11 mei 2010: Het echte verhaal

Hehe, eindelijk krijg ik (lees: Evelien) de ruimte van Hans om een stukkie tekst te tiepen (-;
De foto's spreken voor zich, maar een klein verslag van onze-meer-dan-heerlijke week vakantie samen wil ik jullie natuurlijk niet onthouden. Ook namens Nienke, die nu lekker een krantje zit te lezen op de bank. Na mijn aankomst op zaterdagochtend, werd ik zondag rond de lunch gelijk warm welkom geheten door alle new-made-friends van Hans & Nienke: eindelijk een gezicht bij al die namen ! En het besef hoe snel ze in korte tijd zulke hechte vriendschappen hebben gesmeed, het is een natural talent geloof ik.

Vanaf maandag had ik het rijk alleen op Sims Road, Nienke & Hans nog aan het werk, en heb ik doorgebracht met domweg genieten van het huis, het strand en alles daar tussenin. Schelpen zoeken, foto's maken van huis & haard, wasje ophangen in de zon, met koffie op het terras zitten en lekker naar de zee kijken, krantje lezen, helemaal goed. Hans kwam meestal thuis lunchen, heel naar, op je luie stoel op het sundeck met de krant, een lekker stukje left-over van de hartige taart op je bord en de sea view...yek!

Vrijdag op de ferry naar het Zuidereiland (volgende keer gaan we noordwaarts, je zou bijna vergeten dat 't daar ook heel mooi is) en onze 1e stek, een cute batch (huisje) in Elaine Bay, midden in de Marlborough Sounds, een kruising tussen Noorse fjorden en de Biesbosch. Niets te doen behalve stevig wandelen (met als beloning de superb views around every corner) en goede wijn drinken, toevallig 2 dingen die we alledrie nogal leuk vinden om te doen.

Halverwege onze eerste wandeling (op de breedste, best onderhouden paden die ik ooit heb gezien) stonden 2 stoeltjes, bij een prachtig uitkijkpunt, met de droge tekst: 'Relax a while, enjoy the view, but leave the seats so others can too'. Ander grappig en typisch NZ fenomeen: de postbussen langs de weg. De huizen liggen meestal ver van de main road, en de mailman (bus) gooit post/kranten in de postbus aan de kant van de weg; de meeste postbussen zijn echte kunstwerkjes en geven een eerste indruk van de bewoners daar deep-down in the woods.

En: overal een WC hok, zelfs op de meest afgelegen stranden, met pleepapier! Daar kunnen de fransen nog wat van leren met hun vieze hurkplees.

Zondag vanuit Elaine Bay een autotocht gemaakt naar French Pass, een nauwe doorgang voor schepen met een gevaarlijke stroming tussen puntje van de Sounds en het D'Urville Island in het noorden. Na de afdaling naar een kleine baai werden we verrast door een zeehond die super rielekst op z'n rug kwam aandrijven en dat rustig bleef doen, zonder zich ook maar iets van ons aan te trekken, geweldig! Echt een kadootje, en we hadden al zulke mooie schelpen gevonden en
een grappige Weka (soort bruine kip gekruist met een eend, maar dan hondsbrutaal) gespot: another very fine day (-;

Op maandag richting Nelson, voor een beetje stadse sfeer na al dat gewandel en natuurgeweld;
maar ook op deze route viel er wel weer wat te wandelen en dat was recht de heuvel op tegen de keiharde wind in (wiens idee was dit ook alweer?)...pffff . Hans is echt mega-fit en liep als een fris hoentje naar boven, en ook Nienke loopt als een kievit > ik moest af en toe een diepe hijg onderdrukken maar ging dapper voorwaarts onder het motto: alles voor de view! En die was dus weer top, daar doe je 't allemaal voor. En natuurlijk voor het lekkere koude biertje met 'fritters' (=gefrituurde rommel op een te grote schaal) na afloop in een goed NZ cafe!

Ik weet nu waarom de NZ steden zo anders zijn dan die bij ons: ze zijn plat ! Omdat ze alle ruimte hebben wordt er alleen maar in de breedte gebouwd en niet zoals bij ons in de hoogte.

Dit geeft een compleet ander beeld, en doet haast 'dorps' aan. Verder is bijna alles van hout, wat
die indruk alleen maar versterkt. We sliepen 1 nachtje in het Ajax motel, terwijl net die avond Twente landskampioen was geworden...oeps. Vanaf Nelson vertrokken we naar het Abel Tasman park, via een kunstenaar die grappige seagulls maakt van keramiek, binnenkort te bewonderen op de weblog als Hans zijn aankopen heeft gemonteerd.

En natuurlijk kon ook ik niet ontkomen aan een bezoek aan een winery, anders is een NZ reis niet compleet. We streken neer in de romantische tuin van Waimea, met uitzicht op de wijnranken, die door de herfst knalgeel gekleurd waren en met de zon erdoorheen wel goud leken. Eerst een beetje nonchalant proeven aan 'de bar' en doen alsof je er verstand van hebt, en dan heerlijk onderuit op je terrasstoel met een glas van je favo wijn en een geurige risotto: wie heeft er nog wat te zeuren? Enkele reis NZ zeg ik en je bent er gelijk van af.

Onze next stop was dorpje (vlek) Kaiteriteri, van waaruit we woensdag een stoere zeekayak tocht gingen maken. Een tractor reed de watertaxi met ons en de kayaks naar zee; om 9h 's ochtends was het nog eb en de waterlijn ver weg. Speciaal jack aan, zwemvest en een neopreen soort lichaamskous waarmee je jezelf vastklikt aan de kayak zodat er geen water inkomt. We peddelden naar een klein eilandje waar een grote groep zeehonden pups van +/- 5 mnd aan het spelen was, en die het prima vonden dat we daar tussenin kwamen dobberen. Ze buitelden onder en over de kayaks heen, het was geweldig! Dit is echt nergens mee te vergelijken, je peddelt 10 minuten en zit tussen de liefste zeehondjes van de wereld: Dolfinarium eat your heart out!

Donderdag nog een stuk naar het Noorden, van Kaiteriteri naar Pohara Beach (what's in a name), voor de ultimate relaxation. 'S ochtends strakblauw, na een paar dagen bewolkt/dun zonnetje dus voorwaarts mars naar het uiterste puntje van Golden Bay, cape Farewell. En nu komt het: je loopt in een lieflijk heuvellandschap, schaapjes, boompjes, denk 'Lord of the Rings' (is trouwens echt in NZ opgenomen en we zijn bij de juwelier in Nelson geweest die de eer had de gouden ring te maken voor de film, jaja). Dan stap je nietsvermoedend over een hek (op z'n NZeelands, geholpen door een behulpzaam opstapje van houten treetjes), en loopt een smal paadje in met strandboompjes. En dan, WAUW!!! Een view waar je helemaal misselijk van wordt zo mooi. Kan iemand hier wat aan doen, het is teveel, ik kan niet meer ophouden met foto's en filmpjes maken, het is wonderschoon en adembenemend. Zet me hier maar neer, boterham en water erbij en de dag is top. Ik heb het over de 'Arcades', de rotsen in zee op Wharariki Beach.

Blij dat ik niet heel NZ in 3 weken doe, ik zou het niet trekken en mijn camera ook niet (-;
Om even af te koelen liepen we weer terug en godzijdank leken de lieflijke heuvels met schapen toen even heel gewoontjes, dat bracht alles weer goed in balans.

Einde dag terug naar Pohara Beach, via de 'Mussel Inn' een gezellige tent net van de mainroad af met een knapperend haardvuur en Kiwi-aardige bediening. De tent liep wel errug vol, en bleek de populaire 'pub-quiz' avond te zijn waar alle locals op af kwamen, hadden wij weer ! Een groepje oud-wiskunde en letterkunde leraren van het plaatselijke gym hadden 20 onbegrijpelijke vragen opgesteld waar niemand een klap van begreep, en de hoogste score werd dan ook behaald door een ander groepje ex-leraren die zich als quiz deelnemers hadden vermomd en zich in een hoekje hadden verschanst. Grappig genoeg werden wij (Team Orange) niet alleen dmv loting uitverkoren om de volgende quiz te verzorgen (suggesties voor slimme vragen graag mailen naar Hans), maar bij het afrekenen bleken we ook nog de lucky-shot te hebben getrokken en 140NZ dollar te krijgen > hiermee was onze maaltijd for free, en Hans was zo sympathiek (slijmerd) om de rest in de pot voor de volgende pub-quiz te stoppen in plaats van in z'n eigen zak te steken. Needless to say dat we wederom een heel gezellige avond hebben gehad!

Vrijdag een flinke dagtocht gemaakt om al die wijntjes eraf te lopen: klein stukje bochtig rijden vanaf het huisje, en toen gewandeld van Wainui Bay via een andere baai naar een mooi uitzichtspunt (Separation Point) met grote rotsen waarop een groepje zeehonden lag te zonnen. Compleet relaxed, flappoten volledig langszij uitgestrekt en zonnen maar! Hans haalde ons over om nog een kleine zijpaadje te nemen op de terugweg, en we werden beloond door 2 jonge zeehonden die al buitelend in de branding kwamen aanzwemmen, super. Daarna nog een derde, ook helemaal niet bang, en onverstoorbaar genietend van de zon en de zee.

Op de terugweg naar huis pakten we net voor het donker nog een korte wandeling naar de Wanganui Falls mee, waarbij we over een hele smalle staaldraad brug moesten lopen, 'one person at the time'. Onder eigen protest liep Nienke deinend naar de overkant > een hobby zal het nooit worden maar je moet er wat voor over hebben! Na 2 potjes engels scrabbelen, wat helemaal niet meeviel, omdat ik alleen maar 3-letter words kon bedenken waardoor in no-time het hele spel werd verlamd, ging Hans gelukkig sushi maken en stortte Nienke zich op de spring rolls en kon ik even verslag maken bij mijn foto's. Wat een lekkere dag weer.

Zaterdag uitgebreid ontbijtje met eitje, jus etc. om de spieren op te lappen en ons voor te bereiden op een lazy day met een paar kleine sightseeings en vooral: RUST. Beetje shoppen in het dorpje, en in een fijn cafe een flat white met trimmed milk (kruising tussen cappuchino en koffie verkeerd) en de inmiddels geliefde carrotcake met icing on top (mmm). Volgende week weer keihard roeien om al die lekker hapjes en drankjes eraf te krijgen, maar nu nog even volop genieten!

Zondag van Pohara naar Nelson, via de landinwaartse highway, waaraan vele art galleries en (je raadt het al) wineries liggen. Nienke kocht een kleurig keramiek object, die nu prachtig staat in de witte vakken-kast, bij een kunstenaarsechtpaar die we gespot hadden in het art gidsje.

Zij is van de kleur en hij maakt ingetogen witte objecten, een mooie combinatie. Leuk huis ook, met een dubbele veranda en mooie houten vloeren. Bij een winery gestopt voor een proeverij waar we een kaasplankje bij konden bestellen, en een heel gezelschap in de tuin zat met z'n eigen meegebrachte picknick! Een goed concept, zij zorgen voor de wijn, en jij voor het eten. Maar als je daar niet aan gedacht hebt hebben we natuurlijk wel lekkere kaas & chocolade voor je. Slimme jongens die NZ-landers.

In Nelson de kroeg in voor een prima maaltijd voor weinig, en daarna vroeg naar bed in ons geliefde Ajax motel. De kersverse eigenaren waren stomverbaasd ons weer te zien, wij waren de eerste terugkerende gasten die ze gehad hadden. Niet zo gek als je pas 1,5 week de eigenaar bent trouwens. Als afscheid gooide ik weer een paar stokken voor hun kleine witte terrier, leuk beestje was 't.

Zondagochtend uitgebreid bezoek aan het WOW museum, een wonderlijke combinatie van 'Wearable Art en Cars'. Toen we er waren werd het duidelijker: er waren ook outfits bij die geinspireerd waren op klassieke auto's...OK. Op poppen en dmv video's werd een beeld gegeven van de jaarlijkse WOW Award, die elk jaar in september in Wellington wordt gegeven. Een show van het kaliber 'Circque du Soleil' maar dan met de meest extravagante kledingstukken en showpieces die je kunt bedenken. Met internationale inzendingen, 30.000 bezoekers en een professionele organisatie van zo'n 500 medewerkers. Heel inspirerend, zelfs Hans was overstag en dat wil wat zeggen aangaande deze onderwerpen, die hem normaliter weinig kunnen boeien. Ik zag hier wel een 'nieuwe-carriere-in NZ' in, naast de andere ideeen die we al brainstormend hadden bedacht de afgelopen dagen.

Na deze culti uitstap was het tijd om de laatste winery te bezoeken en via de wijnstreek rond Blenheim huiswaarts te gaan met de nodige lekkere flesjes op de achterbank. Het werd Saint Clair, en daar kregen we geen spijt van. De Pinot Gris zal ons nog lang heugen alsook de meer
dan verrukkelijke Chardonnay. Gelukkig weer de nodige kaas en toebehoren erbij, anders werd
het lastig wegrijden zo. Om 18h vertrok de ferry, met niet alleen ons maar ook een dozijn stevige koeien aan boord, die in container/vrachtwagens met open bovenkant werden ingescheept. Geen enkel licht buiten op de heuvels, alleen hier en daar een waarschuwingslicht op een rostpunt, waardoor de sterrenlucht en de milky way heel mooi te zien waren, puur genieten. Na 3 uur veilig geland en door Hans over de slingerende weg van Wellington naar Kapiti/Sims Road teruggebracht, feels already like home.

Hans ging weer aan het werk vandaag, zijn kamer op de praktijk was geschilderd en dat werd hoog tijd begreep ik na het vale geel dat erop zat: een fris begin van de week. Nienke en ik gingen even polshoogte nemen en lunchten samen met Hans om de hoek in een cafeetje. We waren zo gewend aan met z'n 3-en, moeten even langzaam afkicken (-; Morgen nog 1 dag op Sims en dan na het eten naar Wellington waar Nienke en ik bij Landa en Rutger logeren. Nienke
heeft 4-daagse training van do-zo en ik ga Wellington onveilig maken en nog meer ideeen opdoen voor een mogelijke doorstart in kiwi-land ? Wie zal het zeggen, ik ga volop genieten van mijn laatste vakantiedagen in Nieuw Zeeland, en me langzaam voorbereiden op de terugreis vrijdagavond.

Wat jullie hier niet lezen, en meestal niet zo direct op de weblog, is dat het hier zijn niet alleen heel fijn en inspirerend is, maar ook hard en heftig. Hans en Nienke noemen niet voor niets Sims Road hun 'second best paradise' en dat is treffend verwoord. Het gemis van de jongens gaat hand in hand met het genieten van alles om je heen hier, het geeft troost en benadrukt tegelijkertijd het verlies, heel dubbel en onlosmakelijk aan elkaar verbonden.

I love you guys, ik blijf jullie volgen, met jullie lachen en huilen, plannen maken en dromen, to make the very very best of your stay in New Zealand. Cheers ! XXXX Evelien