26 february 2013: Bezoek van 200 dames

Terwijl jullie daar heerlijk verkoeling hebben puffen wij hier dagelijks een 30 graden weg. De watertank is half leeg en de weilanden zien er niet uit. We moeten nu zelfs in de zomer hooi bijvoeren en we hadden al niet zoveel. Jullie weten niet hoe geweldig jullie het hebben, op zijn tijd een buitje en zeker niet te warm. Anyway...

Afslaan bij de 7de.

Ben vrijdag met Philip en Lineke wezen golfen op de Rangatira golf club die 18 prachtige holes heeft verdeeld over 3 terrassen.

Deze club ligt langs de Rangitikei gorge en heeft diepe afgronden (van het soort waar veel balletjes in kunnen verdwijnen). Ik zal maar meteen de brandende vraag beantwoorden; Lineke heeft gewonnen.

Hoewel Philip weliswaar beter afsloeg dan ik werd hij door de jury (ik dus) gediskwalificeerd na het (tijdelijk) kwijtraken van een club. Daarvoor had hij al 7 balletjes verloren (tegen 4 van mij en 0!! door Lineke). Het hadden er meer kunnen zijn bij mij, maar op miraculeuze wijze kwamen enkele balletjes via een welgemikte knal tegen sporadisch aanwezige bomen midden op de fairway terecht. Geluk dwing je af zeggen ze bij Ajax (hoewel daar de laatste tijd steeds minder wordt afgedwongen).

Mijn handicap heet nog steeds 'ongeduld'. Beetje vreemd, dat wel, want toen we aankwamen waren er slechts 2 anderen aan het golfen en we hadden dus ruimschoots de tijd. Blijf het weg rammen wel leuk vinden, maar dat getutteput ...... Gelukkig hoefden we van het laagste terras niet weer omhoog te klauteren maar konden we met een heuse lift weer naar hogere regionen terugkeren.

Voldaan (niemand had ons uitgelachen) reden we door naar Ohakune om daar de locale uitgaansgelegenheden te gaan keuren. Philip, mr. Pensioen, zat na 100 meter al knikkebollend naast me.


Vulkanen. De 100 km verderop gelegen Mt. Taranaki vanaf Mt. Ruapehu.

Judith voegde zich in Ohakune bij ons omdat ze de Tongariro Crossing ging lopen. De vulkanen van Tongariro en Ruapehu weer eens actief en derhalve moest ze een loop nemen en kon dus niet de hele tocht lopen. Echter wel het mooiste gedeelte twee keer, dus niet eens zo'n straf. Twee heerlijke nachten bij onze vrienden van de River Lodge. Bij het ontbijt kregen we een geschiedenis les van Gayle (een van de eigenaren), een hele lange verhandeling over de Aboriginals en Maori en het duurde even voordat we de ontbijttafel konden verlaten voor een wandeling langs watervallen en een ritje langs Mordor-country.

Mt. Ruapehu.

Lekker geluncht bij de Tawhai falls, heel erg allemaal.

Stokbroodje met Kikorangi.

Krabsalade met ginger-beer.

En natuurlijk een paar plakjes Verkerk Dutch salami.

Tawhai falls

Even uitgepuft met een glaaske pinot gris in de heerlijke tuin van de lodge voordat we een welverdiende burger van het huis verorberden bij de Powderhorn Chateau, een soort Zwitsers houten bergrestaurant in Ohakune. Het rugbyen (Super 15 en League) is weer begonnen en dus kwamen half geklede mannen op blote voeten met enige regelmaat hun pint halen terwijl de commentatoren op de achtergrond het spel van de Blues de hemel in prezen (de arme Hurricanes uit Wellington hebben meteen de eerste wedstrijd verloren). Een stel Polen die we de avond ervoor ook al in dat andere restaurant hadden gezien deden bij binnenkomst alsof ze na een paar maanden in de jungle voor het eerst weer mensen zagen. Uitbundig werden we begroet met 'me Poland, you Holland, my friend'. En dat allemaal luidkeels, want als je elkaars taal niet spreekt dan wordt het een stuk duidelijker als je gaat schreeuwen, althans zo denkt menig amateur ontdekkingsreiziger. Overigens liet het bezoek van onze diëtiste aan de praktijk, met haar 6 maand oude dochter de andere kant van dat spectrum zien. Bij het aanzien van de baby wordt iedereen ineens weer kinds, alsof de baby je dan wel begrijpt. Enfin, ik ga zo maar weer eens tegen de kippen kakelen!

Wanganui river

Op zondag reden we via de Wanganui river road weer terug. In Jerusalem het klooster bezocht, geen non gezien. Er schijnt er nog eentje net in leven te zijn. Tussen London en Athens (echt in de middle of nowhere) onze broodnodige flat white genuttigd in een oud schoolgebouwtje waar een leuke Maori dame tot verbazing van Lineke toch een modern elektrische koffiezet machine bleek te bezitten.

Wanganui river

Buiten stond de originele River Queen, de boot die in de gelijknamige film werd gebruikt. Onderweg nog de Flying fox lodge bekeken waar ik Nienke binnenkort op een weekendje trakteer. Ze moet echter wel met een flying fox over de rivier, maar dan heb je ook rust!

In Wanganui kreeg ik een telefoontje van onze bejaarde buurman, hij had net 200 koeien van onze property gejaagd. Een van de farmboys van de dairy farm aan de overkant had een hek open laten staan en dus gingen al die dames even bij ons op bezoek. Overal platgetrapte planten, koeieflatsen (tot aan de voordeur) en een gedeeltelijk afgebroken muur. Minder schade dan bij de buren die hun hele vegie tuin verloren en de fraaie citrus bomen.

Het wordt gelukkig wel vergoed en wie zijn wij om er iets van te zeggen. Nienke kreeg een telefoontje van onze andere buurman toen ze lekker stond te hakken op haar beeld tijdens het jaarlijkse Otaihanga Oamaru stone carving weekend. 'Your black steer is humping my cows!' De deugniet had lang genoeg naar al dat vrouwelijk schoon gekeken aan de andere kant van het hek. Had een aanloop genomen en was als een volleerde Olympiër over het hek gesprongen. Vervolgens heeft hij zich kostelijk vermaakt met de 7 maagden next door. 'Tsja' zei Nienke, 'He can't impregnate them so just let them have some fun'. Weer thuis moest hij voor straf in de hoek staan (kleinste weiland) en een paar uur later komen er 200 dames langs. Zelfs voor hem teveel en hij bleef waar hij was. Ach ja, je woont 'rural' en dan kan dat gebeuren. Geen punt, daarom snel Nienkes beeld opgehaald (de onthulling volgt pas over enkele weken) en een BBQ aangericht. Nienke was overigens nog even getroffen door een zeer locale tornado die zowel Nienkes als haar buurmans gazebo airborne deed gaan. Nou was die van Nienke al niet meer zo na de laatste vlucht vorig jaar na mijn feestje, maar ik had hem toch aardig gerepareerd. Nu was er echter geen eer meer aan te behalen. ik heb hem met liefde passend gemaakt voor de container.
Inmiddels zijn Philip en Lineke naar het zuiden vertrokken. Hij texte vanmiddag dat hij al weer bij het eerste ongeluk betrokken was op het Zuidereiland, hoewel het schijnt dat het slechts zijdelings was. Intussen zijn de weersvoorspellingen maar geweldig. Wat een mazzelaars.
En de rest van de wereld? Niet zo veel tijd gehad voor de kranten, te veel leuke dingen hier. Die enge jurk in Rome houdt er mee op, hoog tijd. Zag al een advertentie voor een nieuwe:

De muziek is een nummer van Nightwish dat ik tijdens het schilderen in de studio heerlijk hard heb zitten draaien:

18 februari 2013: A big beng

Tja, de Strijertjes zijn geland. Met een big beng. Philip kwam luid toeterend aanrijden en maar reed hard ons huis voorbij om vervolgens op een wat joviale wijze de bocht te nemen (lees: ruim). Beng dus. Zijn auto, die hij net een uur eerder had meegekregen van het verhuur bedrijf, knalde hard tegen de achterkant van Judith's auto, inderdaad ja, diegene die ze net 24 uur in bezit had. Wat een entree! Het bleek dat de wat oudere Mitsubishi van Judith toch wat sterker was dan de Nissan van Philip. Om dat te bewijzen (of revanche te nemen) reed Judith een dag later tegen de achterkant van Phlips auto aan en duwde hem in Nienkes roosjes. 2 - 0 voor de Mitsubishi en een roemloze aftocht voor de Nissan van Philip die in Wellington een dag later een nieuwe auto uit de 'botsauto' categorie ophaalde. Van al dat geduw en getrek krijg je honger en dorst en dus hebben we geholpen door in het tropische weer al flink wat rond de BBQ gehangen.

't Weekeinde zijn we op pad gegaan naar de Wairarapa. Na weer een uiterst gezellige avond in ons favoriete restaurant op Tirohana Estate met een paar heerlijke flessen Pinot Noir Leslie 2010 en een voortreffelijk menu met kaasfondu, tiger prawns, heerlijk lam en chocolade fondu waren we wederom degenen die het restaurant moesten afsluiten. Vervolgens hebben we nog een leuke nieuwe wijnbar geopend in het alleraardigste centrumpje van Martinborough.

Een dag later was afhaken bij de Pinnacles geen optie. Iedereen moest meeklimmen om de dag tevoren verzamelde calorietjes weg te wandelen.

Voor de zesde keer stonden Nienke en ik op het platform boven. Daar laten we het bij, iedereen die nu nog komt zullen we wijzen waar het is en terwijl zij dan omhoog klimmen gaan wij vissen!
De pinnacles zijn lagen klei met stenen die door erlangs sijpelend water zijn uitgeslepen tot bizarre vormen. Zie hier een Pacific eiland figuur met een Franse pet op, treffende gelijkenis met de beelden die je op veel Pacific islands ziet. Voorbeelden van de andere pinnacles laat ik hier maar niet zien vanwege hun opvallende gelijkenis met fallus symbolen.

Daarna moesten we natuurlijk naar de 'seal colony' op Cape Palliser. Uitstekende tijd van het jaar want er zijn nu erg veel kleintjes. We hebben heerlijk gelunchd op ons picnickleed met uitzicht op de lekker in de golven dartelende seals. Hier een paar plaatjes van de erg fotogenieke baby seals.

Ik heb deze geprobeerd in de handjes te leren klappen, maar hij bleef me maar vreemd aankijken.

'Oh nee, hoe kom ik nou weer naar beneden?'

'Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is ....' Deze won de absolute publieksprijs. Adorable. Je zou er zo een aquarium voor bouwen thuis.Zoals gezegd waren we hier al 6 keer geweest en elke keer hebben we naar de vuurtoren gekeken met het idee dat die weliswaar beklommen moest worden, maar waarom nu. Deze keer moest het er dus maar van komen. Nienke bleef met Philip en Lineke de locale kaasjes, artisan brood en wijn bewaken en Judith en ik hebben in snel tempo de 262 treden naar de vuurtoren genomen. De toren zelf was dicht, zodat de kuitspieren die laatste beproeving werden bespaard.

Na een verkoelende duik in Lake ferry hebben we het Europesche gezelschap een typische Kiwi maaltijd laten proeven in het plaatselijke restaurant; fish and chips met een pint Tui beer. En dat met dit afgrijselijke uitzicht. Afzien.
Zondag heb ik Philip en Lineke nog even door de duinen gejaagd. Beiden meenden een zeehond op het strand te zien liggen, maar bij nadere bestudering was het een berg zeewier met een 'kontiki' erin verstrikt. Dat is een soort motor gestuurde torpedo die een lange lijn met vele haken voor je uitvaart, zo'n 1 - 2 km de zee in. Van de vissen wordt dan verwacht dat ze in polonaise aan de haken gaan hangen. Zo'n ding kost tussen de drie en vier duizend dollar en dus heb ik weer iemand heel erg blij gemaakt. Kreeg als dank een flesje Pinot Noir. Een stapeltje verse snappers was meer op zijn plaats geweest voor het sjouwen van dat zware ding op mijn arme schouders.
Hoe vervelend, toen moesten we alweer aan de BBQ, de wijn, de muziek en nakeuvelen bij de vuurkorf. Geen snapper op de BBQ dus, maar worstjes van eigen bodem.

Op de een of andere manier heeft dit toch wel een relaxerende werking op meneer Strijers.
Als laatste natuurlijk de altijd weer fraaie zonsondergang hier. Daar hoort een mooi stukje muziek bij zoals 'Metamorfosis van Philip Glass, hier uitgevoerd door Livinia Meijer:

10 februari 2013: Koetje is weer thuis

Dinsdag haalde ik Judith op bij Maartje, een medisch studente uit Utrecht, die hier aan de andere kant van de wereld haar huisartsen stage komt doen, in onze praktijk. Inmiddels heeft ze al een paar patiënten zelfstandig gezien en dat gaat heel goed. Met haar 193 cm maakt ze nogal wat indruk (zelfs ik ben hier met 178 cm niet een van de kleinsten) op de patiënten in Kiwiland. Tijdens de 4 1/2 week dat ze bij ons meekijkt logeert ze bij ons. Afgrijselijk leven natuurlijk; drukke werkdagen, afzien op de farm en dan dat weer. We hebben er net een weekend dienst op zitten, zo'n 12 patiënten op zaterdag morgen en '0' telefoontjes gedurende de rest van het weekend. Ze heeft mijn arme mountain bike (inmiddels een broedplaats voor een diversiteit aan spinnen) weer leven ingeblazen en ik heb me voorgenomen om na haar vertrek de ketting gesmeerd te houden. Voor de conditie. Woensdag hebben we na een enerverende strijd revanche genomen voor de vorig jaar verloren finale, 3-3 gelijk en gewonnen op games 35-34. Was wel een conditionele aanslag en daar is dus ruimte voor verbetering.
Onze laatste rood-bonte koe is weer thuis. Judith kreeg even een lesje rural huisartsgeneeskunde, ochtend spreekuurtje en daarna de koe ophalen bij de butcher in Levin. De helft was voor Jannien, maar die kon de koe pas later die middag ophalen. Haar helft moest dus even koel gehouden worden. Ik dacht dat het allemaal wel zou passen, maar onze koe heeft erg goed gegeten bij ons en er lag al een schaap in de vriezer.

Flesjes wijn en bier eruit en dan een beetje proppen. Nog wat gehakt in de ijskast boven en een halve koe is opgeruimd. Onze vriezer zat nog gedeeltelijk vol met de vorige koe en dan ook nog ons net aangeschafte schaap.
Het is echt hoog tijd dat Lineke en Philip arriveren, we moeten erg veel barbecueën. De vriezer kon na enig geduw nog maar net dicht.

Gisteren hebben we gegeten bij goede vrienden van ons. Heerlijke avond met verse snapper en geit (persoonlijk geëxecuteerd door zijn zoon). Zijn 'man-cave' bewonderd; dikke 27 inch PC schermen met fraaie Tannoy boxen ernaast, heerlijk geluidje.  Lekker muziek ideetjes uitgewisseld. Hun zoontje liet ons wat spelletjes zien die kids tegenwoordig spelen op de PC. Naar het schijnt was dit nog redelijk peaceful. In enkele minuten werden zeker 30 man aan het mes geregen. Als je dat zo ziet zijn die schietpartijen in de USA en de groepsaanslagen in Nederland toch niet zo heel erg vreemd. Voor de lui die dit soort spelletjes spelen moet dat soort geweld gewoon een ander spelletje zijn waar, als het goed is, geen consequenties aan verbonden zijn. Helaas is de realiteit geen spel. Zal niet zeggen dat het hier allemaal geweldloos is hoor, maar wellicht kan Kim Dotcom, onze Germaanse Kiwi, daar verandering in brengen. Vooralsnog rijden onze 'cops' hier nog in hun eentje zonder wapens rond.
ben hard aan het schilderen aan de vakken kasten in de studio. Tussendoor nog even het nieuwe grasperk aangeharkt, nog steeds geen enkel sprietje. Moet af en toe even met de kwast of roller in de hand naar buiten rennen om de mussen de stuipen op het lijf te jagen. Het blauwige gif manteltje dat rond her graszaad zat (de merel die er vorige week meteen aan begon ligt dood tussen de struiken) is er blijkbaar al af gespoeld en de mussen doen zich te goed aan ons dure kikuyo zaad. Bastards.
Vanmorgen kwam de bouwer met de loodgieter weer aanwaaien. Ben benieuwd of we vanavond wel een acceptabele oplossing voor de afvoer aantreffen.
Deze week een leuk filmpje dat een vriend opstuurde. Een duur uitstapje, dat van hem dan....

4 Februari 2013: What the .... #@^%$@%$

't Was me wel weer het weekje. Paar goede diagnoses gesteld die je helaas toch een droef gevoel geven. Zag een mevrouw met een hese stem en een pijnlijke schouder. Voor beiden geen echte verklaring en dus ging er een waarschuwings lampje branden. Foto gemaakt en ja hoor, een hele vervelende long tumor die zowel haar middenrif als haar stemband uit had geschakeld. Dan nog een dame die al tig echo's achter de rug had en ook nu weer dacht dat dat knobbeltje wel een cyste zou zijn. Helaas pasten de lymphe klieren in haar oksel daar niet bij. Toen nog een oudere dame van een collega die wel weer een TIA had. Het rectum adenoom waar ze zich al vele jaren niet aan wilde laten behandelen vertrouwde ik toch niet en verdraaid, een hersen metastase. Gelukkig is het zomer en ben ik op vakantie zodra ik de deur van de praktijk achter me dicht gooi.

In het weekeinde zouden we gewoon een platter doen met wat vrienden, maar de Indonesische kruidenpotjes stonden te jammeren dat ze al lang niet meer gebruikt waren. Snorremans op de foto is onze locale ambulance baas.

Dus heb ik me vermaakt in mijn zwembroek met de muziek op luid en de terras deuren open. Een volledige 12-delige Indonesische rijsttafel.

Nou hebben we hier in kiwiland wel wat internationale restaurantjes, maar Indonesisch, daar is er maar een van, in Napier, gerund door ... een Hollander.

Onze gasten waren het er over eens, ik moest maar een restaurant beginnen. Weinig vertrouwen in de dokter/farmer/artist??? Anyway, de setting was weer fantastisch.

Een dag later was het in de avond was het zo helder dat we stukken van het zuidereiland zagen die we nog niet eerder gezien hadden, ons eens te meer duidelijk makend dat we in een grote baai wonen en niet de 'echte' oceaan voor ons hebben.

De groenten exploderen intussen bijna de vegie garden uit. Vandaag hebben zelfs de eerste mais geoogst! Het hele weekend hebben we van ons eigen land gegeten. Hier de oogst van een door-de-weekse-dag.

Omdat alleen maar beef op een gegeven moment gaat vervelen en Nienke nog steeds niet aan de piggies en de kippen wil beginnen kochten we van de buurvrouw een half schaap. Daarna hebben we Nienkes verjaardag maar alvast gevierd omdat ze meteen maar zei/raadde wat ik voor haar gekocht had, een iPad, indeed. Hou ik het een keer geheim, verknalt zij het weer. Een dag later belt ze op om te zeggen dat ze even een hoes gaat kopen. OK, dan krijg je die ook maar meteen (want die had ik al in de la liggen). Geen cadeaux op haar echte verjaardag dus.

De bouw??? @#^$#&*^@%$%!!!! Ongelooflijk waar sommige mensen hun hersens hebben. De loodgieter (collega C) had een plastic regen pijp aangesloten op onze metalen dakgoot. Gewoon een gat in de goot boren, plastic pijp er doorheen en klaar is Kees, dacht Kees. Meneer was alleen de basics van zwaartekracht vergeten, ofwel vergeten om ons water te leren hoe in de regenpijp te springen. De pijp stak een halve cm boven de bodem van de goot uit! Geen kit, geen mof. Deze foto laat alleen nog maar de ochtend condens zien, kun je nagaan wat er gebeurd als het echt regent. Maar dat is nog niet alles, de piece-de-resistance komt nog; hij sloot het warm water in de studio aan (ik had de kraan en de sink al geinstalleerd). 'Goh, het water loopt niet weg. Even de collega bellen'. Collega B dacht dat collega C het had gedaan en vice versa. De afvoerpijp was dus niet op het riool aangesloten. Dat zit in de categorie verkeerd been afzetten. Ach, na overleg met de baas (collega A) zouden ze wel even een tunnel graven onder het betonnen terras, dan kon hij er wel bij. Moest ik hem toch even uitleggen wat er gebeurt als je in duinzand gaat graven. Nou dan ging hij wel even overleggen met de builder. Komen we donderdag thuis, treffen we deze feature aan aan de voorkant van ons fraaie huis. Geen overleg, niets. Op ongeveer 80 cm hoogte komt er gewoon een fraaie afvoer de muur uit en aan de voorkant nog een klein volledig overbodig pijpje.

Nienke ontplofte bijna bij thuiskomst. Gelukkig blijkt de bouwer dit ook niet de meest elegante oplossing te vinden en dus gaat de muur weer open, pffft. Ook de schilder had nogal wat steekjes laten vallen, volgens de bouwer hielden ze nou eenmaal niet van schuurpapier. En de tiler... Kwam gewoon niet opdagen. De gordijnen leverancier had te weinig stof besteld, etc. etc. Nou ja, Judith, de medisch studente die enige weken op de praktijk stage loopt, en Philip en Lineke die volgende weekend arriveren zullen er geen last van hebben. Hoop ik....
Vandaag weer hard in de tuin gewerkt. Met de tweedehands AEG heggeschaar en 80 m. verlengsnoer Engelse heggetjes gemaakt. Gras gezaaid en bedekt met twee trailerloads compost. En dat bij tegen de 30 graden. Voor het eten dus maar even de zee ingedoken om af te koelen, heerlijk. Toen we op het dek onze knoflook worstjes zaten te verorberen zagen we dit.

Nee, geen onverwachte sneeuw, dit waren de wolken boven ons hoofd. De weermannen hebben regen voorspelt, eindelijk. Al geen druppel meer gehad sinds 30 december. Het gras in de weilanden ziet er droevig uit en de watertank kan ook wel wat cc's gebruiken. Nog even wat foto's van de aanbouw dan. Als eerste de verrassend grote gang naar de nieuwe kamers. Net een kunst galerij.

Dit is de nieuwe gastenkamer, tweepersoons bed, onze oude computerkast (met internet en TV), schuifdeur naar eigen terrras, wat wil je nog meer? Een wijn ijskast? Mmmm.

Hier de studio, die al door menigeen de 'man-cave' genoemd wordt. Geen idee waarom. Zal het aan de laptop liggen die aan de nieuwe (tweedehands) Onkyo receiver hangt? Het perfect geluid over de 4 Bose boxen en de Kenwood super (jawel) woofer? De TV waarop het live concert van Pink Floyd te volgen is? Wat? Ja, ook hier geen kleine wijn/bier ijskast! Mmmm.

Nu zal er kunst gemaakt moeten worden, maar eerst ben ik nog bezig met de vakken kast voor de studio.

Helaas verloren we de eerste competitie wedstrijd met 4-2 van de voormalige kampioenen die met de wederkeer van hun topman, die hier de nationale competitie speelt, een stuk sterker waren dan vorig jaar. Drie maal nipt mijn wedstrijden verloren meer wel heerlijk gespeeld. Draai nog aardig mee op mijn .....tijd. Volgende week revanche voor de vorig jaar verloren finale.
Als afsluiting een geweldig leuk filmpje dat een vriend opstuurde: