28 april 2014: Home sweet home

We zijn weer thuis. Het hoost. Nienke heeft een slordige 20 kg aan vitamine C ingeslagen bij de locale super en ook nog een emmertje antibiotica en codeïne gehaald. Hebben ons meteen de eerste dag maar ziek gemeld. Geen goed idee om deze Hollandse bug hier te gaan verspreiden. Gaf ons wel mooi de tijd om de foto's van de vakantie te lanceren. Ik was 20 jaar geleden aanwezig op de vorige lagere school reünie (in stond ten minste op de foto, my memory fades). Hier aan de bar in 2014 met een paar oud-klasgenoten (4e klas lagere school). Vrijwel de hele klas was in het onderwijs beland (goed voorbeeld van de twee aanwezige leraren) en gescheiden (kan me niet herinneren of ze ook dat voorbeeld hadden gegeven). Geweldige avond gehad ondanks de jetlag. Afgesproken dat we het over 5 jaar weer doen.

Ik miste daardoor wel een leuke avond in de Lutte met Nienkes familie, maar dat hebben we ruimschoots in gehaald. Goede formule om in korte tijd iedereen weer te spreken. De 'Witte wieven' in de bossen bewonderd en ons interne kompas getest (die moet nodig worden gereset!). Wellicht volgend jaar weer een bezoekje van Eef en haar dochter hier. De maandag na het weekend heb ik kennis mogen maken met het huidige openbaar vervoer. Eerst de lokale regiotrein. Een perron zonder pet waar je een kaartje kunt kopen. Alleen een paal waar je je chipkaart langs mag halen. Leuk voor toeristen. Iemand anders kan ook niet voor je betalen want als je hem er twee keer langs haalt ben je weer uitgelogd. Leuk voor een bijbel belt familie met 10 kids. Had slechts 1 stationnetje te gaan, dus voor het eerst in mijn leven maar zwart rijden dan. Komt er natuurlijk meteen zo'n pet naar me toe. 'Waarom heeft u dan geen chipkaart?' Omdat die in NZ zo slecht wordt geaccepteerd. 'Waarom heeft u er dan geen gekocht op het station?' Man daar stond niet eens een prullenbak, laat staan een loket. 'Maar u had er toch een van tevoren kunnen kopen?' Moet je wel weten dat je alleen nog maar met een chipknip kan reizen. Anyway, omdat andere maatregelen voor hem ook duidelijk teveel waren mocht ik gratis naar het volgende station reizen. Daar moest ik snel een kaartje voor de NS halen. Geen machine op het perron natuurlijk en dus mag je met een rugzak en een zware koffer naar beneden racen. Machine accepteert geen cash geld, alleen de befaamde chipknip en een creditcard. Met buitenlandse cards had hij echter moeite. Ik zwetent weer de Mont Blanc van station Hengelo op waar een lokale pet met de trein pet tot de conclusie kwam dat verdere maatregelen weer veel te veel werk waren en ik dus gratis naar Deventer mocht reizen. Conclusie: de tijd van Bonefatius die gewoon in Dokkum aankwam is definitief voorbij, een reis voor een toerist begint op Schiphol. Ergens anders in het land ben je de klos.

Het weekend erop hebben we met de familie Itjeshorst in de Lutte gezeten. Deb en GJ hadden voor heel de Lutte eten ingekocht, echter vergeten de lokale bevolking ook uit te nodigen. Aan het eind van het weekend zakten alle auto's dan ook bijna door de assen van de restjes. Nog even Bad Bentheim bezocht, waar Nienke zich nog zorgen maakte omdat we geen 'Duits' geld hadden (al te lang in NZ). Met vereende krachten pa zelfs het kasteel ingeduwd. Das war ja alles sehr gemütlich!

De laatste dagen nog even alle klusjes gedaan in Bathmen, het graf van de jongens bezocht (al manoeuvrerend tussen de stoplichten en bouwputten in Den Haag). Natuurlijk nog even aan Nederlands bekendste spektakel meegedaan, filerijden rondom Utrecht! Een intense week, goed om familie en vrienden (sauna, eten in Scheveningen) te zien, maar ook prima om weer naar de rust van down onder terug te keren. Met een heerlijke bug als Hollandse souvenir vlogen we onder de codeïne naar Adelaide.

Australie in sneltreinvaart. Dagje Adelaide (met verse broodjes van de heerlijke central market van het zonnetje in de botanical gardens genieten). Paar musea bezocht en lekker avondje gehad in Casablabla (Heeft u wel gereserveerd? Nee? Dan hebben we een tafeltje voor u!?!). Dagje fietsen/wijn proeven in Barossa Valley waar deze kangoeroe aantroffen die het ook wel allemaal welletjes vond bij die temperatuur.

Australie is mooi, maar je moet wel verdomd veel auto rijden om weer wat anders te zien. Zelfs de pelikanen waren overal. Na zo'n 700 km waren we dan eindelijk nabij de Great Ocean Road.

Dinerende koala's in het wild.

Een wallabie doet 'the shuffle' in the wild.

Hatsjie op de kaas proeverij in 'The Mouse Trap Cafe.

En dan eindelijk die beroemde kust strook. Australiers hebben een vreemd gevoel voor humor. Zo zagen we de 'London Bridge' (in 2009 ingestort), de '12 apostels' (in 2005 zakte nr. 9 in, er zijn er nog 8 over), een wandeling door een eucalyptus bos om een 60 meter hoge boom te zien die bij aankomst in 2009 bleek omgevallen te zijn. Er stond nog net geen bordje die wees naar de schepen de Heemskerck en de Zeehaen waarmee Abel Tasman deze kust ontdekte. 'Ja je ziet ze niet meer, maar ze waren hier 372 jaar geleden'.

We kregen de Apostelen nog net te zien voor zonsondergang. Drommen mensen, voornamelijk nouveaux riche uit India met grote iPads, blokkeerden hier en daar het zicht. Maar uit eindelijk zagen we toch deze beroemdheden. Intussen speelde het kroost van deze schakering aan mensen gewoon spelletjes op hun iPad, ze hadden de Apostelen waarschijnlijk al op YouTube gezien.

Zelfs na zonsondergang kwamen nog leger mensen aan rennen om een glimp op te vangen. Die hadden zich duidelijk in de afstanden vergist.

Helaas werden ook wij getroffen door pech. Onze TomTom navigeerde ons ruim 80 km voorbij de locatie van onze B&B. Toen hij ons eindelijk meldde dat we gearriveerd waren bleken we in Lavers Hill te zitten. Omdat het al donker was en we net 10 km al slingerend door de bergen omhoog waren gereden hadden we geen zin meer om terug te rijden. In plaats van onze luxe B&B sliepen we in het beste (en enige) motel van Lavers Hill. Maar wel met 'towel art' op ons bed, ik geloof dat het een olifant moest voorstellen (ik snap de relatie met Aussie ook niet).

Nadat Nienke deze wat depressieve koala had gefotografeerd langs de kant van de weg sprak ze uitgebreid met een lokale gids over wat te doen in het geval we slangen tegen kwamen.

Toen we even later een waterval gingen bekijken (die moeite kun je besparen als je in NZ bent geweest) vertelde een dame die net terug kwam dat er verderop een slang naast het pad lag. Alle info was nog niet compleet gedownload bleek en Nienke weigerde de ringslag (later bleek het een tijgerslang te zijn) te passeren. Niet geheel onverstandig, want nadat ik terug keerde van de waterval bleek de moeder van dit beestje ook te zijn thuis gekomen. Met haar 1.5 m lengte angstaanjagend genoeg en dus maakte ik me ook snel uit de voeten.

Als je dit soort waarschuwingen ziet aan het begin van een wandeling vraag je je af waarom je je er in vredesnaam aan zou overgeven. Ze hebben hier giftige slangen, kwallen, padden, planten, bijen, inktvissen etc. En dan ook nog eens krokodillen en veel meer ander dodelijk gedierte. We overleefden dit avontuur en een dag later zaten we lekker te lunchen op een bankje aan de zee. We hadden wel een bord gezien, maar het zei ons niet zoveel.

Een S met een streep erdoor. No smoking? No sex on the beach (or in the car for that matter)? No surfing? No sailing? No screaming? No sleep overs? No skate boarding? No swearing? (we hebben een paar kerken gezien). No Sun bathing? No skinny dipping? No stag partys? Het betekende echter 'No sympathy'. Niet echt hoor, het betekent 'No standing' (of 'no stopping', daar zijn de Aussies zelf nog niet uit). In ieder geval stopte een Council wagen pal naast ons en even later stapte er een meneer uit die een bon van $ 164 onder de ruitenwisser duwde. Nienke probeerder nog een gesprek met deze 'collega' aan te gaan, maar van enige sympatie was echter geen sprake. Ik hoop maar dan Nienke in ieder geval die bug zijn auto heeft ingehoest!
Inmiddels zijn we aan de beterende hand. Hebben van thuis gewerkt en het merendeel van de administratie al weg gewerkt. Voelen ons dan ook minder schuldig na het bezoeken van het concert van India Arie en Joss Stone zondag avond. Morgen weer aan het werk. Cheers, Hans