12 maart 2014: Singing in the rain

Niet heel erg geruststellend dat een hele Boeing 777-200 zomaar kan verdwijnen. Zeker niet om dat onze trip naar Nederland/Australie aanstaande is. Wij vliegen het grootste deel met een 777-300, stukje groter dus wellicht makkelijker terug te vinden. Een van Nienkes vriendinnen tekste Annemiek, die hier op bezoek was, of zijn aan boord van dat vliegtuig was. Ik zou hebben terug getekst; "Yep, we zitten een paar meter onder water, kan jij even de ANWB voor ons bellen?" Maar de bezorgdheid was oprecht.

Annemiek heeft ons inmiddels weer verlaten. Na een speedcursus New Zealand (BBQ's, Forgotten highway, glow worms, Dundle Hill walk, waterfalls, grotten, kayakken, Kiwi bachen (inclusief kakkerlak als kamergenoot),

Nog een foto'tje van vorige week omdat hij zo leuk is.

hot pools on the beach, Alpaca's, Tongariro National Park, Te Papa Museum, Wellington, stone carving, fishing en nog veel meer) is ze wel weer aan een vakantie toe.

Haar hulp tijdens het stone carving weekend werd zeer op prijs gesteld. Daardoor hadden wij meer tijd om de stenen aan te vallen. Nienke begon meteen met een grote steen. Die moest natuurlijk in twee plakken en dat leverde meteen de nodige zweetdruppeltje op.

De spieren waren nog gecharged en dus lagen de meeste blokken in no time op de werkbanken.

Tje, dat komt ervan als je geen plan hebt. Beetje krassen hier en daar en dan maar hopen dat het wat gaat worden.

Sandra en Nienke overleggen nog even over de te volgen aanvals strategie.

Jane aan het multi tasken. Die banaan staat toch beter dan dat biertje van vorig jaar.

Ik weet bijna zeker dat het de zon was en niet een "nee joh, dat is helemaal geen echte koffie".

Rond lunchtijd moest er al heel wat vocht worden aangevuld. Opvallend veel heren hadden in plaats van hun eigen brouwsels een 'dish' van hun vrouw meegekregen. Wellicht ook een strategie die navolging verdiend. De lunch was in ieder geval weer fantastisch ("wie heeft die heerlijke worstjes gekruid?" "Dat was de New World", onze lokale supermarkt). Ondanks meerdere verwoede pogingen alles te verorberen staan de kippen en varkens nog heel wat dagen lekkere hapjes te wachten.

Die avond natuurlijk bijpraten bij het vuur met nog meer eten. Men wilde graag het recept van mijn Marokkaanse meat patties hebben, maar zoals bij menig man in de keuken is het magische eindresultaat iets wat zelfs hij niet kan reproduceren. Dat heeft enerzijds te maken met de minachting voor de keuken weegschaal en anderszijds met grensoverschreidend uitproberen. Kiwi mannen doen dat vaak met hun lichaam, "wat zou er gebeuren als ik mijn vinger in die machine steek?". Vandaar dat het bestellen van 5 bier voor menigeen hier lastig is. Ikzelf beperkt de trial en error methode maar tot de keuken. Deze keer weer geen ontploffing.

Op de laatste dag meerde Shane nog even aan op het strand om Annemiek even mee uit krab vissen te nemen. Hij had al gewaarschuwd dat het bait nogal stonk. Wellicht heeft dat haar geholpen een rij voor zichzelf te krijgen op de terugreis.

Weer een tevreden groep. Helaas zullen onze eigen sculptures nog even op hun vervolmaking moeten wachten. Het blijft druk. Dit weekend is het weer Womad tijd. Helaas dreigt een tropische storm ons weer natte voeten te gaan bezorgen. Gelukkig lijkt het erop dat Nienke een busje heeft weten te regelen zodat we in ieder geval droog kunnen slapen. Alleen singing and dancing in te rain dus.