24 maart 2014: Womad

De keerzijde van al die dagen weg is dat het daarna weer heel erg druk is. Niet alleen op het werk (waarom zou iemand zich druk maken over die groeiende stapel files) maar ook op de farm (kapotte hekken, geen gras). De vegie garden probeert haar grenzen op te zoeken en lijkt meer en meer op een groen doolhof waar Nienke haar handen vol aan heeft. De wilde konijnen hebben de tamme geleerd hoe ze holen moeten graven en ik sjouw me een ongeluk op en neer naar het strand om stenen te halen om die gaten weer op te vullen. Intussen lijkt het afschieten van wilde konijnen niet echt te helpen, alsof er een of andere kronkel in Darwins theorie zit; voor elke afgeknald konijn worden er die avond 50 bij geproduceerd. Anyway, we zijn weer naar Womad geweest.

Omdat de weersverwachting heel erg slecht was hadden we een busje geleend. Orkaan Lucy zou ook even New Plymouth aan komen doen en ons weg wassen en blazen. Een fractie van een seconde zelfs overwogen om niet te gaan. Maar zoals altijd in dit landje weet niemand het juist te voorspellen en dus hadden we een heerlijke eerste avond, rain free. Soms iets te luid (Jane demonstreert dat hier) maar als vanouds was de sfeer geweldig en de marihuana kronkelde vrolijk tussen de toeschouwers door (hier gedemonstreerd door Shane).

Een dag later bleken de tenten er toch nog te staan en was zelfs het gras nog droog. Kamperen is verschrikkelijk toch? Hier ons ontbijtje in de maak; scharreleieren van eigen bodem met zalm. What a horrible life.

Men had weer een scala aan musici bijeen gescharrelt. Zeer divers. Hier het Schotse Breabach die heerlijke Schotse folk neerzette.

De Combianen van La Chiva Gantiva maakte, ondanks af en toe irriterende 'drizzle' de beentje los.

Terwijl jullie je opmaakten voor weer een nietszeggende verkiezing (geweldig toch hoe de uitslag ondergesneeuwd raakt door de uitspraken van meneer Watergolf die in feite niets nieuws zegt) vermaakten wij ons op en top.

Nienke kreeg het helemaal warm van Latinaotearoa en moest even afgekoeld worden met een lekker glaasje Monteiths original.

Shane was weer de reddende engel.

Femi Kuti was weliswaar een beetje te oud geworden (zegt die oude man van 52) maar zijn band mocht er zijn, in het heerlijke temperatuurtje maakte het kleurrijke geheel iedereen weer wakker.

Een foto van onze 'van' waarvan wij nu serieus overwegen om hem aan te schaffen. 'Ja;, zegt Nienke, 'maar we kunnen er niet in koken'. Ofwel het is mooi weer en we BBQ-en buiten, of het is klereweer en we gaan uit eten, probleem opgelost. Een mooie gelegenheid om spontaan naar de mooiste plekjes te rijden. Nog niet gekocht, maar we gaan er even over nadenken. Hij is niet al te duur, maar ja wat is geld. In Nederland worden vele miljoenen gespendeerd om een paar bobo's in de gelegenheid te stellen de nachtwacht en wat musea te laten zien. Geld voor de 'veiligheid'. Kan Rutte laten zien aan zijn Amerikaanse idool hoe goed hij wel niet is (hoewel de uitgehongerde agenten laten zien wat voor een slechte organsiatie het weer is). Waarom gaan die idioten niet midden op de Atlantische ocean op een vliegdekschip zitten, lekker goedkoop en zeker heel veilig. Die Amerikanen luisteren toch wel alles af. Een paar tenten op Rottermerplaat zouden ook voldoen. Nu mag dat leeghoofd van een Wilders wel 'minder, minder, minder' roepen, maar dan vanwege het uitgegeven geld.

Op de terugweg weer diverse fraaie strandjes aangedaan langs de kust. Veel vulkanisch gesteentje verzameld om als bodem te dienen voor mijn nieuw te bouwen houtkool BBQ van rivierkeien.

Dit soort strandjes bedoel ik. Niemand in de buurt, cast surfing rod mee, mini BBQ uit de bus en lekker in de natuur leven (aleen onze Kobo glo mag mee).

Helaas viel het vissen van de week wat tegen. Veel seals gezien en een forse albatros die kwam bedelen. Slechts een forse cod (kabeljauw) gevangen, waar we wel een waarvan we met zijn zessen van konden eten. En deze rare creaturen, vijfarmige soort mini inktvis/zeester. In Maori een Weki. Vrij zeldzaam en ik ving er twee, die natuurlijk weer werden vrijgelaten. Ik tennis me helemaal suf op et moment, bijna elke avond. De nationale competitie is weliswaar voorbij, maar onze locale competitive duurt nog voort en dan speel ik ook nog clubkampioenschappen. Zondag nog een finale en als we donderdag de andere halve finale winnen zelfs twee. Nienke heeft zich het weekend suf gesjouwd en gepoetst toen ze Maartje ging helpen verhuizen in Wellington. Het tubje was 's avonds dan ook een welcome verrassing voor de spiertjes.

Een beetje muziek van WOMAD dan om een indruk te krijgen. Eerst Ane Bruns (Noorwegen) prachtige vertolking van Beyonce's 'Halo':Als tweede Hollie Smiths (New Zealand) 'Bathe in the river' Als derde een nummer van Breabach (Scotland); 'Scotlands winter'.Het vierde nummer is van Carminho, een fado zangeres uit Portugal; 'Meu Amor Marinheiro'Het vijfde nummer is van Roberto Fonseca (Cuba), weergaloze jazz pianist.Natuurlijk waren de Afrikanen er ook weer, hier Mokoomba (Zimbabwe) met 'Nimukonda'.

Geen foto's van rare mensen dit jaar. Door de motregen die af en toe aanwezig was liep het gros volledig onnodig in regenkleding rond en bovendien wilde ik mijn camera beschermen. Ze waren er echter wel, volgend jaar beter.