6 april 2013: Hawkes Bay en het mysterie van het Ministerie

Hawkes Bay, een van Nieuw Zeelands regio's met heerlijke wijnen, zee en bijna altijd zon. Dan is het Paas vakantie, 4 dagen hebben toeristen en locals de gelegenheid om bakken met geld uit te geven. Goed voor de economie en het toerisme. Klinkt logisch niet? Nou hebben de Kiwi's redelijk wat Engels bloed en je kent de Engelsen; rijden jullie rechts? Dan gaan wij links rijden. Met de Engelse slag riep het 'Ministerie Tegen economische vooruitgang' dus dat alles dicht moest. En zo liepen hordes toeristen enigszins verloren van gesloten deur naar gesloten deur door Hawkes Bay. Gelukkig wisten wij enkele plekjes waar horeca gelegenheden wel een klein deel van de Pasen open waren.

In de haven van Napier mochten we dus heel blij zijn dat we de deuren van de Thirsty Whale open aantroffen.

We zetelden ons vooraan zodat we fraai uitzicht hadden op de flanerende jongeren op de kade en bestelden wat drankjes. Dat ging zomaar niet, mevrouw de 'waitress' vroeg op strenge toon of we dan wel van plan waren te blijven eten. Was dat niet het geval dan konden wij de drankjes namelijk op onze dorstige buik schrijven. We moesten zelfs meteen het hoofdgerecht bestellen voordat we onze droge kelen konden bevochtigen. Dat waren de orders van meneer de Minister. Toen Philip en ik even later een tweede pint bestelden kreeg de dame in kwestie bijna een toeval. Dat mocht al helemaal niet van meneer de Minister. Gelukkig was haar mannelijke collega wat minder onder de indruk van het marionetten gezelschap in de Beehive (New Zealands parliament) en hij dumpte, weliswaar vluchtig om zich heen kijkend, snel 2 nieuwe pullen bier op tafel.

Ondanks de Stalinistische manier van bedienen van het plaatselijke huppeltrutje was de ondergaande zon fraai, de wijn (Trinity Hill viognier 2010) heerlijk en de vis van de dag (groper) geweldig. We mochten natuurlijk niet te lang blijven want er zou eens een verdwaalde dominee langs kunnen komen die bij de inspecteurs van het ministerie (geen grapje, die (je zal zo'n baan hebben) waren echt op pad) ging klagen. Dan kreeg je een boete van 1000 dollar. Er zat dus niets anders op dan maar 'huiswaarts' te gaan en in de tuin van ons tijdelijke onderkomen nog een lekker flesje (uit voorzorg maar vast meegenomen uit Te Horo beach) met Kapiti cheese te nuttigen. Bleken we de scrabble weer niet mee genomen te hebben!

De dag erop hebben we Philip en Lineke gedropt voor hun tripje naar de Gannet colony op Cape Kidnappers en hebben we zelf het strand afgestruind onder de white clifs van Hawkes Bay. Daarna lekker de weekend krant verorberd in de locale koffietent daar die gelukkig wel open was.

Nadat we Philip en Lineke hadden opgepikt van hun schoolreisje (zo voelde het echt een beetje; ze zaten natuurlijk niet op de eerste 3 karren en hadden zich onder de bank verscholen toen ze de hoek omkwamen, of waren die anderen nou zo groot, anyway...) moesten we ons voorbereiden op ons dinertje bij Craggy Range winery. Dat was een groot succes, de eend ging prima samen met hun voortreffelijke merlot, etc. etc.

Met name de achtergrond op het terras van Craggy Range (de ondergaande zon achter Te Mata peak) kon onze goedkeuring dragen.

Gelukkig was de Farmers market een dag later wel open, sterker nog, het was belachelijk druk. Vol met mensen die eindelijk een activiteit hadden gevonden in Hawkes Bay. We merkten al snel dat we moesten uitkijken wat we zeiden; het stikte er van de Hollanders. Het nodige proviand werd ingeslagen voor als we voor nog meer gesloten deuren kwamen te staan.

De Art fair op Sileni winery bleek te bestaan uit de crafts van de familie leden van de druiven plukkers. Goed genoeg voor een bemoedigend schouderklopje hier en daar, wellicht een felicitatie appel, maar meer ook niet. Gelukkig konden we nog wel een doos Sileni Semillion in de auto schuiven zodat dit tripje niet helemaal voor niets was. Ook de Chill Pil (funk music) bij the Black Barn winery bleek een hoog amateur gehalte te hebben. In plaats van het zoontje van de eigenaar stond hier een ongeïnspireerde student wat plaatjes van de muziek bibliotheek te draaien. Wel aaridg allemaal, maar niet het lekkere concertje dat wij voor ogen hadden, meer een bittere pil zonder chill. Natuurlijk moest ook Te Mata peak even bekeken worden. De nodige dames gilletjes hielden mij als chauf wakker op de nauwe en steile weg naar boven. Daar troffen we een foto sessie aan van een trouwerij. Dat inspireerden ons tot het maken van ook wat aardige kiekjes.

Daarna werd Ocean beach nog met een bezoekje vereerd. De macht van het Ministerie reikte gelukkig niet zover dat we er niet op mochten, hoewel, het moet gezegd, de strandbewaking was afwezig!

Lekker als jonge honden rondgedarteld in de golven terwijl Lineke nog wat kleur opdeed.

Een koelbox vol lekkernijen weggehapt tussen de hongerige meeuwen.

Zelfs nog een aardig prentje gemaakt van mijn eega. Mocht niet gefotoshopt worden, het was goed zo.

Op de laatste dag bleek echt alles gesloten te zijn, op een fietsverhuur bedrijfje in Clive na. Hawkes Bay heeft vele fietspaden en dus togen we naar Clive. Of we al wel eens gefietst hadden? 'Sir, we're Dutch, we invented the bike, besides, never heard of Joop Zoetemelk? Say no more!'. Vol goede moed vertrokken we voor een 'loop' trip langs de Tuki Tuki river. De dame van de i-Site, waar we na ons bezoekje aan de Hawkes Bay Art Gallery die morgen (was open, maar ze waren vergeten om het iedereen te vertellen en dus waren we de enigen) nog even binnen vielen had ons immers verteld dat Craggy Range open zou zijn. Gezien onze eerdere ervaring daar leek een lunch op hun terras een prima beloning voor onze wieler inspanningen.

Ai, het Ministerie van Uiterste domheid heeft weer toegeslagen. Craggy Range was ($#@%^$@^%#@@) gesloten.

Na het beklimmen van enkele colletjes van de derde categorie (een paar kleine hellinkjes zei de verhuurder nog) koelden we maar af in de vanwege de aanhoudende droogte zeer laagstaande Tuki Tuki river, knagend aan een muesli reep die al een paar jaar was meegereisd in een rugzak.

Uiteindelijk kwamen we nog net op tijd aan bij onze vrienden van Clearview Winery die de dreigmail van het Ministerie blijkbaar niet hadden ontvangen en van niets wisten. Geen punt voor ons, twee luxe platters en een fles Viognier s.v.p. Welverdiend.

Ons bezoek uit Nederland had grootse plannen voor de laatste dag (schuur en kasten schilderen, zeewier bij de kune kune's opruimen, hokken verschonen, etc. etc.) maar die vielen al snel in duigen toen Dirk belde met de opmerking dat het prachtig weer was. Inderdaad helemaal niet onaardig en dus reden we snel af naar Paraparaumu beach waar we Dirk hielpen de boot het water in te duwen en omdat we er toch waren gingen we gelijk maar mee om te gaan vissen.

Geen idee waar het aan lag, maar ze wilden niet echt bijten. Wellicht lag het aan deze zeer vreemde kwalachtigen die in grote getale rond dreven. Weet niet hoe ze heten, maar iets als de Eros-kwal ligt voor de hand. Een kawhai, een parrotvis en een cod (zowaar, na 200 ondermaatse ellendelingen ving ik eindelijk een exemplaar die mee naar huis mocht) verder moesten we constateren dat dat niet genoeg was om de show te stelen thuis, laat staan de dames te voeren.

En dus reden we na afloop nog maar even langs de Pak'n'save waar ik een pakje snapper in de lucht gooide die door Philip keurig werd gevangen. Hij liegt dus niet als hij zegt dat hij snapper heeft gevangen. We konden thuis echter niet goed uitleggen waarom de snapper al in filet vorm kwam terwijl de rest nog door ons in de tuin aan stukken gesneden moest worden.

Uiteindelijk toch een lekker maaltje vis op tafel. Inmiddels is de rust in huize Wairakau wedergekeerd. Al het bezoek is verder gereisd en de dagelijkse beslommeringen (was, dienst, hokken schoon maken, etc. etc. vullen onze dagen weer. Gisteren eindelijke weer eens een lange avond met zijn tweetjes in de hot tub gezeten onder de Melkweg. Heerlijk.