3 july 2013: Takkenweer.

Wow, dankzij de storm was er toch nog wat meer naar beneden gekomen dan we dachten. Na een inspectie op de property en die van de buren bleken er veel meer takken naar beneden gekomen te zijn dan zich aanvankelijk liet aanzien en hier en daar was zelfs het hekwerk vernield. Omdat het een mooi weekend was (takken-weer) moesten we wel naar buiten om m.n. de rommel bij de buren op te ruimen en onze eigen hekken te repareren. Waar we in Nederland nog wel eens een latje op de muur tikten voor een stads klimopje of een kuiltje groeven voor een madeliefje of zo stonden deze stadslui nu ineens dikke palen in de grond te stampen, number 8 wire te spannen en met dikke krammen vast te zetten.

De flaxen van de buren zijn weer veilig voor onze nieuwsgierige stiertjes (eten graag buiten de deur). De takken in de weilanden had ik op vrijdag al verzaagd en het hele weekeinde heeft er een fors vuur gebrand. De tractor bleek echter niet te starten en dus moesten hulptroepen aanrukken. Nou had Ray (previous owner) de tractor zelf ook nodig dus dat kwam goed uit. De verdelerkap was natuurlijk vochtig (!?! ik weet net zoveel van motoren als van de Groenlandse economie) en die mocht dus voor de kachel drogen terwijl we Ray and Andy, de 80 jarige Massey Ferguson monteur uit Engeland op een kopje koffie trakteerden. Stanley, zoals Ray de tractor noemd, purde weer als een kat na deze opwarm beurt. Een dag later waren de buren aan de beurt. Helaas waren de takken daar niet zo attent om gewoon op een handige plek in de zon te gaan liggen. Nee, ze scheuren als het ware af en blijven dan nog met een flink stuk vastzitten aan de boom, liefst op een bijna onbereikbare plek of precies boven de hekken. Die macrocarpa bomen zijn niet alleen hoog, maar ook nogal zwaar. Je wilt er dus niet even aan gaan hangen en als bewijs van je succesvolle trekactie zo'n 150 kg op je kop krijgen. Dus, veiligheidshelmen op, touwen en de tractor erbij, knoopje om de boom en de tractor en starten maar. Goed, touw 1 bleek veel te zwak en touw 2 (toch zeker 10 keer zo dik), veel te oud. De stukken touw vlogen ons om de oren, bovendien begon Stanley bij een aantal takken een wheelie te maken. Dan maar de lucht in zou van Speyck zeggen. Dikke ladder tegen de boom, vastgehouden door mijn lieftallige assistente die mij, nadat ik mezelf met touw aan wat takken had gezekerd (touw 1 ja), de kettingzaag aanreikte, dit terwijl de piggies ons ondertussen luid aanmoedigden. Nadat we alle veiligheidsmaatregelen nog eens hadden doorgenomen gingen we aan de slag en een voor een kwamen de forse takken naar beneden. Zuchtend en steunend bracht Stanley al de takken naar het kampvuur waar het haardhout op handzame lengte werd gezaagd. We hebben nu al genoeg haardhout voor de komende twee jaar. Al met al een zeer vermoeiend klusje. Kon dan ook op de training maandag amper mijn racket optillen. Gelukkig speelden we vorige week de finale al van onze exclusieve competitie en die werd in winst omgezet.
Tot slot een filmpje van een stell maori toddlers die de haka doen, heel geestig: