23 July: Only miss the sun when it starts to snow

Midwinter in New Zealand, highs and lows, zon en sneeuw, grijs en blauw, storm of windstil en om het af te toppen; een flinke earthquake gisteren eind van de middag.
Was al begonnen met typen van de blog maar het huis begon zo te shaken dat ik toch snel buiten op het deck stond. Dat hielp niet echt want het deck zwaaide ook flink heen en weer, de lampen zwaaiden aan het plafond. Het was best eng, eerlijk is eerlijk dan duren die seconden heel erg lang. Na bellen naar Maartje in Wellington om te checken of ze nog onder de tafel zat (had ze inderdaad gedaan zo eng was het maar het huis stond nog en ze kon nog lachen), gingen we nadat ik de glazen vaas uit Venetie op de grond had geparkeerd gezellig bij de buren eten. Life goes on. Dit is zonder meer de zwaarste en  de langste en zwaarste quake die ik hier in Te Horo gevoeld heb sinds we hier wonen. In Kapiti geen noemenswaardige schade en in Wellington zijn ze ook blij dat de quake 50km verderop was, anders was de schade vele malen groter geweest: forse en de derde grotere in de afgelopen 36 uur. Toevallig hadden we naar aanleiding van de eerste quake die ons zondagmorgen uit bed schudde, onze emergency kratten net gecheckt. Wij zijn goed uitgerust for whatever happens. Ongeloofelijk dat de krant vol staat met berichten van supermarketen in Wellington die zondag avond overlopen werden door mensen die water, batterijen, kaarsen en blikvoer kwamen kopen. Hoeveel shakes heb je nodig om nou eindelijk eens tot actie over te gaan en gewoon na te denken. The kiwi way prevails; she'll be allright.

Toen ik begon aan dit bericht (ik had alleen de titel getypt en de eerste zin zonder earthquake), waren mijn gedachten bij alle tegenstellingen die je in deze maanden ervaart en moest ik denken aan hoe goed die ons leven eigenlijk weergeven. Extra momenten van stilstaan werden natuurlijk getriggered door onze bezoek aan Nederland, maar ook door een mailtje op 16 Juni dat zei '10 jaar geleden alweer' en een andere mail van lotgenote S. die haar dochter Sophie verloor en die mailt 'mijn leven gaat door, druk social leven, werk maar het blijft zo vreselijk zwaar, hoe doen jullie dat?'
Ook zij heeft samen met haar man hun leven weer vorm moeten geven als ouders zonder kind, net als wij na het verlies van Tris. Als ik denk aan haar vraag en aan de afgelopen 10 jaar, is het eerlijke antwoord ja, het blijft heel zwaar. Met Tris hadden we nog een overduidelijk reason to live, hij was onze houvast, ons grote geluk waarvan we iedere minuut wilden genieten om het verdriet om Floris te kunnen overleven. Na het verlies van Tris werd het letterlijk overleven. Ons vertrek en het achter ons laten van de continue confrontatie is absoluut de reden dat nu, 6,5 jaar later ons leven nummer 2 meer op de voorgrond is dan ons leven nummer 1, ons leven met de jongens. Pas dit jaar heb ik kunnen genieten van het contact met de neefjes en nichtjes en even oude kinderen van vrienden.  Makkelijk is het nog steeds niet en zal het nooit worden. Het verlies van de toekomst is een groot verdriet;
Floris had ook eindexamen moeten doen en had ook moeten gaan feesten in Spanje en zijn stappen moeten zetten in het zelfstandige bestaan. Als ik naar onszelf kijk denk ik, dat hebben we toch goed gedaan samen, we hebben alle stormen overleefd en dat waren er heel wat. Af en toe komen er nog steeds stormpjes over, dat hoort bij ons. Blijven veranderen, genieten van goede momenten, van lieve vrienden en familie, heel veel humor en open staan voor nieuwe dingen maken dat het ons lukt. Denk even aan etentje afgelopen zaterdag waar ik naast een collega zat die ook vriendin is van onze gemeenschappelijk collega-vriendin. Ik ken haar nog niet zo goed buiten werk om, dus al pratend kwam de vraag waarom wij naar NZ zijn gekomen. Van mij krijgt die vraag altijd eerlijk antwoord, waarop zij even heel stil werd (ook zoals altijd) en daarna zei 'wow, I had no idea that something this sad happened to you, you are always so smiley and open for anything'. Ik vind dat nog steeds bijna grappig als iemand dat zegt, want het bevestigt zo de gedachte van 'hoe je door het leven hoort te gaan na zo'n verlies; - grijs en grauw en vooral niet lachen'. Want aan dat idee voldoen we dus helemaal niet. Nu ervaar ik dat ook als positief, want zo willen wij het en dat stralen we kennelijk ook uit. Good on us zeggen ze hier :-)

Wat we ook voor het eerst in 6 jaar gedaan hebben in deze 'binnen' is nadenken over wat willen qua werken, nieuwe stappen en hoe we het grote dolce far niente als dat ooit komt gaan betalen. Ons leven nummer 2 begint iets van perspectief te krijgen, dat was tot redelijk recent echt iets wat ik me niet kon voorstellen, ook niet over na wilde denken. De reis door Italie en toen het fijne bezoek aan NL was echt een keerpunt denk ik. Nu kunnen we ineens een jaar of 10 vooruit denken zonder dat we er helemaal depri van worden. Wie weet wat we over 10 jaar doen en waar we zijn, maar ons motto zal nog steeds zijn blijven veranderen en proberen te genieten, ondanks earthquakes die op ons pad komen.

Om dat kracht bij te zetten is er dit weekend hard gewerkt in Wairakau Art studio, ik aan het carven en Hans aan de lampen die naar Black Sand studio gaan deze week.
Zal Hans nog vragen om liedje van Passenger hieronder te zetten, de text spreekt voor zich; only miss the sun when it starts to snow. Je mist pas iets als het er niet meer is. Toch een fijn liedje.

liefs, Nienke