28 mei 2014; I hate machines.

Ik vroeg me al een hele tijd af waar de elektriciteitskabel van onze fences precies liep. Na het ingraven van wat waterslangen naar de boompjes die Nienke had gepland weet ik het. Met de schop had ik een paar beschadigingen aangebracht. Een irritant getik in nat weer was het gevolg. Ook behoorlijk wat stroomverlies zodat onze stiertjes ver over het hek konden buigen om het gras van de buren te verorberen en hun koetjes te besnuffelen. Vandaag was reparatie dag. Terwijl ik in de regen de kabel zat te herstellen (altijd spannend) dacht ik ineens dat dit wel een mooi fotomomentje was. Oh nee, de weblog. Zo druk geweest dat we dat glad vergeten zijn. Maken we vanaf nu weer goed.
Ooit was ik een groot voorstander van computers e.d. Let wel, ooit. Inmiddels niet meer. Ik haat al die elektronica. Niet alleen omdat we steeds meer kinderen zien met nek- en duimklachten, wat natuurlijk niet aan die digitale tumor in hun handpalm ligt waarmee ze elke scheet naar hun vrienden tweeten. In Wellington lopen nogal wat mensen onder de bus hetgeen de busmaatschappij wordt verweten, maar ik vermoed dat die lui zo nodig de selfies (wie verzint dat) van hun digitale vrienden moesten bekijken tijdens hun hachelijke oversteek. "Mijn navigatie systeem zei dat ik hier mocht oversteken!", maar ja, die hield (nog) geen rekening met het locale vervoersbedrijf. Ik had al verteld dat onze TomTom ons op vakantie ook lelijk in de steek had gelaten. Ik probeerde om van TomTom het geld voor onze verspilde nacht terug te krijgen. Volgens de antwoord robot Mohasin A. van de TomTom helpdesk in een achterstandswijk van Mumbai ligt het echter aan de maatschappij die hen de kaarten levert. Omdat ik het er niet mee eens was verwees hij de klacht door naar 'de tweede lijn' en die ligt waarschijnlijk nog verder weg dan de helpdesk in India, een antwoord heb ik nog steeds niet. Ik heb ook mijn ook al gloednieuwe Ainol tablet nog steeds niet terug, die begon een eigen leven te leiden (bleef maar re-booten) en ligt nu hopelijk ergens te revalideren op een Chinese reparatie bank. Daar blijft het echter niet bij. Toen Nienke het weekend even thee ging zetten liet de water koker de stoppen doorslaan. Ons gloednieuwe Vodafone modem ging acuut in staking en ook mijn computer besloot er 24 uur de brui aan te geven. Daarnaast vanmiddag ook nog mijn Nokia Lumia 520 naar de winkel terug gebracht, ik volgde de instructies van de helpdesk omdat deze moderne Windows telefoon maar geen muziek wilde spelen. Of de nummers deden het helemaal niet of ze stonden er 4 keer in. De buren van de TomTom helpdesk (wellicht zelfs gewoon dezelfde) hadden me keurig verteld wat te doen. Ik had dat natuurlijk zelf al allemaal op internet gevonden, maar goed, je doet het nog een keer in de door hen opgegeven volgorde. Resultaat: een hoge bloeddruk en een zwart scherm, geen sjoege meer. Gelukkig heb ik nog een oude ijskast (Nokia N73) waar mijn SIM kaartje met een adapter (ze zijn inmiddels weer kleiner geworden) nog inpaste. Ik wordt er heel erg moe van. Maar even afleiding zoeken door een serie op mijn tablet te gaan kijken. 'Voor deze app moet U flash downloaden'. Maar dat gebruiken we toch niet meer? 'Niet geschikt voor de HTML 5 speler' zegt hij dan. Ik wordt er echt heel erg moe van. Vandaag heb ik me dus maar buiten vermaakt; heel veel hout gehakt met een ouderwetse bijl versie 1.0. Lekker vuurtje gestookt. Konijntjes gejaagd en daarna een kahawai ontdooit die Nienke heerlijk met Cajun kruiden heeft klaargemaakt. Glaasje pinot gris van onze lokale winery en het is weer rust. Hoewel, Alexander wil weer verplicht Duits invoeren? Was sollen wir na jetz schon wieder haben?

13 mei 2014: nat

Het is duidelijk dat de vakantie er echt op zit. Zelfs de droge hoest is verdwenen. Het is alleen maar heel erg  nat hier. Heel veel regen. Goed voor de koetjes, want het gras groeit welig. Zo erg zelfs dat er nodig gemaaid moet worden, maar dan moet het wel even een paar dagen droog zijn. Zaterdag was het wel even droog, zelfs even heerlijk weer. Reden genoeg om het water op te gaan. We vertrokken op een schappelijk tijd, 10.30 uur. Dat betekende wel dat er inmiddels al wat andere mensen op het strand waren. Zoals gebruikelijk hield ik de boot vast totdat iedereen aan boord was, de koele golven trotserend. T-shirt netjes opgerold onder mijn zwemvest in een poging in ieder geval het boven lichaam nog even droog te houden. Met de kapitein aan boord kon ik eindelijk het koude water verlaten. Met een elegante sprong probeerde ik de ladder op de springen. Op dat moment bracht een golf de boot naar beneden, op mijn voet, met als gevolg dat ik van de trap af gleed en met een Comedy Capers achtige buiteling achterover in het water viel. Stelde en passant vast dat het water nog steeds zout is daar. Buiginkje naar het publiek en toch maar weer aan boord geklommen. We hadden Ruben deze keer ook mee genomen en die bedankt ons daarvoor door meteen de eerste en enige snapper van de dag te vangen. Gelukkig was het een goede dag en het zonnetje scheen. Mijn sneldroog T-shirt deed zijn naam geen eer aan en was pas tegen het eind van de dag droog genoeg om het kippevel te bedekken. Intussen vingen we er lustig op los. M.n. een tiental zeer forse kahawai, een echte vechtvis. Het laatste stukje vrije diepvriesruimte in ons huis is nu ook gevuld. De andere vissen (2 tarakihi en 2 parrot fish) smaakten heerlijk. Het fileren gaat me steeds beter af. Er was zelfs nog meer dan genoeg over voor de lunch de dag erop op de praktijk en dat redde mijn dag want na twee weken werken heb ik weer het gevoel dat we een vakantie moeten gaan plannen. 'Dokter ik snap er niets van, ik eet niets en ik kom toch aan!' (zal wel weer de zware lucht hier in Kapiti zijn dan). 'Mijn hand is dik en doet pijn. (enig idee hoe dat gekomen is?) Ik was boos en sloeg mijn vuist tegen een muur.' 'Doc, ik moet zo hard hoesten, ik hoest de sigaret uit mijn mond'. 'Ik neem mijn pillen elke dag in, echt waar!' (volgens de computer zijn uw pillen al 3 maanden op en ze vermenigvuldigen zich niet in het doosje). De vrije woensdag is dan ook weer welkom. Tijd om de plannen voor een door mezelf nieuw te bouwen schuur uit te werken. Ach, heeft die jongen iets te doen zegt Nienke. Die is nodig om onze tractor te herbergen, die weer plaats moet maken voor onze nieuwe van. En als we dan toch gaan bouwen dan maar meteen ruimte voor twee.
Ook hier was de vrouw met de baard in het nieuws, had 'onze' Ilse verslagen. Het nieuws hier wordt echter met name

Tom Scott in the Dominion Post.

beheerst door bananen republiek politici die corruptie, politieke hoererij en misleiding goed praten. 'Onze VVD' hier, de National party, is te koop. Voor een flinke partij donatie lopen ze het vuur uit de schenen voor je.

Tom Scott in the Dominion Post.

Exclusive dinner with the Prime Minister, 'de Neus'? 3500 dollar. Verblijfsvergunning? 25000 dollar. Ministeriele druk op de Chinese douane. 65000. Not a problem hier. Even bellen met de politie als gearresteerd bent omdat je net je vrouw in elkaar hebt geslagen. De schoft had betaald en dus belde de minister wel even. Koste hem wel zijn kop. Topje van de ijsberg waarschijnlijk. Blijft een eiland natuurlijk.
Maar wel een mooi eiland!

Foto van de NASA.