8 november 2012: Ai ai

En toen was het weer tijd voor de Kapiti Arts Trail! Drie jaar geleden voor het eerst bezocht met mijn ouders, Hans was er toen niet bij, weet niet meer waarom maar ik was gegrepen en wist dat dit een jaarlijks event moest worden. Het is een combinatie van dingen die twee dagen arts trail zo leuk maken; we komen op plekken in Kapiti en in prachtige huizen waar je anders nooit komt, ontmoeten veel leuke inspirerende mensen die allemaal op enig moment in hun leven artist zijn geworden en allemaal hun eigen verhaal hebben en we doen heel veel inspriratie en ideeen op om zelf aan de slag te gaan! Twee jaar geleden was ik met mijn ouders bij Stephanie Corel, een hele leuke Francaise die een jaar of 10 geleden naar NZ is gekomen en die hier heel succesvol is. Toen vond ik haar keramiek al heel erg leuk maar was de stap naar opeens kunst kopen toch te groot. In de afgelopen tijd zag ik meer van haar werk in andere galleries en vond het nog steeds zo leuk dus nu was het tijd om Hans mee te nemen en nog een keer langs te gaan. En dat is het leuke aan Hans meenemen: vind je dit al zo lang leuk? nou gewoon inpakken en meenemen. Zo gezegd zo gedaan, zie hierboven. Hadden een leuk gesprek met haar omdat ik wilde weten hoe ze dan nadat de keramiek gebakken was het kleurde en wat blijkt; dat kleuren gebeurt tijdens het bak process en helemaal niet achteraf. Zij maakt de keramiek en dan gaat het in het eerste firing process. Vervolgens gaat dit in een vuur gat in de grond waaraan ze dingen toevoegt die verschillende kleuren afgeven, van zeewier tot bananen schillen. Een soort hangi (Maori manier van food cooking in underground fire) maar dan voor klei. Erg leuk en interessant verhaal en dus een heel tijdrovend proces want het weer heeft ook een grote invloed op hoe het afloopt en bovendien brak er nog wel eens wat omdat het in feite wordt ingegraven. Ze vertelde dat dit haar eerdere werk was en dat ze vervolgens meer naar glazed werk met fellere kleuren was gegaan maar nu bezig was zichzelf weer te vernieuwen. Dat deed ze door als begin al haar 'oudere' werk te verkopen to free her mind. Nu prijkt dit dus op onze witte kast, helemaal leuk.

The National Geographics lady noemt Maude Heath zichzelf, ik had haar gesproken op de Wellington National Arts fair waar ik begin September een dagje zonder Hans had rond gelopen, gewoon omdat het zo groot en leuk is! Vond haar werk erg leuk en maakte een foto om thuis Hans erover te vertellen. Verder geen vervolg aangegeven want ja alleen koop je zoiets niet... totdat we dus haar in het weekend weer tegen kwamen! Zij scheurt reepjes uit the NG en bouwt daarmee een schilderij op, elk schilderij heeft een geintje, een figuur die opduikt, in dit geval een koe die te drinken krijgt uit een benzinepomp. Vervolgens kleurt ze daarover heen vlakken zodat alle verschillende reepjes geintegreerd worden en tenslotte komt er een laagje was overheen. De doeken worden door heel veel mensen aangeraakt daardoor dat is heel grappig. Ze adviseert ook als het stoffig wordt even lekker erover heen wrijven met schone handen. Nog 1 plekje beschikbaar in de gang en daar gaaat -ie komen. Gelukkig hebben over niet al te lange tijd nog een stukje gang erbij, maar daar moet onze eigen art komen te hangen!

Op diezelfde Wellington Arts fair zag ik deze buiten sculpture staan en dacht; he dat is leuk, vuurtoren achtig met een bel dat zou leuk zijn in onze tuin. Dus wat doe ik? Ik maar een foto om thuis aan Hans te laten zien. De maker Bruce Winter hadden Hans en ik vorig jaar ontmoet in de tuin van Bee Doherty Pratt, de artist met het prachtige huis aan de Otaki river die fantatische shilderijen maakt. Ons schilderij is nu in de maak, commission gegeven vorig jaar December, spannend! Bruce had daar toen daar een sculpture staan van ook die glazen schijven, wat insulators zijn van die enorme electriciteitsmasten. In combinatie met hout en wat kleur buitengewoon orgineel en geinig. Wat hij daar toen had staan was niet deze maar lagere structures. Onze buren verder op in Sims Road hebben ook een structure laten maken door Bruce, dat was voor ons al een leuke suprise want toen dachten we weer; erg leuk ook wat voor ons! Dus ja, toen we toch weer even langs Bee gingen om hallo te zeggen en een Devonshere Tea te doen in de garden met river views, zagen we de 'vuurtoren' staan die ik zo leuk vond. Gelukkig had ik Hans bij me, dus nu staat -ie hier in de tuin 'geparkeerd'. Hij zal op de duin naast het dek komen maar daar moet een beton stuk komen waarin de poten kunnen worden vastgeschroefd, klus voor Hans als we in December weer thuis zijn.

Dan wordt het ook echt tijd om zelf aan de slag te gaan want we beginnen ons schuldig te voelen. Althans ik denk ik, weet niet waarom eigenlijk want zoals Hans dan zegt als we de kids hadden ging daar het geld aan op en zouden we dit nooit doen. Which is true. Dus genieten we hiervan en dat doen we zeker. Kijken nu enorm uit naar volgende week vrijdag wanneer we de ferry nemen naar het Zuider Eiland om dan maandag avond in Christchurch Noor & Philip te kunnen omhelzen! Gaan lekkere tour maken in het zuiden van het Zuider Eiland dit keer, dan hebben ze echt heel NZ gezien, fantastisch dat we dat samen kunnen doen. cu later xN