Morgen is het 28 augustus.

Morgen zou je dertien zijn geworden. Een heerlijke eigenwijze puber. Je bent toch elke dag bij ons.

21 augustus 2008; Vinger in de dijk

Daar stond ik dan als Jantje Brinkers, alleen ik had mijn vinger niet in een dijk maar tegen een opening in het rubber van ons grote raam. Het stortregende horizontaal en het water gutste door het gat naar binnen. Nadat Nienke een buffer van handdoeken had neergelegd zagen we ook op twee andere plaatsen het water naar binnenkomen. Met mijn beperkte spanweidte kon ik die twee gaten niet vullen. What to do? Geen siliconenkit in huis. Chewing gum! We begonnen snel te kauwen en verdraaid, het werkte. De glasboer die een paar dagen later kwam om de boel te repareren vondt het een typische Kiwi oplossing.

Je hebt hier echt 4 seizoenen in een dag. Was op zaterdag weer om 4 uur ‘s morgens wakker (gelukkig herhalingen van de olympische spelen nu) en de hagel striemde tegen de ramen als machinegeweer vuur. ‘s Avonds gegeten en gelogeerd bij vrienden in Wellington (de pinot was weer heel erg lekker). Op zondag met hen een ‘loop’ gewandeld bij Makara beach, in een T-shirtje! Heerlijk zonnetje, helaas niet de beloofde walvissen gezien, maar wel aangespoelde slachtoffers van de storm: een schaap, een geit, een booby (no guys!, dat is niet wat je nu denkt, maar een kleiner soort albatros), een jonge seal en twee blue pinquins. Prachtige wandeling met fraaie vergezichten. Van de besneeuwde Kaikouras en Marlborough tot helemaal langs ons eigen Kapiti Island. Omdat de locale kroeg besloten had een kwartier eerder te sluiten (voor niets bijna de berg af gerold) zijn we maar weer gezellig bij Liesbeth en Guy aangeschoven. Heerlijk hoe zo’n weekend kan aanvoelen als een korte vakantie!

Gisteren weer mijn dagje vrij. Even bijgekomen in Wellington en Petone. Omdat mijn truien de zeereis niet echt goed hebben doorstaan (net als mijn harddisk trouwens) lekker wat geld uitgegeven. Stapel nieuwe truien (zijn die Kiwi’s goed in), wijn (idem), nieuwe harde schijf, oude kaas en nog een kado voor Nienke; een Miele stofzuiger. Onze Ferrari rood gekleurde kloon van begin februari trok alleen nog stof aan als we hem statisch maakten. Dus zelf maar diep door het stof en een voor NZ begrippen veel te duur apparaat gekocht. Nou ja, door mijn wijn aankopen kregen we weer korting op de benzine. Hier geen Albert Heyn zegeltjes, maar een kortingsbon voor BP of Shell. Hoe meer je uitgeeft hoe hoger de korting. Dat is geld verdienen zou mijn moeder zeggen.

Over ouders gesproken; mijn vader is weer thuis! De wachtkamer, onderzoekskamer en spreekkamer zijn helemaal verbouwd tot slaapkamer, badkamer en computerkamer. Volgens mijn zus genieten mijn ouders weer met zijn tweeen. Ben binnenkort even in Nederland om persoonlijk polshoogte te nemen.
De ouders van Nienke komen in november, mijn broer en zijn eega in april en ook Nienke haar tweelingzus heeft aangekondigd te komen. Wordt nog druk, we hebben niet genoeg vakantiedagen (4 weken op een jaar hier). Wij hebben een tweede auto gekocht zodat Nienke haar ouders met de onze kunnen rondreizen. Uiteindelijk is dat goedkoper dan eindeloos auto’s huren. Nienke heeft een klein Bordeaux rood RAV-je uitgezocht, die nu ‘s avonds trots naast de grote broer staat. Ze wilde eigenlijk een klein Swiftje. Ik heb vorige week net een frontale botsing weten te vermijden met een door een vlaag van verstandsverbijstering verdwaasde dame in een veel te grote auto, die zomaar de highway overstak. Geweldige situatie, die riem die in je spieren snijdt, een near miss langs het dashboard met je hoofd en dan die blik van die oude dame “waar bemoeit u zich mee, kijk uit of ik blaas op mijn fluitje!” We besloten daarom toch maar een auto te nemen waar je wat hoger zit en dus meer zicht over de weg hebt.

‘t Gaat goed met de medailles. Hier in Nieuw Zeeland hebben we er 9 nu (3 x goud) en de kranten hebben uitgerekend dat Nieuw Zeeland op de tweede plaats staat als je de medailles afzet tegen de totale bevolking! Net na Slovenie, maar nog wel voor Australie, en dat is veel belangrijker!

Op de huizenmarkt is even alles stil. We wachten komende ontwikkelingen af. Sluit af met een foto van vanmiddag tijdens mijn lunch vanaf het strand (3 minuten van de praktijk), ik sta op een duin, op de voorgrond een zijtakje van de Otaki river met zwarte zwanen en op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Tararua.

13 augustus 2008: Luxe problemen

Tja, we hebben een beetje last van luxe problemen. We waren al een tijdje aan het rondkijken naar een huisje voor onszelf. We zitten nu leuk, maar het staat te koop en huur betalen is toch maar geld weggooien. We hebben al vele properties bekenen en de lijst steeds kleiner gemaakt. Kiezen is echter lastig. Wordt het een wilde rivier zoals dit huis met apart logeerverblijf en eigen access to the river? Abseilen, BBQ, paar geiten en kippen e.d. en voor mij relatief dicht bij mijn werk (kan er per kayak naar toe als Nienke mij tenminste 's middags weer wil oppikken). Vlak bij prachtige wandeltochten en niet te ver van de bewoonde wereld. De banjo's die we hoorden deden helemaal niet aan 'Deliverance' denken.

Of wordt het een stuk land in de bergen met een fors weiland ervoor waar je na een stevige klim op het heuvelachtige plateau komt met poeletjes, wilde ganzen, hazen en konijnen en een uitzicht op de (momenteel besneeuwde) bergen. Er moet nog wel even een weg naartoe aangelegd worden en een huis op gebouwd worden. Groot voordeel: geen cellphone coverage, dus geen dienst!

Of moeten we toch voor de zee gaan. Deze foto is vanaf de bouwlocatie genomen en je ziet de ondergaande zon met de duinen ervoor. Dat water is geen overstroming maar een gezonde vijver die in de zomer meer dan genoeg muggen zal aantrekken!

We neigen toch naar de zee. Hebben onze blik ook nog op een ander stuk laten vallen en zelfs over een prijs gesproken, maar de eigenaars denken voor hun asbest paleis uit 1970 de hoofdprijs te kunnen vangen. We hebben geprobeerd uit te leggen dat we eigenlijk alleen de grond willen hebben en ze hun droomkasteel mogen meenemen, maar het kwartje is nog niet gevallen. En tja, dan kom je thuis en zie je dit:

Helaas er zijn nog een paar probleempjes. Als OSI (over seas investor) moeten we eerst een consent aan de minister vragen om hier iets te mogen kopen. Duurt ongeveer 2 maanden. Onze aanvraag voor PR is weg, maar we hebben nog geen antwoord en volgens de brief die we vorige week kregen dat alles in orde was kon het nog wel 9 maanden duren. Daarnaast hebben Nienke en ik beiden een contract voor bepaalde tijd. We schijnen wel te bevallen, maar we hebben nog geen long term contracten. Ook heb ik nog een probleem met mijn beroepsarbeidsongeschiktheidsverzekeraar (784 punten met Scrabble) wat er wellicht toe leidt dat het voor ons verstandiger zou zijn om ergens in Europa te gaan wonen/werken.

Genoeg stof tot nadenken dus. Doet me denken aan een verhaal van eergisteren in de praktijk. De nieuwe moeder van Amanda kwam even langs om te laten checken wat voor lichamelijk defect Amanda nou had. Ze was 9 jaar en plaste nog in bed. Kon niet psychologisch zijn. Amanda's nieuwe mama was net 4 maanden geleden in huis komen wonen samen met Amanda's nieuwe broertje. Haar vader was chauffeur en niet vaak thuis. Amanda's halfzusje (haar echte moeder was eerst met iemand anders getrouwd) woonde met haar vader ergens op het zuideiland en haar echte zusje woonde bij haar moeder en haar nieuwe vriend ergens in een dorp verderop. En dan had Amanda nog twee echte broertjes die bij hun inwoonden. Kwisvraag: hoeveel opa's en oma's heeft Amanda? Koste me toch nog best wat moeite om 'de nieuwe mama' te overtuigen dat het daar toch waarschijnlijk echt mee te maken had. Makes you think ay?

Na onze laatste uitspatting in de bergen zijn Nienke en ik op noodle dieet gegaan (ach ja, scheelt boterhammen smeren). Krijgen we net toch een Nederlands pretpakket van vrienden uit Auckland. Vanavond dus erwtensoep met bruine koek, hagelslag en drop toe!

5 augustus 2008; Stormpje gehad.

Woensdagmiddag zat ik nog te buffelen op de praktijk om goed te maken dat ik twee dagen vrijaf nam toen het enorm begon te stormen. Het leek wel of het dak op het gebouw lag te klapperen. De stroom viel diverse malen uit en de regen/wind striemde tegen de ramen. Kortom, erg hoopvol weer voor een paar dagen skieen. Op weg naar huis passeerde ik brandende weilanden door omgevallen electriciteitsmasten en diverse omgevallen reuzen van bomen. Toen ik Nienke oppikte keek ze me aan met zo’n blik van ‘how about a bunch of pizza’s and a stack of DVD’s’. Ineens werd het echter rustig en dus besloten we, ondanks de ‘serious weather warnings’, maar meteen te gaan om eventuele afsluitingen voor te zijn. Een vriendelijke dame van Pacific Blue vroeg mijn naam. Itjeshorst. Ah, Hans and Nienke! Leg daar uw skies maar neer, hier is uw boarding pas (een lange kassabon). And that’s it! Geen ID, geen formulieren, alleen wat vriendelijke woorden. Zo was het Shengen akkoord ook ooit bedoeld. Anyway, heelhuids geland in Christchurch: rain, rain and more rain. Ondertussen overal nieuwsberichten over overstromingen, whirlwinds, powercuts, landslides e.d. Niet echt om vrolijk van te worden. We hadden echter al betaald dus als goede Hollanders ga je dan ook. In ons veel te kleine KIA’the op weg naar Methven en ja hoor, nadat we KIA’s kinnetje bij diverse overstromingen nog net boven het water hadden gehouden strandden we uiteindelijk in Rakaia. De snelweg was afgesloten wegens overstromingen. In een lokale koffietent hebben we samen met tientallen andere depressief kijkende touristen de tijd zitten wegkijken. Op mijn padvinder gevoel vervolgens via achteraf weggetjes en een 20-tal overstromingen Methven bereikt om daar te horen dat we niet konden skieen, wellicht vrijdag. We hebben daarom onze studio (een douche met een bed erin) geupgrade naar iets comfortabeler accomodatie. Daarna hebben we ons maar aan locale uitspattingen overgegeven; de bioscoop (18 stoelen) bezocht en lekker gegeten in de pub naast de open haard gezellig kletsend met een jonge Aussi en zijn jonge Britse ‘bride to be’. Zij gingen in Thailand trouwen, maar hoe gezellig het ook was en hoe aardig we ook waren, een uitnodiging zat er niet in. De dag afgesloten in de wereldberoemde ‘Blue pub’ met een life concert van lokale boeren die heerlijk Creedence Clearwater Revival e.d. speelden.
De dag erna was het ineens zover; volgens de sneeuw telefoon zouden om twaalf uur de pistes open gaan. De lucht was helder en we konden al genieten van de fraaie bergen in de opkomende zon.

We kregen een lift van een college van Nienke en haar broer en dat was maar goed ook. In een dikke Pajero met sneeuwkettingen reden we in 3 kwartier naar boven over een slingerende, glibberige zandweg. Blij dat we dat niet in ons KIA’the hebben gedaan. Terwijl de hongerige kea’s (een kiwi papagaaien sort) zich tegoed deden aan achtergebleven voedsel en bij gebrek aan data an ruitenwissers en andere rubberen uitsteeksels genoten wij van de heerlijke sneeuw en de prachtige uitzichten. Toch wel vreemd als je van een berg af komt skieen en je kijkt uit over de ocean in de verte! Bovenop de berg een werkelijk fantastisch uitzicht over de andere besneeuwde bergtoppen. 3 Dagen heerlijk geskied en de sneeuw werd met de dag beter.

Op de terugweg kwamen we nog langs een prachtige lodge met een werkelijk fantastisch uitzicht over de Rakaia Gorge en de besneeuwde bergen. Daar slapen we dus de volgende keer!

Ik lees net op internet dat jullie er warmpjes bijzitten. Wellicht brengen deze foto’s wat verkoeling.