Hans en Nienke: 11 December 2017: Hot, hot, hot.

Ik kan je vertellen dat er niets gaat boven een barbecue op het dek, met een paar gezellige mensen die van muziek houden en dan de ondergaande zon op de achtergrond. Ik werd uitgenodigd voor een hapje bij social worker van de praktijk. Met haar man, een collega en een peuter nurse hadden we een gezellige avond. Om de beurt zochten we een oude plaat op die op de platen speler ging. Niet slechts een nummer, maar beide kanten (voor de jeugd; wij hadden nog een soort hele grote zwarte CD die je halverwege moest omdraaien en dan voorzichtig op je platenspeler moest leggen).

Ik had haar eerder in de week geholpen met een avond voor ouders die kinderen hadden verloren. Beetje heftig, maar na al die tijd was ik toch wel in staat om ze wat steun te geven. Toen ik 's ochtends op mijn kamer kwam stond dit voor me klaar.

Heel attent. Ik wist niet of die BBQ wel wat zou worden, want de diensten waren nogal heftig geweest dat weekend. Mijn collega was zo uitgeput van de nachtelijke escapades van de roadworkers dat ik zijn dienst in de middag maar overnam en dus het eten op het spel zette. Mocht meteen aan de slag, een typische Kaikoura verwonding zou ik zo zeggen.

In zulke gevallen moeten we altijd ACC (verzekerings) formulieren invullen. Daarop komen honden, katten, spinnen en mensen beten voor, maar een beet van een zeehond.... Deze man (foto met toestemming genomen) was door een seal aangevallen en dwars door zijn wetsuit heen gebeten. De langste tand raakte gelukkig een rib en ging niet dieper. Om een uur of 7 kon ik dan eindelijk ook aan tafel en meteen genieten van een oude UB40 plaat (Tyler van de LP 'Signing off' uit 1980!). Daarna was het mijn beurt om een plaat uit te kiezen; mijn oog viel op een plaat met een cover van Jimi Hendrix; Little wing, hier door Eric Clapton en Steve Winwood.

Als enige nuchtere vond ik het om half twaalf wel welletjes. Was ook nog een beetje moe van mijn wandeling de dag ervoor. Prachtige wandeling, maar ik

had me een beetje vergist in de afstand. Ik dacht dat ik er zo zou zijn, maar door de wegwerkzaamheden kostte het me wel anderhalf uur. En dus startte ik op het heetst van de dag.

Gewapend met 2 waterflesjes (hetgeen redelijk uniek is voor mij) dook ik de bossen in.

Die twee flesjes waren halverwege de terugweg wel op. Wat een hitte. Niet bepaald de 'family track' zoals aangekondigd. Behoorlijk steil en met heel wat aardbevingsschade. Niet echt een track waar je tegen de kinderen zegt 'ren maar vooruit'.

Maar het uitzicht was fantastisch. De enige persoon die ik heb gezien was een kayakker die bij de riviermonding stond te vissen.

Terug bij de auto wilde ik nog even gaan zwemmen, maar het brede strand stond bijkans te borrelen en had inmiddels kokende temperaturen bereikt. De zolen van mijn crocks werden helemaal zacht. Dan maar de kokende auto weer in. Voor mijn tijdelijke huisje kan ik tenslotte ook zwemmen.

Wat doe je in Kaikoura na het werk. Ze waren zo aardig om een mountain bike te regelen en dus spring je met een biertje, wat bammetjes en je ebook op de fiets en ga je op een strategisch geplaatst bankje van de view genieten.

Of je hebt dienst en mag een uur over bochtige wegen en dikke mist rijden om een paar jongeren uit een auto te plukken die dachten dat het een goed idee was om na een maaltijd in Kaikoura nog over een gevaarlijke weg naar Christchurch te rijden. Logische keus toch, die chauffeur die de nacht ervoor niet had geslapen. Ze was iets van de weg geraakt en probeerde daarna te corrigeren waardoor ze zo'n 30 meter naar beneden rolden. In the middle of nowhere. Gelukkig zag een melkwagen chauffeur de witte auto beneden in een weiland liggen. Al met al zijn we 4 uur bezig geweest. Met mijn koplampen moest ik het veld verlichten waar de helicopter de gewonden inlaadde. 1 rugletsel, een forse hoofdwond met hersenschudding en twee flink gekneusde jonge dames. Allemaal riem om, dat wel gelukkig. Prijskaartje in de tienduizenden dollars, zo'n twintig man uren bezig geweest. Allemaal omdat 'wij het wel kunnen'.

Anyway, het blijft hier mooi. Hier de Kaikoura ranges vanuit het vliegtuig.

Goed te zien dat de werkzaamheden aan de weg opschieten. Nou ja, dat wil zeggen de weg gaat volgende week open. Onverhard. Duurt nog 3 jaar voordat het echt klaar is. Niet echt geschikt voor je campervan dus.

Nog een paar dagen, dan vlieg ik weer naar huis. Ons zeer aantrekkelijk golf abonnement is toch niet zo aantrekkelijk met al die blessures en werk op het Zuidereiland. Gelukkig genieten we er met volle teugen van. Hier zie je Roger in actie.

Wel regen op de Tararua's, maar niets bij ons. En we hadden het nog zo nodig. We hebben weer water en ook warm water. De pomp (ook dat nog) is gerepareerd geloof ik. Wat kan er nu nog mis gaan.
Als laatste de plaat die mijn gastvrouwe opzette, een Kiwi band (nou ja, het bleek een band uit Sydney te zijn) uit de tachtiger jaren. Zeker niet slecht.