3 juni 2014: Winter time.

Hoog tijd weer eens voor een update van mijn kant hielp Hans mij herinneren, en ja hij heeft gelijk! Net vier dagen een heerlijk lang weekend achter de rug met daarin de start van de kiwi winter hier op 1 Juni. Daar was afgezien van de koude start van de dagen niet veel van te merken. Echt fantastisch weer, blauwe luchten en 15 graden, heerlijk. We hadden de optie om als 'platinum' friends van onze favoriete winery/restaurant vouchers te kopen om hun 25 jarig bestaan te vieren. Dat hoefden we niet lang over na te denken want dat was een goeie deal, buy a $50 voucher en spend $100. We hadden meteen maar even drie vouchers ingeslagen en dachten dan nemen we wel een flesje mee naar huis. Onze Routeburn wandel vrienden hoorden van onze plannen en wilden het ook wel eens meemaken die hele leuke winery en dus vertrokken we vrijdag naar de Wairarapa en hadden weer een vreselijk gezellige avond met fantastisce wijn, eten en bediening. Ze zijn helemaal 'om' en gaan zeker terug, net als wij! Zaterdag even shoppen voor indisch koken en hollandse kaas in Petone om de dag na nog een kleine twee uurtjes buiten klussen te besluiten in the hot tub onder een prachtige heldere milky way.

Zondag op bezoek bij kennis M. die tegenwoordig in een verzorgings tehuis woont, rondje gemaakt in de rolstoel door de tuin. Even zon opsnuiven is belangrijk want blij wordt je er niet van. Maar ja, roeien met de riemen die je hebt, we weten er alles van. Hans maakte hem blij met nieuwe muziek speler met voor dagen klassieke muziek op een stickie. Nou hopen dat de zusters 't snappen. Daarna me op het ramen zemen van de staircase gestort, dat was -ahum- meer dan een jaar geleden gedaan door Judith! Moet ik nog om lachen als ik daaraan terug denk; lange J. op het hoogste trapje toen ik thuis kwam en niet begrijpend hoe ik toch met die stok dan bij die bovenste ramen kon.  Door de stok uit te schuiven tot 2.50 m haha!

Gisteren na ochtend brunch met vrienden in de tuin gewerkt en daarna met de binnen ramen begonnen maar niet afgemaakt want.... we gingen weer eten met vrienden. Poor us. We prijzen ons gelukkig met zoveel lieve en gezellige mensen om ons heen hier, we genieten ervan.

Werk op dit moment is een beetje een gekkenhuis weer, ondanks het feit dat ik toch echt Council uit de grootste solid waste services heb gemanaged de afgelopen vier jaren. Nu ben ik de laatste opruimklus aan het doen maar heb daarvoor erg weinig tijd; een asset management plan schrijven. Het process daaromheen manage ik ook nog (als bijbaantje). Ik moet me nu dus verdiepen in alle aspecten van de gebouwen, een register maken, economic life achterhalen en dan een 20 jaar budget maken voor alles wat er moet gebeuren in die jaren en dus ook de kosten daarvan inschatten. Eigenlijk werk voor een consultant en propety specialist maar ik pobeer het zelf te doen, kan ik ook weer asset management bijschrijven op mijn cv, je weet maar nooit..

Op regional nivo en nationaal nivo ook veel te doen, ik zit nu in een nationale steering group van 8 mensen die 72 councils in NZ vertegenwoordigen. Nu zijn we volop in discussie over een document dat net uitgebracht is door minister die nou eindelijk het licht gezien heeft dat er toch echt een charge moet komen voor een heel aantal producten wil je aan het eind willen recyclen etc. Net als we in Europa al 25 jaar of langer doen met heel veel producten. Dat blijft een raar iets, Kiwi's moeten altijd zelf het wiel weer uitvinden, heel tijdrovend waardoor er vooral heel lang niets gebeurd. Nou ja, nu dan eindelijk wel maar het zal wel een paar jaar kosten.

Verder zijn we de beslissing aan het afwachten van de herindelingscommittee, of the councils van Wellington region samen 1 supercity moeten worden a la Auckland of een variatie daarvan. Kapiti heeft geopteerd voor zelfstandig blijven. We wachten het af, pas eind volgend jaar zullen de echte veranderingen doorkomen. Daarom moet ik dus aan mijn cv blijven werken, want als er een supercity komt zit in je als middle manager in de gevaren zone, dat is nou eenmaal zo.  Ach ja, wie weet zitten we dan wel voor een jaar op en tropisch eiland om vrijwilligers werk te doen, everything goes.

Overmorgen is het 5 Juni en 11 dagen later 16 Juni. Die bizarre combinatie, ik kan me nauwelijks indenken hoe we die maand in 2003 doorgekomen zijn. Wat een rollercoaster was dat van een kinderfeestje naar een begrafenis voor een kind. Flashbacks overheersen even deze week als ik wakker lig daar ontkom ik niet aan. Maar het verdriet om wat we nu missen is gek genoeg groter, twee grote zonen met bijbehorende vriendinnen en vrienden over de vloer Overloeze tiener discussies, heel veel ergernissen en heel veel houden van. Ons leven is leuk en ok, maar ook saai zonder kinderen. Daar helpt helemaal niets tegen. We weten inmiddels dat dat gemis komt en gaat omdat de dagen toch gewoon voorbij gaan en er weer leuke dingen en ontmoetingen gepland zijn die onze gedachten verzetten. Daar houden we aan vast en aan elkaar. Keep looking for rainbows!

cu N