5 augustus 2008; Stormpje gehad.

Woensdagmiddag zat ik nog te buffelen op de praktijk om goed te maken dat ik twee dagen vrijaf nam toen het enorm begon te stormen. Het leek wel of het dak op het gebouw lag te klapperen. De stroom viel diverse malen uit en de regen/wind striemde tegen de ramen. Kortom, erg hoopvol weer voor een paar dagen skieen. Op weg naar huis passeerde ik brandende weilanden door omgevallen electriciteitsmasten en diverse omgevallen reuzen van bomen. Toen ik Nienke oppikte keek ze me aan met zo’n blik van ‘how about a bunch of pizza’s and a stack of DVD’s’. Ineens werd het echter rustig en dus besloten we, ondanks de ‘serious weather warnings’, maar meteen te gaan om eventuele afsluitingen voor te zijn. Een vriendelijke dame van Pacific Blue vroeg mijn naam. Itjeshorst. Ah, Hans and Nienke! Leg daar uw skies maar neer, hier is uw boarding pas (een lange kassabon). And that’s it! Geen ID, geen formulieren, alleen wat vriendelijke woorden. Zo was het Shengen akkoord ook ooit bedoeld. Anyway, heelhuids geland in Christchurch: rain, rain and more rain. Ondertussen overal nieuwsberichten over overstromingen, whirlwinds, powercuts, landslides e.d. Niet echt om vrolijk van te worden. We hadden echter al betaald dus als goede Hollanders ga je dan ook. In ons veel te kleine KIA’the op weg naar Methven en ja hoor, nadat we KIA’s kinnetje bij diverse overstromingen nog net boven het water hadden gehouden strandden we uiteindelijk in Rakaia. De snelweg was afgesloten wegens overstromingen. In een lokale koffietent hebben we samen met tientallen andere depressief kijkende touristen de tijd zitten wegkijken. Op mijn padvinder gevoel vervolgens via achteraf weggetjes en een 20-tal overstromingen Methven bereikt om daar te horen dat we niet konden skieen, wellicht vrijdag. We hebben daarom onze studio (een douche met een bed erin) geupgrade naar iets comfortabeler accomodatie. Daarna hebben we ons maar aan locale uitspattingen overgegeven; de bioscoop (18 stoelen) bezocht en lekker gegeten in de pub naast de open haard gezellig kletsend met een jonge Aussi en zijn jonge Britse ‘bride to be’. Zij gingen in Thailand trouwen, maar hoe gezellig het ook was en hoe aardig we ook waren, een uitnodiging zat er niet in. De dag afgesloten in de wereldberoemde ‘Blue pub’ met een life concert van lokale boeren die heerlijk Creedence Clearwater Revival e.d. speelden.
De dag erna was het ineens zover; volgens de sneeuw telefoon zouden om twaalf uur de pistes open gaan. De lucht was helder en we konden al genieten van de fraaie bergen in de opkomende zon.

We kregen een lift van een college van Nienke en haar broer en dat was maar goed ook. In een dikke Pajero met sneeuwkettingen reden we in 3 kwartier naar boven over een slingerende, glibberige zandweg. Blij dat we dat niet in ons KIA’the hebben gedaan. Terwijl de hongerige kea’s (een kiwi papagaaien sort) zich tegoed deden aan achtergebleven voedsel en bij gebrek aan data an ruitenwissers en andere rubberen uitsteeksels genoten wij van de heerlijke sneeuw en de prachtige uitzichten. Toch wel vreemd als je van een berg af komt skieen en je kijkt uit over de ocean in de verte! Bovenop de berg een werkelijk fantastisch uitzicht over de andere besneeuwde bergtoppen. 3 Dagen heerlijk geskied en de sneeuw werd met de dag beter.

Op de terugweg kwamen we nog langs een prachtige lodge met een werkelijk fantastisch uitzicht over de Rakaia Gorge en de besneeuwde bergen. Daar slapen we dus de volgende keer!

Ik lees net op internet dat jullie er warmpjes bijzitten. Wellicht brengen deze foto’s wat verkoeling.