2 mei 2013: Dagje Florence

Echt waar, ik heb hier niet geklust!

Net een lekker lange morgen door de Uffizi gelopen hier in Florence. Wat een genot als je uit het vrijwel cultuurloze Nieuw Zeeland komt. Opvallend was dat als iemand op een van de stukken lachte, het van een Nederlandse meester was. Blijkbaar gold voor het faceboek van de 15e en 16e eeuw in deze contreien ook al dat er op een pasfoto niet gelachen mag worden. Bijna alle stukken betreffen ook nog eens bijbelse taferelen en zijn vrijwel zonder uitzondering cadeautjes van gildes of rijkelui aan de kerk die uiteindelijk via di Medici familie weer in het Uffizi gekomen. Die de Medici waren bankiers, oorspronkelijk zelfs de beheerders van de Roomse bank. Nou dan weet je het wel. In feite was het allemaal een groot pyramide spel. De kerk strooide met verve hel en verdoemenis uit over het gepeupel, die vervolgens hun opgelegde zonden weer afkochten met collecte geld en andere giften. De rijkelui deden dat met giften als beelden en schilderijen. Deze investeringen in een gereserveerde zetel in de hemel (de schijnheiligen hadden
 immers je ziel voor die paar pecunia weer zuiver verklaard) maakte de kerk schatrijk en machtig. Corruptie en fraude maakte de di Medici familie weer rijker. Binnen die kerk had je natuurlijk ook weer zo'n spel. Wie de meeste vrienden had (het meeste geld binnenhaalde door voor alles en nog wat absolutie te schenken, soms zelfs nog voor de zonden werden begaan) verwierf zich binnen de kerk een steeds hoger plaatsje. Hoe mooier je kerk/cathedraal gedecoreerd was hoe hoger je binnen dat pyramidespel genoteerd was. Daar hoorde natuurlijk ook weer de nodige sieraden, mijters en dure tapijtjes rond de schouders bij, immers hoe meer pracht en praal hoe meer het gepeupel ging betalen aan deze 'saints'. Het uiteindelijke doel was natuurlijk om opper sinterklaas in Rome te worden. Niet voor iedereen weggelegd, maar ook de cardinalen hadden genoeg rijkdom en macht om hun verdorven leventje te kunnen voortzetten. De di Medici familie had zelfs hun eigen cardinaaltje rondlopen die een flinke duit in de museumpot heeft gedaan. Rondlopend in deze prachtige stad heb ik gemixte gevoelens van verwondering, genot en verbijstering. Het lijkt wel alsof niemand zich om deze achtergrond druk maakt. Blijkbaar heeft de bevolking brood en spelen nodig zoals Juvenalis al zei. De recente kroning van onze eigen Bush is daar weer een voorbeeld van. Over 10 jaar weet de schooljeugd dat in 1600 de slag bij Nieuwpoort was en in 2013 er een nationale rel was om het koningslied. Lekker belangrijk. By the way, Lucca was ook fantastisch. Een stuk kleiner maar een heerlijk oud stadje. We zijn daar naar opera stukken van Puccini in de dom geweest, prachtig. Net een dag in Florence hebben we al een favoriet tentje ontdekt, la Prosciutterreria, waar we een heerlijk chardonnay combineren met zwoele Braziliaanse (??) muziek en platters met kazen, salami's en gerookte ham. Gisteren de 1 mei viering hier met een geweldige medieval show. Wat zou een huis hier kosten? Een paar maanden per jaar hier en de rest in NZ? Zou ik wel volhouden. Inmiddels zijn we weer een paar uur verder. Mijn benen zijn tot aan de knieen afgesleten en mijn ogen hangen te rusten in een glas witte wijn. We hebben de David gezien in de Galleria, de musea van Galileo en Dali, de fantastische cathedraal (van buiten dan) en we hebben nog steeds energie. Alleen de benen willen niet meer. Vanavond dus een vroeg avondje, met een boek op bed, het volgen van Chelsea - Basel en een klein glaasje. Hierbij een paar foto's:

Ben ik niet zo zeker van, zag hem net met een Zwitsers zakmes spelen.

Nienke bij 'ons dropje' Manarola

Vernazza vanaf het Cinque-Terra pad

Lucca vanaf een van de hoge torens.

Tafereeltje op de stadsmuur van Lucca.

Heerlijke Italiaanse plaatjes in Lucca.

Ponte Vecchio vanaf ons hotel.

Honger anyone???

Chardonnay uit de Piemonte

La Prosciutterria

Eindelijk, geen All Blacks.

We hebben een oogje op dat appartementje links boven.