30 april 2013: Italy

Een vliegveld, mensen die komen en weer gaan. De enige taak van een vliegveld en een vliegtuigmaatschappij is om dit zo soepel mogelijk te laten verlopen. Bij de sollicitatie procedure in Shang Hai wordt er echter gekeken naar specifieke kenmerken. Je moet in staat zijn mensen in opperste verwarring te kunnen brengen. We zagen een bordje met de tekst 'you are here', verder niets. 'International connections' met een pijltje rechtdoor. Hadden we dat gedaan dan waren we nu waarschijnlijk nog steeds door de riolen van Shang Hai aan het dolen. En dan het gezicht van zo'n staff member, je vraagt iets en dan kijken ze je aan met een gezicht van 'ik hoor iets, maar ik zie niets', dan vindt een of ander stoompje zijn weg en begint zich een op een glimlach lijkende grimas te vertonen en komt er een antwoord uit op een vraag die hij gisteren waarschijnlijk bij de plaatselijke pubkwis had gehoord. Met vlag en wimpel geslaagd. Anyway, we belanden uiteindelijk in een koffie tentje vlakbij de vertrekbalie. Om ons heen horen we de geluiden van leeglopende putjes (etende Chinezen) en het inmiddels bekende 'chchchchoooooooii, tfffft' waarmee de keel van de aanwezige vloeistoffen wordt ontdaan en vervolgens op een daarvoor bestemde of onbestemde plek worden gespuugd. Waren de vluchten met Air New Zealand weer ouderwets goed, met Air France was het een drama. Aan boord was alles vies. Van het voedsel tot de toiletten, van de tv-schermpjes tot de stoelen. Enfin, uiteindelijk landen we voor ons gevoel in Lille en tuften vervolgens langzaam naar Charles de Galle. Waarom haast maken, we waren tenslote toch al ruim te laat. Onze voorstel voor enige hulp van de Air France staff in een poging ons vliegtuig naar Pisa nog te halen werd weggewuift, was niet nodig, tijd zat. Met behulp van verkeerde aanwijzingen van de stewardes, uiterst behulpzame customs officers (moesten onze rugzakken minitieus bekijken) en de vliegveld bus (het vliegtuig naar Pisa stondbij terminal G2, ongeveer halverwege Parijs en Pisa) kwamen we hardlopend en hijgend bij de vertrek balie aan die net dichtging. We mochten nog mee. Van mijn geruststellende verhaal tegen Nienke, dat als je koffers aan boord zijn ze je echt mee laten gaan, want anders moeten die er eerst weer uit, bleek niets te kloppen. Onze koffers waren immers niet aan boord. En zo zaten we 38 uur na ons vertrek thuis in een hotel kamer in Pisa, zonder koffers. Op het vliegveld hadden we een emergency kit gekregen met wat toilet spullen van niet-te-hard-poetsen-anders-breekt-je-tandenborstel-materiaal en een heus wit t-shirt. Sokken en ondergoed daar doen de Fransen niet aan. Gelukkig hoosde het in Pisa en zo konden we de reis ellende lekker van ons af laten spoelen. Wat kunnen die Italianen toch lekker koken. In no time waren we dus toch op vakantie. Onder ons appartement zat echter wel een Chinese kleding winkel en de eigenaar daarvan besloot rond 5 uur in de morgen zijn rolluiken te gaan smeren: chchchchoooooooii, tffffft!  Inmiddels hebben we er een dagje Pisa op zitten en hebben we de cinque-terra gelopen. Het weer is maar zo zo, maar zoals gezegd, het eten ...... Gisterenavond kregen we als voorgerecht in een lokaal restaurantje in Manarola 12 kleine visgerechtjs, als voorproefje op de hoofdgerechten. Daarna rode tagliatella met lobster, heerlijk. Dat was het voor vandaag, het ontbijt staat de wachten en daarna de trein naar Lucca. Ciao!