28 mei 2014; I hate machines.

Ik vroeg me al een hele tijd af waar de elektriciteitskabel van onze fences precies liep. Na het ingraven van wat waterslangen naar de boompjes die Nienke had gepland weet ik het. Met de schop had ik een paar beschadigingen aangebracht. Een irritant getik in nat weer was het gevolg. Ook behoorlijk wat stroomverlies zodat onze stiertjes ver over het hek konden buigen om het gras van de buren te verorberen en hun koetjes te besnuffelen. Vandaag was reparatie dag. Terwijl ik in de regen de kabel zat te herstellen (altijd spannend) dacht ik ineens dat dit wel een mooi fotomomentje was. Oh nee, de weblog. Zo druk geweest dat we dat glad vergeten zijn. Maken we vanaf nu weer goed.
Ooit was ik een groot voorstander van computers e.d. Let wel, ooit. Inmiddels niet meer. Ik haat al die elektronica. Niet alleen omdat we steeds meer kinderen zien met nek- en duimklachten, wat natuurlijk niet aan die digitale tumor in hun handpalm ligt waarmee ze elke scheet naar hun vrienden tweeten. In Wellington lopen nogal wat mensen onder de bus hetgeen de busmaatschappij wordt verweten, maar ik vermoed dat die lui zo nodig de selfies (wie verzint dat) van hun digitale vrienden moesten bekijken tijdens hun hachelijke oversteek. "Mijn navigatie systeem zei dat ik hier mocht oversteken!", maar ja, die hield (nog) geen rekening met het locale vervoersbedrijf. Ik had al verteld dat onze TomTom ons op vakantie ook lelijk in de steek had gelaten. Ik probeerde om van TomTom het geld voor onze verspilde nacht terug te krijgen. Volgens de antwoord robot Mohasin A. van de TomTom helpdesk in een achterstandswijk van Mumbai ligt het echter aan de maatschappij die hen de kaarten levert. Omdat ik het er niet mee eens was verwees hij de klacht door naar 'de tweede lijn' en die ligt waarschijnlijk nog verder weg dan de helpdesk in India, een antwoord heb ik nog steeds niet. Ik heb ook mijn ook al gloednieuwe Ainol tablet nog steeds niet terug, die begon een eigen leven te leiden (bleef maar re-booten) en ligt nu hopelijk ergens te revalideren op een Chinese reparatie bank. Daar blijft het echter niet bij. Toen Nienke het weekend even thee ging zetten liet de water koker de stoppen doorslaan. Ons gloednieuwe Vodafone modem ging acuut in staking en ook mijn computer besloot er 24 uur de brui aan te geven. Daarnaast vanmiddag ook nog mijn Nokia Lumia 520 naar de winkel terug gebracht, ik volgde de instructies van de helpdesk omdat deze moderne Windows telefoon maar geen muziek wilde spelen. Of de nummers deden het helemaal niet of ze stonden er 4 keer in. De buren van de TomTom helpdesk (wellicht zelfs gewoon dezelfde) hadden me keurig verteld wat te doen. Ik had dat natuurlijk zelf al allemaal op internet gevonden, maar goed, je doet het nog een keer in de door hen opgegeven volgorde. Resultaat: een hoge bloeddruk en een zwart scherm, geen sjoege meer. Gelukkig heb ik nog een oude ijskast (Nokia N73) waar mijn SIM kaartje met een adapter (ze zijn inmiddels weer kleiner geworden) nog inpaste. Ik wordt er heel erg moe van. Maar even afleiding zoeken door een serie op mijn tablet te gaan kijken. 'Voor deze app moet U flash downloaden'. Maar dat gebruiken we toch niet meer? 'Niet geschikt voor de HTML 5 speler' zegt hij dan. Ik wordt er echt heel erg moe van. Vandaag heb ik me dus maar buiten vermaakt; heel veel hout gehakt met een ouderwetse bijl versie 1.0. Lekker vuurtje gestookt. Konijntjes gejaagd en daarna een kahawai ontdooit die Nienke heerlijk met Cajun kruiden heeft klaargemaakt. Glaasje pinot gris van onze lokale winery en het is weer rust. Hoewel, Alexander wil weer verplicht Duits invoeren? Was sollen wir na jetz schon wieder haben?