Tuesday 14 April 2009

15 april 2009; Wie durft er naar de glasbak

Ontbijten aan zee gaat nooit vervelen. Na een aantal heerlijke eitjes werden de laatste essentialia in de koffers geduwd en gingen we op weg. Via ons paradijsje (their words, not ours) naar de Wairarapa. Nienke staat te genieten van de zon en het uitzicht op ons huis vanaf het strand, met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Nadat de anderen een half uur de draak hadden gestoken met mijn brievenbus (Geert Jan met een imitatie van Toon Hermans achter de lessenaar) en we nog even lekker van het ochtendzonnetje in onze tuin hadden genoten werd de trouwe bolide richting Martinborough gedirigeerd. Na 2 1/2 uur slinger (geen understatement) weggetjes door de bergen langs prachtige vergezichten kwamen we bij onze cottage aan. Pluim voor Nienke, absoluut perfect. Bedden zo groot dat ik Nienke 's nachts alleen met behulp van de Tom Tom kon terug vinden, lekkere houtkachel en dat alles vlakbij het dorp. De eerste avond hebben we op Tirohana estate gegeten, daar waar we eerder met Nienkes ouders al hadden genoten. Ook nu weer maakten ze er een geweldige avond van, van het moment dat Adam ons kwam halen bij de cottage, tot de uitnodiging om mee te plukken door de eigenaar in zijn oude 'lucky shorts' en van de lieftallige serveerster die engels sprrrak met een frrrans accent (Yvette uit 'Allo allo') tot het hartelijke afscheid waarbij met een flesje Pinot Noir onder de jas werd weggemoffeld (met Pasen mocht niets verkocht worden, maar tegen weggeven en fooien ontvangen kan niemand iets zeggen besloten we gezamelijk). In de cottage nog o.a. de halve houtvoorraad weggewerkt totdat de luikjes langzaam dicht gingen. Nadat ik op mijn ochtendwandeling had vastgesteld dat niemand in Martinborough zo'n fraaie brievenbus had als wij en ik bij de lokale super eitjes, brood en krant (alles kakel vers) had veroverd was het toch weer ontluisterend om bij thuiskomst te ontdekken dat er daar nog niets bewoog. Een volledig gedekte ontbijttafel was echter genoeg om de anderen weer in het zonnetje te krijgen. Op het programma stond een wandeling naar de pinnacles. Terwijl GJ op zijn nieuwe bergschoenen (van de bekende bergsportwinkel in de PC Hooftstraat geloof ik) de voordeur uitliep keek hij toch nog even hoopvol rond of er ergens een helikopter klaar stond. Hij heeft zich echter verder zonder echt mokken door de natuur gesleept en kreeg het zelfs nog voor elkaar om boven in 'the basin' een leuke belgenmop te produceren. Nog geen minuut later kwamen we een stel echte pollekes tegen waardoor de mop nog leuker was. Na de pinnacles doorgereden naar Cape Palliser voor de zeehonden. Dat was weer een groot succes. Sorry voor nog meer foto's van zeehonden, maar ze zijn ook zo fotogeniek. Ook nu waren er weer vele kleintjes en in het oefenbad dat ik de vorige keer had ontdekt werd volop gezwommen. Hier twee fimpjes met dank aan Geert Jan.
Voldaan terug gereden naar Martinborough luid meezingend bij de door onze DJ geproduceerde jaren 70 en 80 hits. Die avond super 14 rugby gekeken en gegeten in de local pub/hotel (winst voor de Highlanders). Omdat een native Elvis Presly imitatie (in 3 lagen wit) ons de pub uit had gejaagd hebben we de rest van de avond doorgebracht in een dubieus etablissement aan de andere zijde van het plein. De 'hoe krijg ik zoveel mogelijk vetrollen in zo min mogelijk stof' contest had in onze ogen iets te veel deelnemers. Gelukkig konden we de smaak daarvan wegspoelen met wat Speights voordat we de smaakpapillen een welverdiende nachtrust gaven. Niet gelogen, slechts 5 minuten (8.20 am) te laat kwamen we aanrijden op Tirohana estate voor het druiven plukken. Daar stond Raymond in dezelfde 'lucky' shorts en duidelijk ongedouchd, klaar om te vertellen dat de wijnmaker vond dat de suiker nog niet goed was. Of we dinsdag konden terugkomen. Daar bleef het echter niet bij. Nog niet bijgekomen van deze shock bleek ook nog dat de farmers market een dag eerder was geweest. Gelukkig passeerden we een dame met 6 hoeden die vertelden dat ze wel zeker wist dat de manager op hun winery onze hulp kon gebruiken. Na een blik te hebben geworpen op een oplegger met manden vol trossen met rode druiven wakkerde het vuur weer wat aan. Na een blik te hebben geworpen op ons zei de manager; I've got more help then I can handle, vrij vertaald; ik heb niet de indruk dat jullie enige nuttige bijdrage kunnen leveren. Volledig gedesillusioneerd reden we naar Greytown, vol antiek winkeltjes, waar ik van Nienke geen mooi Jugendstil hek mocht kopen voor onze estate. Dan zouden we teveel opvallen, aldus de eigenaresse van de enige boerderij in het rijtje waar andermans koeien grazen. De smaakpapillen nog wel kunnen verwennen met een heerlijke lunch en een bezoek aan de local chocolat factory. Daarna nog de Botanical gardens en het Te Papa museum bezocht waar Geert Jan ook al weer te laat was voor 'de impressionisten'. Dat hebben we tenminste nog goed weten te maken met een uitstekende take away van het Indiaas restaurant in Paraparaumu onder het genot van de inmiddels tot onze huiswijn gebombardeerde Massey Dacta sauvignon blanc uit Marlborough. En dat is niet alleen vanwege onze eigen rode tractor, maar met name vanwege de smaak. Helaas voor Debby was dit de enige tractor van het weekend omdat ze de deuren van de schuur niet open kregen op de laatste dag. We hadden een lunch georganiseerd met wat vrienden op het land en dat was weer erg geslaagd. Guys geweldige verhalen maakte voor Debby enigzins goed dat ik ook nog mijn geweer vergeten was. Nadat de gasten waren vertrokken genoten we nog even na van weer een mooie zonsondergang vanaf ons dek. En toen begon de dinsdag: een arts op vakantie, een op zwangerschaps verlof, een ziek thuis, een die slechts een halve dag werkte omdat hij 's avonds dienst had, de telefoons die het niet deden en het halve dorp die naar de dokter wilde. Wat een feest. Nog net even tijd gehad voor een korte afscheidslunch met GJ en Debby in metropool Otaki. Zij zitten inmiddels alweer in Hawkes Bay en hebben hun eerste maal in het restaurant van Elephant Hill estate winery er alweer op zitten. Nienke en ik hebben besloten de rest van de maand sla blaadjes te eten. Het was zeer gezellig en ze komen zeker terug. U bent weer bij. Cheers.
P.S. voor wie GJ en Debby willen volgen op hun reis hier de link naar hun weblog: Snoopy.waarbenjij.nu