2 februari 2016: Nieuw NZ spreekwoord: 'Vis naar de zee dragen'.

Terwijl jullie lezen een muziekje van de Schotse band Breabach, hier met het voor deze blog toepasselijke liedje Greenfields.

Van vrienden had ik twee plankjes van 3.2 bij 0.6 meter gekregen. Reden genoeg om iets leuks te maken. Bij recente BBQ's bleek er toch niet genoeg ruimte te zijn voor alle kruiden, sauzen en vervaarlijk uitziende 'utensils'. Bovendien bleken de stenen toch wat warm te worden hetgeen een lekker gekoelde chardonnay geen goed doet.

Daarbij hadden we van Maartje nog een porcelijnen wasbak gekregen die nog geen bestemming had.

Snel de inhoud van de toolshed naar de tuin verhuist. Muziek installatie naar buiten, accu's opgeladen, schetsje en aan de slag. Let vooral op het handige plankje om de Tui rechtop te houden.

Intussen viel mijn eega enthousiast een blok oamaru steen aan. Ze denkt er nu over om commercieel te gaan.

Tafeltje is af, op een kraantje na. Weegt een tonnetje.

Tijd voor wat vissen. Volgens Dick sprongen de tuna en kingfish bijkans het de boot in. Een heerlijk warme dag en het strand leek wel de parkeerplaats van Schiphol.

Zo hoort een vismolen er niet uit te zien Dick. 'Chinese galantie velloopt bij contact met watel'. Helaas was er elders blijkbaar een bijeenkomst voor onze favoriete vissen. Met 8 kahawai en 1 enorme lemon fish konden we echter toch nog bij de dames aan de BBQ schuiven.

Het weekend verhuisden we naar Tora. Het strand aan de andere kant van het eiland. Daar zouden we oorspronkelijk een driedaagse tocht gaan doen met een grote groep. Helaas viel de een na de ander af, en ik moet het zeggen, met name van het zogenaamde sterke geslacht. Terwijl Nienke met de laatste der Mohanikanen aan de tocht begon,

ging ik alvast de kust verkennen.

Deze banded dotterel liet me echter weten dat deze rotsen van zijn familie waren en ik was er niet welkom.

Ik zou hier immers met Guy en de andere mannelijke uitvallers de zeeën onveilig gaan maken.

Voor dit doel had ik mezelf een 'surfcast rod' aangeschaft. Dat is een zeer uit de kluiten gewassen hengel waarmee het de bedoeling is vissen te vangen vanaf het strand

Ik was blij te zien dat horden vogels er vertrouwen in leken te hebben.

Intussen zwoegden Nienke, Liesbeth, Jonathan en Liesbeths moeder zich de bergen op. Hier het hoogste punt van dag 1, Limestone Hill.

Kregen wel als beloning een weids uitzicht.

Ze konden ons triomfgeschal nog niet horen, maar al wel bijna onze hengels zien staan.

Trots als een pauw.

Intussen hadden de jongens de hoop op succes al snel opgegeven, mede geholpen door het feit dat ze de deksel van de bait trommel hadden laten openstaan, waardoor de lokale meeuwen bevolking de komende dagen niet meer hoeft te eten. Gelukkig zagen ze onder elke rots een reusachtige krab of gigantische paua. Geen enkele daarvan bleken echter keukenwaardig te zijn.

En dus ontmoeten we de wandelclub met lege handen voor het gezamenlijke diner. De Aziatische kok verraste ons echter met paua wontons die ongemeen lekker waren. De paua is een zwart schelpdier waar normaliter fritters van worden gemaakt. Lekker ja, drop is toch ook zwart!

Nienke laat hier aan de hand van een dans met Liesbeths moeder zien hoe goed de sfeer was. En dat ondanks twee essentiële timing foutjes met het eten.

Vol goede moed begonnen we allemaal aan dag twee. Dit zou de dag worden waarop we bergen vis zouden binnenhalen. Voor de zekerheid hadden we zelfs een lege koelbox meegenomen. Terwijl de wandelaars ons verlieten lieten we nog even weten welke vissen wij die avond wel niet zouden eten.

En terwijl Nienke volgens mij haar eerste selfie maakt op de The Trig, waar ze even alleen naar toe klom,

werd de eerste vis het strand opgetrokken. Door Guy dan wel en niet door de pochende jongeling.

Intussen had ik al twee rigs verloren, een tussen de rotsen en een die door het enorme gewicht van zeewier de lijn liet knappen. A minute passed while another minute passed. Suddenly, a minute, that seemed to last for an hour, but was in fact a minute, passed. Then... another minute passed. Then another minute .... passed. And another. A further minute passed quickly, followed by another minute, when suddenly, a different minute passed, followed by another different minute

While time faded away, so did the image of my fishing rod. Uiteindelijk hebben we meer vis de zee ingeworpen dan we eruit gehaald hebben. En dan heb ik het nog niet eens over mijn embarrasing pogingen om de bait and sinker tientallen meters de zee in te slingeren. Menige poging miste net mijn tenen en de jongens deden er dan ook verstandig aan om bij me uit de buurt te blijven. Ik geloof niet dat dit mijn nieuwe hobby gaat worden.

Uiteindelijk bleek Guy een vooruitziende blik te hebben gehad. Hij had voor catering gezorgd in onze hut en dus zaten we vrolijk aan een hertenprutje.

De laatste loodjes voor de wandelclub op dag drie.

Trots kwamen ze binnen en van de andere lopers was niet te zien (die waren al meer dan een uur naar huis).
Al met al een zeer geslaagd weekend. En elkaar belovend dat we dit, in goede conditie, weer zouden gaan doen, ging ieder zijns weegs.
Ik heb vanmiddag nog even geoefend, onder het toeziend oog van Nienke. Kan inmiddels het gewicht zo'n 30 - 40 meter wegslingeren, maar meer dan bait verliezen en een zielig ogende krab die met een poot eigenwijs een restje bait vast bleef houden totdat hij op een meter of twee van me af was, zat er niet in. Gelukkig zit er nog wat vis in de vriezer. Cheers.