Vanmorgen vroeg zijn we weer in New Zealand gearriveerd. Meteen al kennis gemaakt met de lay back life style; het vliegtuig was veel te vroeg en de man die over onze "slurf" ging lag nog te slapen. Tja, dan moet je nog even wachten. Niet zo'n geweldige vlucht trouwens. Erg veel turbulentie en we waren ingedeeld in 'the kiddie department', een stuk of tien kleine kinderen om ons heen die ons de hele nacht aan hun aanwezigheid hebben laten herinneren. Wat een gekrijs. Gelukkig konden we teren op een aantal hele leuke dagen in San Francisco. Echt een erg leuke stad (ik ben niet zo'n USA liefhebber, maar het viel me dus mee). Lekker zonnetje en leuke vrienden die ons de town lieten zien. Als echte toeristen hebben we ontbeten op de Fishermans Wharf (door Flora vooraf nog wel als verboden gebied bestempeld) met uitzicht op de Golden Gate bridge en Alcatraz. Lekker gewandeld door China Town, North Beach, Haight-Ashbury (beetje A'dam, maar dan zonder marihuana) en Sausolito. Geweldig ontvangen door Nienke haar tante en dochters die Nienke 25 jaar niet meer gezien had. Een goede tussenstop dus dat San Francisco, kunnen we jullie aanraden als julie ons komen bezoeken!!!!!!!!!
Vanmiddag al meteen weer de sociale activiteiten opgepikt. Ook de komende dagen veel get togethers. Daarna snel naar Wellington om de papieren voor de medische registratie in orde te maken.
Overigens was er nog even wat excitement in Frisco op het vliegveld. We stonden in de rij toen er ineens werd geschreeuwd om iemand die CPR kon toepassen. In geen velden of wegen een Amerikaanse dokter te vinden (ik zag wel nog wat mensen wegrennen) en dus trad ik maar op. Een van de douaniers was voorover gevallen en lag met bebloed gezicht op de grond. Paar tanden eruit, in de broek geplast en flink afwezig. Zag er uit als na een epileptische aanval of gewoon flauw vallen. Veel paniek bij de andere officers die blijkbaar geen van allen EHBO hadden! Het viel dus allemaal wel mee, alleen heb ik nog een uur last gehad van een hele snelle hartslag. Ik had het allemaal niet zien gebeuren en toen ze om CPR riepen schrok ik toch flink. Mijn laatste reanimatie was bij Tristan.
Met mijn vader gaat het goed, die heeft al koffie gedronken met de familie beneden in het restaurant, in de rolstoel.
We houden jullie weer op de hoogte.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)