22 april 2015: De vissen zijn er weer.

OK, that's it. Ik kijk altijd graag even naar teletekst om de Nederlandse sport te volgen. Tegenwoordig veel darts, maar goed, daar wordt in ieder geval gewonnen, want het tennis is niet altijd motiverend. Zie nou eens deze top 4 op de 601 pagina van vandaag: Amerikaans honkbal, basketbal, golf en ijshockey. Dat is toch te belachelijk voor woorden? Waarom, wie interesseert dat? We worden al zo gemanipuleerd door de Amerikanen en nou gaat de NOS ook nog meedoen? Ik lees liever over de nationale midgetgolf kampioenschappen van Gabon of het synchroon zwemmen in Groenland. Of je nou naar Spotify (USA) luistert, iets opzoekt op Google of Wikipedia (USA), iets koopt op Ebay of Amazon (USA), de TV aanzet (alleen maar Amerikaanse series of Hollywood films die het Amerikaanse leven aanprijzen), je computer aanzet (Microsoft, USA), een stuk gaat rijden (tussen de Amerikaanse vreetschuren als KFC, McDonalds, Burger King, Wendy's, etc. en schreeuwende reclames van Coca Cola, Nike, Starbucks, etc.), naar het nieuws kijkt (al weken nutcase Trump en de andere ruziemakers), je eigen krant leest (alsof de 'World' alleen maar uit de USA bestaat), bijna alles komt uit de USA. Alle grote Pharmacy bedrijven komen er vandaan. Het is echt te maf voor woorden. En het idiote is dat de meeste Amerikanen nauwelijks weten dat er andere landen bestaan. Kijk naar Donald Trump en je vraagt waarom we in vredesnaam die idolatie voor de USA hebben. Of kijk eens naar een aflevering van Elles Dégénéré (zo moet haar eigen naam zijn) en de andere Dégénérés, die hysterische vrouwen die vanwege een reisje naar Disneyland ineens als infantiele kinderen beginnen te gillen. Mensonterend. Ik ben ervan overtuigd dat we de grote problemen in de wereld aan de Amerikanen te danken hebben; de belachelijke inkomens verschillen tussen rijk en arm, obesitas, geweld, xenofobie, gigantische vervuiling, oorlogen (ze produceren 31% van alle wapens in de wereld), noem maar op. Het zou me niets verbazen dat die wapen industrie oorlogen gewoon sponsort. Geen enkele reden voor die rare cowboy verering dus.

Leuk filmpje bij een Nieuw Zeelands singletje; Love will call van Nomad.

OK, mijn woodsplitter is een Orgeon, uit Indianenland ja. Kocht ik omdat onze locale tuinwinkeltje nou eenmaal alleen dit merk woodsplitter dealt. Love to say 'I'll sue them'. Poor design. Het vat met de hydraulische olie zit precies op de plek waar je staat als je rechtshandig bent. Tijdens het splitten barbeque je je kuitspier en passant. Het klepje van de air-cleaner wordt zo heet dat de houtsplinters die erop vallen spontaan rook signalen gaan afgeven. Moet toch een leuk rechtzaakje inzitten als je in de USA zou wonen. De Amerikaanse versie is waarschijnlijk rechtszaak bestendiger gebouwd. Hoe dan ook, kijk, lees, eet, etc. eens wat anders dan Amerikaans. Je zult zien, het is verfrissend.

Weer eens nieuwe vlaggen opgehangen. Die linker was een van de keuzemogelijkheden die we onlangs hadden tijdens het vlaggen schandaal. Onze PM John Key spendeerde 26 miljoen om de man te kunnen zijn die de Nieuw Zeelandse vlag veranderde (net zoals alle politici wil ook hij iets achterlaten, anders dan ellende dan). Helaas voor hem werd hij afgestraft. Die linker vlag was onze keus en die laten we nog wel even waaien.

Nu het knietje het weer doet kon ik ook weer het water op. Mijn vismaatje Dick poseert hier met een John Dory. Hadden we nog niet gevangen en nog steeds niet, want Roger viste deze op.

Als je even niet oplet stelen de meeuwen je aas.

Toch geen slechte vangst voor mij deze middag: van boven naar beneden: snapper, teraki, kahawai en 4 blue cods. De Kahawai heb ik weggegeven en van de rest

eten we het hele lange weekend. Direct na het vissen heb ik de baan weer betreden. Goed om al de oude (de blessure plaag houdt aan) mannen weer te zien. De competitie was vorige week al begonnen, maar toen voelde het nog niet goed. Ging nu heel redelijk. Stond meteen met 0-5 achter, maar uiteindelijk mede dankzij mijn maat met 2-6 6-3 6-3 gewonnen. Belangrijkste winst was toch dat ik me 's ochtends prima voelde. Vanmiddag met de oude bewoner thee gedronken en vervolgens de onlogische route van onze waterpijpen in de weilanden nagelopen. Weet nu waar er binnenkort gegraven gaat worden. Nog iemand die zijn kinderen als wwoofer wil opgeven?

14 april 2016: Shaky

Weinig opwindend weekje deze keer. Of het moet de komst van een nieuwe koe zijn. Een Herforder deze keer (die zwarte daar rechts ja). Die produceren flink meer vlees dan de Galloways die we al hadden. Vriend/boer Doug zei dat de Galloways de kleine wel achterna zouden zitten, maar ze is lieflijk opgenomen in de familie. Zelfs door het mannetje die zich waarschijnlijk nog niet realiseert dat haar komst betekent dat hij doorschuift naar de vriezer.

We zijn gelukkig niet beschuldigd van verwaarlozing, maar tot onze schrik kwamen we er achter dat het dak van het varkenshok zo lek was als een zeef. Gelukkig sliepen ze nog steeds buiten, maar we voelden ons wel wat schuldig. Met wat restjes golfplaat heb ik er een nieuw dak op gelegd. Net niet helemaal nieuw, moest een oud stukje gebruiken. De schroef gaatjes die daarin zaten werden met de 'good old shoo goo' gerepareerd. Dat goedje gebruik ik om de punt van mijn tennisschoenen te repareren, maar werkt ook uitstekend bij dit soort klusjes.

Ook nog wat werk mogen verrichten aan het hek van de kippen. We hadden de kippen gescheiden, 4 lucky ones aan een kant voor de eieren, en 6 unlucky ones aan de andere kant voor de pan. Helaas bleken de dames weinig moeite te hebben met het modern varkensgaas en wrongen zich er moeiteloos doorheen. Daar hield de slimmigheid dan wel weer op want de weg terug konden ze niet vinden met als resultaat dat als wij ze weer terug gooiden binnen de afzetting ze meteen aanvielen op het water en het eten. Ik heb dus wat extra draadjes moeten spannen aan de onderkant (3 x 50 meter maar). De 4 lucky ones hebben besloten om hun nachten in een boom door te brengen. Daar halen Nienke en ik ze elke avond uit om ze naar bed te brengen. Moraal van het verhaal? Koop gewoon wat vrije uitloopkip eieren!
Nienke staat er momenteel alleen voor thuis omdat ik een paar dagen inval voor een dokter in Masterton die tijdens een huisbezoek haar halve bil verloor aan een hond. Masterton is in feite aan de andere kant van de berg. Op dag 1 kreeg ik te maken met een aardbeving van 5.2 op zo'n 10 km bij me vandaan. Daarna ging het regenen en vanmorgen was het 1 graad buiten. Ben er wel weer klaar mee. Weer genoeg ongewenste zwangerschappen, chronisch 'arbeidsongeschikten' en andere zaken gezien waarvoor je nou niet echt een academische opleiding voor nodig hebt. Kapiti, here I come!

5 april 2016: Waiheke Island

Zullen we naar een concert gaan (van Jackson Browne, hierboven met het liedje 'Lives in the balance', dat de jongere ouderen onder ons wellicht nog herkennen van de TV serie 'Miami Vice'. Hier uitgevoerd met David Crosby en Graham Nash)? Ja, dat werd al snel; "laten we er dan maar een lang weekend van maken". Zo gezegd zo gedaan. "Waiheke island", zei Nienke vervolgens. Nienke was daar al eens een dagje geweest, maar ik had de kans nog niet gekregen. OK, ik ging accommodatie zoeken. Dat viel niet mee, bijna alles was al vol. Dan moet er iets aan de hand zijn dat weekeinde. Ja hoor, hebben wij weer. De pech dat dat weekend het eerste Waiheke island wijn festival werd georganiseerd. En omdat wij van die aardige mensen zijn ondersteunen we zo'n pril initiatief natuurlijk van harte. Snelle vlucht van Paraparaumu naar Auckland, Skybus naar de haven, ferry naar het eiland. Allemaal voorspoedig. Een van mijn tennis maten ging toevallig ook naar het eiland en die blijf je dan ook telkens weer tegen komen. De weergoden hadden een robbertje vechten in het vooruitzicht gesteld, althans volgens onze inmiddels bekende weersvoorspellers. Geen nood dus, het zal dus wel meevallen. Eerst maar eens even de Oyster Inn proberen, aangeraden door Tripadvisor. Niet voor niets, wat een heerlijk eten. Helaas was een gezelschap vlak bij ons wat luidruchtig. Pas toen een van de dames onder invloed van teveel rosé besloot met haar gezicht in haar bord te gaan slapen greep het management in. Het eten maakte het ruimschoots goed, vooral die heerlijke 'duck pie'. Hele leuke B&B, beetje klein, maar alles wat er moest zijn was er. Ook lekker binnen wandelen als er een vers brood op je staat te wachten.

Vroeg in de veren de volgende morgen voor een strandwandeling. Daar constateerden we na mijn tennis maat weer te hebben gegroet, dat het weer inderdaad was zoals niet voorspeld. Dus ruilden we de regenjassen nog even snel om voor hoeden en liepen naar de bushalte.

Laten we het zo stellen dat onze aankomst bij de bushalte de gemiddelde leeftijd van de bezoekers minimaal deed stijgen. Men keek ons aan alsof we onze kinderen kwamen brengen. Afijn, ons maakt dat niets uit en al snel zaten we de lekkerste wijntjes van Waiheke te proeven. De Waiheke wijnen zijn vanwege de goede temperaturen voornamelijk bekend dor de chardonnay (wat een pech), de viognier en de rode wijnen. Zelfs uitstekende shiraz. Dat alles gemengd met prima muziek en lekkere kaas, etc. plankjes. Goed te doen. Bij een van de real estate agents nog even geklaagd over een lamp die op hun luxe kantoor hing, pure plagiaat en nog slecht uitgevoerd ook. 'Je wilt niet weten wat we daar bij de galerie in Parnell voor betaald hebben'. Anyway, zijn architecten vrindje die erbij stond was zeer geïnteresseerd in het echte werk. Stuur ik toch even een brochure op?

Tegen de avond kwamen we bij onze hut aan, maar de hitte dwong ons weer naar het strand, waar we even jeu de boule speelden met mijn tennis maat.

Gaan we nou wel of niet nog iets eten. Mmmm. Toch maar even naar onze hut, mini dutje en vervolgens toch ook maar weer op pad. Het eiland is ook zo leuk. Op naar een kroegje met uitzicht over de baai, en passant even mijn tennis maat gegroet. Lekkere kofta met een Iers biertje. Daarna vielen de luikjes met een klap dicht.

's Ochtends schrik je dan wakker van een schuldgevoel. En dus stippelde Nienke een fraaie wandeling langs de kustlijn uit. De calorietjes vlogen eraf en dus werd de koers zo bijgesteld dat we bij een leuke winery zouden eindigen.
Als entr'acte het nummer 'Take it easy', weer van Jackson Browne. Hij schreef dit met de onlangs overleden Glen Frey van de Eagles die dit nummer beroemd maakten.

Het is in ieder geval wel duidelijk waar de rijken wonen. Hier dus. Elke morgen 'commuten' 1500 mensen van het eiland naar Auckland om daar de rat race te joinen. Stel je het andersom voor, het drukke jachtige leven op kantoor wordt na een leuk boot tochtje ingeruild voor het eiland leven. Niet slecht toch? Natuurlijk zijn er ook nog velen die 'gewoon' een tweede huisje van een paar miljoen hebben staan hier. Op het wijn festival kwamen enkelen zelfs met de helicopter aan.

Dat puntje in de verte ja, daar kwamen we vandaan. De bergen/heuvels waren niet eens zo hoog, maar de hoge vochtigheidsgraad maakte het toch een flinke klus.

Maar de beloning mag er dan ook wel wezen. Iets rechts boven Nienkes hoofd in de verte zie je Rangitoto island (een vulkaan die toch nog niet zo dood blijkt te zijn als menigeen dacht), iets rechts van het midden Auckland CBD, in het midden Motuihe island, op tafel de Cable Bay platter van de maand en een heerlijke fles Cable Bay viognier. Wie zegt dat ik geen oog heb voor compositie?

Nog even wat na genieten op een bankje bij de pier en toen was het 'bye bye Waiheke island, we'll be back! For sure!!

We baanden ons een weg tussen de bedelaars en verslaafden die her en der op straat lagen (ja ook hier, ik denk dat John Key jaloers was op Obama en er een paar heeft geïmporteerd) en alvast bij de gaarkeuken rond doolden. Die gaarkeuken lag vlakbij ons hotel (die zaten net niet in de aantrekkelijke foto op het net). Anyway, keurig hotel en vlakbij het Civic waar het concert was. Wat een vreemd theater, klassiek aan de buitenkant en van binnen India's! Het concert was helemaal te gek. 67 is die man, maar hij kan nog fantastisch spelen en had een prima band bij zich. Tussendoor keuvelden we gezellig met een Singaporees (Lucky) die voor het concert uit Wellington was overgevlogen. Na afloop liepen we langs de Ierse kroeg tegenover het theater. Lucky zat daar al aan een biertje en nodigde ons uit. Zijn vrienden aan tafel bleken natuurlijk ook weer Hollanders te zijn. Lucky had bijna zijn naam waargemaakt toen hij bij de deur van het theater Jackson Browne himself zag staan. Helaas bleek na een sprintje met de camera het een andere fan te zijn die er verdacht veel op leek. De dames discussieerden nog even of Jackson nou zijn haar verfde, waarop Paul en ik zeiden 'kijk eens naar ons haar'.

"He, Nienke, waar zijn onze e-readers?". "Huh? Die heb jij toch in de koffer terug gedaan, ik had ze gisteren naast het bankje gelegd bij de pier op Waiheke island". Als de viognier is in de man, komt er van communiceren niets meer van. Geldt dus ook voor de vrouw. Anyway, die lagen dus nog op Waiheke island. Wat een sof. Terwijl ik op internet kijk wat nieuwe kosten belt Nienke met de ferry lui. Die besluiten even voor Nienke te gaan kijken en wat blijkt, een local lady heeft ze bij de info daar afgegeven. Hij zou ze op de eerst volgende boot doen en dan konden wij ze bij pier 1 ophalen. Dat is Nieuw Zeeland en ik moet zelfs zeggen, dat het voor Aucklandse begrippen nogal verrassend is. Weer in goed humeur slenteren we langs de vernieuwde jachthavens. Ons verbazend over het feit dat alle giga jachten hier in George Town (Cayman Islands) zijn geregistreerd. Na de Panama papers zal dat echter niemand verbazen. Ik moet mijn broertje in Panama maar eens bellen, ik heb nog een potje met oude rijksdaalders staan! Nog even de Auckland art gallery meegepikt en toen moesten we weer huiswaarts. Drie nachtjes weg en het voelde als een week. Aanradertje. Nog even een nummertje van Jackson Browne, het mooie 'Fountain of sorrow'.

Inmiddels weer de keiharde realiteit. Bezoekje aan de tandarts die zijn rekening op de Virgin Island waarschijnlijk moet spekken, want ik was toch echt aan een nieuwe kroon toe. Daarna moestden de kippen gekortwiekt worden. Kan je verzekeren dat dat geen eenvoudige klus is bij free range beesten en een temperatuur van 20+. Vele schrammen, verwensingen, valpartijen en gekakel verder is het dan eindelijk gelukt. Een tip: als je dit ook ooit eens moet doen, gebruik dan een fel gekleurd bandje om de poot om aan te geven dat je die ene kip al hebt gehad, en niet een doorzichtige tie wrap zoals ik!