16 September 2017: Rapa Nui (Easter Island)

Hi guys, dat is heel lang geleden. We zijn er even tussen uit geweest. Vakantie. Nienke was daar wel heel erg aan toe. En ik had een reisje uitgestippeld langs een aantal Bucket list points. Niet geheel de rustige vakantie die Nienke in gedachten had. 14 vluchten en heel wat activiteiten.

Rapa Nui (Easter island) of zoals de Chilenen het noemen: Isla de Pasqua. Dit stond al op mijn lijstje van toen ik nog een jochie was die 's avonds met de Kijk in bed lag.

De mysterie rond dit ver weg gelegen eiland met zijn prachtige Moai trok me meteen al. Dat je daarvoor eerst 12 uur naar Santiago moet vliegen en vervolgens weer 5 uur terug richting NZ om er te komen deed aan de feest vreugde niets af.

Op de eerste dag meteen maar even langs de kust gewandeld waar we de eerste van de fraaie Moai aantroffen. OK, vervolgens overdreef ik het een beetje, maar we waren in de buurt en waarom dan niet even de Ana Kakenga caves bezoeken, in had tenslotte niet voor niets een hoofdlampje bij me.

Een klein gat in de grond leidde tot een lava grot die uitkomt boven de zee. Mijn dappere eega ging zelfs mee, daar waar een paar Scandinaviërs afhaakten.

Uiteraard moest ik deze fysieke inspanning goedmaken. Een romantisch diner bij een lokaal restaurantje met live music.

De volgende dag troffen we dan de Moai aan zoals ze hier in het algemeen werden aangetroffen. Op enig moment raakten de beelden uit zwang. Vele theorieën gaan rond, we zagen er lazen er nogal wat over voor ons vertrek. Nu denk ik dat het met de katholieke kerk te maken heeft.

Toen Jacob Roggeveen in 1722 het eiland 'ontdekte' stonden ze allemaal nog. De Hollander zette Paas eiland op de kaart en met de achtergelaten ziektes werd daarmee het lot van de Para Nui bezegeld. Die rode stenen zijn overigens de 'hoofddeksels' van de Moai die langs de kust staan. Een manier om meer cachet te geven aan de beelden.

Hier de Ranu Raraku rots/vulkaan, de plaats waar de Moai werden gemaakt om daarna naar hun standplaatsen te worden getransporteerd. De rode hoofddeksels komen overigens van een andere groeve.

De grootste beelden staan hier en zijn zelfs grotendeels ingegraven. Deze waren nooit voor transport bedoeld naar ons idee, veel te groot.

De Moai die langs de kust staan zijn allemaal een stuk kleiner dan deze giganten. Nienke is er maar even naast gaan staan. Deze beelden gaan ondergronds gewoon door, tot aan de voeten.

Heerlijk om over de historie mee te puzzelen. We hadden in NZ al diversen documentaires gezien en theorieën gelezen.

Hier zie je de groeve, twee beelden zijn hier in 'aanbouw'.

Boven op de berg krijg je een fraai zicht over de vallei met beelden.

Dan loop je iets verder en je bent ineens in de oude vulkaan. Wat een rust hier, je zou er zo je buitenhuisje neer willen zetten.

Ook hier staan beelden, en die kunnen nooit bedoeld zijn voor transport. Men is hier dus begonnen en in later stadium zijn ze de beelden naar de kust gaan verplaatsten. Deze waren echter zo groot en ingegraven dat ze niet omver gekegeld konden worden.

De beelden aan de kust, zoals deze, de Tongariki, de meest beroemde, zijn later weer recht gezet. Duidelijk is te zien hoe de meesten hun nek hebben gebroken tijdens het neerhalen. Mijn theorie is dat de katholieken, toen ze hier het geloof door de strot kwamen duwen, het vereren van 'goden' (het waren hun voorvaderen) hebben verboden. We zullen het echter nooit weten.

Deze eilandjes speelden een rol bij het festival van de 'bird man'. Jonge mannen sprongen hier van de kliffen en zwommen naar de eilandjes. De eerste die weer terug was met een heel vogel ei was dat jaar de belangrijkste man (of zijn sponsor).

De plek waar de festiviteiten plaats vonden heet Orongo en bestaat uit lange, platte gebouwen.

Het ligt op de rand van de Rano Kau vulkaan, nog een forse klim voor die mensen met hun kleine beentjes. Prachtige vulkaan trouwens.

Zittend voor het vulkaan meer, nu gedeeltelijk bedekt met zeldzame native struiken en gewassen.

OK, we hebben wel genoeg beelden gezien. het wordt op een gegeven moment toch een beetje als de kastelen in Tsjechië of de tempels in Sri Lanka.

Dan maar weer ondergronds. Een paar honderd meter door een lava tunnel lopen.

En er is licht aan het eind van de tunnel. Zie ik daar nou alweer een aura?

Tijd voor wat ontspanning, een middagje zwemmen op het enige tropische strand dat het eiland rijk is.

Bijzonder. Achter die enthousiast springende dame die graag op de foto wil zie je weer een rij Moai staan.

Deze plek wordt door de eilanders gezien als het 'stads park'. Volop BBQ's en tentjes met heerlijk eten.

Zelfs in het donker blijven de Moai mooi.

's Avonds blijken er toch nog wel wat toeristen te zijn, het veld bij de Ahu Tahi staat vol mensen die die ene foto willen schieten van de ondergaande zon achter de Moai. Braaf doen we mee.

Laatste morgen, nog even een ontbijtje in het haventje.

Laatste wandeling langs de Moai.

Vlak voor ons hotel worden we verrast door locals die enthousiast naar buiten rennen. Vlak voor de kust is een walvis bezig om een inktvis onder de rotsen vandaan te halen. Hij klappert druk met zijn staart op het water. Wat een eiland. De komende weken wat foto's van Machu Picchu, de Galapagos en Panama. heb ik nu alle tijd voor, daarover later meer.