond.Het zag er allemaal zo goed uit van de week. We hadden 3e kerstdag al een klein voorproefje van ons eindejaars feestje en dat ging meer dan prima. Lekker zonnetje, heerlijk eten (Jeroen had heerlijke chocolade taarten gebakken), leuke mensen, beetje zwemmen, wat wil je nog meer. Nou, gewoon datzelfde met oudjaar. Daar dacht cycloon Fina anders over. De mensen van de weersvoorspelling zaten er continu naast, het ding zou over northland gaan en het zuider eiland. In de loop van de zaterdag 'the rain was easing of'. Mmm, dit is het plaatje van een uur vanmiddag en voor vanavond (ja, da's geen voorspellen meer) hangt oog van de cycloon hangt dus precies boven ons hoofd.Ondanks alle pogingen droge plekken, waterdichte tenten en een overdekt deck te krijgen hebben we vanmorgen toch maar besloten de party te cancelen, d.w.z. te postponen. (Nienke komt hier net terug van de tent inspectie.Op het moment dat ik zit te typen regent het nu zo'n 100 uur continu.En hoewel de tenten er fraai bijstaan en het daaronder relatief droog is is het gewoon niet veilig (electriciteit en water mixen slecht, wijn en water nog slechter en het water zorgt ook nog voor interessante glijpartijen op het 'slippery deck'). Volgende week poging 2. Slechts 3 personen bleken volgende week niet te kunnen, waardoor met het rijtje mensen die dit weekend niet konden er dus nog meer mensen komen. Andrew White, the musician bleek beschikbaar en de caterer had het vlees en de vis nog in de vriezer. De salades waren al klaar en die haalt Nienke nu dus met Suus en Greetje op in Poirua (we blijven Hollanders nietwaar) Het zijn 5 grote emmers vol, dus we eten de hele week alleen maar groenvoer. Suus en Greetje ja, die stonden gisteren ineens hier op de stoep! Speciaal voor het feest gekomen. En dan stellen wij het uit!!! Nou ja, mag ze helpen een paar van die emmers salades op te eten. We hebben zelfs nog wel ergens iets om het mee door te spoelen. Besides, er komen nog een paar anderen ook, het wordt gewoon een klein binnen feestje. Ik ga de haard aansteken. Ik sluit daarom af met een nummer van onze entertainer volgende week: Here comes the rain

Tristan

Je weet dat de wijzer blijft draaien
Je weet dat het nooit anders wordt
Je weet dat je tijd niet kunt stoppen
Maar we doen wat we kunnen

Je weet, je weet
Je weet, dat je tijd niet kunt stoppen
Maar we doen wat we kunnen

22 december 2011: Pop

Je hebt zo van die dagen dat de tijd rustig voortkabbelt. De ene patient heeft net zo'n 'boring' verhaal als de andere en je moet moeite doen om niet in slaap te vallen. Je sleept je van koffie pauze naar lunch en dan van thee pauze tot het moment waarop je in de auto weer wakker wordt. Maandag was dus niet zo'n dag. Mijn eerste patient was een jonge vent van 20 jaar. Ik had hem al meerdere malen gewaarschuwd dat zijn gigantische gewicht (meer dan een kilo voor elke centimeter lengte) hem in de problemen zou brengen. Dat werd normaliter gewoon weggewuifd, hij deed immers zijn best en hij deed zelfs aan sport. Nou valt rugby door dit soort mensen bij mij meer in de catagorie buldozeren. Stel je voor dat je zo iemand moet proberen tegen te houden, de grond begint de trillen onder je voeten en even twijfel je of er geen aardbeving gaande is, maar dan zie in een stofwolk die vleesgeworden tank op je afdenderen. Ga je hem proberen te tackelen? Dat grenst aan suicidaal gedrag. Sport dus, nou ja, hij krijgt beweging. Geen probleem volgens hem dus, zijn hele familie was immers zo, wandelende ijskasten. Ik kreeg toch gelijk. Hij had ook nog een baantje als logger (houthakker). What could possibly go wrong? Meneer had voor het weekend een stuk boomstam opgetild (dat ging immers sneller dan het ding nog eens in tweeen te zagen) en het was in zijn rug geschoten. Of hij nog andere symptomen had? Ja, nou ik ernaar vroeg, hij dacht ook een blaasontsteking te hebben want hij was ineens incontinent. Nou, dat dacht ik dus niet. Eerst maar eens even onderzoeken (mijn electrisch aangedreven onderzoekbank wilde niet omhoog komen); geen reflexen meer, sterk afgenomen kracht in de benen, geen gevoel meer in het zadelgebied. Dat zag er dus niet al te best uit. Zijn jarenlange overgewicht en het verkeerd optillen van de boom had zijn tussenwervelschijven als popcorn laten openklappen en ernstige druk op zijn cauda equina (het laatste stuk van het ruggemerg) veroorzaakt. Direct naar het ziekenhuis dus. Moesten ze hem daarna ook nog van Palmerston North naar Wellington vervoeren omdat de CT-scan onder zijn 192 kg bezweek. Daar zagen ze dat er 3 schijven waren gesprongen waarbij er twee enorm op de zenuwen drukten. Geweldig niet? Heeft zich in een jaar of twaalf helemaal volgevroten en gezopen en mag nu als beloning de rest van zijn leven op kosten van de belasting betalers gaan genieten van zijn 'pensioen'. Nou schat ik in dat dat minder lang gaat duren dan hij zelf in gedachten heeft, maar toch.... Hij had dus een BMI (body mass index) van 58, dat heet ook wel QI (Quetelet index), niet te verwarren met IQ hetgeen in dit soort situaties vaak omgekeerd evenredig laag is. Cijfers uit onze praktijk tonen aan dat de gemiddelde BMI bij Pakeha (witte mensen) 27 is (normaal is onder de 25), bij Maori 33 en bij Pacific Islanders zelfs 33.5. Alleen de Aziaten zitten goed. Ik weet dit omdat ik me had voorbereid op een vergadering vanmorgen waar een meer familie gerichte benadering van de Maori werd bepleit waarbij de familie (Whanau) zelf de doelen mocht aangeven. Heb ze vertelt dat de simpele oplossing was: 1. leer ze koken (de meesten weten echt niet hoe dat moet en eten dus m.n. take aways), 2. stop de eet en zuip festijnen op de Marae en verander die in verantwoord eten, 3. leer dat dingen een consequentie hebben, als je een steen in de lucht gooit komt die ook weer naar beneden, als je moddervet bent dan krijg je hart en vaat ziekten, diabetes en arthrose. Ben echter bang dat de Whanau deze doelen niet voorop zullen stellen. Denk overigens niet dat het in Nederland veel minder erg is. De helft van de Nederlandse mannen is te dik en bijna de helft van de vrouwen. Ah well, eerst maar eens aan de BMI van onze gasten werken eind van het jaar.

Eerst hadden we echter nog een forse klus te klaren. Hooi balen binnen halen. Omdat de anderen allemaal afzagen van het hooi langs de weg namen wij die maar voor onze rekening. Dat betekende 160 balen hooi die Nienke en ik samen even naar binnen gehaald hebben, daarbij zorgvuldig onze tussenwervelschijfjes ontziend. Afwisselend reden we terwijl de andere de balen erop gooide. Nienke voor het eerst op de tractor, 'waar zijn al die pedalen voor?' Op de foto zie je onze antieke Massey Ferguson naast zijn modernere broer, die hebben nog veel meer pedalen.Anyway het hooi is binnen. We bereiden ons op het steeds meer naderende feest voor. In Christchurch is het weer begonnen met aardbevingen. De krant melde vandaag dat we met oudjaar waarschijnlijk te maken krijgen met de staart van de cycloon Fina. We hebben toch maar een tent van 6 bij 9 meter gekocht (en we hebben er net zo een geleend). Just in case, water bij de wijn is tenslotte zonde! We eindigen daarom maar met het nummer 'A beautiful day' van India Arie:

18 december 2011: Rain and other rubbish

Hi there,
Regen hoort bij Spring in dit land, net als in Nederland. Alles wordt er prachtig groen van en groeit als kool, Hans is om de week 2 dagen aan het grasmaaien. Toch beginnen we inmiddels een beetje de kriebels te krijgen van het feit dat de het aantal regen-dagen het aantal zon-dagen flink overtreft...over twee weken op Oudjaarsavond moet het warm en droog zijn!! We zijn bezig op Trade me (onze Marktplaats) een aantal grote tenten te volgen maar hebben ook geen zin om een fortune uit te geven aan een tent die we misschien helemaal niet hoeven gebruiken. Tja! We hebben al 1 grote party tent van een vriend als back up and numerous gazebo's in de aanbieding. Onze woonkamer is ruim en het deck kunnen we overdekken met tarpolins, maar dat splits de groep in tweeen en dat is niet geweldig.De regen was deze week zo bar en boos in het Zuider-Eiland dat in Nelson - de plek met de meeste zon uren van NZ - a 'one in twenty year flood - heeft plaatsgevonden en de noodtoestand werd uitgeroepen. Een heel aantal huizen zodanig beschadigd dat daar niks meer aan te doen valt, door modderstromen dwars door het huis of modderstromen vanaf de bergen die de muren hebben omgeduwd. In de krant stond vandaag dat 2011 wel het jaar is geweest van the natural disasters met alle grote aardbevingen en overstromingen en op NZ-schaal (klein vergeleken bij Japan) was dat zeker zo met een mijnramp, een aardbeving, an artic storm en nou large floods. En dat omlijst door de christmas cheer (lees: STRESS) die in volle hevigheid hier weer is losgebarsten met de intocht van Santa (in de stromende regen natuurlijk) in Wellington op 20 November....pff. Iedereen weer uitermate gestresst vanwege al het christmas shoppen, winkels op until midnight en je wordt doodgegooid met folders and zeer irritante reclames.Dat laten wij allemaal aan ons voorbij gaan want christmas moet voor ons gewoon voorbij gaan, de flasbacks krijgen we toch wel ongevraagd, dus bezig zijn is de beste remedie. Het het antwoord dat ik standaard geef als een collega me vraagt 'did you do your christmas shopping yet'? is "We don't do Christmas'. Meestal helpt dat wel om het gesprek van onderwerp te veranderen and dat vind ik prima. We hebben goed ons best gedaan door naar onze beide christmas do's van werk te gaan, echt niet zo erg want beiden hebben we veel leuke collega's. Afgelopen donderdagmorgen om 7 uur 's ochtends was het council breakfast, voor de hele council wordt dat ieder jaar georganiseerd in het plaatselijke car museum, want het gaat om zo'n 280 mensen. Tijdens dat breakfast krijgen we foto's en filmpjes te zien die door het jaar heen zijn gemaakt, houdt de CEO een praatje en krijgen 5 of 6 mensen 'prijzen' in verschilllende categorien. Ze zijn genomineerd door collega's en dat is een erg leuk en een goede opsteker voor winnaars. Dit jaar won mijn goeie vriendin Margareth (ik had haar ook genomineerd), die op dit moment door een rough patch aan het gaan is met haar gezondheid, de category 'lead actor in a magical drama', voor haar rol als communication manager voor een roading project hier in Otaki waarin ongeloofelijk veel mis is gegaan. Slecht design, de foute contractor die the job niet kon doen zodat ze die moesten ontslaan, enorme negatieve publiciateit, waaraan zij geen enkele bijdrage had geleverd, maar ze moest wel 'on the street' alle kanalen met de zeer boze shop owners en bewoners zien open te houden. Enorme opsteker voor haar dat ze zo in het zonnetje werd gezet en gewoon heel erg verdiend.Die donderdag was niet mijn enige vroeg opstaan dag in de afgelopen twee weken, want ik heb samen met Simon (the waste minimisation officer die ik in Augustus heb kunnen aannemen) vier ochtenden op een rubbish collection truck meegereden. Dat betekent dus om 5.45 am opstaan en da's erg vroeg als je geen goede slaper bent, geen half uurtje om weer in te slapen. Maar goed, de dag kan dan ook wat eerder eindigen en dat was wel nodig want ik stort dan gewoon in om half 5 's middags. De reden van het meerijden was om een wheeliebin en vuilniszak count te doen om te kunnen bepalen wat het gemiddeld gewicht van beiden is. Dat is een beetje een technisch verhaal en heeft met geld te maken, heel belangrijk voor mijn budget dat niet sluitend is te krijgen omdat de contracten gewoon niet goed zijn opgezet op dit punt. Deze actie gaat als het goed is eindigen in een flink stuk extra inkomen voor council dus da's mooi. Afgezien van dat resultaat was het interessant om mee te rijden op zo' truck,nauwe straatjes, private driveways en zien wat mensen 'gewoon' bij het vuilnis zetten. Pretty unbelievable sometimes. Het is een tough job, op en af die truck all day weer of geen weer, maar toch zijn mensen enorm kritisch en keihard in hun oordelen over the 'lazy' collectors that just need to do their job. Echt onterecht in mijn ogen dus, natuurlijk zijn het geen schatjes every day en er zitten ook er altijd wel een paar tussen die de kantjes ervan aflopen maar overall zijn het gewoon eerlijke kerels die tenminste willen werken. En door straten gaan om afval op te halen, waarvan de helft van de bewoners lekker thuis achter de tv hangt of voor de deur zit en leeft van een uitkering. Je begrijpt dat wel dat het voor sommigen gewoon echt een bewuste keuze moet zijn om te willen werken, zeker als je vrienden denken 'waarom zou ik'?Gouwe ouwe Hans (samen met Tim de 50+ bijdrage aan het David Reid team) is weer kampioen geworden in the business house tennis competition, net als vorig jaar. Dit jaar ging het wel erg smooth met maar 1 week verliezen geloof ik. Het enige wat al die weken misging was het feit dat het op de woensdag overdag droog was en dat het iedere keer precies om 5 uur begon te regenen, zodat er heel wat heen en weer moest worden geschoven en ingehaald. Omdat er geen uitwijk mogelijkheid meer was, hebben ze de finale afgelopen woensdag in de stromende regen moeten spelen. Weinig zicht natuurlijk (niet alleen door de regen :-)) en door gladheid gewoon behoorlijk stom ook, maar het is allemaal goed afgelopen. Ze moeten nog samen uit eten om het te vieren. Volgens een mailtje van een team lid zit 1 teamlid zo 'under the thumb of his wife' dat dat nou pas ergens in januari gaat worden. IT WASN'T ME! Ik probeer Hans continue het huis uit te krijgen om gezellige dingen met the blokes te gaan doen, valt niet mee met zo'n homebuddy als Hans is. Of het is dat -ie het gewoon zo gezellig vind om bij mij te zijn :-)

Weet niet of Hans nog wat foto's in de aanbieding heeft of muziek, maar dan kan hij dan wellicht even morgen doen. Het is nu droog dus de ramen zeem plicht roept! Morgen doen we niet veel omdat het en weer gaat regenen maar ook omdat we Yvo vanavond van vliegtuig halen die even 2 nachtjes komt logeren. Dus dan hebben we het morgen te druk met mah yongen, bijkletsen en sushi maken. Hoe vervelend.

catch you later, x Nienke

N.B. De foto's zijn van en wandeling met Yvo in de Tararuas achter ons.

11 december 2011: The good and the @#$&*@#@!

De christmas function van vorige week was maar de eerste van een hele reeks. Gisteren nog een van Nienkes werk. Nienke vond degene van mijn werk nog al oudbollig vorige week ('and it was'), maar moest toegeven dat het gisterenavond met een paar everglades van Jim Reeves en dergelijke niet heel veel anders was. Goed, ze heeft Schots dansen geleerd en het eten was een stuk beter, maar het blijft een vreemd gebeuren. Kerstmis in de hitte, plastic kerstbomen met nep sneeuw. Vandaag was het veel beter, een gezellig samenzijn bij en met onze buren; uitzicht over zee, lekker briesje, heerlijke happen (waar haalt Sue de tijd vandaan), pittige discussies (politiek, de council, de euro, wijn, konijnen), kortom alle ingredienten voor een heerlijk eind van het weekend. Nou hadden wij er ook al een lange avond met Willem en Carla op zitten (op doorreis van hun trip op het zuidereiland, op weg naar Coromandel) en daarna nog een met Louis en zijn ouders, uit Taupo. We zijn dus wel weer aan de rust van een werkweek toe. Druk, druk, druk. We zijn alweer twee maanden fanatiek lid van de golfclub en hebben nog geen balletje geslagen. Heeft ook een beetje te maken met de voorbereiding van het feest en tennis. We staan weer in de finale die overigens aankomende woensdag volgens de sateliet gaat verregenen. En dan natuurlijk mijn nieuwe baan, zie hier (twee nieuwe exemplaren zijn af en er is er een in bestelling). Gisterenavond waren er 100 man en toen we om ons heen keken werden we toch een beetje benauwd. Wij zitten voor ons feest inmiddels al over de honderd gasten. Hebben we wel genoeg stoelen, tafels, bier, wijn, food? Anyway, onze computer besloot er de brui aan te geven, perfect timing. Degene met de emails over het feest, de planning, etc. Backup? Jawel, in die PC, twee SATA schijven in raid, maar ja, als de SSD schijf met de software niet werkt, dan houdt het op. Vandaar maar even kort nu, we hebben nog het e.e.a. te regelen en U kunt begrijpen dat de temperatuur bij mij snel oploopt vanwege dit soort dingen.
Geen muziek deze keer, maar een filmpje waar Nienke me attent op maakte, een liter licht:

4 december 2011: Shaken, not stirred

Zaten we lekker te eten en drinken in Foxton op de Christmas function van de praktijk, missen we de aardbeving in Wellington. 5.7 op de schaal van Richter.Minimale schade, we zijn er gewoon nog. Gaan zo meteen toch nog eens even in de rampen doos in de shed kijken of er geen spulletjes ververst moeten worden.

2 december 2011: Summer is here

We kregen een brief van de council (jawel, dezelfde als waar Nienke werkt). Ze wilden het strand terug brengen in de staat van voor de mensen; slechts native plants e.d. en dan ook nog in een bepaalde samenstelling. Derhalve moest de native karo (waar het vol van staat, ook in onze tuin) wijken en zou dus besproeid gaan worden met gif. Geweldig plan natuurlijk voor dat enorm drukke strand waar dagelijk horden mensen van de natuur komen genieten. Echt een project waar je in deze moeilijke tijden geld in gaat stoppen. Enfin, de buurt kwam in het geweer en dus hadden we een meeting met de mensen van de council en de region. Aardige ecologen die vol enthousiasme vertelden dat investeringen (we have a very limited budget) van nu zouden resulteren in een prachtig strand over een jaar of 400. Weinig aanwezigen waren onder de indruk, temeer omdat de meerderheid ruim boven de 50 is. Mijn opmerking dat over 400 jaar het water 2 meter hoger zou staan viel dan ook in de smaak. Na een goed gesprek kwamen we overeen dat ze met een beter plan zouden komen en vooralsnog weg zouden blijven van onze kant van het zandpad, daarmee onze karo's beschermend. De andere buren waren blij met de mededeling dat het strand opgeruimd zou worden door the Department of Corrections, maar zij realiseren zich niet dat ons stukje paradijs nog vrij onbekend is bij het inbrekers gilde. Ben zelf beduidend minder blij met in oranje geklede pottekijkers met ball and chain. Vervolgens kregen we nog een leuke ecologische tour over 'ons' strand.De natuur is mooi, maar de evolutie is nou eenmaal een feit. Proberen de tijd stil te laten staan is niet realistisch. Zelfs de dieren evolueren. Hier zie je een fazant die onze buiten douche uitprobeert. Jammer genoeg voor hem kan hij net niet bij de kraan. Inmiddels is de zomer echt begonnen en dat betekent dat we jullie helaas even jaloers moeten maken.Thuis komen is echt een genot. Al het werk in onze tuin werpt eindelijk zijn vruchten af. Het staat er allemaal prachtig bij.Kapiti island ligt weer heerlijk fotogeniek te wezen.En de avonden zijn als vanouds prachtig.Vorige week kregen we onze gitarist Andrew White met zijn gezin op bezoek. Hij had een vriend meegenomen, Owen van Larkins, een gitarist uit Australie die tot voor kort deel uitmaakte van het duo Hunter Van Larkins (op you tube te vinden). Daar zaten we dus in de tuin, sippend van een Grolschje, knabbelend aan toostjes met Kikorangi cheese, genietend van het middag zonnetje en twee kerels die een prive concertje gaven. Kan je vertellen dat je met recht jaloers mag wezen. Geweldig.Natuurlijk is er nog meer dan genoeg te doen op het land. Vandaag hebben we heel veel troep weggebracht naar de 'tip'. Nienkes vrije dag, maar als solid waste manager kom je niet makkelijk weer weg van de 'tip'. Daar moest nog even uitgebreid gediscussieerd worden over contracten, de locatie van de autobanden, weggehaalde bomen, gerecycelde tegels, etc. Die tijd moest natuurlijk weer ingehaald worden en dus stonden we nog tot laat te werken.Dat wil zeggen, sommigen van ons. Anderen stonden de ondergaande zon te bewonderen.Maar daar kan je haar toch geen ongelijk in geven? We rekenen on rijk met deze vergezichten. Over rijk gesproken. Iemand liet een bericht in ons gastenboek achter om hen te bellen in Belgie. Vreemd! Hebben we toch maar gedaan. Het bleek de bank in Arendonk (waar ik mijn opleiding deed) te zijn. Blijken we daar nog twee rekeningen te hebben. Op de ene stonden we 50 euro negatief, maar op de andere 1350 positief. Of we de rekeningen wilden sluiten en zo ja waar het geld naar toe moest. Omdat we geen Nigeriaans accent bespeurden en we via internet de naam van de beste man bij KFC Verbroedering Arendonk konden plaatsen lieten we ons wantrouwen varen en wat blijkt; na wat heen en weer gemail staat het bedrag inderdaad op onze rekening. Toch weer een paar flesjes champagne op ons feest eind van het jaar. Inmiddels met honderd gasten, we krijgen er steeds meer zin in. Hoewel, onze waterpomp liet het afweten en dus moest er een nieuwe komen, een Grundfos (Deens neusje van de zalm) van 1400 dollar, hallo. Misschien toch maar gewoon een rose? We sluiten af met muziek van voornoemde gitaristen. Het eerste nummer is van Owen en heet Wandering hands.Het tweede nummer heet Koto en is van Hunter Van LarkinsHet laatste nummer heet Hemfort hill en werd in Canada opgenomen door Andrew White en Owen van Larkins

25 november 2011: Verkiezingen

Ik moet nog even iets rechtzetten. Van Steppin' out ontving ik keurig een nieuwe broek! Erg netjes. Ook hulde voor de Altec fabrieken. Op mijn vraag waar ik in NZ nieuwe voetjes voor onze ladders kon krijgen stuurden ze me zomaar twee setjes op. Daar wordt je nou vrolijk van. Dat kan ik niet van Pacific blue en Singapore air zeggen. Ondanks hun toezegging dat ik nog wel wat zou horen als dank voor mijn medische hulp aan boord; niets gehoord. Word zo wie zo niet vrolijk van airlines. KLM pikte al mijn airmiles in, zonder enige waarschuwing en twee weken voordat ik tickets boekte. Dacht dat die points waren om klanten aan zich te binden. Voor zover de consumenten afdeling.

Het is verkiezingstijd in Nieuw Zeeland. Dat is mooi voor de kranten want door gebrek aan natuur rampen en rugby is er anders niet veel te schrijven. Hoewel er hier meerdere partijen zijn hebben ze hier in feite net als in the USA en Engeland een twee partijen stelsel. Het is of National of Labour. De Green party is the derde grootste en dan is er nog een hele rits kleintjes, dit jaar zelfs de 'legalise marijuana' party. De orginele bewoners, de Maori, krijgen standaard 4 zetels, maar daar wordt meer en meer over gediscussieerd. Is natuurlijk niet fair t.o.v. de vele Aziaten, Polynesiers en ook niet t.o.v. ons Europeanen. Onze local MP is Nathan Guy (National), een enorme nitwit die ik in de afgelopen 3 jaar nog niets zinnigs heb horen zeggen. Hij is zelfs Minister for Internal affairs, een taak die hij invult door zo mogelijk op elke foto te staan die door kranten worden gepubliceerd. Zijn politieke oppponent (Labour) heeft eerder dit jaar de handdoek in de ring moeten gooien nadat de politie een naakte tiener (een jongen van 18) van de straat plukte die van zijn huis kwam rennen. Had hij opgepikt na een avondje stappen in Wellington. Tja, wat voor keus heb je dan nog. De vorige keer hebben we Green party gestemd, maar omdat die nu al zeggen dat ze niet met National willen regeren zet dat niet veel zoden aan de dijk. Bovendien willen ze de nieuwe snelweg die National er net heeft doorgedrukt meteen weer cancelen. Elke 3 jaar zijn er verkiezingen hier, wat inhoud dat er het eerste jaar niet veel gebeurd, het tweede jaar doen ze wat en het derde jaar staat alweer in het teken van de nieuwe verkiezingen. Nationale bezigheids therapie dus. Of het land er nou zoveel beter van wordt? Labour had net een policy ingezet voor gezonder eten op school (slim), National schafte het meteen weer af en zette in op meer sport (helpt niet). De partijen beschuldigen elkaar hier over en weer van verkeerd beleid, wat dan weer gepareerd wordt met opmerkingen als 'maar 3 jaar geleden regeerden jullie en daar ligt het aan dat het nu niet goed is). Je zou bijna een situatie wensen zoals in Belgie, even een paar jaar geen regering. Dan wil ik me wel als vrijwilliger opwerpen om solo (klinkt beter dan dictator) wat veranderingen door te voeren. We hebben hier werkeloosheid, slechte huizen, de hoogste kinder mortaliteit van de OESO landen (ziektes die in andere OESO landen niet meer voorkomen), enorme vetzucht, etc. Als we nou betere huizen zouden bouwen, fietspaden aanleggen, McDonald, KFC et al. het land uitgooien, gezond eten niet meer belasten e.d. dan lossen een heel aantal problemen zich vanzelf op. Onze huidige premier (John Key) doet het niet heel erg slecht maar heeft een beetje last van zijn imago, hij is een beetje een ei. Was als een klein jongetje die een spreekbeurt mocht houden op TV bij Letterman toen hij in de States was om op het White House een handje te mogen schudden.Hij sloeg al ook een modderfiguur tijdens de uitreiking van de wereldcup toen hij de aanvoerder een hand wilde geven.Nou ja, het is dan ook maar een landje met 4 miljoen inwoners. In feite niet meer dan een redelijk grote stad.

Anyway, terwijl ik dit zit te schrijven (lekker rustig op de praktijk) gaat het brand alarm af. Er is een technicus bezig die dus iets fout deed. Wat een pokke herrie. Ga maar even buiten lunchen. gegroet.

We hebben het werken weer overleefd en zijn weer druk op het land aan de weer. Nienke verfraait het aanzien met planten hier en daar en ik ben begonnen aan de nieuwe kippenren. Op de plaats van de oude komt de kas te staan. Vanmogen eerst de koeien verplaatst en een mobiele energiser geplaatst met eart rod. Had er ook nog nooit van gehoord, maar zo'n ding wordt door de zon opgeladen en geeft stroomstootjes aan de hekken rond het weiland. Mobiel is wel relatief, want die earth rod kost 40 dollar en die krijg je nooit meer de grond uit! Ondertussen ook nog bijna twee lampen af en deze week weer drie boeken gelezen (tel de paar hoofdstukken van dat verschrikkelijke mens Yvonne Kroonenberg niet mee). Heb gewoon geen tijd om te werken! En het concerten seizoen komt er ook al aan. We hebben net kaartjes gekocht voor een concert van Earth, Wind and Fire en Keb'Mo'. En op WOMAD treedt Dobet Gnahore op, waar ik toevallig net een CD van had gekocht. Daar sluiten we dan ook maar me af, het mooie nummer Palea.En als laatste Keb'Mo's versie van Bob Dylans 'The times they are changin', nog een van mijn favorieten

Naschrift: ook al heeft groen meer zetels dan ooit eerder gehaald (13%), National won de verkiezingen en heeft 48% van de stemmen. In ons district won de leugenaar en nitwit heel dik. Bewijst eens te meer dat de mensen in het algemeen niet heel erg slim zijn!

20 november 2011: Klompen

"Well bugger me, the first time in my life I see a man walking on wooden shoes", aldus de verkoper in mijn favoriete winkel Bunnings. Ik moest daar zijn omdat de trailer hoognodig een nieuwe bodem (marine grade plywood) nodig had, de laatste keer dat we compost haalden ging nog maar net goed. Ik legde hem uit dat die dingen best comfortable lopen en dat het per ongeluk op een spijker staan meestal geen consequenties heeft. Hij was onder de indruk maar het leek hem toch niets voor hemzelf. Ik was op mijn beurt weer zeer onder de indruk van de rekening. Pfft, een paar balkjes voor de nieuwe kippenren, bodempje voor de trailer, nog wat schroeven, lijm, nietjes en krammen en we zijn weer 350 dollar lichter. Gelukkig heb ik al bijna een nieuwe lamp af. Maakte me enigzins zorgen om de enorme vislucht die rond de lamp hing, maar ik kon de bron niet localiseren. Was al bang dat ik het ding met aftershave moest besprenkelen toen Nienke thuis kwam en haar tas op een paar door haar verzamelde schelpen zette. Een smerige vloeistof uit een van de schelpen maakte haar tas vermoedelijk voorgoed onbruikbaar. Wel een reden om weer te gaan shoppen, je hebt nooit genoeg tassen nietwaar? Anyway, ik had alleen nog wat extra driftwood nodig. Op naar het strand dus. Door de straffe wind (ons landgoed is inmiddels test site voor vlaggenmasten)was het driftwood hoog opgestapeld. Niet alleen zijn die klompen erg handig bij het lopen op het stenen strand, maar je kan er ook een flinke schop tegen een stapel hout mee geven zodat je beter kan zoeken. De klompen bleken minder handig toen het ineens hard begon te regenen. Met mijn neus tussen het driftwood had ik die bui niet aan zien komen. Geen idee of er een klompen hardloop kampioenschap is, maar ben bang dat ik daar niet voor zal kwalificeren.
Het is niet de hele tijd zo erg hoor. We hebben inmiddels onze eerste BBQ er weer op zitten.Margareth en Doug kwamen eten met zoon en vrienden. Omdat zij door een wat moeilijke tijd gingen springen wij wat bij. Ik had al een forse pot lasagna gemaakt en een Franse stoofschotel. Of het beviel? Volgens Margareth had Doug gezegd "I'm gonna propose to Hans". Sippend aan een Grolschje kon hij zich daar niets van herinneren! Het was nog wat fris tijdens de BBQ, maar het is dan ook nog voorjaar, getuige de jonge vogeltjes die dagelijks vanuit hun hokjes om hun ouders krijsen.Gisterenmiddag Nienke nog uit de brand kunnen helpen toen ze (hoe krijg je het voor elkaar) een potje van een plank pakte en daardoor een stukje kruidnagel in haar oog kreeg. Met behulp van een wattenstaafje werd dat er weer uitgelepeld en zo was haar NLP weekend toch nog gered. Samen liepen we nog even naar de weilanden waar onze koetjes grazen. We zijn inmiddels ervaren koeiepoep inspecteurs en kunnen melden dat het drenchen goed heeft geholpen. In plaats van natte flatsen en vieze staarten liggen er nu keurige hopen en zijn de achterwerken schoon. De jonge mannen zien er duidelijk beter uit. Tot zover het weinige nieuws uit NZ. Slecht nieuws uit Tsjechie helaas. Een blik op de stand in rugby divisie 1B laat zien dat de kans dat Nederland mogelijk de tegenstander van de All Blacks zou kunnen zijn op de volgende WK in Engeland kleiner dan 'nul' is. Degradatie naar de groep met Andorra, San Marino, Liechtenstijn en de Faroe eilanden dreigt.We eindigen weer met muziek. Mijn piano leraar vroeger had zo'n slechte adem dat mijn pianospel nooit was is geworden. Zie deze jongedame (5 jaar) nou eens en bedenk dan waar ik met wat het gebruik van wat meer Macleans had kunnen zijn.Ongelooflijk die jonge artiestjes, heerlijk om even op You Tube te zoeken als je even geen patienten hebt. Maar ja, dan denk je dat je je zoon cello hebt leren spelen en dan krijg je dit (je moet het echt even kijken, zelfs als je het verschrikkelijk vindt):We sluiten af met een prachtig stuk (The cello song) gebaseerd op de Prelude uit Bachs cello suite, door Steven Sharp Nelson:

13 november 2011: A day at the farm

Ik ben sinds 3 dagen officieel 'a real artist'. De driftwood lamp die in Shannon in de winkel hing te pronken is verkocht, levert me 500 $ op! De shop owner heeft er met de kerst in aantocht meteen nog een aantal besteld. Dat klinkt natuurlijk geweldig, maar waar haal ik de tijd vandaan. Anyway, ik spring dus in mijn 12 jaar oude RAV4 en rijdt het strand op om hout te sprokkelen. Het is eb, laat in de middag (de zon staat al laag) en het belooft een prachtige zonsondergang te worden. Ik selecteer zorgvuldig een serie geschikte takkens en mik ze achterin de auto (dat gaat veel sneller dat met de IKEA-tas of de kruiwagen). Content met mezelf rij ik over het strand naar de loading ramp (in dit geval niets meer dan daar waar de weg eindigt en het driftwood is weggehaald). Bummer, mijn auto komt niet tegen de berg stenen op. Ik probeer het nog een keer en nog een keer, maar het wil niet lukken. De banden laten door een vieze rubberlucht blijken dat ook zij genoeg hebben van dit spelletje. Het was zo'n mooie dag en dan moet het weer zo eindigen. Gegeneerd loop ik naar huis. Samen met Nienke proberen we het nog eens met wat planken,en nog eens, en nog eens, maar ook dat lukt niet. Mijn kleine RAV-je kan zich niet meten met al die stoere 4 wheel drives die moeiteloos het strand op en af rijden. Nienke belt dus Doug maar op die ons er moeiteloos uittrekt met zijn dikke Hilux.Met de staart tussen de benen weer naar Sims road. Wat moet je nou met zo'n situatie. Ik hoor de vrouwen al roepen; "niet meer het strand op dus" en de mannen; "ruil die rijdende boodschappentas in voor een dikke mega 4-wheel drive". Precies mijn gedachte, maar gezien de situatie van vanavond niet helemaal het goede moment om er met Nienke over te beginnen.
Gelukkig had ik eerder in de week een hoogtepuntje. Ik was uitgenodigd voor een dag golfen met een groep builders en architecten (op zich al een hoogtepunt). Nienke vond dat ik toch wat moest gaan oefenen want de laatste sessie was ergens in Maart. Ze was niet zozeer bang dat ik zou afgaan, maar was eerder bezorgd over de veiligheid van de anderen. Ik besloot om een van de weilanden kort te maaien omdat we het onkruid daar toch te lijf moesten gaan. Zo onstand er een aardige 'home hole' waar ik het pitchen kon oefenen na het werk.Vrijdag was ik er dus klaar voor. Op de prachtige golfcourse in Taihape speelden we een heuse wedstrijd met vier teams (samengesteld op basis van de handicaps, ...... die ik dus niet heb). Gehuld in een oranje shirt (ook weer uit veiligheidsoverwegingen) zat ik in een team van twee jonge cracks en Tim (ook geen handicap, maar er wel van overtuigd meer dat 5 slagen minder dan ik te slaan), mijn tennismaatje. De club heeft 120 leden en teert m.n. op toeristen en golf enthousiastelingen die een balletje willen slaan op deze prachtige baan met holes die hoog bovenop de kliffen van de Rangitikei gorge liggen.Continu vogelgeluiden en het stromende water van de Rangitikei river. Mijn eerste afslag ging rakelings langs een niets vermoedende Tui, maar was de verste van ons team. Daar bleef het echter niet bij, na 18 holes was ik 4 balletjes kwijt en de 9 slagen op de 15e (wie zet daar nou ook van die stomme bomen neer) maakten een einde aan de hoop een gemiddelde score te halen. Het weer werkte echter mee, het was een prachtige dag. Ondanks mijn enthousiaste pogingen voor de poedelprijs in aanmerking te komen wonnen wij als team de wedstrijd (ben bang voor zijn collega's dat Tim daar bij zijn bouwbedrijf nog wel een paar maanden over blijft praten). Ik bleek niet eens de slechtste te zijn en had precies 5 slagen meer dan Tim.BBQ op het dek van het fraai gelegen clubhuis, wat kan een mens zich meer wensen.
Een vriend down the road had gevraagd of onze koeien zijn land niet wilden begrazen. Dat was dus een goed idee. Ik moest wel eerst zijn fence repareren en hier en daar de wiring vrijmaken, maar toen dat gedaan was zag het er allemaal aantrekkelijk uit. Daarna moesten Nienke en ik nog onze koeien drenchen, een geneesmiddel in vloeibare vorm die je over de rug van het beest gooit. Nou kost zo'n klein flesje 85$ per stuk dus de tuinslang van een afstandje is een aantrekkelijk, maar niet practisch idee. We moesten ze dus een voor een in de stockyard jagen en dan in de box voor we ze konden bewerken. Dat bleek minder eenvoudig en we zagen dus al op tegen de verhuisklus van de dag erop. Gelukkig kwamen Jeroen en Maartje eten en die konden dus de dag erna mooi helpen de koeien zo'n kilometer over de weg naar het nieuwe graasplekje te brengen. Eerst echter lekker sushi na een mooie sunset op het dek.Na een heerlijke avond (waar o.a. de verschillende koe-verplaats-tactieken werden besproken) en awakening breakfast waren we er allemaal klaar voor. Gewapend met vervaarlijk uitziende hoeden, zonnebrillende en stokken werden onze dames en heren over Sims road naar Nienke gejaagd die verderop de weg had afgezet.Ondanks enige verwarring bij wandelende biefstukjes was het een groot succes en dat zonder de hulp van alle ervaren buren.Nog wat beduust van de grote hoeveelheid voedsel stonden ze ons aan te staren in het metershoge gras. De rest van de prachtige dag hebben we geplant; ritsen hortentias's die Maartje had meegenomen en een aantal boom transplantaties.

Zo, dat was het weer voor vandaag. Met de wetenschap dat jullie van Berlosconi verlost zijn en gisteren de kerstman in Wellington is gearriveerd (20 graden) sluiten we af met een nummer van Fatoumata Diawarra (haar CD 'Fatou' konden we zelfs hier in NZ krijgen). Het nummer heet Kanou (liefde in het Malinees)

4 november 2011: Maxima

I know, it's Sunday and we should have published on Friday or even Thursday. Daar is een oplossing voor. Om te voorkomen dat trouwe lezers tevergeefs en eindeloos op de site moeten kijken kun je nu je e-mail adres achterlaten hier rechts naast de blog zodat je een bericht krijgt wanneer er een nieuwe pagina aan de blog is toegevoegd. Gemak dient de mens nietwaar? Courgettes, jawel.Nooit geweten hoe die dingen groeien, nou, zo dus. Nienke (die geen groententuin wilde) heeft inmiddels tomaten en courgettes in de aanbieding. Dan hebben we het nog niet over de vele kruiden gehad. Verse munt thee? Hier geen probleem. Binnenkort dus een heuse kas met groentenbakken. Hoewel de wind roet in het eten gooide voor planten bij onze voordeur doen de door Nienke geplante vetplanten het heel goed!

Op de lange lijst met klussen staat inderdaad nog steeds het 'glasshouse', maar ja, waar haal je de tijd vandaan. Anyone for a working holiday? Heb dit weekend in ieder geval het wandelpad over de property vrijwel afgemaakt.

In Nederland zorgde ik altijd dat ik dienst had als ik jarig was, was ik lekker onbereikbaar voor allerlei telefoontjes. Ben nou eenmaal helemaal geen verjaardag man. Nu was ik dus naar Bali gevlucht. Bij thuiskomst toch een doos uit Nederland, van familie en aanhang. 50 cadeaux om door te werken. Toch heel erg leuk. Heb zelfs de schriftelijke opdracht uitgevoerd:'Maxima is ernstig ziek', zegt Nienke als ze na het voeren van de dieren binnen komt lopen. Zat net de krant te lezen. Tenmidden van al het wereld nieuws (Papandreou en Berlosconi mogen nog even blijven, Prins Charles blijkt civil servant te zijn, minister Schippers wil maar niet inzien dat haar eigen partij de oorzaak is van de torenhoge kosten in de zorg en natuurlijk Feyenoord ....., ach ja) stond het bericht dat Beatrix, momenteel bezig met een heel belangrijk bezoek aan de Antillen, aan haar laatste reis bezig is. Krijgen we dus straks een koning W.A. Ik denk dat onze kip Maxima zo van dat bericht schrok dat ze een zielig hoopje kip stond te wezen en plotseling eieren zonder schil begon te leggen. Nou ben ik snel, maar toch ook weer niet zo snel dat ik op tijd een koekenpannetje onder haar achterwerk kan duwen. Nienke dook meteen in het kippenboek en kwam met de oplossing; afzonderen(rust), vitamientjes, speciaal voer (katten gelei) en mineralen. Geen idee of dit het ei van Colombus gaat worden (haar ei valt in ieder geval ook niet om), maar Maxima was het niet eens met de afzondering. Met een sprong kwam ze via het haardhout en het kippengaas op de ping pong tafel. Omdat ze geen bal terug sloeg heb ik haar maar weer bij de anderen in de ren gezet. Het leverde vooralsnog geen bruikbare eieren op, maar ze is wel weer levendig. Wellicht wordt het weer een wonderbaarlijke genezing. Ik had er van de week ook weer zo een. Een man komt strompelend en steunend van de pijn binnen. Mijn brain is al met de differentiaal diagnose bezig als ik ze uit de wachtkamer ophaal en ik had dus al een rijtje klaar. Hij zei dat hij een herseninfarct had (stond niet in het rijtje) en kwam voor zijn 'WINZ certificate' (een briefje zodat hij zijn ziekte uitkering kan halen). Bij mijn lichamelijk onderzoek deed alles pijn, zelfs het aanraken van de huid. Ik merkte op dat de symptomen toch op zijn minst heel erg vreemd waren en zijn pijn expressie zelfs heel opmerkelijk. Er onstpon zich een levendige discussie waarin ik ondermeer opmerkte dat ik twijfelde aan zijn oprechtheid. Hij werd zo boos dat hij van de tafel sprong en op hoge poten naar buiten marcheerde. Een wonderbaarlijke genezing want plotseling strompelde hij niet meer en deed het blijkbaar ook geen pijn meer. Kan dus geen herseninfarct zijn geweest, daar heb je in ieder geval hersenen voor nodig. Anyway, ik was wel weer toe aan een Bali momentje. Lekker thuis met Nienke in de hot tubnaar de ondergaande zon kijken met een lekker glaasje pinot gris en avocado dip (we kwamen vanavond compleet gerimpeld na 3 uur ouwehoeren en soppen binnen). Dit na gedane arbeid: na tien jaar klagen over overhangende takken heb ik eens flink huisgehouden bij de macrocarpa trees die aan onze kant op de grens van de properties van de buren en ons staan. Dat leverde weer erg veel haardhout en stapels takken op die dankbaar op een knus vuurtje gingen. En dan met een biertje moe en voldaan naast de 5 meter hoge vlammen zitten met in de linker hand een riek en in de rechter hand de gun (voor toevallig passerende magpies en rabbits), aarrrrrrr. Over bier gesproken: we eindigen met ene nieuwe reclame tegen drink driving uit NZ en tenslotte nog een typische Kiwi ad voor de Toyota Hilux.

Nieuw anti-drink-driving ad uit New Zealand;
Hilux ad:

En om te eindigen (we hadden belooft altijd met muziek te eindigen) het prachtige 'Here tonight' van Jon Allens laatste CD 'Sweet defeat':