25 februari 2010: Weer thuis

Weer even heerlijk genoten van onze nationale trots; de NS en de KLM. Werd door mijn zus op het station gezet omdat ik er niet veel vertrouwen in had om met de auto door de spits op tijd op het vliegveld te kunnen zijn. Komt er een twintigtal minuten voor mijn eigen trein zou gaan een trein naar Schiphol voorrijden die 1 1/2 uur te laat was. Ik stap in, denkend dat ik dan dus eerder op Schiphol zou zijn. Komt die nog een kwartier later aan dan de trein die ik had moeten nemen (niet dat die wel op tijd was). Afijn, nog ruim op tijd voor mijn vlucht. Een hele vriendelijke dame die me hielp inchecken; Wellington? Nog nooit van gehoord, nee, we kunnen het niet vinden, oh U vliegt via Londen, zeg dat dan! Ja, ze vroeg waar ik heen ging, Londen is blijkbaar al ver genoeg voor deze wereld burger. Voordat we in het vliegtuig stapten op Schiphol vroeg een toerist nog aan een business man of we aan boord nog iets te eten kregen; 'Jawel, een voorverpakt broodje met bele(digin)g'. Nou ja, goede vlucht gehad. Met mijn Braziliaanse shirt aan in Londen nog een vriendelijke dame op mijn dak gekregen. Kwam uit Brasilieiro en was bang dat ze haar vlucht zou missen. Nou is mijn Portugees erg roestig, maar ik heb haar kunnen geruststellen en zelfs nog even wat gebabbeld in engels/spaans/gebarentaal. Op Auckland airport de volgende verrassing: nadat ook de laatste Chinees zijn aan elkaar getapedte doos van de band had gehaald was ik even Remi; alleen op de wereld (nou ja, bij band 2 op Auckland airpoirt) en ... geen koffer. Bleek Amsterdam niet eens verlaten te hebben. Van de 26 uur vliegen vloog ik slechts één uur met de KLM, maar desondanks weg koffer. Inmiddels is die door Air New Zealand keurig thuis bezorgd.
Ook mijn vader is trouwens weer thuis bezorgd. Minder netjes, dat wel, want de smetplekken en de gezwollen benen hadden de zaaldokters en de zusters niet gezien. Waarom zou je de patient ook, al was het maar eens per week, een keer onderzoeken. Mijn ouders zijn in ieder geval heel blij dat ze weer samen thuis zijn.
Voor ons dit weekend de verhuizing naar ons nieuwe 'thuis'. Deze week wordt alles nog even in rap tempo afgemaakt (en als we erin zitten de restjes). Dat gaat niet altijd even goed, we hebben nu lampen in de keuken die niet uitgaan en in de garage die niet aangaan. Sparky (de electricien) heeft wat kortsluiting in zijn hoofd. Wij doen zoveel als we kunnen. Alle lampen van kettingen voorzien (hoog plafond), het huis weer vol dozen, of eigenlijk, nog meer dozen. Ergens zit ook het fototoestel in, daarom weer geen foto's. Wel een filmpje dan. Bad news voor Cramer in Vancouver, maar goed nieuws voor onze Wellington Phoenix die zich voor finals van de Hyundai cup (de Australische voetbal competitie voor professionals) plaatsten door na penalties (waar de Hollanders nog wat van kunnen leren) te winnen van Perth Glory:
En mijn lieve eega is net zo erg als ik, kan geen geheimpje voor zich houden. Heeft nu al verklapt dat we naar de final gaan volgende week! Heeft iemand nog een oud Vitesse shirt?